ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΣ ΕΝΩΣΙΣ ΓΟΝΕΩΝ "Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΑΓΩΓΗ"

Λεωφόρος Σοφοκλῆ Βενιζέλου 130 Τ.Κ. 163 45 Ἡλιούπολη
Τηλέφωνο: 2109927961



Ἡ Γ.Ε. Χ. Α. εἶναι Πανελλήνιο Σωματεῑο μέ 60 τμήματα στίς περισσότερες πόλεις τῆς Ἑλλάδος καί στίς Συνοικίες τῆς περιοχῆς Ἀθηνῶν. Σκοπός της εἶναι ἡ τόνωσις τοῦ θρησκευτικοῦ φρονήματος τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ καί ἡ ἐνίσχυσις τοῦ θεσμοῦ τῆς Οἰκογενείας ὅπως αὐτός διαμορφώθηκε κάτω ἀπό τήν ἐπίδραση τῆς Ὀρθοδόξου Ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας. ὡς φορέα καί θεματοφύλακα τῶν Χριστιανικῶν καί Ἐθνικῶν παραδόσεων.

Γραφεῖα κεντρικοῦ: ὁδός Μαυρομιχάλη 32 (106 80) Ἀθήνα

Τηλ. & Fax: 210-3638793 E-mail: gexaathens@yahoo.gr

Πέμπτη 31 Μαΐου 2012

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΣΑΛΠΙΣΜΑΤΑ ΠΕΜΠΤΗ 31 ΜΑΪΟΥ 2012

ΤΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ: 31 ΜΑΪΟΥ

Τό Συναξάρι εἶναι ἐπιλογή κειμένων ἀπό τό «ΑΓΙΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ» τοῦ κ.Χρ.Τσολακίδη, Ἐκδόσεις Χ.Δ.Τσολακίδη
Ὁ Ἅγιος Ἑρμείας
Μὲ τὴν σημερινὴ ὁρολογία, θὰ λέγαμε ὅτι ὁ Ἑρμείας ἦταν ἕνας συνταξιοῦχος στρατιώτης. Ὑπηρετοῦσε στὰ Κόμανα τῆς Καππαδοκίας καὶ σὰν γνήσιος χριστιανὸς πρόσφερε στὸν Καίσαρα τὶς ὑπηρεσίες ποὺ τοῦ ἀνῆκαν. Ἦταν ἀπὸ τοὺς πιὸ γενναίους μέσα στὸ στράτευμα καὶ ποτὲ δὲν ἔστρεψε τὴν πλάτη του στὸν ἐχθρό, ἀκόμα καὶ στὶς ἧττες. Ὅταν, ὅμως, ἐπὶ βασιλέως Μάρκου Αὐρηλίου (177 μ.Χ.), ἔγινε διωγμὸς κατὰ τῶν χριστιανῶν, συνέλαβαν καὶ τὸν Ἑρμεία, χωρὶς νὰ ὑπολογίσουν τὶς μεγάλες του ὑπηρεσίες, οὔτε τὰ σεβάσμια γηρατειά του. Κατόπιν, ὁ Δούκας Σεβαστιανὸς διέταξε τὸν Ἑρμεία νὰ θυσιάσει στὰ εἴδωλα. Ἡ διαταγὴ προκάλεσε ἔκπληξη στὸν Ἑρμεία, καὶ χαμογελῶντας τοῦ εἶπε: «Θὰ ἦταν πολὺ ἀνόητο, ἄρχοντα, νὰ ἀφήσω τὸ φῶς καὶ νὰ προτιμήσω τὸ σκοτάδι, νὰ ἐγκαταλείψω τὴν ἀλήθεια καὶ νὰ ἀσπασθῶ τὸ ψέμα, νὰ χάσω τὴν ζωὴ καὶ νὰ πέσω στὸ θάνατο. Ὁ Κύριός μας καὶ Θεός μας Ἰησοῦς Χριστὸς εἶπε, «Ἐγὼ εἰμὶ τὸ φῶς τοῦ κόσμου, καὶ ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωή». Δηλαδή, ἐγὼ εἶμαι τὸ φῶς ποὺ φωτίζει τὸν κόσμο, καὶ συγχρόνως ἡ ἀπόλυτη ἀλήθεια καὶ ἡ πραγματικὴ πηγὴ ζωῆς. Λοιπόν, δὲ θὰ ἦταν παράλογο τώρα στὸ τέλος τῆς ζωῆς μου νὰ χάσω τέτοια πολύτιμα ἀγαθά;». Τότε ὁ ἄρχοντας διέταξε καὶ τὸν ἔριξαν στὴ φωτιά, ἀλλὰ ἀπὸ θαῦμα ἔμεινε ἀβλαβής. Τελικὰ τὸν ἀποκεφάλισαν.
Ὁ Ἅγιος Μάγος
Μάγος στὸ ἐπάγγελμα, τὸ ὄνομά του δὲν τὸ γνωρίζουμε. Ἦταν αὐτός, ποὺ ἔδωσε διάφορα δηλητήρια στὸν Ἅγιο Ἑρμεία, ἀλλ΄ ὁ Ἅγιος τὸν ἔκανε μὲ τὴν θεία χάρη νὰ πιστέψει στὸν Χριστὸ καὶ στὴ συνέχεια ἀποκεφαλίστηκε μαζὶ μ΄ αὐτόν, ἀφοῦ ὁμολόγησε τὴν πίστη του.

Τετάρτη 30 Μαΐου 2012

ΤΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ: 30 ΜΑΪΟΥ

Τό Συναξάρι εἶναι ἐπιλογή κειμένων ἀπό τό «ΑΓΙΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ» τοῦ κ.Χρ.Τσολακίδη, Ἐκδόσεις Χ.Δ.Τσολακίδη
Ὁ Ὅσιος Ἰσαάκιος ὁ Ὁμολογητὴς ἡγούμενος Μονῆς Δαλματῶν
Ἔζησε στὰ χρόνια τοῦ βασιλιᾶ Οὐάλη (364 μ. Χ.), ποὺ ἦταν ὑποστηρικτὴς τῶν Ἀρειανῶν. Κάποτε οἱ Ὀστρογότθοι, παρὰ τὴν ἀπαγόρευση τῆς κυβέρνησης, κατασκήνωσαν στὴ Θρᾴκη καὶ ἀπειλοῦσαν τὴν Κωνσταντινούπολη. Τότε ὁ Οὐάλης ἀναγκάσθηκε νὰ βαδίσει ἐναντίον τους. Ὁ Ἰσαάκιος, ποὺ ἦταν ἡγούμενος στὴ Μονὴ Δαλματῶν, βγῆκε καὶ συνάντησε τὸν πολέμιο τῶν ὀρθοδόξων Οὐάλη, καὶ ἀφοῦ ἔπιασε ἀπὸ τὰ χαλινάρια τὸ ἄλογό του, τοῦ εἶπε: «Ἀπόδος ταῖς ποίμναις τοὺς ἀρίστους νομέας καὶ λήψῃ τὴν νίκην ἀπονητί· εἰ δὲ τούτων μηδὲν δεδρακὼς παρατάξαιο, μαθήσει τὴν πεῖρα ὅτι σκληρὸν τὸ πρὸς κέντρα λακτίζειν· οὔτε γὰρ ἐπανήξεις καὶ προσαπολέσεις τὴν στρατιάν». Δηλαδή, δῶσε στὰ ποίμνια τοὺς ἄριστους ποιμένες καὶ χωρὶς κόπους θὰ πάρεις τὴν νίκη. Ἄν, ὅμως, δὲν ἀποδεχθεῖς αὐτὰ ποὺ σοῦ λέω καὶ δὲ συμφωνήσεις μαζί τους, θὰ μάθεις ἀπὸ τὴν πεῖρα ὅτι εἶναι σκληρὸ πρᾶγμα νὰ κλωτσᾶς στὰ καρφιά. Διότι οὔτε ἐσὺ πρόκειται νὰ γυρίσεις ἀπὸ τὸν πόλεμο, καὶ σύντομα θὰ χάσεις καὶ τὸ στράτευμα. Ὁ Οὐάλης ὄχι μόνο δὲν πείσθηκε ἀπὸ τὰ λόγια του ἡγουμένου, ἀλλὰ ἀφοῦ τὸν εἰρωνεύθηκε, τὸν ἔριξε μέσα σὲ ἕνα κρημνῶδες φαράγγι. Ὁ Ἰσαάκιος ἀπὸ θαῦμα δὲν ἔπαθε ἀπολύτως τίποτα. Ὁ δὲ Οὐάλης ἔπαθε αὐτὰ ποὺ προφήτευσε ὁ Ἅγιος ἡγούμενος. Δηλαδή, στὴ μάχη ποὺ ἔδωσε κοντὰ στὴν Ἀδριανούπολη, ὁ στρατός του νικήθηκε καὶ ὁ ἴδιος ἔπεσε νεκρός. Ὁ Ἰσαάκιος πέθανε σὲ βαθειὰ γεράματα, ἤρεμος καὶ γαλήνιος (396 μ.Χ.).
Ἁγία Ἐμμέλεια
Εἶναι χαρακτηριστικὸ ὅτι σὲ πολλὲς περιπτώσεις πίσω ἀπὸ μεγάλους Ἁγίους βρίσκεται μία Ἁγία μητέρα. Ὁ ἅγιος Βασίλειος ὁ Μέγας, Ἀρχιεπίσκοπος Καισαρείας τῆς Καππαδοκίας καὶ τὰ ἐννέα ἀδέλφια του (μεταξὺ τῶν ὁποίων κυριότεροι ἦταν, Ἅγιος Γρηγόριος Ἐπίσκοπος Νύσσης, Ἅγιος Πέτρος Ἐπίσκοπος Σεβαστείας, Ὁσία Μακρίνα Μοναχή, Ὅσιος Ναυκράτιος μοναχός, τὰ ἄλλα πέντε ἀδέλφια ἔζησαν ἅγιο ἔγγαμο βίο), εἶχαν μητέρα τους τὴν Ἁγία Ἐμμέλεια. Οἱ ῥίζες τους περνοῦσαν φυσικὰ καὶ ἀπὸ τὸν πατέρα τοὺς τὸν Ἅγιο Βασίλειο, ἱερέα διδάσκαλο τῆς ῥητορικῆς, ἐνάρετο, εὐσεβὴ καὶ προχωροῦσαν ἀκόμα πιὸ βαθειὰ στοὺς εὐσεβέστατους γονεῖς του, στὴν μητέρα του Μακρίνα καὶ στοὺς γονεῖς τῆς Ἁγίας Ἐμμελείας, οἱ ὁποῖοι κατῆχαν μὲν ὑψηλὰ ἀξιώματα καὶ πλούτη πολλά, εἶχαν ὅμως ἀγαπήσει ἄλλους θησαυροὺς ἀφάνταστα γλυκύτερους, τοὺς πνευματικοὺς καὶ αἰώνιους. Ἀπόδειξη ἦταν ἡ θυσία τῆς ζωῆς τοῦ πατέρα της, ὁ ὁποῖος μαρτύρησε κατ΄ ἐντολὴ τοῦ ὁρισθέντος βασιλέως. Ἡ Ἁγία Ἐμμέλεια ἔμεινε ὀρφανὴ ἀπὸ πατέρα καὶ μητέρα, ἀλλὰ μὲ μία μεγάλη κληρονομιὰ πνευματικοῦ πλούτου, ὄμορφη στὴν σωματικὴ ἐμφάνιση, ἀλλὰ πεντάμορφη στὴν ψυχή, στολισμένη μὲ ἀγάπη, προσευχὴ καὶ πίστη στὸ Σωτῆρα Χριστό, ποὺ τῆς ἔδωσε τὸν ἄνδρα ποὺ τῆς ἄξιζε, τὸν Ἅγιο Βασίλειο. Στὴ συζυγική τους ζωὴ βασίλευε ὁ ἀλληλοσεβασμός, ἡ ἀλληλοβοήθεια, ἡ ταπεινοφροσύνη, ἡ πραότητα, ἡ εἰλικρίνεια, ἡ ἐγκράτεια, ἡ προσευχή, οἱ ἐλεημοσύνες καὶ φυσικὰ ἡ τεκνογονία καὶ ἡ σωστὴ διαπαιδαγώγηση τῶν παιδιῶν τους γιὰ τὴν δόξα τοῦ Κυρίου τους. Ἡ Ἁγία Ἐμμέλεια δοκιμάστηκε μὲ πολλὲς θλίψεις ὅπως ὁ θάνατος τῶν γονιῶν της πρὶν παντρευτεῖ, ὁ θάνατος τοῦ πρώτου της γαμπροῦ, ὁ θάνατος τοῦ συζύγου της μόλις γεννήθηκε ὁ γιός της Πέτρος, ὁ θάνατος τοῦ γιοῦ της Ναυκρατίου γιὰ νὰ πάρει τὰ στεφάνια τῆς Ἁγιότητας. Ὅμως, ὁ πόνος καὶ οἱ θλίψεις δὲν τὴν νίκησαν, τόνωσε τὴν προσευχή της καὶ ἄκουσε τὴν συμβουλὴ τῆς κόρης της Μακρίνας, νὰ δοξάσουν μαζὶ τὸν Σωτῆρα τους στὴν ἀσκητικὴ ζωὴ μὲ τὶς ἄλλες μοναχές.

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΣΑΛΠΙΣΜΑΤΑ ΤΕΤΑΡΤΗ 30 ΜΑΪΟΥ 2012

Τρίτη 29 Μαΐου 2012

ΤΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ: 29 ΜΑΪΟΥ

Τό Συναξάρι εἶναι ἐπιλογή κειμένων ἀπό τό «ΑΓΙΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ» τοῦ κ.Χρ.Τσολακίδη, Ἐκδόσεις Χ.Δ.Τσολακίδη
Ἡ Ἁγία Θεοδοσία ἡ Παρθένος
Ὁ θεοκίνητος Ἀπόστολος Παῦλος εἶπε: «Ἠρμοσάμην ὑμᾶς ἑνὶ ἀνδρί, παρθένον ἁγνὴν παραστῆσαι τῷ Χριστῷ». Ἔκανα τοὺς ἀῤῥαβῶνες σας μὲ ἕναν ἄνδρα, τὸ Χριστό, γιὰ νὰ σᾶς παρουσιάσω παρθένο ἁγνὴ σ᾿ Αὐτόν. Δηλαδή, νὰ παρουσιάσω τὶς ψυχές σας ἁγνὲς καὶ καθαρὲς ἀπὸ κάθε πλάνη καὶ ἁμαρτία, ἑνωμένες μὲ τὴν πίστη καὶ τὴν ἀγάπη σὲ μία πνευματικὴ νύμφη, τῆς ὁποίας νυμφίος νὰ εἶναι ὁ Χριστός. Μία τέτοια ψυχὴ ἦταν καὶ ἡ παρθενομάρτυς Θεοδοσία. Καταγόταν ἀπὸ τὴν Φοινίκη καὶ δὲν εἶχε μόνο παρθενικὸ σῶμα, ἀλλὰ καὶ παρθενικὴ ψυχή. Ἀπὸ ἡλικία 18 χρονῶν, ἔλαμπε γιὰ τὸ ζῆλο καὶ τὴν θερμή της πίστη, ἀνάμεσα στὶς νεαρὲς εἰδωλολάτρισσες γυναῖκες. Αὐτὸ καταγγέλθηκε στὸν ἄρχοντα Οὐρβανό, ποὺ μὲ κάθε δελεαστικὸ τρόπο προσπάθησε νὰ τὴν πείσει νὰ ἀρνηθεῖ τὸ Χριστό. Ὅμως ἡ παρθένος Θεοδοσία ἔμεινε ἀμετακίνητη στὸ ἱερό της πιστεύω. Ὁ Οὐρβανός, βλέποντας τὴν ἀδάμαστη ἐπιμονή της, ἐξοργίστηκε καὶ μὲ θηριώδη τρόπο ἔσπασε τὰ κόκκαλά της καὶ πριόνισε τὶς σάρκες της. Ἔπειτα, τὴν πλησίασε καὶ τῆς πρότεινε νὰ ἀλλαξοπιστήσει, ἔστω καὶ τὴν τελευταία στιγμή, καὶ αὐτὸς θὰ θεράπευε ἀμέσως τὶς πληγές της. Ἡ Θεοδοσία μισοπεθαμένη ἀπάντησε: «Εἶμαι χριστιανή». Τότε ὁ τύραννος διέταξε καὶ τὴν ἔριξαν στὴ θάλασσα, ὅπου καὶ παρέδωσε τὸ πνεῦμα της.
Ἡ Ἁγία Θεοδοσία ἡ Ὁσιομάρτυς ἡ Κωνσταντινουπολίτισσα
Γεννήθηκε στὴν Κωνσταντινούπολη ἀπὸ γονεῖς εὐσεβεῖς καὶ πλούσιους, στὰ χρόνια του βασιλιᾶ Θεοδοσίου τοῦ Ἀδραμυττηνοῦ (716). Μετὰ τὸν θάνατο τοῦ πατέρα της, ἡ μητέρα της τὴν ἔκλεισε σὲ κάποια μονὴ τῆς πόλης, σὲ ἡλικία ἑπτὰ ἐτῶν, ὅπου ἀργότερα ἐκάρη μοναχή. Ὅταν πέθανε καὶ ἡ μητέρα της, μοίρασε τὴν περιουσία της στοὺς φτωχοὺς καὶ τὰ ὀρφανά. Καὶ ἐπιδόθηκε στὴν ἄσκηση μέσα στὴ Μονή της, ποὺ ἦταν κοντά «τοῦ Σκοτεινοῦ Φρέατος καὶ τῆς λεγομένης Ἀσπάρου στέρνης». Μετὰ ἀπὸ 10 χρόνια ἄσκηση στὸ μοναστήρι της, ἀκολούθησε ὁ διωγμὸς κατὰ τῶν ἱερῶν εἰκόνων. Ὁπότε οἱ ἀπεσταλμένοι τοῦ Λέοντα τοῦ Ἰσαύρου (ἢ κατ᾿ ἄλλη ἐκδοχὴ τοῦ Κων/νου Κοπρωνύμου) ἀποπειράθηκαν νὰ κατεβάσουν ἀπὸ τὴν Χαλκὴ Πύλη τὴν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ. Τότε ἡ Θεοδοσία, μαζὶ μὲ ἄλλες γυναῖκες γκρέμισε ἀπὸ τὴν σκάλα τὸν ἀνεβασμένο Σπαθάριο καὶ τὸν σκότωσε. Κατόπιν συνελήφθη, καὶ τὶς μὲν ἄλλες γυναῖκες σκότωσαν, τὴν δὲ Θεοδοσία, ἔσφαξε ἕνας ἄγριος δήμιος με κέρατο βοδιοῦ. Ἡ Σύναξή της γίνεται στὴ Μονὴ τοῦ Σωτῆρα Χριστοῦ τοῦ Εὐεργέτη, κατὰ δὲ τὸν Συναξαριστὴ τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου στὴ Μονὴ τοῦ Δεξιοκράτους, ὅπου καὶ τὸ τίμιο λείψανό της.
Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Νάννος ἀπὸ τὴν Θεσσαλονίκη
Γεννήθηκε στὴ Θεσσαλονίκη ἀπὸ γονεῖς εὐσεβεῖς. Ὁ πατέρας του ὀνομαζόταν Ἰωάννης καὶ ἡ μητέρα του Θωμαῆ. Ἐπειδὴ ἡ γέννησή του συνέπεσε μὲ τὴν παραμονὴ τῆς γιορτῆς τῶν γενεθλίων τοῦ Τιμίου Προδρόμου, οἱ γονεῖς του τὸν ὀνόμασαν Ἰωάννη. Γιὰ νὰ ξεχωρίζει ὅμως ἀπὸ τὸν πατέρα του, ποὺ εἶχε τὸ ἴδιο ὄνομα, αὐτὸν τὸν ἔλεγαν Νάννο. Ὁ πατέρας του πῆγε στὴ Σμύρνη καὶ ἐργαζόταν σὰν ὑποδηματοποιός. Ἀργότερα παρέλαβε καὶ τοὺς γιούς του Θεόδωρο καὶ Ἰωάννη. Ἐνάρετοι καὶ οἱ δυὸ ἀδελφοί, καταγίνονταν μὲ τὴν τέχνη τους καὶ τὴν ἀνάγνωση τῶν Γραφῶν. Ξαφνικὰ τὸν Ἰωάννη κατέλαβε ὁ πόθος τοῦ Μαρτυρίου καὶ «ἐγένετο τοῖς Ἀγαρηνοῖς ὡς Ἀγαρηνός, ἵνα κερδίσῃ τὸν Χριστόν». Ἔτσι κάποια μέρα ἔτρεξε στὸ σπίτι τοῦ ἀγᾶ, ποὺ εἶχε προσκολληθεῖ καὶ ἀφοῦ φόρεσε χριστιανικὰ ῥοῦχα καὶ τούρκικο σαρίκι στὸ κεφάλι, παρουσιάστηκε στὸν κριτὴ καὶ ὁμολόγησε τὴν ἐπάνοδό του στὸν Χριστιανισμό. Τότε ὁ 18χρονος Ἰωάννης κλείστηκε στὴ φυλακὴ καὶ βασανίστηκε σκληρά. Ὅταν τὸν ἔβγαλαν τοῦ ὑποσχέθηκαν τιμὲς καὶ ἀξιώματα, ἀλλ᾿ ὁ μάρτυρας παρέμεινε σταθερὸς στὴ χριστιανική του πίστη. Τότε οἱ Τοῦρκοι τὸν καταδίκασαν σὲ θάνατο καὶ τὸν ἀποκεφάλισαν στὴν τοποθεσία Σοᾶν Παζάρι, στὶς 29 Μαΐου 1802. Χριστιανοὶ ἀγόρασαν τὸ τίμιο λείψανό του ἀπὸ τοὺς Τούρκους ἀντὶ 3400 γροσιῶν καὶ τὸν ἐνταφίασαν. Μαρτύριο τοῦ Ἁγίου αὐτοῦ συνέγραψε ὁ ἱερομόναχος Νικηφόρος ὁ Χίος.
Ὁ Ἅγιος Ἀνδρέας ὁ Ἀργέντης
Ὁ Νεομάρτυρας αὐτὸς ἦταν ἀπὸ τὴν Χίο καὶ ὑπέστη μαρτυρικὸ θάνατο στὴν Κωνσταντινούπολη τὸ 1465. Συγκαταλέγεται καὶ αὐτὸς μεταξὺ τῶν πρώτων Νεομαρτύρων, ποὺ θανατώθηκαν ἀπὸ τοὺς Τούρκους ἀμέσως μετὰ τὴν ἅλωση τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Μαρτύριο τοῦ Ἁγίου συνέγραψε ὁ Γεωργὸς Τραπεζούντιος.
Ἡ Ὁσία Ὑπομονή
Εἰκάζεται ὅτι εἶναι ἡ τελευταία Αὐτοκράτειρα τοῦ Βυζαντίου (1390-1450 μ.Χ.). Λεγόταν Ἑλένη Δραγάση καὶ εἶναι ἡ μοναδικὴ Σλάβα, ποὺ ἔγινε αὐτοκράτειρα τοῦ Βυζαντινοῦ θρόνου. Ἐπίσης, ἦταν κόρη τοῦ ἡγεμόνα τῆς Βορειοανατολικῆς Μακεδονίας Κωνσταντίνου Δραγάση καὶ σύζυγος τοῦ Μανουὴλ Β´ Παλαιολόγου. Εἶναι ὅπως γράφουν οἱ Ἱστορικοί, ἡ «Πολύπαις καὶ Καλλίπαις», μητέρα, μὲ ὀκτὼ παιδιά, ἀπὸ τὰ ὁποῖα ὁ Ἰωάννης Η´ Παλαιολόγος αὐτοκράτορας (1425-1448) καὶ ὁ Κωνσταντῖνος ΙΑ´, ὁ Ἐθνομάρτυρας τελευταῖος Αὐτοκράτορας (1448-1453 - 29 Μαΐου μαύρη ἡμέρα ἁλώσεως τῆς Βασιλεύουσας). Ἡ Ἁγία Ὑπομονή, εἶχε τὸ ὄνομα τῆς μητέρας τοῦ Πρώτου αὐτοκράτορα Ἁγίου Κωνσταντίνου, τῆς Ἁγίας Ἑλένης: (Κωνσταντῖνος, υἱὸς Ἕλενης ἵδρυσε τὴν Πόλη καὶ Κωνσταντῖνος, υἱὸς Ἑλένης ἔπεσε μαχόμενος ὑπὲρ τῆς Πόλεως αὐτῆς!). Ὁλόκληρη ἡ ζωή της ἦταν ζωὴ ἁγιότητας καὶ προπάντων ζωὴ ἀγῶνος μὲ ὑπομονὴ καὶ καρτερικότητα. Γι᾿ αὐτὸ καὶ μετὰ τὸν θάνατο τοῦ συζύγου της (1425), ἔγινε Μοναχὴ μὲ τὸ ὄνομα Ὑπομονή. Εἶναι ἐκείνη, ποὺ μέσα σ᾿ ὅλα τὰ καθήκοντά της, ὡς Αὐτοκράτειρα, ὡς σύζυγος, ὡς Μητέρα πολλῶν παιδιῶν ἄσκησε ἔντονα καὶ τὸ ἔργο τῆς φιλανθρωπίας, μὲ τὴν ἵδρυση καὶ συντήρηση στὸ Μοναστήρι ποὺ ἐφυλάσσετο τὸ ἱερὸ Λείψανο τοῦ Ὁσίου Παταπίου, Γηροκομεῖο μὲ τὸ ὄνομα «Καθίδρυμα τῆς Ἐλπίδος τῶν Ἀπηλπισμένων». Τὸ φιλομόναχο ἰδεῶδες, δὲν τὸ ἔζησε μόνον ἡ ἴδια, ἀλλὰ τὸ μετέδωκε σ᾿ ὁλόκληρη σχεδὸν τὴν οἰκογένειά της. Ὁ σύζυγός της Μανουὴλ παραιτήθηκε ἀπὸ τὸ θρόνο του καὶ ἐτελείωσε τὴν ζωήν του ὡς Μοναχός. Ἡ πενθερά της, ἡ κουνιάδα της, τὰ ἀγόρια της Θεόδωρος, Ἀνδρόνικος καὶ Δημήτριος ἐτελείωσαν τὴν ζωή τους ὡς Μοναχοί. Τὸ ἴδιο καὶ ἡ ἐγγονή της, κόρη τοῦ γιοῦ της Θωμᾶ, Ἑλένη, ἔγινε Μοναχὴ μὲ τὸ ὄνομα Ὑπομονὴ στὴ Λευκάδα. Ἡ Ἁγία Ὑπομονὴ ἔζησε σὰν μοναχὴ περίπου 25 χρόνια μετὰ τὴν κοίμηση τοῦ συζύγου της καὶ ἡ ἴδια ἐκοιμήθη τὸ 1450. Μόνασε στὴ Μονὴ τῆς Κυρᾶς Μάρθας, ποὺ μετὰ τὴν ἅλωση καταστράφηκε, ὅπως καὶ πολλὰ ἄλλα Μοναστήρια καὶ Ναοί. Εἰκόνα της εὑρίσκεται στὴν Ἱ. Μονὴ ὁσίου Παταπίου στὸ Λουτράκι Κορινθίας. Ἀνάμνησις τῆς θλιβερᾶς ἁλώσεως τῆς Βασιλίδος τῶν πόλεων, τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ὑπὸ τῶν ἀντίχριστων (Τρίτη 29 Μαΐου 1453)

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΣΑΛΠΙΣΜΑΤΑ ΤΡΙΤΗ 29 ΜΑΪΟΥ 2012

Δευτέρα 28 Μαΐου 2012

ΤΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ: 28 ΜΑΪΟΥ

Τό Συναξάρι εἶναι ἐπιλογή κειμένων ἀπό τό «ΑΓΙΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ» τοῦ κ.Χρ.Τσολακίδη, Ἐκδόσεις Χ.Δ.Τσολακίδη
Ὁ Ἅγιος Εὐτυχὴς ἐπίσκοπος Μελιτηνῆς
Ὑπῆρξε ἄξιος στρατιώτης Χριστοῦ καὶ ἀκούραστος ἐργάτης τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ καρποφόρα διδασκαλία του καὶ τὰ ἐποικοδομητικά του ἔργα κράτησαν πολλὲς ψυχὲς ὄρθιες στὴ χριστιανικὴ πίστη. Μάλιστα, εἶχε τὸ χάρισμα νὰ ἁλιεύει ψυχὲς στὸ Χριστὸ μὲ τὰ σωτήρια δίχτυα τοῦ Εὐαγγελίου. Καὶ τὸ σπουδαιότερο, ἦταν ἕτοιμος νὰ δώσει καὶ τὴν ζωή του γιὰ τὴν ἀσφάλεια καὶ τὴν σωτηρία αὐτῶν τῶν ψυχῶν, μιμούμενος τὸν Κύριο, ποὺ εἶπε: «Καὶ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου οὐκ ἦλθε διακονηθῆναι, ἀλλὰ διακονῆσαι, καὶ δοῦναι τὴν ψυχὴν αὐτοῦ λύτρον ἀντὶ πολλῶν». Δηλαδή, καὶ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου, ὁ Μεσσίας, δὲν ἦλθε στὸν κόσμο γιὰ νὰ ὑπηρετηθεῖ, ἀλλὰ ἦλθε γιὰ νὰ ὑπηρετήσει καὶ νὰ δώσει τὴν ζωή του λύτρο, γιὰ νὰ ἐξαγορασθοῦν καὶ νὰ ἐλευθερωθοῦν ἀπὸ τὴν ἁμαρτία καὶ τὸ θάνατο πολλοί. Ὁ φθόνος, ὅμως, τῶν πωρωμένων εἰδωλολατρῶν ὁδήγησε στὴ σύλληψη τοῦ Εὐτυχοῦς καὶ κατόπιν στὸ μαρτυρικὸ θάνατο, μέσα στὰ βαθειὰ νερὰ ἑνὸς ποταμοῦ.
Ἡ Ἁγία Ἐλικωνίδα
Ἔζησε στὰ χρόνια του βασιλιᾶ Γορδιανοῦ τοῦ Γ´, στὰ μέσα τοῦ 3ου μ.Χ. αἰῶνα (238-244). Ἦταν Θεσσαλονικιὰ ἀλλὰ μετακόμισε στὴν Κόρινθο, ὅπου καταγγέλθηκε σὰν χριστιανὴ στὸν ἄρχοντα Περίνιο. Μάταια αὐτὸς προσπάθησε νὰ τὴν ἀποσπάσει ἀπὸ τὴν χριστιανικὴ πίστη. Ἐκείνη ἔμενε σταθερὴ καὶ φώναζε ὅτι εἶναι χριστιανή. Ἐξοργισμένος τότε ὁ Περίνιος τὴν ἔβρισε χυδαῖα καὶ τῆς ξύρισε τὸ κεφάλι. Ἡ Ἐλικωνίδα χαμογελῶντας ἀπάντησε: «Σεῖς, ἔπαρχε, θεωρεῖτε ἄνθρωπο κυρίως τὸ σῶμα, καὶ τὴν ὀμορφιά του, νομίζετε ὅτι εἶναι ἡ κυριότερη ἀνθρώπινη ἀρετή, καὶ πάνω σ᾿ αὐτὴ τὴν βάση στηρίζετε τὴν ταπεινὴ καὶ πρόσκαιρη εὐτυχία σας. Ἀλλὰ γιὰ μᾶς τοὺς χριστιανούς, τὸ ἐπίγειο σῶμα εἶναι ὅπως καὶ τὸ ῥοῦχο. Αὐτὸ κάποια μέρα θὰ παλιώσει καὶ θὰ πεταχτεῖ. Ἑπομένως ὅ,τι καὶ ἂν κάνεις τὸ φθαρτὸ σῶμα μου δὲν θὰ μὲ ἐνοχλήσει, διότι δὲν θὰ καταφέρεις νὰ βλάψεις, μὲ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ, τὸ σῶμα τῆς ψυχῆς μου, ὅπου ἐμεῖς οἱ χριστιανοὶ στηρίζουμε τὴν αἰώνια εὐτυχία μας». Ὁ Περίνιος διέταξε τότε καὶ ἔβαλαν τὴν ἁγία μέσα σὲ λιωμένο μολύβι καὶ ἄσφαλτο. Ἡ θεία χάρη ὅμως τὴν κράτησε ἀβλαβή. Τὸ ἴδιο συνέβη, ὅταν ἀργότερα καὶ ὁ ἀνθύπατος Ἰουστίνος τὴν ἔριξε στὴ φωτιὰ καὶ τὰ ἄγρια θηρία. Τελικὰ ἡ Ἐλικωνίδα ἀποκεφαλίστηκε καὶ ἔτσι φόρεσε τὸ ἀμάραντο στεφάνι τοῦ μαρτυρίου γιὰ τὸν Χριστό.
Ὁ Ἅγιος Ζαχαρίας ὁ ἱερομόναχος
Γεννήθηκε στὴν Προῦσα ἀπὸ γονεῖς εὐσεβεῖς χριστιανοὺς καὶ ἔγινε ἱερέας. Κάποτε ὅμως, τὸ 1801, καθὼς ἦταν μεθυσμένος ἀρνήθηκε τὸν Χριστό. Ἀλλ᾿ ὅταν συνῆλθε, παρουσιάστηκε στὸν κριτή, πέταξε τὸ σαρίκι καὶ ὁμολόγησε τὴν πίστη του στὸν Χριστό. Τότε τὸν ἔριξαν στὴ φυλακή, ὅπου ὁ Ζαχαρίας προσευχόταν στὸν Θεὸ νὰ τὸν ἐνισχύσει στὸ μαρτύριο. Κατόπιν τὸν ἔβγαλαν καὶ μὲ κολακεῖες καὶ συμβουλὲς προσπάθησαν νὰ ἀλλάξουν τὸ φρόνημά του. Ἀλλ᾿ ὁ Ζαχαρίας παρέμεινε σταθερὸς στὴν πίστη του. Ἀμέσως τότε ἄρχισαν τὰ φρικτὰ βασανιστήριά του. Ἀφοῦ τὸν ἔδειραν ἀνελέητα, ἕσφιξαν τὸ κεφάλι του μὲ πυρακτωμένα σίδερα. Κατόπιν ξερίζωσαν τὰ νύχια τῶν ἄκρων του μὲ μυτερὰ καὶ κοφτερὰ καλάμια, καὶ ἐξάρθρωσαν τὰ χέρια του. Στὴ συνέχεια τὸν ἔκλεισαν πάλι στὴ φυλακή, ἀλλ᾿ ὅταν τὸν ὁδήγησαν ἐπανειλημμένα στὸν κριτή, ὁ Ζαχαρίας ὁμολογοῦσε πάντα Χριστὸν Ἐσταυρωμένον. Τότε τὸν ἀποκεφάλισαν στὶς 28 Μαΐου 1802, σὲ ἡλικία 38 ἐτῶν.
Ὁ Ἅγιος Μῆτρος ἢ Δημήτριος ὁ Πελοποννήσιος
Καταγόταν ἀπὸ τὴν Πελοπόννησο καὶ ἀνατράφηκε ἀπὸ γονεῖς εὐσεβεῖς. Ἐξισλαμίστηκε ἀπὸ τοὺς Τούρκους, μαζὶ μὲ ἄλλους νέους, πιθανῶς μετὰ τὴν κατάπνιξη τῆς ἐπανάστασης τῆς Πελοποννήσου τὸ 1769. Τὸ παιδὶ αὐτὸ ὀνομαζόταν Δημήτριος καὶ ὅταν ἐξισλαμίστηκε ὀνομάστηκε Μουσταφᾶς. Ἀπὸ τὴν φύση του εὐφυὴς καὶ δραστήριος, ἀναδείχτηκε ὁ Μουσταφᾶς μεταξὺ τῶν ἐπιφανῶν Τούρκων τῆς Πελοποννήσου καὶ πῆρε τὸ ἀξίωμα τοῦ Ἔπαρχου (ἰμπροχώραγα), καὶ ἀπόκτησε πολὺ πλοῦτο καὶ δούλους. Ἐπιθυμοῦσε ὅμως ἀπὸ τὴν ἀρχὴ νὰ ἐπανέλθει στὴν πίστη τῶν πατέρων του, γι᾿ αὐτὸ δὲν θαμπώθηκε ἀπὸ τὸν πλοῦτο καὶ τὶς τιμές. Πῆρε λοιπὸν τὴν ἀπόφαση νὰ ἐπιστρέψει στὸν Χριστιανισμὸ καὶ προσῆλθε σ᾿ ἕνα πνευματικὸ στὴν Τρίπολη, ὅπου ἐξομολογήθηκε, πῆρε τὴν συμβουλή του καὶ ζοῦσε κρυφὰ χριστιανικά. Ἡ χριστιανική του ὅμως ζωὴ σκανδάλισε τοὺς μωαμεθανοὺς καὶ τὸν κατάγγειλαν στὸν πασὰ τῆς Τρίπολης. Ὁπότε ὁ μάρτυρας συνελήφθη στὸ Μυστρᾶ, ὁδηγήθηκε στὸν πασὰ τῆς Τρίπολης καὶ ὁμολόγησε ὅτι εἶναι ἕτοιμος νὰ χύσει τὸ αἷμα του γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Παρὰ τὶς συμβουλὲς καὶ τὶς ὑποσχέσεις τοῦ πασᾶ, ὁ μάρτυρας παρέμεινε ἀμετάθετος στὴν πίστη του. Μετὰ ἀπὸ ὁρισμένο χρονικὸ διάστημα στὴ φυλακή, τελικὰ τὸν ἀποκεφάλισαν στὶς 28 Μαΐου 1794, Κυριακὴ τῆς Πεντηκοστῆς, στὴν Τρίπολη. Τὸ λείψανο τοῦ Ἁγίου παρέλαβαν οἱ χριστιανοὶ καὶ τὸ ἔθαψαν στὸν ναὸ τοῦ Ἁγίου μεγαλομάρτυρα Δημητρίου στὴν Τρίπολη. Μαρτύριο τοῦ Ἁγίου συνέγραψε ὁ Κορινθίας Μακάριος.

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΣΑΛΠΙΣΜΑΤΑ ΔΕΥΤΕΡΑ 28 ΜΑΪΟΥ 2012

Κυριακή 27 Μαΐου 2012

ΤΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ: 27 ΜΑΪΟΥ

Τό Συναξάρι εἶναι ἐπιλογή κειμένων ἀπό τό «ΑΓΙΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ» τοῦ κ.Χρ.Τσολακίδη, Ἐκδόσεις Χ.Δ.Τσολακίδη
Ὁ Ἅγιος Ἑλλάδιος
Ὁ Ἅγιος Ἑλλάδιος ἔζησε τὴν ἐποχὴ τῶν σκληρῶν διωγμῶν κατὰ τῆς Ἐκκλησίας. Τὴ ζωή του σὰν λαϊκοῦ χαρακτήριζε ἡ μεγάλη σωφροσύνη, γι΄ αὐτὸ καὶ κλήθηκε στὸ ἀξίωμα τοῦ ἐπισκόπου. Ἀπὸ τὴν θέση αὐτή, ὁ Ἑλλάδιος διακρίθηκε γιὰ τὴν σοφία μὲ τὴν ὁποία τακτοποιοῦσε τὰ διάφορα ζητήματα. Καὶ ἐπειδὴ ἡ θεία σοφία «διατείνει ἀπὸ πέρατος εἰς πέρας εὐρώστως καὶ διοικεῖ τὰ πάντα χρηστῶς», δηλαδή, ἐπεκτείνει μὲ δύναμη τὴν κυριαρχία της ἀπὸ τὸ ἕνα ἄκρο τοῦ κόσμου ὡς τὸ ἄλλο, καὶ διοικεῖ τὰ πάντα μὲ εὐεργετικὴ καλοσύνη καὶ ἀγαθότητα, ἔτσι καὶ ὁ Ἑλλάδιος, ποὺ εἶχε τὸ χάρισμα αὐτό, διοικοῦσε τὶς ψυχὲς τοῦ ποιμνίου του. Κατόρθωσε καὶ ἔφερε πολλοὺς εἰδωλολάτρες στὴ χριστιανικὴ πίστη. Ἡ δράση του αὐτή, ὅμως, προκάλεσε τὸν εἰδωλολάτρη ἄρχοντα, ποὺ τὸν συνέλαβε καὶ πρότεινε στὸν Ἑλλάδιο νὰ ἀρνηθεῖ τὸ Χριστό, προκειμένου νὰ σώσει τὸ κεφάλι του. Μὲ ἀγανάκτηση ὁ Ἑλλάδιος δήλωσε ὅτι εἶναι ἀτιμία νὰ προτείνουν σὲ ἕνα χριστιανὸ ἐπίσκοπο τέτοιους τρόπους σωτηρίας. Τότε ἔσχισαν τὶς σάρκες του μὲ σιδερένια νύχια, ἀλλὰ θείᾳ χάριτι θεραπεύθηκε ἀμέσως. Τελικά, μετὰ ἀπὸ συνεχεῖς ῥαβδισμοὺς τὸν σκότωσαν, καὶ ἔτσι πῆρε τὸ ἀθάνατο στεφάνι τοῦ μαρτυρίου.
Ὁ Ἅγιος Θεράπων
Ἦταν ἱερέας στὴν ἐκκλησία τῶν Σάρδεων. Κατὰ τὰ παραγγέλματα τοῦ ἀπ. Παύλου ἦταν πρᾶος, εἰρηνικός, ἐπιεικής, φιλόξενος, ἀφιλοχρήματος, διδακτικός, καὶ ἔτρεμε μήπως ἀπὸ ἀμέλειά του χανόταν ἢ καὶ στιγμιαῖα σκανδαλιζόταν ἔστω καὶ μόνο μία ψυχή. Ὅταν συνελήφθη, διατάχθηκε νὰ ἀρνηθεῖ τὸν Ἰησοῦ. Αὐτὸς μίλησε στὸν εἰδωλολάτρη ἄρχοντα σὰν ἥρωας, ἐπιθυμῶντας νὰ βαδίσει στὸ μαρτύριο καὶ ὄχι νὰ τ΄ ἀποφύγει. Ὁ ἔπαρχος Οὐαλεριανὸς τὸν βασάνισε σκληρά, καὶ τελικὰ τὸν ἀποκεφάλισε κοντὰ στὸν ποταμὸ Ἔρμο, ὅπου βρισκόταν ἡ ἐπισκοπὴ Σατάλων.
Ὁ Ὅσιος Ἰωάννης ὁ Ῥῶσος
Καταγόταν ἀπὸ τὴν Ῥωσία. Αἰχμαλωτίστηκε τὸ 1730 ἀπὸ τοὺς Τατάρους, οἱ ὁποῖοι τὸν πούλησαν σὰν δοῦλο σ΄ ἕνα Τοῦρκο στὸ Προκόπι τῆς Καισαρείας. Ὁ Τοῦρκος αὐτός, προσπάθησε ποικιλοτρόπως νὰ ἐξωμόσει τὸν Ἰωάννη, ὁ ὁποῖος ὅμως ἔμεινε ἀκλόνητος στὴ χριστιανική του πίστη. Μετὰ ἀπὸ πολλὲς θλίψεις καὶ ταλαιπωρίες, ποὺ ἀναγράφονται λεπτομερῶς στὴν ἐκτενέστερη βιογραφία του, κατόρθωσε νὰ ἐλευθερωθεῖ ἀπὸ τὸν ἀσεβὴ δεσπότη του καὶ ἀποσύρθηκε σὲ ἐρημικὸ μέρος ἀσκούμενος. Ἔτσι θεάρεστα καὶ μὲ αὐστηρὴ ἄσκηση ἀφοῦ ἔζησε, ἀπεβίωσε εἰρηνικά, προβλέποντας μάλιστα - μὲ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ - καὶ τὸν θάνατό του (27 Μαΐου 1730). Ἀκολουθία του ἐκδόθηκε στὴν Ἀθήνα τὸ 1849 καὶ 1897, καὶ στὴν Κωνσταντινούπολη 1899. Σήμερα εἶναι γνωστὸ σ΄ ὅλη τὴν Ἑλλάδα, ὅτι στὸ Νέο Προκόπι Εὐβοίας, βρίσκεται ἀποθησαυρισμένο τὸ σκήνωμα τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη τοῦ Ῥώσου (τοποθετήθηκε τὸ 1925) καὶ ἔγινε γνωστὸ ἀπὸ τὰ πολλὰ θαύματα ποὺ ἔγιναν ἐκεῖ. Ἔτσι πλῆθος κόσμου συῤῥέει κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς πανήγυρής του στὶς 27 Μαΐου, ἀλλὰ καὶ κάθε μέρα.

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΣΑΛΠΙΣΜΑΤΑ ΚΥΡΙΑΚΗ 27 ΜΑΪΟΥ 2012

Σάββατο 26 Μαΐου 2012

ΤΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ:26 ΜΑΪΟΥ

Τό Συναξάρι εἶναι ἐπιλογή κειμένων ἀπό τό «ΑΓΙΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ» τοῦ κ.Χρ.Τσολακίδη, Ἐκδόσεις Χ.Δ.Τσολακίδη
Ὁ Ἅγιος Κάρπος ὁ Ἀπόστολος ἀπὸ τοὺς 70
Ὁ ἀπόστολος Κάρπος ἔζησε στὰ χρόνια του βασιλιᾶ Νέρωνα (52 μ.Χ.), καὶ συναριθμεῖται μὲ τοὺς ἑβδομήκοντα μαθητὲς τοῦ Κυρίου. Ἐπίσης, ἦταν συνεργάτης τοῦ Ἀποστόλου Παύλου καὶ ἀπ΄ ὅ,τι μαθαίνουμε ἀπὸ τὴν Β´ πρὸς Τιμόθεον ἐπιστολή του (δ´ 13), ἐργάσθηκε γιὰ τὴν διάδοση τοῦ Εὐαγγελίου στὴν Τρωάδα. Ἔπειτα, ἔγινε ἐπίσκοπος στὴ Βάρνα τῆς Θρᾴκης (ὁ δὲ Σ. Εὐστρατιάδης, ἀναφέρει Βέῤῥοια τῆς Θρᾴκης), ὅπου μὲ τὴν ἁγία του ζωὴ καὶ τὸ φωτισμὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἔγινε πνευματικὸς ἀστέρας πρώτου μεγέθους καὶ φώτισε μὲ τὶς θεῖες διδασκαλίες του ὅλη τὴν ἐπικράτεια τῆς ἐπισκοπῆς του. Στὸ ἔργο του ὁ Κάρπος ὑπέστη πολλοὺς πειρασμοὺς καὶ θλίψεις, ποὺ ἀντιμετώπισε μὲ μεγάλη γενναιότητα καὶ ὑπομονή. Δὲ φοβόταν τοὺς πόνους καὶ τὶς κακοπάθειες, ἀλλὰ ἔμπαινε δυναμικὰ στὴ μάχη, χωρὶς νὰ ὑπολογίζει τὸ θυμὸ καὶ τὴν ὀργὴ τῶν τυράννων. Εἶχε κατασταλάξει μέσα του ὁ λόγος τοῦ Κυρίου: «ἐν τῷ κοσμῷ θλίψιν ἔξετε». Δηλαδή, ἐφόσον εἶστε μέσα στὸν κόσμο, θὰ ἔχετε θλίψη. Ὁ δρόμος γιὰ τὴν ἕνωση μὲ τὸν Κύριο δὲν εἶναι στρωμένος μὲ ῥοδοπέταλα, ἀλλὰ μὲ δοκιμασίες, ποὺ μὲ συνεχὴ ἀγῶνα πρέπει νὰ τὶς ἀντιμετωπίζουμε, σύμφωνα μὲ τὸ ἅγιο θέλημά Του. Ὁ Κάρπος πέθανε εἰρηνικά, φωτίζοντας μὲ τὸ παράδειγμα τοῦ πολλοὺς ἀνθρώπους.
Ὁ Ἅγιος Ἀλέξανδρος ὁ Θεσσαλονικιός, ὁ Δερβίσης
Καταγόταν ἀπὸ τὴν Θεσσαλονίκη καὶ γιὰ νὰ ἀποφύγει τὶς ἀκόλαστες προθέσεις κάποιου Τούρκου, νέος ἀκόμα, ἦλθε στὴ Σμύρνη. Ἄγνωστο γιὰ ποιοὺς λόγους, στὴν πόλη αὐτή, ἐξισλαμίστηκε. Ἀργότερα πῆγε στὴ Μέκκα καὶ μπῆκε στὸ Τάγμα τῶν Δερβίσιδων. Ἐλεγχόμενος ἀπὸ τὴν συνείδησή του καὶ προσπιούμενος τὸν τρελό, ἔχοντας πάντα τὸ σχῆμα τοῦ Δερβίση, περιόδευε γιὰ 18 χρόνια στὶς ὑπόδουλες χῶρες, ἐλέγχοντας δριμύτατα τὴν τούρκικη τυραννία. Πολλὲς φορὲς τοῦ δόθηκε ἡ εὐκαιρία νὰ ἐκδηλώσει τὴν πίστη του στὸν Χριστὸ καὶ τὴν ἐκδήλωσε μὲ ἔργα ἀγαθά. Ὅταν ἦλθε στὴ Χίο παρακολούθησε τὶς ἱερὲς ἀκολουθίες τὴν Μεγάλη Τεσσαρακοστὴ σὲ χριστιανικὴ ἐκκλησιὰ ἄφοβα, ἔχοντας τὰ ῥοῦχα τοῦ Δερβίση. Ἀπὸ τὴν Χίο πῆγε στὴ Σμύρνη καὶ παρουσιάστηκε στὸν κριτὴ τῆς πόλης καὶ ὁμολόγησε ὅτι μετανόησε γιὰ τὴν προηγούμενη κατάστασή του καὶ ὅτι τώρα ἐπανέρχεται στὸν χριστιανισμό, ἀφοῦ πέταξε μπροστὰ στὸν κριτὴ τὰ ῥοῦχα τοῦ Δερβίση. Τὸν ἔριξαν τότε στὴ φυλακὴ καὶ τρεῖς φορὲς τὸν ἔβγαλαν καὶ προσπαθοῦσαν μὲ κολακεῖες καὶ φοβερισμοὺς νὰ κάμψουν τὸ φρόνημά του. Ἀλλ΄ ὁ Ἀλέξανδρος παρέμεινε ἀκλόνητος στὴν πίστη του καὶ στὴν ἀπόφασή του νὰ πεθάνει γι΄ αὐτή. Ὅταν ὁδηγήθηκε στὸν τόπο τῆς ἐκτέλεσής του, γιὰ μία ὥρα - ποὺ εἶχε ἀναβληθεῖ ἡ ἐκτέλεσή του - προσευχόταν γονατιστὸς καὶ ἀτάραχος μπροστὰ στὸ πολυάριθμο πλῆθος Τούρκων, Ἑλλήνων, Φράγκων καὶ Ἀρμενίων. Γεμάτος χάρη καὶ θάῤῥος ὑπέμεινε μὲ καρτερία τὸν μαρτυρικό του θάνατο μὲ ἀποκεφαλισμό, στὶς 26 Μαΐου 1794.

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΣΑΛΠΙΣΜΑΤΑ ΣΑΒΒΑΤΟ 26 ΜΑΪΟΥ 2012

Παρασκευή 25 Μαΐου 2012

ΤΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ: 25 ΜΑΪΟΥ

Τό Συναξάρι εἶναι ἐπιλογή κειμένων ἀπό τό «ΑΓΙΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ» τοῦ κ.Χρ.Τσολακίδη, Ἐκδόσεις Χ.Δ.Τσολακίδη
Ἡ τρίτη Εὕρεσις Κεφαλῆς Τιμίου Προδρόμου
«Ὡς θεῖον θησαύρισμα ἐγκεκρυμμένον τὴν γῆ». Πράγματι, ἡ τίμια κεφαλὴ τοῦ Βαπτιστῆ Ἰωάννη, ἐνῷ ἦταν πολλὰ χρόνια κρυμμένη, τώρα φάνηκε μέσα στὴ γῆ, ὅπως διακρίνεται ὁ χρυσὸς ἀπὸ τὰ ἄλλα κοινὰ μέταλλα. Ὅμως, δὲν ἦταν κλεισμένη μέσα σὲ εἰδικὴ στάμνα ὅπως πρῶτα, ἀλλὰ βρισκόταν μέσα σὲ ἀργυρὸ ἀγγεῖο καὶ σὲ τόπο ἱερό. Ἡ εὕρεση αὐτὴ ἔγινε ἀπὸ κάποιο ἱερέα στὰ Κόμανα τῆς Καππαδοκίας. Ἀπὸ ἐκεῖ μετακόμισαν τὸ ἱερὸ λείψανο στὴν Κωνσταντινούπολη, ὅπου ἡ ὑποδοχὴ ἔγινε μὲ μεγάλη ἐπισημότητα. Ὁ τότε πιστότατος βασιλιὰς καὶ ὁ Πατριάρχης μὲ ὅλο τὸν ὀρθόδοξο λαό, ὑποδέχθηκαν μὲ πολλὴ χαρὰ τὴν τιμία κεφαλὴ τοῦ Προδρόμου. Ἔπειτα, μὲ εὐλάβεια τὴν προσκύνησαν καὶ τὴν τοποθέτησαν σὲ τόπο ἱερό. Ἔτσι, ἐπαληθεύεται ὁ λόγος τοῦ ψαλμῳδοῦ Δαυίδ: «Φυλάσσει Κύριος πάντα τὰ ὀστᾶ αὐτῶν, ἓν ἐξ αὐτῶν οὐ συντριβήσεται». Ὁ Κύριος, δηλαδή, φυλάσσει ὅλα τὰ ὀστᾶ τῶν δικαίων, καὶ οὔτε ἕνα ἀπὸ αὐτὰ δὲ θὰ συντριβεῖ.
Ὁ Ἅγιος Κελεστίνος
Ἀνῆκε καὶ αὐτὸς στὴν ἡρωικὴ ἐκείνη φάλαγγα τοῦ Χριστοῦ, ποὺ βάδισε μὲ τὸ σταυρὸ στὸν ὦμο καὶ σφράγισε τὴν ἀφοσίωσή του, μὲ τὴν θυσία τῆς ζωῆς του. Διακαὴς πόθος τοῦ Κελεστίνου ἦταν ἡ γρηγορότερη ἐπικράτηση τῆς ἀληθινῆς θρησκείας. Κήρυττε μὲ θάῤῥος τὰ διδάγματα τοῦ Εὐαγγελίου καὶ καλοῦσε τοὺς ἀπίστους νὰ δεχτοῦν ἀπὸ αὐτὰ τὸ φῶς, καὶ νὰ σώσουν ἔτσι τὶς ψυχές τους. Καταγγέλθηκε σὰν ὑβριστὴς καὶ ἀνατροπέας τῆς εἰδωλολατρίας. Καὶ ἐπειδὴ δὲν μπόρεσαν νὰ τοῦ ἀλλάξουν φρόνημα, τὸν σκότωσαν, ἀφοῦ τὸν μαστίγωσαν ἄγρια καὶ διαπέρασαν τὶς πτέρνες του μὲ πυρακτωμένο σίδερο.

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΣΑΛΠΙΣΜΑΤΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 25 ΜΑΪΟΥ 2012

Σάββατο 19 Μαΐου 2012

ΤΟ ΖΗΛΕΥΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΤΟΥ ΘΑΡΡΑΛΕΟΥ ΤΥΦΛΟΥ

ΟΜΙΛΙΕΣ ΣΤΑ ΤΜΗΜΑΤΑ ΤΗΣ Γ.Ε.Χ.Α. ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ 20 ΜΑΪΟΥ

Τήν Κυριακή 20/5/2012 θά γίνουν οἱ ἀκόλουθες ὁμιλίες:

ΒΡΙΛΗΣΣΙΩΝ: Φλωρίνης 20
ΩΡΑ: 7.00 μ.μ.
ΟΜΙΛΗΤΗΣ: κ. Βασίλειος Πετρουλέας, Δρ. Φυσικός Ε.ΚΕ.Φ.Ε. «Δημόκριτος»
ΘΕΜΑ: «Ἡ δύναμίς μου ἐν ἀσθενείᾳ τελειοῦται»

ΔΑΦΝΗΣ: Χίου 32
ΩΡΑ: 6.00 μ.μ.
ΟΜΙΛΗΤΗΣ: κ. Ἐμμανουήλ Σταθούλιας, Θεολόγος
ΘΕΜΑ: Ζωή μέ τούς Ἁγίους

ΖΕΦΥΡΙΟΥ: Μπουμπουλίνας 10
ΩΡΑ: 5.00 μ.μ.
ΟΜΙΛΗΤΗΣ: κ. Ἀνδρέας Παπαδόπουλος, Θεολόγος
ΘΕΜΑ: Ἡ χαρά τῆς Ἀναστάσεως

ΗΛΙΟΥΠΟΛΕΩΣ: Σοφ. Βενιζέλου 130
ΩΡΑ: 6.00 μ.μ.
ΟΜΙΛΗΤΗΣ: κ. Ἠλίας Νικολάρας, Θεολόγος
ΘΕΜΑ: Τό ζηλευτό παράδειγμα τοῦ θαρραλέου τυφλοῦ

ΚΟΡΥΔΑΛΛΟΥ: Π. Ράλλη 182 & Παράσχου
ΩΡΑ: 6.00 μ.μ.
ΟΜΙΛΗΤΗΣ: κ. Μηνᾶς Τζανακάκης, Θεολόγος
ΘΕΜΑ: Ὑπέρβαση τῆς μοναξιᾶς

ΚΥΨΕΛΗΣ: Κύπρου 115
ΩΡΑ: 6.30 μ.μ.
ΟΜΙΛΗΤΗΣ: κ. Ἀβραάμ Κοκάλης, Θεολόγος
ΘΕΜΑ: «Ἡ πόλις ἑάλω...» Χρονικό τῆς ἁλώσεως

ΧΑΪΔΑΡΙΟΥ: Κορυτσᾶς 2
ΩΡΑ: 6.30 μ.μ.
ΟΜΙΛΗΤΗΣ: κ. Χρῆστος Ἀνδρεάδης, Φιλόλογος-Ἱστορικός
ΘΕΜΑ: Οἱ ἐπιπτώσεις τῆς Δ΄ Σταυροφορίας στήν ἱστορία τοῦ Βυζαντίου

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΣΑΛΠΙΣΜΑΤΑ ΣΑΒΒΑΤΟ 19 ΜΑΪΟΥ 2012

Πέμπτη 17 Μαΐου 2012

ΩΡΑ ΕΥΘΥΝΗΣ ΣΕ ΚΑΙΡΟΥΣ ΚΡΙΣΕΩΣ


Του Θεολόγου και Φιλολόγου κ. Μαρίου Δομουχτσή.

«Ἠπάτησάς με, Κύριε, καὶ ἠπατήθην», κραύγασε 26 περίπου αἰῶνες πρὶν σὲ μιὰ κρίσιμη περίσταση τῆς ζωῆς του ὁ προφήτης Ἱερεμίας. Μὲ ἐξαπάτησες, Κύριε, καλώντας με στὴν προφητικὴ ἀποστολλή, καὶ ἐγὼ ἐξαπατήθηκα καὶ τὸ δέχτηκα, πιστεύοντας στὴν ὑπόσχεσή σου ὅτι θὰ μὲ βοηθήσεις. «Ἐκράτησας καὶ ἠδυνάσθης»· παρὰ τὶς ἀντιρρήσεις μου, ἐπέμεινες στὴ γνώμη σου καὶ μοῦ τὴν ἐπέβαλες. Καὶ τώρα; Τώρα «ἐγενόμην εἰς γέλωτα»· τώρα μὲ ἐμπαίζουν ὅλοι, μὲ χλευάζουν, μὲ περιφρονοῦν. Ἔ, λοιπὸν καὶ ἐγὼ ἀποφάσισα: Τέρμα τὸ κήρυγμα καὶ ὁ προφητικὸς ἔλεγχος ἐξ ὀνόματος τοῦ Κυρίου· «οὐ μὴ ὀνομάσω τὸ ὄνομα Κυρίου καὶ οὐ μὴ λαλήσω ἔτι ἐπὶ τῷ ὀνόματι αὐτοῦ».
Να ἕνας τρόπος «ὑπεύθυνης;» στάσεως σὲ καιροὺς κρίσεως! Τέρμα τὸ κήρυγμα, τέλος σὲ κάθε πνευματικὴ δραστηριότητα. Δὲν θὰ σηκώσω ἐγὼ τὸν χλευασμό, τὴν ἀδιαφορία, τὴν περιφρόνηση, τὴν ἀποστασία τῶν ἀνθρώπων. Καὶ τί ἔγινε τότε;
«Καὶ ἐγένετο ὡς πῦρ καιόμενον φλέγον ἐν τοῖς ὀστέοις μου, καὶ παρεῖμαι πάντοθεν καὶ οὐ δύναμαι φέρειν»· ἅρπαξα μέσα μου φωτιά, μοῦ καίει τὰ κόκκαλά μου, ἔχω περικυκλωθεῖ ἀπὸ παντοῦ, δὲν ἀντέχω τὶς φλόγες τοῦ Πνεύματος (Ἱερ. κ΄ 7-9).
Ποῦ πᾶς; Τί πᾶς νὰ κάνεις, Ἱερεμία; Γιατί θέλεις νὰ ἐγκαταλείψεις τὸν ἀγώνα σου; Ἐγὼ εἶμαι ἐδῶ, εἶμαι μαζί σου, τὸ Πνεῦμα μου καίει μέσα στὴν καρδιά σου, οἱ φλόγες τῆς προσωπικῆς σου Πεντηκοστῆς!

Ὥρα εὐθύνης σὲ καιροὺς κρίσεως!

Ἡ κρίση – φοβερή – ἔχει χτυπήσει τὴν Ἑλλάδα σὲ ὅλα της τὰ ἐπίπεδα. Ἡ ψυχή μαςγεμίζει μὲ ἀγωνία. Τὰ δραματικὰ ἐρωτήματα μᾶς ἐξουδενώνουν: Ποῦ πᾶς, Ἑλλάδα; Ποῦ πορεύεσαι; Ποῦ εἶναι ἡ Ἰθάκη σου; Ποιὸς εἶναι ὁ ἄγνωστος προορισμός σου; Ποῦ εἶναι οἱ μεγάλες μέρες σου; Ἐσὺ ποὺ πλούτισες τὴν ἀνθρωπότητα πῶς κατάντησες κουρέλι, χλευασμός, περιφρονημένη μεταξὺ τῶν λαῶν τῆς γῆς;

Ἐδῶ, στὰ σπλάχνα σου, δημιουργήθηκαν οἱ ἐπιστῆμες, ἡ λογοτεχνία, ἐδῶ θεμελιώθηκε ἡ δημοκρατία, ὁ ὑπέρτατος πολιτισμός. Στὴ δική σου γλώσσα, τὴν Ἑλληνική, τὴ βασίλισσα τῶν γλωσσῶν τοῦ κόσμου, γράφηκε τὸ Εὐαγγέλιο, κι ἐσὺ κράτησες καὶ κρατᾶς γνήσια τὴν Ὀρθόδοξη πίστη… Γιατί λοιπὸν ἔχεις ἐγκαταλειφθεῖ; Ποῦ εἶναι ὁ Θεός σου; Γιατί δὲν ἐπεμβαίνει; Σὲ ἔχει… μᾶς ἔχει τάχα ἐγκαταλείψει;

Δραματικὰ τὰ ἐρωτήματα…

Καὶ ἡ ἀπάντηση;

Ἕξι περίπου αἰῶνες πρὸ Χριστοῦ ἕνας ἀπὸ τοὺς μεγαλύτερους φιλοσόφους μας, τιτάνας τοῦ πνεύματος, ὁ Ἡράκλειτος, εἶπε ἕναν λόγο συγκλονιστικό. Δυὸ μόνο λέξεις:

«Ἐδιζησάμην ἐμεωυτόν», «ἐμαυτὸν» δηλαδή. Ποὺ σημαίνει: ἔψαξα, ἀναζήτησα, ἐξερεύνησα τὸν ἑαυτό μου.

Σὲ μιὰ τέτοια ἕρευνα μᾶς καλεῖ τώρα ὄχι μόνο ὁ Ἡράκλειτος ἀλλὰ σύνολη ἡ παράδοσή μας. Μᾶς καλεῖ νὰ ἑρευνήσουμε, νὰ ψάξουμε μέσα μας, στὸν ἴδιο τὸν ἑαυτό μας: «Ἐδιζησάμην ἑμαυτόν»!

Ἂν λοιπὸν κάνουμε καὶ ἐμεῖς αὐτὴ τὴν ἕρευνα, τί θὰ βροῦμε;

Ἔχουμε κρίση… Ναί!

Ὅμως…

v Τί κρίση εἶναι αὐτή;

v Ποῦ ἀποσκοπεῖ;

v Ποιὰ εἶναι ἡ εὐθύνη μας;



Τρία σημεῖα, καίρια καὶ οὐσιώδη, στὴ διαπραγμάτευση ποὺ θὰ ἀκολουθήσει.

 Α. Τί κρίση εἶναι;

Οἰκονομικὴ βέβαια! Τί ἐρώτηση εἶναι αὐτή;… Θὰ ἀπαντοῦσε κάποιος εὔκολα…

Ἡ οἰκονομία τῆς Ἑλλάδας καταστρέφεται, ἡ χώρα βρίσκεται στὰ πρόθυρα πτωχεύσεως, ἡ ἀγορὰ ἔχει νεκρώσει, οἱ ἐπιχειρήσεις κλείνουν, οἱ Τράπεζες στέγνωσαν, οἱ ἐργαζόμενοι μένουν ἀπλήρωτοι ἐπὶ μῆνες… ἀπολύονται… βρίσκονται σὲ ἀπόγνωση, οἱ ἄνθρωποι πεινοῦν. Κάθε μέρα οἱ τηλεοράσεις μας, τὰ ραδιόφωνά μας, οἱ ἐφημερίδες αὺτὰ λένε, μὲ αὐτὸ τὸ θέμα ἀσχολοῦνται. Οἱ ἴδιοι οἱ πολιτικοί μας αὐτὸ πλέον ἔχουν ὡς μόνο θέμα διαπληκτισμοῦ μεταξύ τους: Αὐτὴ τὴν οἰκονομικὴ κρίση!

Εἶναι ὅμως μόνο οἰκονομικὴ ἡ κρίση;

Ὁ κορυφαῖος διεθνῶς ἕλληνας ἐπιστήμονας ὁ σὲρ Βασίλειος Μαρκεζίνης στὸ τελευταῖο του βιβλίο «Ἡ Ἑλλάδα τῶν Κρίσεων» συμπυκνώνει σὲ 5 τὶς θανητοφόρες κρίσεις ποὺ ἀντιμετωπίζει σήμερα ἡ χώρα: Κρίση στὴν οἰκονομία, στὴν ἐξωτερικὴ πολιτική, στὴ μετανάστευση, στὸ ζήτημα τῶν μειονοτήτων καὶ στὴν ἔλλειψη ἀξιοπιστίας πρὸς τὴν Κυβέρνηση καὶ τοὺς θεσμούς. Ὁ ἴδιος θεωρεῖ πιὸ ἐπικίνδυνη τὴ μεταναστευτική, πιστεύει ὅμως ὅτι κατὰ προτεραιότητα ἐπείγει νὰ ἀντιμετωπιστεῖ ἡ πέμπτη, αὐτὴ τῆς ἀπουσίας ἐμπιστοσύνης πρὸς τὴν Κυβέρνηση καὶ τοὺς θεσμούς.

Ἀκόμη ὅμως καὶ μὲ αὐτὴ τὴ διευρυμένη ἀνάλυση τοῦ κ. Μαρκεζίνη ἔχει ἐπισημανθεῖ ἡ οὐσία τῆς κρίσεως; Εἴμαστε ἀναγκασμένοι νὰ ποῦμε καθὰρὰ πὼς ὄχι!

Ὅλες αὐτὲς οἱ προσεγγίσεις προσφέρουν τὸ θέαμα ἑνὸς ἀρρώστου ποὺ ἐμφανίζει ὑψηλὸ πυρετό. Εἶναι λάθος μεγάλο σ᾿ αὐτὸν νὰ χορηγοῦνται συνεχῶς ἀντιπυρετικά. Ἡ σωστὴ λύση συνίσταται στὸ νὰ ὑποβληθεῖ στὶς ἀπαραίτητες ἐξετάσεις, νὰ διαπιστωθεῖ ἡ αἰτία τοῦ πυρετοῦ καὶ νὰ τοῦ χορηγηθεῖ ἡ κατάλληλη θεραπεία. Αὐτὴ τὴ στιγμὴ στὴν Ἑλλάδα μὲ τὶς παραπάνω θεωρίες προσφέρονται μόνο ἀντιπυρετικά.

Εἶναι ἀνάγκη λοιπὸν νὰ ἐπιχειρήσουμε μιὰ οὐσιαστικὴ προσέ γγιση τοῦ προβλήματος. Μιὰ προσέγγιση θεολογική, πνευματική, μὲ βάση τὰ κριτήρια τοῦ Εὐαγγελίου, τῆς Ὀρθοδόξου Παραδόσεώς μας.

Μὲ βάση λοιπὸν τὴν προσέγγιση αὐτὴ θὰ διαπιστώσουμε ὅτι ἡ σημερινὴ κρίση τῆς Ἑλλάδας εἶναι πρωτοφανής! Κι αὐτὸ δὲν εἶναι λόγος ὑπερβολικός.

Εἶναι ἡ ἀλήθεια.

Διότι πρώτη φορὰ στὴν ἱστορία της Ἡ Ἑλλάδα πλήττεται σὲ ὅλα της τὰ ἐπίπεδα. Ὄχι στὰ πέντε ποὺ ἀνέφερε ὁ ὀξυδερκὴς καθηγητὴς Μαρκεζίνης ἀλλὰ στὰ πάντα! Δηλαδὴ σὲ ἕνα: Στὴν ψυχή της! Ὅπως ἀκριβῶς τὸ διετύπωσε σὲ συνέντευξή του ὁ μεγάλος μας συνθέτης Σταμάτης Σπανουδάκης.

Καὶ γιατί πλήττεται; Τί φταίει; Ποιὰ εἶναι ἡ οὐσιαστικὴ αἰτία αὐτοῦ τοῦ προβλήματος;

Δύο παράγοντες θὰ ἐπισημάνουμε ἐδῶ:

α) Δεκαετίες πρίν, περιγράφοντας τὴ φοβερὴ κατάσταση στὴν ὁποία εἶχε περιέλθει ἡ δική του πατρίδα, ἡ Ρωσία, ὁ μεγάλος νομπελίστας συγγραφέας καὶ ἀσυμβίβαστος ἀγωνιστὴς Ἀλέξανδρος Σολζενίτσιν ἔκανε τὴν ἀκριβέστατη διάγνωση τοῦ προβλήματός της, διάγνωση ποὺ ἰσχύει ἀπολύτως καὶ γιὰ τὴν Ἑλλάδα. Ὁ λόγος του εἶναι εὐθύς, σαφέστατος, κρυστάλλινος. Ἂς τὸν ἀκούσουμε:

«Ἐπάνω ἀπὸ μισὸ αἰώνα, ἐνῶ ἤμουν παιδάκι ἀκόμη, ἄκουγα ἀπὸ διάφορους ἡλικιωμένους ἀνθρώπους τὰ ἑξῆς λόγια, μὲ τὰ ὁποῖα ἐξηγοῦσαν τὶς μεγάλες ταραχὲς καὶ συμφορὲς στὴ Ρωσία: “Οἱ ἄνθρωποι λησμόνησαν τὸν Θεό· ἀπὸ ἐκεῖ ἔρχονται ὅλα τὰ κακά”. Ἀπὸ τότε κοπίασα ἐπάνω στὴν ἱστορία τῆς ἐπαναστάσεως κάτι περισσότερο ἀπὸ μισὸ αἰώνα· διάβασα σχετικῶς ἑκατοντάδες βιβλία· συγκέντρωσα ἑκατοντάδες μαρτυρίες καὶ ἔγραψα καὶ ὁ ἴδιος πρὸς ἐκκαθάρισιν αὐτῆς τῆς καταστροφῆς ὀκτὼ τόμους. Ἐν τούτοις σήμερα, ἂν κάποιος μὲ παρακαλέσει νὰ κατονομάσω ὅσο γίνεται συντομότερα τὴ βασικὴ αἰτία αὐτῆς τῆς ἐξολοθρεπτικῆς ἐπαναστάσεως ποὺ καταβρόχθισε περίπου 60 ἑκατομμύρια ἀνθρώπους, δὲν θὰ μποροῦσα νὰ ἐκφραστῶ ἀκριβέστερα ἀπὸ τὸ νὰ ἐπαναλάβω: “Οἱ ἄνθρωποι λησμόνησαν τὸν Θεό· ἀπὸ ἐκεῖ ἔρχονται ὅλα τὰ κακά”.

Ἀλλὰ καὶ πέρ᾿ ἀπὸ αὐτό… ἂν θὰ ἀπαιτοῦσε κάποιος ἀπὸ μένα νὰ τοῦ δώσω ἕνα γενικότερο χαρακτηρισμὸ τοῦ 20οῦ αἰῶνος, δὲν θὰ εὕρισκα τίποτε ἀκριβέστερο καὶ περιεκτικότερο ἀπὸ τὰ λόγια: Οἱ ἄνθρωποι λησμόνησαν τὸν Θεό.

Ἂν θὰ μπορούσαμε νὰ διαζωγραφούσαμε στὰ μάτια τῶν περασμένων αἰώνων τὸ μεθόριο, στὸ ὁποῖο ἔχει φθάσει σήμερα ὁ κόσμος, ὅλοι θὰ ἀναστέναζαν καὶ μὲ μία φωνὴ θὰ ἀναφωνοῦσαν: ἡ Ἀποκάλυψις!

Ὁ Δημιουργὸς συνεχῶς καὶ καθημερινῶς συμμετέχει στὴ ζωὴ τοῦ καθενός μας… καὶ ὅταν μας ἐγκαταλείπει Ἐκεῖνος, πεθαίνουμε».

Ποιός μπορεῖ νὰ ἀμφιβάλει ὅτι αὐτὴ ἡ διάγνωση τοῦ Σολζενίτσιν εἶναι πέρα ὥς πέρα σωστή; Αὐτὸ ἀκριβῶς δὲν ἔχει συμβεῖ καὶ στὴν Ἑλλάδα; Οἱ Ἕλληνες ἐγκαταλείψαμε τὸν Θεό. Αὐτὴ εἶναι ἡ ὄντως αἰτία τῶν δεινῶν μας, ἐκεῖ βρίσκεται τὸ πραγματικὸ πρόβλημά μας.

Τὸν ἐγκαταλείψαμε! Ἐκτροχιαστήκαμε, ἔχουμε χάσει τὸν πνευματικὸ προσανατολισμό μας. «Ἐπικατάρατος ὁ ἄνθρωπος, ὃς τὴν ἐλπίδα ἔχει ἐπ᾿ ἄνθρωπον» (Ἱερ. ιζ΄ 1). Αὐτὴ εἶναι ἡ κατάρα μας. Πήραμε τὴν ἐλπίδα μας ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ τὴν ἀποθέσαμε στὴν Εὐρώπη. Ἐπὶ 10ετίες τώρα τὸ ὑπέρτατο ὅραμα τοῦ τόπου, ὅπως διαρκῶς τὸ διαφήμιζαν οἱ νάνοι καὶ ἄπιστοι πολιτικοί μας, ἦταν ἡ Ἐνωμένη Εὐρώπη: Ἀνήκομεν εἰς τὴν δύσιν… στὴν Εὐρώπη. Καὶ ἡ Εὐρώπη τώρα μας δείχνει ἐμπράκτως τὶ σημαίνει νὰ ἐγκαταλείπεις τὸν Θεὸ καὶ νὰ ἐμπιστεύεσαι τοὺς ἀνθρώπους.

Αὐτὴ ἡ Εὐρώπη ἄλλαξε τοὺς νόμους μας, τὰ ἤθη μας, τὶς ἱερές μας παραδόσεις. Ἀπὸ τότε ποὺ ὁ τότε μασῶνος ἡγέτης τῆς χώρας μᾶς ἐνέταξε στὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση ἄρχισε μιὰ σαρωτικὴ ἀλλαγὴ τῶν νόμων τῆς πατρίδας μας. Αὐτόματο διαζύγιο, συναινετικὸ διαζύγιο, πολιτικὸς γάμος, ἀποποινικοποίηση μοιχείας, σύμφωνο ἐλεύθερης συμβίωσης… πλήρης, δηλαδὴ καταστροφὴ τοῦ γάμου καὶ τῆς οἰκογένειας. Ἐπίσης νομιμοποίηση τῶν ἐκτρώσεων, ἕνα ἔγκλημα ποὺ βύθισε τὴν Ἑλλάδα στὸ αἷμα, κι αὐτὸ τὸ ἀδικοχυμένο αἷμα ἄρχισε τώρα νὰ παίρνει τὴν ἐκδίκησή του.

Παράλληλα ὁ λαός μας παρασύρθηκε σὲ ἄθλιο τρόπο ζωῆς: κοσμικότητα, μανία εὔκολου πλουτισμοῦ, ἀνηθικότητα φρικιαστική. Ἤθη καὶ παραδόσεις χιλιετιῶν μέσα σὲ μιά-δυὸ γενιὲς τείνουν νὰ ἐξαφανιστοῦν. Ἡ τρυφηλὴ ζωὴ μετέτρεψε τὴ συζυγικὴ ζωὴ σὲ σχέση σαρκικῆς μόνο ἀπολαύσεως, μὲ ἀποτέλεσμα ἡ Ἑλλάδα νὰ βρίσκεται στὴ χειρότερη κατάσταση τῆς ἱστορίας της ἀπὸ πλευρᾶς ἀριθμοῦ γεννήσεων. Τώρα, μὲ τὰ ἐξοντωτικὰ οἰκονομικὰ μέτρα ποὺ πλήττουν κυρίως τὴ νέα γενιὰ ἡ οἰκογένεια θὰ ὁδηγηθεῖ σὲ πλήρη σχεδὸν καταστροφή. Οἱ γάμοι καὶ ἀντίστοιχα οἱ γεννήσεις θὰ συρρικνωθοῦν σὲ βαθμὸ ποὺ οὔτε κἂν τολμοῦμε νὰ σκεφθοῦμε. Ὅμως ἀπουσία γεννήσεων σήμερα σημαίνει ἀδυναμία πληρωμῆς συντάξεων αὔριο. Οὐσιαστικὰ καταδίκη τῶν παιδιῶν, ποὺ σὰν εἴδωλο μεγαλώνουν τὸ ἕνα τους παιδί οἱ γονεῖς, σὲ δυστυχία.

Θὰ ἔπρεπε νὰ κάνουμε ἐκτενὴ ἀναφορὰ καὶ σὲ ἄλλα πνευματικῆς φύσεως προβλήματα. Γιὰ τὴν Ἱστορία παράδειγμα. Εἶναι τραγικὸ τὸ κατάντημα στὸ ὁποῖο ἐπιχείρησαν νὰ τὴν ὁδηγήσουν οἱ διατεταγμάνοι διαστρεβλωτές της. Ἂν καὶ τελικὰ δὲν τοὺς βγῆκε σὲ καλό. Ἡ συντονισμένη τους ἐπίθεση ἀφύπνισε συνειδήσεις σὲ ὅλο τὸ φάσμα τῶν πολιτικῶν ἢ ἰδεολογικῶν παρατάξεων. Ἡ ἴδια ἡ βασίλισσα Ἱστορία θύμωσε καὶ ἔστειλε στὸ σπίτι τους 3 ὑβρίστριες γυναῖκες. Τὸ ἔκανε, διότι τῆς τὸ ἐπέταξε τὸ αἷμα τῶν ἡρώων καὶ τῶν μαρτύρων της.

β) Ὑπάρχει ὅμως καὶ δεύτερος παράγοντας ποὺ συντελεῖ ἀποφασιστικὰ στὴν πρωτοφανὴ αὐτὴ κρίση, καὶ θεωροῦμε πὼς θὰ ἦταν καίριο λάθος νὰ τὸν ἀγνοήσουμε ἢ νὰ τὸν παρακάμψουμε, δεδομένου ὅτι δρᾶ μὲ τρόπο πρωτοφανὴ στὴν παγκόσμια ἱστορία. Ὁ παράγοντας αὐτὸς εἶναι ἐξωγενής, προέρχεται ἀπὸ σκοτεινὰ κέντρα ἀποφάσεων ποὺ βρίσκονται ἔξω ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα. Μυστικὲς ὑπηρεσίες, ὀργανώσεις ὕπουλες, ὅπως π.χ. ἡ Μασσωνία, διεθνεῖς ὀργανισμοί, ὅπως ἡ μυστηριώδης καὶ φρικιαστικὴ Λέσχη Μπίλντερμπεργκ, καὶ ἄλλα τέτοια σκοτεινὰ κέντρα σχεδιάζουν, μηχανεύονται, προωθοῦν καὶ ἐφαρμόζουν σὲ παγκόσμιο ἐπίπεδο συστήματα διαφθορᾶς τῆς Οἰκονομίας, τῆς Παιδείας, τῆς Οἰκογένειας, τῶν κοινωνικῶν φορέων, τῶν ἐπιστημονικῶν κέντρων καὶ ὀργάνων.

Μπροστὰ σ᾿ αὐτοῦ τοῦ εἴδους τὴ σκοτεινὴ δράση τῶν σκοτεινῶν ἀνθρώπων καὶ σατανικῶν κινημάτων ἡ κοινωνία μας εἶναι παντελῶς ἀνοχύρωτη. Οἱ ἀμυντικές της δομὲς εἶναι στημένες στὰ μέτρα τῶν συνηθισμένων ἐρασιτεχνικῶν ἐνεργειῶν τοῦ κακοῦ, δὲν διανοοῦνται κἂν νὰ ἑτοιμασθοῦν γιὰ ἀντιμετώπιση παγκόσμιας ἐμβέλειας σκοτεινῶν ὀργανώσεων.

Αὐτὰ βεβαίως δὲν ἀκυρώνουν τὴ δική μας εὐθύνη γιὰ τὴν ἀποστασία μας ἀπὸ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ἐξηγοῦν ὅμως σὲ κάποιο βαθμὸ γιὰ ποιὸ λόγο ἡ ἀπομάκρυνσή μας ἀπὸ τὴν παράδοσή μας ὑπῆρξε τόσο ραγδαία καὶ τόσο σαρωτική. Καμιὰ προηγούμενη γενιὰ δὲν ἀντιμετώπισε τέτοια ὕπουλη, συστηματικὴ καὶ μεθοδευμένη ἐπίθεση τοῦ κακοῦ. Ἐπὶ 10ετίες τώρα γίνεται ὀργανωμένη φθορὰ τῶν θεσμῶν ποὺ στηρίζουν τὸ ἔθνος καὶ κατ᾿ ἐξοχὴν τῆς Ἐκκλησίας, ὥστε νὰ ἀποδυναμωθεῖ ὁ λόγος καὶ ἡ ἀλήθειά της. Αὐτὴ ἡ μανιώδης καταφορὰ κατὰ τῆς Ἐκκλησίας μὲ σκοπὸ τὴν ἐξουδετέρωση τοῦ λόγου της δὲν ὀφείλεται μόνο στὰ λάθη τῶν διαφόρων ἐκκλησιαστικῶν προσώπων οὔτε ἀποτελεῖ φυσιολογικὴ ἀντίδραση ἁγνῶν δημοσιογράφων. Στὸ μέγιστο ποσοστό της εἶναι χρηματοδοτούμενη καὶ κατευθυνόμενη ἀπὸ τέτοια σκοτεινὰ κέντρα ἐκτὸς Ἑλλάδος.

Τὸ ἴδιο συμβαίνει καὶ στὸ ζήτημα τῆς Ἱστορίας, στὴν ὁποία ἀναφερθήκαμε προηγουμένως καὶ σὲ τόσα ἄλλα.

Ἀκόμη περισσότερο εἶναι ὁλοφάνερο ὅτι πραγματοποιεῖται ἤδη σχέδιο ἠλεκτρονικῆς ὑποδουλώσεως τῆς χώρας καὶ ὅλου τοῦ πλανήτη. Καὶ ἡ οἰκονομικὴ πλευρὰ τῆς κρίσεως ἐδῶ, γιὰ ὅσους ἐπιθυμοῦν νὰ βλέπουν πέρα ἀπὸ τὴν ἐπιφάνεια δὲν εἶναι παρὰ ὀργανωμένο σχέδιο καπτοήσεως τῶν ἀνθρώπων, προκειμένου νὰ δεχθοῦν ἀδιαμαρτύρητα τὰ νεοναζιστικὰ συστήματα ὑποδουλώσεως τοῦ κόσμου. Πρόκειται γιὰ φρικιαστικὴ τεχνολογία. Θὰ δώσουμε ἕνα μόνο παράδειγμα. Αὐτὴ τὴ στιγμὴ στὴν Ἐλλάδα, σύμφωνα μὲ ἀπόλυτα ἐξακριβωμένες πληροφορίες, τοποθετοῦνται ἀπέναντι ἀπὸ τοὺς ναοὺς εἰδικὰ μικροσκοπικότατα συστήματα ἐκπομπῆς ἠλεκτρονικῶν μηνυμάτων στὸν ἐγκέφαλο, μηνυμάτων ποὺ προτρέπουν τοὺς ἀνθρώπους νὰ μὴ μποῦν στὸ ναό: Μὴ μπαίνεις μέσα! Μὴ μπαίνεις μέσα! Πρόκειται γιὰ σατανικὸ σύστημα ἐπηρεασμοῦ τῆς σκέψεως τῶν ἀνθρώπων!

Β) Ποῦ ἀποσκοπεῖ ἡ κρίση;

Ὁ καταιγισμὸς τῶν προβλημάτων, ὁ δραματικὸς χαρακτήρας τους, ἡ ἀφόρητη πίεσή τους κάνουν πολλοὺς νὰ βλέπουν τὸ μέλλον ζοφερό, τὴν προοπτικὴ ἀδιέξοδη, τὴν ὁλοκληρωτικὴ καταστροφὴ ἀναμενόμενη: FinisGraeciae· Ἑλλάδα τέλος! φωνάζουν ἐδῶ καὶ μερικὲς δεκαετίες ἤδη.

Τέλος λοιπὸν ἡ Ἑλλάδα;

Μιὰ ἱστορία 3.500 χρόνων, ἀπὸ τὸν Μινωικὸ πολιτισμὸ καὶ μέχρι τώρα… τελειώνει ἐδῶ; Θὰ πεθάνει ἡ Ἑλλάδα;

Ὄχι ἐπειδὴ τὸ λέει τὸ γνωστὸ τραγούδι «ἡ Ἑλλάδα ποτὲ δὲν πεθαίνει…» ἀλλὰ διότι οἱ ἐνέργειες τοῦ Θεοῦ δὲν ἀποσκοποῦν στὴν καταστροφή της καὶ ἐπιλέον διότι Ἑλλάδα δὲν εἶναι μόνο αὐτὸ ποὺ περιγράψαμε.

α) Πρωτίστως νὰ ξεκαθαρίσουμε τὸν χαρακτήρα τῶν ἐνεργειῶν τοῦ Θεοῦ. Ἐγκαταλείψαμε τὸν Θεὸ καὶ μᾶς ἐγκατέλειψε. Δὲν μᾶς ἐγκατέλειψε ἐκδικητικῶς ἀλλὰ παιδαγωγικῶς. Μᾶς ἐγκατέλειψε ὄχι ἀπὸ ὀργὴ ἀλλὰ ἀπὸ ἀγάπη· ὄχι γιὰ νὰ μᾶς ἐξοντώσει ἀλλὰ γιὰ νὰ μᾶς ἀφυπνίσει, νὰ μᾶς φέρει σὲ συναίσθηση, σὲ μετάνοια, σὲ ἀναζήτηση τῆς προστασίας Του. Εἶναι λάθος νὰ βλέπουμε μόνο τιμωρητικὴ ἐγκατάλειψη στὶς ἐνέργειες τοῦ Θεοῦ. Αὐτὸ ποὺ σὲ μᾶς ἐκ πρώτης ὄψεως φαίνεται τιμωρία, στὴν πραγματικότητα εἶναι εὐεργεσία. Καὶ αὐτὸς ὁ ἐξευτελισμός, ἡ φοβερὴ κατάπτωσή μας παραχώρηση τῆς πανσοφίας καὶ τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ εἶναι. Ὅταν αὐτὸ τὸ συνειδητοποιήσουμε καλά, ἀλλάζει ριζικὰ ὁ τρόπος ἀντιμετωπίσεως τῆς δοκιμασίας μας. Ἀντιλαμβανόμαστε πλέον ὅτι ἀπὸ μᾶς ἐξαρτᾶται καὶ τὸ μέγεθος καὶ ἡ διάρκεια τῆς δοκιμασίας. Ἂν συνέλθουμε, ἂν ἐπιστρέψουμε μετανοημένοι κοντὰ στὸν Θεό, θὰ ζήσουμε θαῦμα νεκραναστάσεως. Τὸ βεβαίωνε ὁ Ἴδιος τόσο χαρακτηριστικὰ στὴν Παλαιὰ Διαθήκη γιὰ τὸν λαὸ τοῦ Ἰσραήλ: «Εἰ ὁ λαός μου ἤκουσέ μου, Ἰσραὴλ ταῖς ὁδοῖς μου εἰ ἐπορεύθη, ἐν τῷ μηδενὶ ἂν τοὺς ἐχθροὺς αὐτῶν ἐταπείνωσα…»· ἂν μὲ ἄκουγε ὁ λαός μου, ἂν ὁ Ἰσραὴλ πορευόταν στὸ δρόμο τῶν ἐντολῶν μου, ἀστραπιαίως, «ἐν τῷ μηδενί», θὰ ἐξευτέλιζα τοὺς ἐχθρούς τους… (Ψαλμ. 80, 14-5).

Εἶναι λοιπὸν στὸ χέρι μας ἡ μεγάλη ἀλλαγή. Αὐτὸ εἶναι κάτι ποὺ θὰ τὸ ὑπογραμμίσουμε περισσότερο στὴ συνέχεια, ὅταν φθάσουμε στὸ τρίτο μέρος τῆς ὁμιλίας μας.

β) Τώρα θὰ ἐπισημάνουμε ἕναν δεύτερο λόγο, γιὰ τὸν ὁποῖο πιστεύουμε ὅτι ἡ Ἑλλάδα δὲν θὰ πεθάνει. Δὲν θὰ πεθάνει, διότι ἡ Ἑλλάδα δὲν εἶναι μόνο αὐτὸ ποὺ ἐκ πρώτης ὄψεως φαίνεται. Ὑπάρχει καὶ ἡ ἄλλη Ἑλλάδα, ἡ κρυμμένη, ἡ ἀφανής, ἡ ἀληθινὴ Ἑλλάδα. Εἶναι ἡ Ἑλλάδα τῶν ἀγωνιζόμενων κατὰ Θεὸν πιστῶν.

Ναί, εἶναι φοβερὴ ἡ ἀποστασία!

Ἀλλὰ εἶναι καὶ ἡ ἐπίγνωση τοῦ Θεοῦ μεγάλη καὶ πρωτοφανὴς στὶς μέρες μας. Οἱ ἀριθμοὶ δὲν εἶναι ἀσφαλὲς τεκμήριο. Δὲν εἶναι σωστὸ ὅμως νὰ παραγνωρίζονται ἐντελῶς. Ἀλήθεια, δὲν εἶναι συγκλονιστικὸ τὸ γεγονὸς ὅτι τὸ ἀπόλυτο, ἐπιτρέψτε μας τὸν ξενικὸ ὅρο, «μπέστ-σέλλερ» τῶν βιβλίων στὴν Ἑλλάδα εἶναι ἡ κυκλοφορία τῆς Καινῆς Διαθήκης; Καὶ μάλιστα αὐτῆς μὲ τὴν ἑρμηνεία τοῦ Τρεμπέλα. Πάνω ἀπὸ 1,5 ἑκατομμύριο ἀντίτυπα ἔχουν κυκλοφορήσει ἀπὸ τὸ ἔργο αὐτό. Πῆγαν λοιπὸν ὅλα χαμένα; Ὄχι! Ὄχι! Καὶ εἶναι τόσες ἄλλες ἐκδόσεις ποὺ κυκλοφοροῦν. Καὶ εἶναι τόσα τὰ οἰκοδομητικὰ βιβλία ποὺ διαδίδονται. Καὶ εἶναι πρωτοφανὴς στὴν ἱστορία τῶν τελευταίων τουλάχιστον αἰώνων ἡ κυκλοφορία ἀλλὰ καὶ ἡ μελέτη τῶν Πατερικῶν συγγραμμάτων. Καὶ εἶναι μοναδικὸ ἐπίσης τὸ ἐπίπεδο αὐτοσυνειδησίας μας ὡς Ὀρθοδόξων. Καὶ εἶναι ἀπίστευτο θαῦμα τὸ γεγονὸς ὅτι ἀπὸ Ἕλληνες βασικὰ ἱεραποστόλους μεταλαμπαδεύεται ἡ ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδοξίας σὲ ὅλα σχεδὸν τὰ πλάτη καὶ τὰ μήκη τῆς γῆς. Πᾶς π.χ. στὸ Κογκὸ καὶ ἀκοῦς τὰ παιδιὰ τοῦ Λυκείου μαζὶ με τὴν Ὀρθόδοξη πίστη νὰ ὁμιλοῦν Ἑλληνικά, ἀκόμη καὶ νὰ ψάλλουν ὡς ἔκφραση εὐγνωμοσύνης τὸν Ἐθνικὸ Ὑμνο τῆς Ἑλλάδος. Ποῦ; Στὴν καρδιὰ τῆς Ἀφρικῆς!

Καὶ δὲν εἶναι μικρὸ καὶ ἀσήμαντο τὸ γεγονὸς ὅτι στὴν καρδιὰ τῆς παγκόσμιας διαφθορᾶς, τὴν Ἀμερική, ἱδρύθηκαν τὰ τελευταῖα χρόνια 20 σχεδὸν Ὀρθόδοξα Μοναστήρια ἀπὸ Ἕλληνα ἁγιορείτη ἡγούμενο, τὸν γέροντα Ἐφραίμ. Μοναστήρια ποὺ ξεκινοῦσαν μὲ λίγους Ἕλληνες μοναχοὺς ἢ μοναχές, ἀλλὰ τὸ σύνολο τῶν μελῶν τους εἶναι Ἀμερικανοί, ποὺ ὅμως μαθαίνουν Ἑλληνικὰ καὶ οἱ ἀκολουθίες γίνονται στὴν Ἑλληνικὴ γλώσσα. Ἀς μᾶς ἐπιτραπεῖ νὰ μεταφέρουμε καὶ δύο ἀκόμη τέτοια σημεῖα:

Ὁ ὁμιλῶν μόλις προχθὲς ἐπέστρεψε ἀπὸ ὀλιγοήμερο προσκύνημα στὸ Ἅγιο Ὄρος. Τὴν τελευταία ἡμέρα, Παρασκευὴ πρωί, περιμέναμε στὴν ἀποβάθρα τῆς Μονῆς Διονυσίου τὸ καραβάκι ποὺ θὰ μας πήγαινε στὴ Δάφνη καὶ ἀπὸ ἐκεῖ ἔξω ἀπὸ τὸ Ὄρος. Κάποια στιγμὴ σκαρφάλωσα σὲ κάτι πεζούλια μὲ μικροὺς κήπους τῆς Μονῆς. Ἀπὸ ἐκεῖ παρατήρησα, πίσω ἀπὸ ἕναν τοῖχο ἕναν ἐργάτη, ἀπὸ τοὺς πολλοὺς ποὺ ἐργάζονται στὸ Μοναστήρι, νὰ κάνει συνεχῶς στρωτὲς μετάνοιες καὶ νὰ σταυροκοπιέται. Τὸ θέαμα ἦταν συγκλονιστικό. Ἕνας ἀναμαλλιασμένος, κακοντυμένος, ποὺ δὲν σοῦ ἔδινε καμία ἐντύπωση πνευματικότητας, ἀγωνιζόταν ὡς μοναχός, θερμότερα ἴσως καὶ ἀπὸ τοὺς μοναχούς. Ὅταν μὲ ἀντελήφθηκε, πῆρε τὸ φτυάρι του καὶ πῆγε παραπάνω νὰ ἐργαστεῖ. Ὑπάρχει κρυμμένη Ἑλλάδα, ἀληθινὴ Ἑλλάδα Χριστοῦ ποὺ ἀγωνίζεται, ἀγρυπνεῖ, προσεύχεται.

Καὶ ἕνα ἀκόμη περιστατικό. Αὐτὸ προέρχεται ἀπὸ τὸ μακρινὸ Περοὺ τῆς Νότιας Ἀμερικῆς. Εἶναι τὸ Ἱστολόγιο μιᾶς Περουβιανῆς. Τὸ ὄνομά της Τάρα. Ἀγαπάει μὲ πάθος τὴν Ἑλλάδα, τῆς γράφει φλογερὰ ποιήματα. Ἀκοῦστε ὑπέροχη φλόγα ψυχῆς:

(Γράφει στὴν ἀρχὴ γιὰ τὸν ἑαυτό της):«Γεννήθηκα γιὰ νὰ ἀγαπήσω μιὰ κυανόλευκη χώρα γεμάτη, σοφία, γνώση καὶ ὀμορφιά... τὰ πρῶτα βιβλία ποὺ διάβασα ἦταν τοῦ Ὁμήρου (ἤμουν περίπου 8 χρονῶν ὅταν διάβασα Ἰλιάδα καὶ Ὀδύσσεια).  Ὁ Θεὸς ἔκανε τόσο ὄμορφη τὴν Ἑλλάδα, μὲ τόση γνώση καὶ σοφία, διότι τὴν διάλεξε γιὰ νὰ ἀφήσει ἐκεῖ τὰ λόγια Του!».

ΕΙΔΑ ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ ΚΛΕΙΣΤΑ

Πῆγα στὸν κῆπο γιὰ νὰ δῶ τὸν οὐρανό

δὲν βρῆκα ἀστέρια,

δὲν εἶδα τὸ φεγγάρι

ἦταν μόνο... ἕνας συννεφιασμένος οὐρανός.

Τότε, ἔκλεισα τὰ μάτια μου και... ΕΙΔΑ!

Εἶδα μὲ τὰ μάτια μου κλειστά

ἕναν γαλανὸ οὐρανὸ πολὺ βαθιά,

μιὰ τεράστια πανσέληνο

καὶ ἀστέρια ὄμορφα καὶ πολλά...

ΗΣΟΥΝ ΕΣΥ, ΕΛΛΑΔΑ!

Γιὰ νὰ σὲ δῶ, ἔπρεπε νὰ κλείσω

τὰ μάτια μου, τότε... ΒΛΕΠΩ!

Πρέπει νὰ εἶναι ἔτσι, γιατὶ εἶσαι

σὰν ἕνα ὄνειρο, ΕΛΛΑΔΑ!

ΕΛΛΑΔΑ...



Πόσο σὲ ἀγάπησα καὶ σὲἀγαπῶ, Ἑλλάδα... τόσο πολύ…

Σὲ εἶδα ἀπὸ κοντὰ φέτος...

Φεβρουάριο καὶ Μάρτιο...

θυμᾶσαι;...

θυμᾶσαι πόσο πολὺ ἔκλαψα

κάτω ἀπὸ τὴν Ἀκροπόλη;

θυμᾶσαι πόσο χάϊδεψα τὰ μάρμαρά σου,

καθὼς θυμήθηκα τὰ λόγια τοῦ Λόρδου Βύρωνα:

"Τυφλὰ εἶναι τὰ μάτια ποὺ δὲν χύνουν δάκρυα

βλέποντας, ὦ Ἑλλὰς ἀγαπημένη, τὰ ἱερά σου μάρμαρα..."

Τίποτα δὲν ἔχω ξεχάσει...

οὔτε ἐκεῖνο τὸ νυχτολούλουδο

ποὺ φίλησα μιὰ νύχτα...

ἐκεῖνο ποὺ πότισα μὲ τὰ δάκρυά μου...

Τόσο πολὺ μοῦ λείπεις...

Ἤθελα μόνο νὰ εἶμαι στὴν ἀγκαλιά σου...

Τόσο πολὺ σὲ ἔψαξα, Ἑλλὰς ἀγαπημένη...

Τόσο πολὺ ἤθελα νὰ δῶ... ἐκεῖνα  ποὺ μᾶς ἔμαθες...

Δικαιοσύνη, σεβασμό, ἀγάπη, πίστη...

φιλία... ἀξίες... ἀλήθεια...ανθρωπότητα...

ἱστορία, γνώση... σοφία, ὀμορφιά...

ΤΙ ΣΟΥ ΕΚΑΝΑΝ ΕΛΛΑΔΑ;

ΓΙΑΤΙ ΣΕ ΣΚΟΤΩΣΑΝ; ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΣΟΥ!!!

ΓΙΑΤΙ ΣΕ ΣΚΟΤΩΣΑΝ ΑΠΟ ΜΕΣΑ;

 " ΜΗΝ ΚΛΑΙΣ...ΕΛΛΑΔΑ"

Κοίταξα ἀπὸτὸ παράθυρό μου

εἶδα τὸ φεγγάρι

ζωγραφισμένη ἐκεῖ, ἡ Ἑλλάδα.

Τὸ φεγγάρι ἔκλαιγε

μὲ ἀσημένια δάκρυα...

Ἔκλαιγε ἡ Ἑλλάδα...

Ρώτησα τὰ νυχτολούλουδα

τί ἔχει τὸ φεγγάρι...

τί ἔχει ἡ Ἑλλάδα...

Ἔγειραν τὰ πέταλά τους

ἀπαντώντας...

Ἡ Ἑλλάδα εἶναι πονεμένη

οἱ γιοί της τὴ σκοτώνουν

σιγά-σιγά ἀπὸ μέσα

Πονάει ἡ Ἀκρόπολη, τὰ νησιά,

τὰ ἱερά της μάρμαρα, τὸ Αἰγαῖο,

ἡ Κνωσσός, ἡ Σαμοθράκη...

Μὴν κλαῖς  Ἑλλάδα,

Ἑλλάδα τῶν παραμυθιῶν μου!

Δὲν θὰ σὲ ἀφήσουμε,

θὰ παλέψουμε γιὰ σένα...

Ἐδῶ θὰ ἔχουμε πάντα ἕναν Λεωνίδα,

μιὰ ἀσπίδα γιὰ τὴ Νίκη!



Ἀπὸ τὴν ἄλλη ἄκρη τῆς γῆς,

ἡΤάρα


…Λοιπόν, θὰ πεθάνει; Ὄχι! Δὲν θὰ πεθάνει ἡ Ἑλλάδα.

Ἀρκεῖ βεβαίως καὶ ἐμεῖς… νὰ ἀναλάβουμε τὴν εὐθύνη μας σὲ καιροὺς κρίσεως…

Γ. Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΕΥΘΥΝΗΣ

Τὴν εὐθύνη μὲ τρόπο ξεκάθαρο τὴν εἴδαμε στὴν ἀρχὴ τῆς ὁμιλίας μας στὸ πρόσωπο τοῦ μεγάλου προφήτου Ἱερεμία. Ὄχι βεβαίως στὴν ἀρχικὴ ἀπόφασή του νὰ σταματήσει τὴν προφητική του ἀποστολή: «οὐ μὴ ὀνομάσω τὸ ὄνομα Κυρίου…»! Ἀλλὰ στὴ θεϊκὴ φωτιά, στὸ πῦρ τοῦ Πνεύματος ποὺ ἄρχισε νὰ καίει τὰ ὀστά του, νὰ τὸν καταφλέγει ἐσωτερικά.

Αὐτὴ ἡ φλόγα τοῦ Πνεύματος εἶναι τὸ ζητούμενο καὶ στὴ σημερινή κρίση. Νὰ βρεθοῦν ἄνθρωποι ποὺ θὰ δεχθοῦν ξανὰ τὶς φλόγες τῆς Πεντηκοστῆς. Στὴν ἐποχὴ τοῦ προφήτου αὐτὸ ἦταν κλῆρος, προνόμιο καὶ εὐθύνη ἐλαχίστων μόνο κατ᾿ ἐπιλογὴν τοῦ Θεοῦ προσώπων. Μετὰ τὴν Πεντηκοστὴ αὐτὸ εἶναι προνόμιο, τιμὴ καὶ εὐθύνη ὅλων τῶν πιστῶν. Ὅλων! Δὲν ἐξαιρεῖται κανένας. Ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν, κληρικῶν καὶ λαϊκῶν. Τὸ μόνο ποὺ ἀπαιτεῖται εἶναι ἡ πρόθυμη διάθεση.

Πρόθυμη διάθεση γιὰ τί; Γιὰ ὁμολογία, γιὰ βίωμα, γιὰ θυσία.

1. Ὁμολογία! Διάθεση νὰ κηρυχθεῖ τὸ μήνυμα τοῦ Εὐαγγελίου, ἡ ἀλήθεια ὅτι μόνο ὁ Χριστὸς εἶναι ἡ ἀλήθεια, ἡ ζωή, τὸ φῶς, ἡ χαρὰ καὶ ἡ μοναδικὴ ΕΛΠΙΔΑ τοῦ ἀνθρώπου. Ὁμολογία μέσα σὲ ἕναν ἀντίθεο κόσμο, ἀντίστοιχη μὲ αὐτὴν τοῦ Προφήτου. Ὁμολογία ποὺ θὰ ἔχει ἀναμφιβόλως καὶ παρόμοια ἀποτελέσματα: «ἐγενόμην εἰς γέλωτα»· μὲ εἰρωνεύονται, μὲ ἐμπαίζουν, μὲ χλευάζουν, μὲ περιφρονοῦν!  Ὁμολογία καὶ μαρτυρία καὶ κήρυγμα ποὺ θὰ καλεῖ σὲ μετάνοια, σὲ στροφὴ οὐσιαστική, γνήσια πρὸς τὸν Σωτήρα τοῦ κόσμου, τὸν Χριστό.

2. Πρόθυμη διάθεση ταυτόχρονα γιὰ ἀνάλογο βίωμα. Μετάνοια, ἀλλαγὴ τρόπου ζωῆς, ἀλλαγὴ προτεραιοτήτων, ἀποφυγὴ τῶν συμβιβασμῶν μὲ τὸ κακό, στροφὴ πρὸς τὸν Θεὸ μὲ ἔμπονη προσευχή, προσευχὴ ποὺ ἔχει τὴ δύναμη νὰ ἀλλάξει τὴν πορεία τῶν πραγμάτων.

Κάποτε ἡ μεγάλη πόλη τῆς Ἀντιοχείας κινδύνευε νὰ καταστραφεῖ ἐκ θεμελίων ἐξαιτίας φοβεροῦ σεισμοῦ. Ἀλλὰ ἡ πόλη σώθηκε. Πῶς; Οἱ πιστοὶ Χριστιανοὶ τὴν ἔσωσαν. Ὑπακούοντας στὴν προτροπὴ τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου ἔπεσαν ὅλοι στὰ γόνατα. «Οὐδενὸς χρείαν ἔσχομεν, ἀλλὰ μετανοίας, ἀλλὰ δακρύων καὶ στεναγμῶν, καὶ πάντα ἐλύθη», τονίζει ὁ ἅγιος. Τίποτε ἄλλο δὲν χρειαστήκαμε παρὰ μετάνοια, δάκρυα καὶ στεναγμοὺς καὶ ὅλα τακτοποιήθηκαν. Ἐσεῖς τὸ κάνατε αὐτό, λέει στοὺς πιστούς. Ἐσεῖς ἀναδεχθήκατε κηδεμόνες καὶ σωτῆρες τῆς πόλεως. «Ποῦ οἱ ἄρχοντες; Ποῦ οἱ μεγάλοι σωτῆρες;». Πραγματικὰ ἐσεῖς ὑπήρξατε καὶ πύργοι καὶ τεῖχος καὶ ἀσφάλεια τῆς πόλεως. Οἱ ἄρχοντες μὲ τὴν κακία τους «τὴν πόλιν ἐσάθρωσαν», τὴν ἔκαναν συντρίμια. Ἐσεῖς μὲ τὴν ἀρετή σας τὴν ἀναστήσατε. Ἀπὸ ποιὰ αἰτία σείστηκε ἡ πόλη; Ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες, ἀπὸ τὶς πλεονεξίες, ἀπὸ τὶς ἀδικίες, ἀπὸ τὶς παρανομίες, ἀπὸ τὶς ὑπερηφάνειες, ἀπὸ τὶς ἡδονές, ἀπὸ τὰ ψεύδη τῶν πλουσίων. Ἀπὸ ποῦ σώθηκε; Ἀπὸ τὶς ψαλμωδίες, ἀπὸ τὶς προσευχές, ἀπὸ τὶς ὁλονύκτιες ἀγρυπνίες τῶν φτωχῶν(Μετὰ τὸν σεισμόν P.G. 50, 715-6).

Παρόμοιες καταστάσεις μὲ τὶς σημερινές. Οἱ ἄνθρωποι τῆς μετανοίας καὶ τῶν προσευχῶν εἶναι τὸ ζητούμενο. Καὶ ἡ εὐθύνη μας.

3. Τὸ τρίτο στὴν πρόθυμη διάθεση εἶναι ἡ θυσία. Ἴσως πεῖ κανείς. Ποιός θὰ πείσει ὅλο τὸν λαὸ σὲ μετάνοια; Ποιός θὰ ἀκούσει ἐμένα. Ἕνας εἶμαι, μόνος μου.

Ναί, εἶσαι ἕνας, ἀλλὰ πόση δύναμη ἔχεις!

Ἕνας ἦταν ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ἀλλὰ συγκράτησε, στήριξε, ἀνάστησε ὅλο τὸ γένος. Πῶς; Μὲ τὸ κήρυγμα, μὲ τὴ ζωή του. Καί… μὲ τὴ θυσία του!

Ἕνας ἦταν ὁ Παῦλος Μελᾶς. Στὴ χειρότερη στιγμὴ τότε τοῦ νέου Ἑλληνισμοῦ, μὲ πλήρως πεσμένο τὸ φρόνημα μετὰ τὸν ἀτυχῆ πόλεμο τοῦ 1897. Καὶ αὐτὸς ὁ ἕνας, ὁ Παῦλος Μελᾶς, μὲ τὴ θυσία του ἀνέστησε τὴν Ἑλλάδα, συνήγειρε ψυχές, ἔσωσε τὴ Μακεδονία.

Ἔγραψε ὁ Ἴων Δραγούμης γι᾿ αὐτόν, ποὺ εἶναι καὶ ἕνα μήνυμα δυνατὸ γιὰ τὸν καθένα μας:

«Σὲ κάθε ἔθνος μετρημένοι βρίσκονται οἱ ἄνθρωποι ποὺ εἶναι τὰ νεῦρα τοῦ ἔθνους καὶ ἡ συνείδησή του, καὶ (ὁ Παῦλος) ἤθελε γιὰ τὸ ἔθνος του νὰ εἶναι ἕνας ἀπ᾿ αὐτούς… Τίποτε δὲν εἶναι ἀδύνατο. Τὰ δυνατὰ ἀπὸ τὰ ἀδύνατα τὰ ξεχωρίζει μία ψιλή-ψιλὴ γραμμή. Μὰ εἴμαστε τόσο κολλημένοι κάτω στὰ εὔκολα, τόσο μουδιασμένοι, ποὺ δὲν μποροῦμε νὰ πηδήσουμε ἀπὸ πάνω ἀπὸ τὴν ψιλὴ γραμμή. Λίγο χρειάζεται περισσότερη δύναμη γιὰ νὰ πηδήσουμε. Ἐκεῖνο τὸ λίγο μᾶς λείπει τῶν περισσότερων… Ὁ καθένας πρέπει νὰ ξέρει ὅτι σ᾿ αὐτὸν ἔλαχε νὰ σώσει τὸ ἔθνος του, ἔτσι θὰ προσπαθήσουν πολλοὶ καὶ θὰ τὸ σώσει ὅποιος μπορέσει… Οἱ Τοῦρκοι; Ἂν εἶναι ἔθνος ποὺ φοβοῦνται καὶ πολεμοῦν παραπάνω ἀπ᾿ ὅλα τὰ ἄλλα, εἴμαστε μεῖς, γιατὶ τοὺς ἔμεινε χαραγμένες στὴν ψυχὴ ἀπὸ ἑκατοντάδες χρόνια ὁ φόβος πώς, ἐπειδὴ ἀπὸ μᾶς πῆραν τὴν Πόλη, ἐμεῖς καὶ θὰ τὴν πάρουμε πίσω, εἴμαστε οἱ νόμιμοί τους κληρονόμοι. Καὶ ἡ Ἑλληνικὴ Κυβέρνηση τί ἀντιπροσωπεύει; Βέβαια ὄχι τὸ ἔθνος. Ἂν τὸ ἀντιπροσώπευε, ἔπρεπε νὰ εἴχαμε πρὸ πολλοῦ ἀπελπισθεῖ. Πολιτικὴ ἠθικὴ δὲν ὑπάρχει, οὔτε συμβιβάζεται. Σ᾿ ὅποιαν ἄκρη γῆς Ἑλληνικῆς κι ἂν βρέθηκε (ὁ Παῦλος Μελᾶς), πάντα πάσχιζε νὰ δυναμώνει, νὰ ξυπνᾶ, νὰ ζωντανεύει τοὺς Ἕλληνες ποὺ ἦταν ἐκεῖ, καὶ τὸ ἂν εἶχε ἢ δὲν εἶχε στόλο καὶ στρατὸ τὸ κράτος γιὰ νὰ ὑποστηρίξει τὸ ξύπνημα, καθόλου δὲν τὸ στοχάζονταν. Πρέπει νὰ εἶναι μεγάλο τὸ γένος τῶν Ἑλλήνων, ἀφοῦ τὸ κατατρέχουν ὅλοι».

Συνεχίζει καὶ τελειώνει: «Ὅταν ἕνας τοῦ γένους δὲν φοβᾶται, πῶς μπορεῖ νὰ φοβᾶται τὸ γένος; Ὅταν ἕνας τοῦ γένους δὲν θέλει νὰ χαθεῖ τὸ γένος, πῶς μπορεῖ τὸ γένος νὰ χαθεῖ;».

 ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Ὁ μεγάλος Ρῶσος ποιητὴς Πούσκιν γράφει σὲ ἕνα ποίημά του:

«Στὸν αἰώνα τῆς ἐξαθλίωσης

παντοῦ, σ᾿ ὅλες τὶς τάξεις,

ὁ ἄνθρωπος εἶναι τύραννος, δεσμώτης ἢ προδότης».



Ἢ τύραννος μαζὶ μὲ τὴν τυραννικὴ ἐξουσία

Ἢ δεσμώτης, φυλακισμένος ἐξαιτίας τῆς ἀκεραιότητάς του

Ἢ προδότης ὡς συμβιβασμένος μικροαστός.

Ἴσως ἦρθε ἡ ὥρα νὰ κάνουμε τὴ μεγάλη ἐπιλογή.



Ἀπὸ τὰ βάθη τριῶν χιλιάδων χρόνων ἀκούγεται κρυστάλλινη ἡ φωνὴ ἑνὸς ἀνθρώπου θυσίας: τῆς Ἰφιγένειας!

Ὅταν συνειδητοποίησε ὅτι ἀπαιτεῖτο ἡ δική της θυσία προκειμένου νὰ ἀποπλεύσει ὁ στόλος τῶν Ἑλλήνων γιὰ τὴν Τροία, εἶπε στὴ μητέρα της:

Μήν μὲ ἐμποδίζεις μητέρα!

«Εἰς ἐμἙλλὰς ἡ μεγίστη πᾶσα νῦν ἀποβλέπει»!

Ἔχουμε τὴ δύναμη ὅλοι μας. Τὸ εἶπε καὶ μένει ἀθάνατος ὁ λόγος τοῦ μεγάλου τιτάνος, τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου:

«Ἀρκεῖ εἷς ἄνθρωπος ζήλῳ πεπυρωμένος ὁλόκληρον διορθώσασθαι δῆμον»!