ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΣ ΕΝΩΣΙΣ ΓΟΝΕΩΝ "Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΑΓΩΓΗ"

Λεωφόρος Σοφοκλῆ Βενιζέλου 130 Τ.Κ. 163 45 Ἡλιούπολη
Τηλέφωνο: 2109927961



Ἡ Γ.Ε. Χ. Α. εἶναι Πανελλήνιο Σωματεῑο μέ 60 τμήματα στίς περισσότερες πόλεις τῆς Ἑλλάδος καί στίς Συνοικίες τῆς περιοχῆς Ἀθηνῶν. Σκοπός της εἶναι ἡ τόνωσις τοῦ θρησκευτικοῦ φρονήματος τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ καί ἡ ἐνίσχυσις τοῦ θεσμοῦ τῆς Οἰκογενείας ὅπως αὐτός διαμορφώθηκε κάτω ἀπό τήν ἐπίδραση τῆς Ὀρθοδόξου Ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας. ὡς φορέα καί θεματοφύλακα τῶν Χριστιανικῶν καί Ἐθνικῶν παραδόσεων.

Γραφεῖα κεντρικοῦ: ὁδός Μαυρομιχάλη 32 (106 80) Ἀθήνα

Τηλ. & Fax: 210-3638793 E-mail: gexaathens@yahoo.gr

Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2012

Αββά Δωροθέου Περί θείου φόβου Δ΄

   Ἀββᾶ Δωροθέου «Περί θείου φόβου» παραγρ. 11-14 ( Δ΄συνέχεια)
Ἡ Μετάφραση εἶναι παρμένη ἀπό τήν «ΦΙΛΟΚΑΛΙΑ» τόμος 12ος σ. 345-347, ἔκδοση ΕΠΕ.
11 «Εἶναι δὲ καὶ πολύτροπος ἡ παρρησία. Θρασύνεται κανεὶς καὶ μὲ τὸ λόγο καὶ μὲ τὴν ἁφή καὶ μὲ τὸ βλέμμα. Ἔρχεται ἀπὸ τὴν παρρησία καὶ στὴ ματαιολογία καὶ στὴν κοσμικολογία καὶ στὴν διάπραξι γελοιοτήτων καὶ στὴν πρόκλησι ἄσεμνων γελώτων. Παρρησία εἶναι καὶ τὸ νὰ ἐγγίζης κάποιον χωρὶς ἀνάγκη, τὸ νὰ ἁπλώνης τὸ χέρι πρὸς κάποιον γιὰ γέλοια, τὸ νὰ ὠθήσης κάποιον ἤ νὰ τοῦ ἁρπάξης κάτι, τὸ νὰ παρατηρῆς κάποιον ἀναιδῶς. Ὅλα αὐτὰ τὰ προκαλεῖ ἡ παρρησία· ὅλα αὐτὰ προέρχονται ἀπό τὸ ὅτι δὲν ὑπάρχει στὴν ψυχὴ φόβος Θεοῦ. Ἔρχεται δὲ κανεὶς ἀπό αὐτὰ καὶ σὲ τελεία καταφρόνησι. Γὶ αὐτό, ὅταν ὁ Θεὸς παρέδιδε τὶς ἐντολὲς τοῦ νόμου, ἔλεγε: «κάνετε εὐλαβεῖς τούς υἱοὺς τοῦ Ἰσραήλ». Διότι χωρὶς εὐλάβεια δὲν τιμᾶ κανεὶς οὔτε προσέχει ποτὲ ὁποιαδήποτε ἐντολή. Γι’ αὐτὸ τίποτε δὲν εἶναι δεινότερο τῆς παρρησίας' γι’ αὐτὸ εἶναι γεννήτρια ὅλων τῶν παθῶν, ἐπειδὴ ἀπομακρύνει τὴν εὐλάβεια, ἐπειδὴ διώχνει τὸν φόβο τοῦ Θεοῦ, ἐπειδὴ γεννᾶ τὴν καταφρόνησι.
12 Ἐπειδὴ ἐσεῖς ἔχετε παρρησία ἀναμεταξύ σας, γι' αὐτὸ δεικνύετε ἀναίδεια πρὸς ἀλλήλους καὶ κακολογεῖτε ἀλλήλους καὶ πληγώνετε ἀλλήλους. Καὶ ἂν ἴδη κανεὶς ἀπό σᾶς κάτι ποὺ δὲν ὠφελεῖ, πηγαίνει, τὸ διαλαλεῖ καὶ τὸ βάλλει στὴν καρδιὰ ἄλλου ἀδελφοῦ· καὶ δὲν εἶναι μόνο ὅτι βλάπτεται αὐτός, ἀλλά βλάπτει καὶ τὸν ἀδελφό του, βάλλοντας στὴν καρδιὰ του πονηρὸ δηλητήριο. Πολλὲς φορὲς μάλιστα αὐτὸς εἶχε τὸ νοῦ στὴν προσευχὴ ἤ σὲ ἄλλο καλὸ πρᾶγμα, κι ἐκεῖνος πηγαίνει, τοῦ δίδει ἀφορμὴ νὰ καταλαλήση κάτι καὶ ὄχι μόνο ἐμποδίζει τὴν ὠφέλειά του, ἀλλὰ καὶ τοῦ προκαλεῖ πειρασμό. Καὶ τίποτε δὲν εἶναι βαρύτερο ἀπὸ αὐτό, τίποτε καταστρεπτικώτερο ἀπὸ τὸ νὰ βλάπτει κανεὶς ὄχι μόνο τὸν ἑαυτὸ του ἀλλὰ καὶ τὸ συνάνθρωπο.
13 Πρέπει νὰ ἔχωμε εὐλάβεια, ἀδελφοί, νὰ φοβώμαστε τὴν βλάβη ἑαυτῶν καὶ ἀλλήλων, νὰ τιμοῦμε ἀλλήλους καὶ νὰ φροντίζωμε νὰ μὴ κυττάζωμε ἄγρια ὁ ἕνας τὸν ἂλλο· διότι κι' αὐτό, ὅπως εἶπε κάποιος ἀπό τους γέροντες, εἶναι εἶδος παρρησίας.
14 Καὶ ἂν συμβῆ νὰ βλέπη κάποιος τὸν ἀδελφό του νὰ ἁμαρτάνη, δὲν πρέπει οὔτε περιφρονώντας τον νὰ σιωπήση καὶ νὰ τὸν ἀφήση νὰ χαθῆ, οὔτε πάλι νὰ τὸν προσβάλη καὶ τὸν καταλαλήση, ἄλλα νὰ εἴπη στὸν δυνάμενο νὰ τὸν διορθώση μὲ συμπάθεια καὶ φόβο Θεοῦ ἤ νὰ τοῦ ὁμιλήση ὁ ἴδιος μὲ ἀγάπη καὶ ταπείνωσι λέγοντας· «συγχώρεσε μέ, ἀδελφέ μου, ὅτι σὰν ἀπρόσεκτος ποὺ εἶμαι βλέπω ὅτι ἴσως τοῦτο τὸ πρᾶγμα δὲν τὸ κάνομε καλά». Καὶ ἂν δὲν τὸν ἀκούση, νὰ εἴπη σὲ ἄλλον ποὺ βλέπει ὅτι ἔχει τὴν ἐμπιστοσύνη του ἤ νὰ εἴπη στὸν ἐπιστάτη του ἤ στὸν ἀββᾶ, κατὰ τὴν βαρύτητα τοῦ σφάλματος, καὶ θὰ παύση ν' ἀσχολῆται στὸ ἑξῆς. Ἀλλ' ὅπως εἴπαμε, νὰ εἰπῆ μὲ σκοπὸ τὴ διόρθωσι τοῦ ἀδελφοῦ του καὶ ὄχι γιὰ φλυαρία, μὴ καταλαλώντας, μὴ ἐξουθενώνοντάς τον, μὴ θέλοντας κατὰ κάποιο τρόπο νὰ τὸν ἐκθέση, μὴ κατακρίνοντάς τον, μὴ ὑποκρινόμενος ὅτι τάχα ἐνεργεῖ γιὰ διόρθωσί του, ἐνῶ μέσα του ἔχει κάτι ἀπό αὐτὰ ποὺ ἀνέφερα πρὸ ὀλίγου. Πραγματικά, ἐάν κάποιος ὁμιλῆ γιὰ τὸν συνάνθρωπό του στὸν ἀββᾶ του καὶ δὲν τὸ λέγη γιὰ διόρθωσί του ἤ ἐξ αἰτίας ἰδικῆς του βλάβης, εἶναι ἁμαρτία· διότι εἶναι καταλαλιά".

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΣΑΛΠΙΣΜΑΤΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 30 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012


Ματθαίου ιβ΄ 37 : "Ἐκ τῶν λόγων σου δικαιωθήσῃ καί ἐκ τῶν λόγων σου καταδικασθήσῃ".

 
ΚΕΙΜΕΝΟ
"Ἐκ τῶν λόγων σου δικαιωθήσῃ καί ἐκ τῶν λόγων σου καταδικασθήσῃ".
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
"Ἀπό τούς καλούς σου λόγους θά διακαιωθῇς, καί ἀπό τούς πονηρούς σου λόγους θά καταδικασθῇς" (Ἀπό τήν "Καινή Διαθήκη μετά συντόμου ἑρμηνείας" τοῦ Π.Ν.Τρεμπέλα, ἔκδοση "Ο ΣΩΤΗΡ").
ΣΧΟΛΙΟ
Μέ ὅσα λέγει καί ἐκφράζει μέ τή γλώσσα του ὁ ἄνθρωπος φανερώνει τίς ἐσωτερικές του διαθέσεις, τίς ἀρχές του, τό χαρακτήρα του, τό ψυχικό του κόσμο ὁλόκληρο. Κι ἄν θελήσει κάποια στιγμή νά ὑποκριθεῖ καί νά δείξει ἄλλη εἰκόνα τοῦ ἑαυτοῦ του, ἔπειτα ὅμως θά ἔλθουν τά πράγματα νά φανερώσουν τήν πραγματική του ποιότητα. Ἔπειτα μέ τά ὅσα λέγει καθένας μπορεῖ νά ἐπιδράσει στόν πλησίον του μέ τρόπο ὠφέλιμο ἤ μέ τρόπο ἐπιζήμιο. Δέν εἶναι λοιπόν παράδοξο αὐτό πού βεβαιώνει ὀ Κύριος: ὅτι ἀπό τά λόγια του καθένας ἤ θά δικαιωθεῖ ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καί θά βρεῖ τή σωτηρία, ἤ θά καταδικαστεῖ καί θά ὁδηγηθεῖ στήν καταστροφή. Τά ὅσα λέμε εἶναι ὁ καθρέπτης τοῦ ἑαυτοῦ μας καί ἀπό αὐτά θά κριθεῖ τό αἰώνιο μέλλον μας. Λόγια ἀλήθειας καί συμβουλές χρήσιμες καί λόγια παρηγοριᾶς καί ἀγάπης χριστιανικῆς, εἶναι φυσικό νά ὁδηγήσουν στή σωτηρία καί τή δόξα. Ἀντίθετα, ψευδολογίες καί ὕβρεις καί αἰσχρολογίες καί συκοφαντίες καί βλασφημίες, εἶναι ἀδύνατο νά μή ἐπισύρουν τή δίκαιη ὀργή τοῦ Θεοῦ καί τήν καταδίκη ( Ἀπό τό βιβ΄λίο "Ἀπό τήν πηγήν τῆς ἀληθείας", ἔκδοση "Ο ΣΩΤΗΡ").

Πέμπτη 29 Νοεμβρίου 2012

Αββά Δωροθέου περί θείου φόβου Γ΄

 
Ἀββᾶ Δωροθέου «περί θείου φόβου» Γ΄ παράγραφοι 7-10 (συνέχεια ἀπό τό προηγούμενο)
Ἡ μετάφραση εἶναι παρμένη ἀπό τήν Φιλοκαλία τῶν ἐκδόσεων ΕΠΕ, τ. 12ος, σ. 339-345
7. Δώσετε πολλὴ προσοχὴ στὸ ρητὸ τοῦτο καὶ ἰδέτε τὴν ἀκριβολογία τοῦ ἁγίου. Ὅταν ἀξιωθῆ κάποιος νὰ λοξοδρομήση ἀπό τὸ ἀγαθὸ καὶ νὰ προσπαθήοη στὸ ἑξῆς σὺν Θεῷ νὰ ἐκτελέση τὸ ἀγαθό, ἀμέσως ἔρχονται ἐναντίον του οἱ πόλεμοι τοῦ ἔχθρου. Ἀγωνίζεται λοιπόν, κοπιάζει, συντρίβεται, ὄχι μόνο φοβούμενος μὴ ἐπιστρέψη πάλι στὸ κακό, ὅπως εἴπαμε γιὰ τὸν δοῦλο, ἀλλά καὶ ἐλπίζοντας, ὅπως προείπαμε, τὸν μισθὸ τοῦ ἀγαθοῦ σὰν μισθωτός. Στὶς ἐπιθέσεις λοιπὸν καὶ ἀντεπιθέσεις τοῦ ἐχθροῦ καὶ στὸν ἀγώνα μαζί του αὐτὸς ἐκτελεῖ τὸ ἀγαθό, ἀλλά μὲ πολλὴ θλίψι, μὲ πολλὴ συντριβή. Ὅταν δὲ τοῦ προσφερθῆ βοήθεια ἀπό τὸ Θεὸ καὶ ἀρχίση νὰ ἀποκτᾶ τὴν ἕξι τοῦ ἀγαθοῦ, τότε βλέπει τὴν ἀνάπαυσι, τότε γεύεται προοδευτικὰ τὴν εἰρήνη, τότε αἰσθάνεται τί εἶναι ἡ θλίψις τοῦ πολέμου καὶ τί εἶναι ἡ χαρὰ καὶ ἡ εὐφροσύνη τῆς εἰρήνης. Τὴν ἀναζητεῖ λοιπόν, τὴν ἐπιδιώκει καὶ τὴν καταδιώκει τρέχοντας, γιὰ νὰ τὴν πιάση, γιὰ νὰ τὴν ἀποκτήση τελείως, γιὰ νὰ τὴν βάλη μέσα του. Τί εἶναι λοιπὸν εὐτυχέστερο ἀπό ἐκείνη τὴν ψυχὴ πού ἀξιώνεται τοῦ μέτρου τούτου; Ἕνας τέτοιος ἄνθρωπος εἶναι, ὅπως πολλὲς φορὲς εἴπαμε, στὸ μέτρο τελειότητος τοῦ υἱοῦ. Πραγματικὰ «μακάριοι εἶναι οἱ εἰρηνοποιοὶ διότι αὐτοὶ θὰ ὀνομασθοῦν υἱοὶ Θεοῦ». Ποιὸς μπορεῖ νὰ εἴπη ὅτι ἡ ψυχή ἐκείνη ἐκτελεῖ τὸ ἀγαθὸ γιὰ ἄλλο τίποτε παρὰ γιὰ τὴν ἀπόλαυσι τοῦ ἀγαθοῦ καθ' ἑαυτό; Ποιὸς γνωρίζει ἐκείνη τὴν χαρὰ ἐκτός ἀπό αὐτὸν πού ἔλαβε πείρα της; Τότε γνωρίζει αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος καὶ τὸν τέλειο φόβο, ὅπως εἴπαμε ἐπανειλημμένως.

8 Ἀκούσαμε λοιπὸν τί εἶναι ὁ τέλειος φόβος τῶν ἁγίων καὶ τί εἶναι ὁ εἰσαγωγικὸς φόβος, ὁ ταιριαστὸς στὴν κατάστασί μας, καὶ ἀπό ποὺ φεύγει κανεὶς καὶ ποὺ ἔρχεται ἐξ αἰτίας τοῦ φόβου τοῦ Θεοῦ. Θέλομε λοιπὸν τώρα νὰ μάθωμε καὶ τὸ πὼς ἔρχεται ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ, θέλομε νὰ εἰποῦμε τί εἶναι αὐτὰ πού μᾶς χωρίζουν ἀπό τὸ φόβο τοῦ Θεοῦ.
9. Οἱ πατέρες εἶπαν ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἀποκτᾶ τὸ φόβο τοῦ Θεοῦ ὅταν ἔχη τὴ μνήμη τοῦ θανάτου καὶ τὴ μνήμη τῶν τιμωριῶν, καὶ ὅταν κάθε βράδυ ἐρευνᾶ τὸν ἑαυτό του, πὼς ἐπέρασε τὴν ἡμέρα, καὶ τὸ πρωὶ πάλι ἐρευνᾶ πῶς ἐπέρασε τὴν νύκτα, ὅταν ἀποφεύγη τὸ θράσος καὶ ὅταν προσκολλᾶται σὲ ἄνθρωπο ποὺ φοβεῖται τὸ Θεό. Διότι λέγει ὅτι κάποιος ἀδελφὸς ἐρώτησε ἕνα γέροντα, «τί νὰ κάνω, πάτερ, γιὰ νὰ φοβοῦμαι τὸν Θεό;». Καὶ ὁ γέρων τοῦ ἀπαντᾶ, «πήγαινε νὰ προσκολληθῆς σ' ἕνα ἄνθρωπο ποὺ φοβεῖται τὸ Θεό, καὶ αὐτὸς μὲ τὸ ὅτι φοβεῖται τὸ Θεὸ θὰ διδάξη καὶ ἐσένα νὰ τὸν φοβῆσαι».
10. Ἀπό τὸ ἄλλο μέρος διώχνομε ἀπό μέσα μας τὸν φόβο τοῦ Θεοῦ, ὅταν κάνωμε τὰ ἀντίθετα ἀπό αὐτά, ὅταν δὲν ἔχωμε μνήμη θανάτου οὔτε τιμωριῶν, ὅταν δὲν προσέχωμε τοὺς ἑαυτούς μας, ὅταν δὲν ἐρευνοῦμε πῶς ἐπεράσαμε, ἀλλά ζοῦμε ἀδιάφορα καὶ συναναστρεφώμαστε ἀδιάφορους ἀνθρώπους, ὅταν δεικνύωμε θράσος· τοῦτο εἶναι τὸ χειρότερο ἀπό ὅλα, τοῦτο εἶναι ἡ τελεία ἀπώλεια. Διότι τί ἄλλο διώχνει τόσο πολὺ τὸ φόβο τοῦ Θεοῦ ἀπό τὴν ψυχὴ ὅσο τὸ θράσος; Γι’ αὐτὸ ὅταν ἐρωτήθηκε ὁ ἀββᾶς Ἀγάθων γιὰ τὴν παρρησία, εἶπε ὅτι ὁμοιάζει μὲ μεγάλο καύσωνα ποὺ ὅταν ἔλθη ὅλοι φεύγουν ἀπό αὐτὸν καὶ καταστρέφει τὸν καρπὸ τοῦ δένδρου. Βλέπεις, κύριε, τὴν δύναμι τοῦ πάθους; Βλέπεις τὴν ὀργή; Καί ὅταν πάλι ἐρωτήθηκε, ἀλήθεια, τόσο φοβερὴ εἶναι;' ἀπάντησε, 'δέν ὑπάρχει πάθος φοβερώτερο ἀπό τὴν παρρησία, διότι εἶναι γεννήτρια ὅλων τῶν ἀγαθῶν'. Πολὺ καλὰ καὶ μὲ πολλὴ σύνεσι εἶπε ὅτι εἶναι γεννήτρια ὅλων τῶν παθῶν, ἐπειδὴ αὐτὴ διώχνει τὸ φόβο τοῦ Κυρίου ἀπό τὴν ψυχή. Διότι, ἐάν κάθε ἄνθρωπος λοξοδρομῆ ἀπὸ τὸ κακὸ καὶ ἀπὸ τὸ φόβο τοῦ Κυρίου, τότε ὁπωσδήποτε ὅπου δὲν ὑπάρχει φόβος Θεοῦ, ἐκεῖ ὑπάρχει κάθε πάθος. Ὁ Θεὸς νὰ ἀπαλλάξη τὶς ψυχές μας ἀπὸ τὸ ὀλέθριο πάθος τῆς παρρησίας».

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΣΑΛΠΙΣΜΑΤΑ ΠΕΜΠΤΗ 29 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012


Φιλιππησίους β΄ 14-15 : "Πάντα ποιεῖτε χωρίς γογγυσμῶν καί διαλογισμῶν, ἵνα γένησθε ἄμεμπτοι καί ἀκέραιοι, τέκνα Θεοῦ ἀμώμητα ἐν μέσῳ γενεᾶς σκολιᾶς καί διεστραμμένης, ἐν οἷς φαίνεσθε ὡς φωστῆρες ἐν κόσμῳ".

  
ΚΕΙΜΕΝΟ
"Πάντα ποιεῖτε χωρίς γογγυσμῶν καί διαλογισμῶν, ἵνα γένησθε ἄμεμπτοι καί ἀκέραιοι, τέκνα Θεοῦ ἀμώμητα ἐν μέσῳ γενεᾶς σκολιᾶς καί διεστραμμένης, ἐν οἷς φαίνεσθε ὡς φωστῆρες ἐν κόσμῳ".
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
"Ὅλα ὅσα ἐπιβάλλονται ἀπό τό ἔργον τῆς σωτηρίας σας, κάμετέ τα χωρίς γογγυσμούς, ὅτι τάχα ὁ Θεός σᾶς ἐπιβάλλει ὑπερβολικά ἤ ἀνυπόφορα καί θλιβερά, καί χωρίς ἐσωτερικάς ἀμφιβολίας καί ταλαντεύσεις περί τοῦ ἄν εἶναι ὀρθαί καί δίκαιαι αἱ ἐντολαί καί αἱ βουλαί τῆς θείας Προνοίας. Κάμετέ τα ὅλα μέ προθυμίαν, διά νά γίνετε ἄμεμπτοι εἰς τήν ἐξωτερικήν σας συμπεριφοράν καί εἰλικρινεῖς εἰς τά ἐσωτερικά σας ἐλατήρια καί διαθέσεις, τέκνα Θεοῦ ἐλεύθερα ἀπό κάθε ἠθικήν λέραν ἐν μέσῳ μιᾶς γενεᾶς ἀνθρώπων στρεβλῶν καί διεστραμμένων, ὅπως εἶναι οἱ σύγχρονοί μας ἄνθρωποι. Ἀλλά σεῖς μεταξύ αὐτῶν φαίνεσθε σάν φωτεινά ἀστέρια μέσα εἰς κόσμον σκοτεινόν" ( Ἀπό τήν "Καινή Διαθήκη μετά συντόμου ἑρμηνείας" τοῦ Π.Ν.Τρεμπέλα, ἔκδοση "Ο ΣΩΤΗΡ").
ΣΧΟΛΙΟ
Ἡ ἐκτέλεση ἑνός καθήκοντος πρέπει νά γίνεται καί μέ τόν κατάλληλο τρόπο. Ἠμπορεῖ κανείς νά ἐκτελεῖ ἕνα ἔργο πού ἐπιβάλλεται νά τό κάμει· ἀλλά νά τό ἐκτελέσει μέ δυσαρέσκεια, μέ ἀνυπομονησία, μέ γογγυσμούς καί παράπονα, μέ σκέψεις ἀνήσυχες, πού φυγαδεύουν τήν εἰρήνη ἀπό τή ψυχή. Ἀλλά μέ τόν τρόπο αὐτό τό ἔργο ἀλλάσσει ὄψη καί χάνει πολύ ἀπό τήν ἀξία του. Ἐνῶ καθ' ἑαυτό εἶναι ἀρετή καί καθῆκον, ἐν τούτοις κοντεύει νά καταντήσει ἔργο ἀντίθετο πρός τή θέληση τοῦ ἀνθρώπου καί δυσάρεστο σ' αὐτόν, ἑπομένως χωρίς ἀξία ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Ἀλλ' ὄχι. Ὁ χριστιανός πρέπει νά ἐργάζεται ὅλα τά καθήκοντα μέ προθυμία, μέ εἰρήνη, μέ εὐχαρίστηση, ἔστω καί ἄν εἶναι πολύς ὁ κόπος, ἔστω καί ἄν ἀπαιτεῖ μεγάλη ἐπιβάρυνση καί θυσία. Διότι ἔχει τήν πεποίθηση, ὅτι σέ ὅλα τά ἀνθρώπινα εἶναι παρών ὁ Πατήρ ὁ οὐράνιος, ἕτοιμος νά εὐλογήσει καί νά βραβεύσει τά ἔργα πού γίνονται σύμφωνα μέ τό θέλημά του ( Ἀπό τό βιβλίο "Ἀπό τήν πηγήν τῆς ἀληθείας", ἔκδοση "Ο ΣΩΤΗΡ").

Τετάρτη 28 Νοεμβρίου 2012

Ὁ Δανιήλ στό λάκο τῶν λεόντων.

Τήν προσεχῆ ΚΥΡΙΑΚΗ 2/12/2012 στίς 5.30 τό ἀπόγευμα 
θά πραγματοποιηθεῖ ὁμιλία στο τμήμα της Γ.Ε.Χ.Α. ΗΛΙΟΥΠΟΛΕΩΣ (Σοφ. Βενιζέλου 130 - ἀπέναντί ἀπό τό Δημαρχεῖο) 

ἀπό τόν Θεολόγο
κ. Ἀβραάμ Κοκάλη μέ θέμα:

Ὁ Δανιήλ στό λάκο τῶν λεόντων.

Αββά Δωροθέου Περί θείου φόβου (Συνέχεια)

    Ἀββᾶ Δωροθέου, «Περί θείου φόβου» παράγραφοι 4-6. («Ἡ μετάφραση εἶναι παρμένη ἀπό τόν 12ο τόμο τῆς ΦΙΛΟΚΑΛΙΑΣ, ἐκδ.ΕΠΕ
«3. Αὐτὸς εἶναι ὁ τέλειος φόβος. Ἀλλά δὲν εἶναι δυνατὸ νὰ φθάση κανεὶς τὸν τέλειο φόβο, ὅπως προείπαμε, ἂν δὲν ἀποκτήση πρῶτα τὸν εἰσαγωγικό. Πραγματικὰ λέγει, ἀρχὴ σοφίας εἶναι ὁ φόβος Κυρίου· καὶ πάλι λέγει, ἀρχὴ καὶ τέλος εἶναι ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ. Ἀρχὴ ἐννοεῖ τὸν εἰσαγωγικὸ φόβο, μετὰ τὸν ὁποῖο εἶναι ὁ τέλειος τῶν ἁγίων. Ὁ εἰσαγωγικὸς λοιπὸν φό­βος ταιριάζει στὴν ἰδική μας κατάστασι. Αὐτὸς φυλάττει τὴν ψυχή, σὰν τὸ γάνωμα, ἀπό κάθε κακία. Διότι λέγει· ἀπό τὸ φόβο τοῦ Κυρίου ἀποφεύγει κά­θε ἄνθρωπος τὸ κακό.


ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΣΑΛΠΙΣΜΑΤΑ ΤΕΤΑΡΤΗ 28 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012


Παροιμιῶν ιη΄ 19: "Ἀδελφός ὑπ' ἀδελφοῦ βοηθούμενος ὡς πόλις ὀχυρά καί ὑψηλή, ἰσχύει δέ ὥσπερ τεθεμελιωμένον βασίλειον"


ΚΕΙΜΕΝΟ
"Ἀδελφός ὑπ' ἀδελφοῦ βοηθούμενος ὡς πόλις ὀχυρά καί ὑψηλή, ἰσχύει δέ ὥσπερ τεθεμελιωμένον βασίλειον"
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
"Ἀδελφός ὅταν βοηθῆται εἰς τάς ὑλικάς καί πνευματικάς του ἀνάγκας ἀπό ἄλλον ἀδελφόν ἀνιδιοτελῆ, ὁμοιάζει πρός τήν ὑψηλήν καί ὠχυρωμένην πόλιν, εἶναι δέ ἰσχυρός, ὅπως τό βασιλικόν ἀνάκτορον, τό ὁποῖον ἔχει γερά καί βαθιά θεμέλια καί δέν εἶναι εὔκολον νά τό σείσῃ κανείς" (Ἀπό τήν "Παλαιά Διαθήκη μετά συντόμου ἑρμηνείας" τ. 12ος, ἔκδοση "Ο ΣΩΤΗΡ").
ΣΧΟΛΙΟ
Στά ἔργα τά βιοτικά ὅλοι αἰσθάνονται τήν ἀνάγκη τῆς βοήθειας τῶν ἄλλων· ὅλοι ζητοῦν καί δέχονται τή βοήθειά τους. Ἀνώτερο ὅμως ἀπ' ὅλα τά ἔργα εἶναι ἡ μόρφωση ἡ χριστιανική, ὁ καταρτισμός στήν ἀρετή, πού κάμνει τόν ἄνθρωπο ὅμοιο μέ τόν πατέρα τόν ἐπουράνιο. Καί στό ἔργο λοιπόν αὐτό μεγάλη βοήθεια μποροῦν νά δώσουν οἱ ἄνθρωποι, μέ τούς ὁποίους μᾶς συνδέει ἡ πίστη τοῦ Χριστοῦ. Μόνος του καθένας παρασύρεται εὔκολότερα στόν κατήφορο τῆς ἁμαρτίας καί δυσκολότερα κατορθώνει νά νικήσει τούς διάφορους πειρασμούς. Σ' αὐτό ὅμως πολύ μπορεῖ νά μᾶς βοηθήσει ὁ χριστιανός φίλος· μέ μιά συμβουλή, μέ μιά προτροπή, μέ ἕνα λόγο παρηγορίας, μέ μιά παρατήρηση, καί περισσότερο μέ τό παράδειγμα τῆς χριστιανικῆς του ζωῆς. Ἀδελφός πού βοηθεῖται ἀπό ἀδελφό μοιάζει πραγματικά μέ πόλη ὀχυρωμένη, μέ βασίλειο πού ἔχει θεμέλια ἰσχυρά καί ἀκλόνητα.

Τρίτη 27 Νοεμβρίου 2012

Αββά Δωροθέου Περί θείου φόβου

Ἀββᾶ Δωροθέου Περί θείου φόβου, παράγραφοι 1,2 Ἡ μετάφραση εἶναι παρμένη ἀπό τή Φιλοκαλία ΕΠΕ τ. 12ος, σ. 331-335.

«1. Λέγει ὁ ἅγιος Ἰωάννης στὶς καθολικὲς ἐπιστολὲς «ἡ τελεία ἀγάπη ἀπομακρύνει τὸ φόβο». Τί θέλει τάχα νὰ μᾶς σημάνη μὲ αὐτὸ ὁ ἅγιος; Γιὰ ποιὰ ἀγάπη ὁμιλεῖ καὶ γιὰ ποιὸ φόβο; Ὁ προφήτης λέγει στὸν ψαλμό· «φοβηθῆτε τὸν Κύριο ὅλοι οἱ ἅγιοί του». Εὑρίσκομε δὲ στὶς ἅγιες Γραφὲς κι' ἄλλα πολλὰ τέτοια. Ἐάν λοιπὸν καὶ οἱ ἅγιοι, ποῦ τόσο ἀγαποῦν τὸν Κύριο, τὸν φοβοῦνται, πῶς λέγει, «ἡ ἀγάπη ἀπομακρύνει τὸν φόβο»; Ὁ ἅγιος θέλει νὰ μᾶς δείξη ὅτι ὑπάρχουν δυὸ φόβοι, ἕνας εἰσαγωγικὸς καὶ ἕνας τέλειος, καὶ ὅτι ὁ μὲν πρῶτος ταιριάζει στοὺς ἀρχαρίους, θὰ ἔλε¬γε κανείς, τῆς θεοσέβειας, ὁ δὲ ἄλλος ταιριάζει στοὺς τελειωμένους ποὺ ἔφθασαν στὸ μέτρο τῆς ἁγίας ἀγάπης. Φέρω γιὰ παράδειγμα τὸ ἑξῆς. Κάποιος κάνει τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ ἀπό τὸν φόβο τῆς τιμωρίας· αὐτός, ὅπως εἴπαμε, εἶναι ἀκόμη ἀρχάριος, αὐτὸς δὲν κάνει τὸ καλὸ γιὰ τὸ ἴδιο τὸ καλὸ ἀλλά ἀπό τὸν φόβο τῶν κτυπημάτων. Ἄλλος ὅμως κάνει τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ ἐπειδὴ ἀγαπᾶ τὸ Θεό, ἐπειδὴ ἀγαπᾶ εἰδικῶς τὸ νὰ εὐαρεστῆ τὸν Θεό. Αὐτὸς γνωρίζει τί εἶναι κάθ΄ ἑαυτὸ τὸ καλό, αὐτὸς γνωρίΖει τί εἶναι τὸ νὰ εἶναι μάζί μὲ τὸ Θεό. Αὐτὸς λοιπὸν εἶναι ἐκεῖνος ποὺ ἔχει τὴν ἀληθινὴ ἀγάπη ποὺ ὁ ἅγιος χαρακτηρίζει τελεία, καὶ αὐτὴ ἡ ἀγάπη τὸν φέρει τὸν τέλειο φόβο. Δηλαδὴ αὐτὸς φοβεῖται καί φυλάττει τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ ὄχι πλέον γιὰ τὶς πληγές, ὄχι πλέον γιὰ νὰ μὴ τιμωρηθῆ, ἀλλά, ὅπως εἴπαμε, ἐπειδὴ ἐγεύθηκε τὴν γλυκύτητα τοῦ νὰ εἶναι μαζὶ μὲ τὸ Θεό, φοβεῖται μὴ ἐκπέση ἀπό αὐτήν, φοβεῖται μὴ τὴν στερηθῆ. Αὐτὸς λοιπὸν ὁ τέλειος φόβος, ὁ γεννώμενος ἀπό τὴν ἀγάπη, ἀπομακρύνει τὸν εἰσαγωγικὸ φόβο. Καί γι' αὐτὸ λέγει ὅτι ἡ ἀγάπη ἀπομακρύνει τὸ φόβο. Εἶναι δὲ ἀδύνατο νὰ ἔλθη ὁ τέλειος φόβος, παρὰ μόνο διὰ τοῦ εἰσαγωγικοῦ.
2. Πραγματικὰ ὑπάρχουν τρεῖς διαθέσεις, ὅπως λέγει ὁ ἅγιος Βασίλειος, μὲ τὶς ὁποῖες μποροῦμε νὰ εὐαρεστήσωμε στὸ Θεό. Δηλαδὴ ἡ εὐαρεστοῦμε διότι φοβώμαστε τὴν τιμωρία καὶ εἴμαστε στὴν κατάστασι τοῦ δούλου· ἤ ἐκτελοῦμε τὶς διαταγὲς γιὰ χάρι ὠφελείας μας, ἐπειδὴ ἐκδιώκομε τὰ κέρδη τῆς ἀμοιβῆς, καί κατὰ τοῦτο ὁμοιάζομε μὲ τοὺς μισθωτούς· ἤ κάνομε τὸ καλὸ γιὰ τὸ ἴδιο τὸ καλὸ καί εἴμαστε στὴν κατάστασι τοῦ υἱοῦ. Διότι ὁ υἱός, ὅταν ἔλθη στὴν ἡλικία τῆς φρονήσεως, ἐκτελεῖ τὸ θέλημα τοῦ πατρὸς του ὄχι διότι φοβεῖται μὴ δαρῆ οὔτε γιὰ νὰ λάβη μισθὸ ἀπό αὐτόν, ἄλλα διότι τὸν ἀγαπᾶ, ἐπιφυλάσσοντας γί' αὐτὸν εἰδικῶς αὐτὴν τὴν ἀγάπη καί τὴν τιμὴ τὴν πατρική, καί εἶναι πεισμένος ὅτι ὅλα τὸ ὑπάρχοντα τοῦ πατρὸς εἶναι ἰδικά του. Τέτοιος ἄνθρωπος ἀξιώνεται ν' ἀκούση «δὲν εἶσαι πλέον δοῦλος, ἀλλά υἱὸς καί κληρονόμος Θεοῦ διὰ τοῦ Χριστοῦ»· ὁ τέτοιος ἄνθρωπος δὲν φοβεῖται πλέον, ὅπως εἴπαμε, τὸ Θεὸ κατὰ ἐκεῖνο τὸν εἰσαγωγικὸ φόβο, ἀλλά ἀγαπᾶ, ὄ-πως λέγει ὁ ἅγιος Ἀντώνιος· «ἐγώ δὲν φοβοῦμαι πλέον τὸ Θεό, ἀλλά τὸν ἀγαπῶ». Καὶ ὁ Κύριος, λέγοντας στὸν Ἀβραὰμ μετὰ τὴν προσφορὰ τοῦ υἵοῦ του τὸ «Τώρα ἐγνώρισα ὅτι ἐσύ φοβεῖσαι τὸ Θεό», ἐκεῖνον τὸ φόβο ἐννοεῖ, τὸν γεννώμενο ἀπό τὴν ἀγάπη. Διότι ἀλλιῶς πῶς λέγει «τώρα ἐγνώρισα»; Μὲ συγχωρεῖτε· τόσα ἔκαμε, ὑπάκουσε τὸ Θεὸ καὶ ἄφησε ὅλα τὰ ἀγαθά του καὶ μετοίκησε σὲ ξένη γῆ καὶ σὲ ἔθνος εἰδωλολατρῶν, ὅπου δὲν ὑπῆρχε οὔτε ἴχνος θεοσέβειας, καὶ ἐπάνω σ αὐτὰ ὑπέφερε καὶ αὐτὸν τὸν φοβερὸ πειρασμὸ τῆς θυσίας τοῦ υἱοῦ. Καὶ ἔπειτα ἀπό ὅλα αὐτὰ τοῦ ἔλεγε, «τώρα ἐγνώρισα ὅτι ἐσύ φοβεῖσαι τὸν Θεό». Εἶναι φανερὸ ὅτι ἐννοοῦσε τὸν τέλειο φόβο, τὸ φόβο τῶν ἁγίων. Διότι αὐτοί ἐκτελοῦν τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ ὄχι ἀπό φόβο ἡ γιὰ νὰ λάβουν μισθό, ἀλλά, καθὼς εἴπαμε πολλὲς φορές, ἐπειδὴ ἀγαποῦν καὶ φοβοῦνται νὰ κάνουν κάτι παρὰ τὸ θέλημα τοῦ ἀγαπητοῦ. Καὶ γι' αὐτὸ λέγει' «ἡ ἀγάπη ἀπομακρύνει τὸν φόβο». Διότι δὲν ἀγαποῦν ἀπό φόβο, ἀλλά ἀπό ἀγάπη φοβοῦνται». (Συνεχίζεται)

«1. Λέγει ὁ ἅγιος Ἰωάννης στὶς καθολικὲς ἐπιστολὲς «ἡ τελεία ἀγάπη ἀπομακρύνει τὸ φόβο». Τί θέλει τάχα νὰ μᾶς σημάνη μὲ αὐτὸ ὁ ἅγιος; Γιὰ ποιὰ ἀγάπη ὁμιλεῖ καὶ γιὰ ποιὸ φόβο; Ὁ προφήτης λέγει στὸν ψαλμό· «φοβηθῆτε τὸν Κύριο ὅλοι οἱ ἅγιοί του». Εὑρίσκομε δὲ στὶς ἅγιες Γραφὲς κι' ἄλλα πολλὰ τέτοια. Ἐάν λοιπὸν καὶ οἱ ἅγιοι, ποῦ τόσο ἀγαποῦν τὸν Κύριο, τὸν φοβοῦνται, πῶς λέγει, «ἡ ἀγάπη ἀπομακρύνει τὸν φόβο»; Ὁ ἅγιος θέλει νὰ μᾶς δείξη ὅτι ὑπάρχουν δυὸ φόβοι, ἕνας εἰσαγωγικὸς καὶ ἕνας τέλειος, καὶ ὅτι ὁ μὲν πρῶτος ταιριάζει στοὺς ἀρχαρίους, θὰ ἔλε¬γε κανείς, τῆς θεοσέβειας, ὁ δὲ ἄλλος ταιριάζει στοὺς τελειωμένους ποὺ ἔφθασαν στὸ μέτρο τῆς ἁγίας ἀγάπης. Φέρω γιὰ παράδειγμα τὸ ἑξῆς. Κάποιος κάνει τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ ἀπό τὸν φόβο τῆς τιμωρίας· αὐτός, ὅπως εἴπαμε, εἶναι ἀκόμη ἀρχάριος, αὐτὸς δὲν κάνει τὸ καλὸ γιὰ τὸ ἴδιο τὸ καλὸ ἀλλά ἀπό τὸν φόβο τῶν κτυπημάτων. Ἄλλος ὅμως κάνει τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ ἐπειδὴ ἀγαπᾶ τὸ Θεό, ἐπειδὴ ἀγαπᾶ εἰδικῶς τὸ νὰ εὐαρεστῆ τὸν Θεό. Αὐτὸς γνωρίζει τί εἶναι κάθ΄ ἑαυτὸ τὸ καλό, αὐτὸς γνωρίΖει τί εἶναι τὸ νὰ εἶναι μάζί μὲ τὸ Θεό. Αὐτὸς λοιπὸν εἶναι ἐκεῖνος ποὺ ἔχει τὴν ἀληθινὴ ἀγάπη ποὺ ὁ ἅγιος χαρακτηρίζει τελεία, καὶ αὐτὴ ἡ ἀγάπη τὸν φέρει τὸν τέλειο φόβο. Δηλαδὴ αὐτὸς φοβεῖται καί φυλάττει τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ ὄχι πλέον γιὰ τὶς πληγές, ὄχι πλέον γιὰ νὰ μὴ τιμωρηθῆ, ἀλλά, ὅπως εἴπαμε, ἐπειδὴ ἐγεύθηκε τὴν γλυκύτητα τοῦ νὰ εἶναι μαζὶ μὲ τὸ Θεό, φοβεῖται μὴ ἐκπέση ἀπό αὐτήν, φοβεῖται μὴ τὴν στερηθῆ. Αὐτὸς λοιπὸν ὁ τέλειος φόβος, ὁ γεννώμενος ἀπό τὴν ἀγάπη, ἀπομακρύνει τὸν εἰσαγωγικὸ φόβο. Καί γι' αὐτὸ λέγει ὅτι ἡ ἀγάπη ἀπομακρύνει τὸ φόβο. Εἶναι δὲ ἀδύνατο νὰ ἔλθη ὁ τέλειος φόβος, παρὰ μόνο διὰ τοῦ εἰσαγωγικοῦ.
2. Πραγματικὰ ὑπάρχουν τρεῖς διαθέσεις, ὅπως λέγει ὁ ἅγιος Βασίλειος, μὲ τὶς ὁποῖες μποροῦμε νὰ εὐαρεστήσωμε στὸ Θεό. Δηλαδὴ ἡ εὐαρεστοῦμε διότι φοβώμαστε τὴν τιμωρία καὶ εἴμαστε στὴν κατάστασι τοῦ δούλου· ἤ ἐκτελοῦμε τὶς διαταγὲς γιὰ χάρι ὠφελείας μας, ἐπειδὴ ἐκδιώκομε τὰ κέρδη τῆς ἀμοιβῆς, καί κατὰ τοῦτο ὁμοιάζομε μὲ τοὺς μισθωτούς· ἤ κάνομε τὸ καλὸ γιὰ τὸ ἴδιο τὸ καλὸ καί εἴμαστε στὴν κατάστασι τοῦ υἱοῦ. Διότι ὁ υἱός, ὅταν ἔλθη στὴν ἡλικία τῆς φρονήσεως, ἐκτελεῖ τὸ θέλημα τοῦ πατρὸς του ὄχι διότι φοβεῖται μὴ δαρῆ οὔτε γιὰ νὰ λάβη μισθὸ ἀπό αὐτόν, ἄλλα διότι τὸν ἀγαπᾶ, ἐπιφυλάσσοντας γί' αὐτὸν εἰδικῶς αὐτὴν τὴν ἀγάπη καί τὴν τιμὴ τὴν πατρική, καί εἶναι πεισμένος ὅτι ὅλα τὸ ὑπάρχοντα τοῦ πατρὸς εἶναι ἰδικά του. Τέτοιος ἄνθρωπος ἀξιώνεται ν' ἀκούση «δὲν εἶσαι πλέον δοῦλος, ἀλλά υἱὸς καί κληρονόμος Θεοῦ διὰ τοῦ Χριστοῦ»· ὁ τέτοιος ἄνθρωπος δὲν φοβεῖται πλέον, ὅπως εἴπαμε, τὸ Θεὸ κατὰ ἐκεῖνο τὸν εἰσαγωγικὸ φόβο, ἀλλά ἀγαπᾶ, ὄ-πως λέγει ὁ ἅγιος Ἀντώνιος· «ἐγώ δὲν φοβοῦμαι πλέον τὸ Θεό, ἀλλά τὸν ἀγαπῶ». Καὶ ὁ Κύριος, λέγοντας στὸν Ἀβραὰμ μετὰ τὴν προσφορὰ τοῦ υἵοῦ του τὸ «Τώρα ἐγνώρισα ὅτι ἐσύ φοβεῖσαι τὸ Θεό», ἐκεῖνον τὸ φόβο ἐννοεῖ, τὸν γεννώμενο ἀπό τὴν ἀγάπη. Διότι ἀλλιῶς πῶς λέγει «τώρα ἐγνώρισα»; Μὲ συγχωρεῖτε· τόσα ἔκαμε, ὑπάκουσε τὸ Θεὸ καὶ ἄφησε ὅλα τὰ ἀγαθά του καὶ μετοίκησε σὲ ξένη γῆ καὶ σὲ ἔθνος εἰδωλολατρῶν, ὅπου δὲν ὑπῆρχε οὔτε ἴχνος θεοσέβειας, καὶ ἐπάνω σ αὐτὰ ὑπέφερε καὶ αὐτὸν τὸν φοβερὸ πειρασμὸ τῆς θυσίας τοῦ υἱοῦ. Καὶ ἔπειτα ἀπό ὅλα αὐτὰ τοῦ ἔλεγε, «τώρα ἐγνώρισα ὅτι ἐσύ φοβεῖσαι τὸν Θεό». Εἶναι φανερὸ ὅτι ἐννοοῦσε τὸν τέλειο φόβο, τὸ φόβο τῶν ἁγίων. Διότι αὐτοί ἐκτελοῦν τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ ὄχι ἀπό φόβο ἡ γιὰ νὰ λάβουν μισθό, ἀλλά, καθὼς εἴπαμε πολλὲς φορές, ἐπειδὴ ἀγαποῦν καὶ φοβοῦνται νὰ κάνουν κάτι παρὰ τὸ θέλημα τοῦ ἀγαπητοῦ. Καὶ γι' αὐτὸ λέγει' «ἡ ἀγάπη ἀπομακρύνει τὸν φόβο». Διότι δὲν ἀγαποῦν ἀπό φόβο, ἀλλά ἀπό ἀγάπη φοβοῦνται». (Συνεχίζεται)

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΣΑΛΠΙΣΜΑΤΑ ΤΡΙΤΗ 27 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012


ΟΜΙΛΙΕΣ ΣΤΑ ΤΜΗΜΑΤΑ ΤΗΣ Γ.Ε.Χ.Α. ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ 2 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2012

Τήν προσεχῆ ΚΥΡΙΑΚΗ 2/12/2012
θά γίνουν οἱ ἀκόλουθες ΟΜΙΛΙΕΣ:

ΒΡΙΛΗΣΣΙΩΝ: Φλωρίνης 29
ΩΡΑ: 5.30 μ.μ.
ΟΜΙΛΗΤΗΣ: κ. Φώτιος Ρίζος, Θεολόγος
ΘΕΜΑ: Πού θά γεννηθεῖ φέτος ὁ Χριστός;

ΔΑΦΝΗΣ: Χίου 32
ΩΡΑ: 5.00 μ.μ.
ΟΜΙΛΗΤΗΣ: κ. Ἀθανάσιος Φραγκόπουλος, Θεολόγος
ΘΕΜΑ: Ἡ προσδοκία τῶν ἐθνῶν.

ΖΕΦΥΡΙΟΥ: Μπουμπουλίνας 10
ΩΡΑ: 5 μ.μ.
ΟΜΙΛΗΤΗΣ: κ. Ἀλέξιος Χαλκιόπουλος, Θεολόγος
ΘΕΜΑ: Τό ὑψηλότερο ἔργον τοῦ ἀνθρώπου.

ΗΛΙΟΥΠΟΛΕΩΣ: Σοφ. Βενιζέλου 130
ΩΡΑ: 5.30 μ.μ.
ΟΜΙΛΗΤΗΣ: κ. Ἀβραάμ Κοκάλης, Θεολόγος
ΘΕΜΑ: Ὁ Δανιήλ στό λάκο τῶν λεόντων.

ΚΥΨΕΛΗΣ: Κύπρου 115
ΩΡΑ: 5 μ.μ.
ΟΜΙΛΗΤΗΣ: Ἱεροδιάκονος
π. Ἀπόστολος Τσολάκης
ΘΕΜΑ: Προετοιμασία γιά ἀληθινά, φέτος, Χριστούγεννα.

ΜΕΝΙΔΙΟΥ: Ἀγαμέμνονος 12
ΩΡΑ: 5 μ.μ.
ΟΜΙΛΗΤΗΣ: κ. Σταῦρος Μποζοβίτης, Θεολόγος
ΘΕΜΑ: Ὁ Χριστός Ἀναμενόμενος στήν πρό Χριστοῦ ΕΛΛΑΔΑ.

ΝΙΚΑΙΑΣ: Καισαρείας 134
ΩΡΑ: 5.00 μ.μ.
ΟΜΙΛΗΤΗΣ: κ. Γρηγόριος Δίνας, Θεολόγος
ΘΕΜΑ: «Θεός ἐφανερώθῃ ἐν σαρκί».

ΧΑΪΔΑΡΙΟΥ: Κορυτσᾶς 2
ΩΡΑ: 5 μ.μ.
ΟΜΙΛΗΤΗΣ: κ. Ἀβραάμ Παναγιωτίδης, Θεολόγος
ΘΕΜΑ: Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Ἑλεήμων, ἡ ἐνσάρκωσις τῆς φιλανθρωπίας.

Ρωμαίους ιγ΄ 8: "Μηδενί μηδέν ὀφείλετε εἰ μή τό ἀγαπᾶν ἀλλήλους. ὁ γάρ ἀγαπῶν τόν ἕτερον νόμον πεπλήρωκε"

  
ΚΕΙΜΕΝΟ
"Μηδενί μηδέν ὀφείλετε εἰ μή τό ἀγαπᾶν ἀλλήλους. ὁ γάρ ἀγαπῶν τόν ἕτερον νόμον πεπλήρωκε"
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
"Ὡς πρός δέ τά ἄλλα μέλη τῆς κοινωνίας, πού δέν ἔχουν ἐξουσίαν ἤ ἀξίωμα, σᾶς παραγγέλλω νά μή χρεωστῆτε εἰς κανένα τίποτε ἄλλο παρά μόνο τό νά ἀγαπᾶ ὁ ἕνας τόν ἄλλον. Διότι ἐκεῖνος πού ἀγαπᾶ τόν ἄλλον, ἔχει ἐκπληρώσει διά τῆς ἀγάπης ὅλον τόν νόμον" (Ἀπό τήν "Καινή Διαθήκη μετά συντόμου ἑρμηνείας" τοῦ Π.Ν.Τρεμπέλα, ἔκδοση "Ο ΣΩΤΗΡ").
ΣΧΟΛΙΟ
Ἡ ἀγάπη εἶναι χρέος πρός τόν πλησίον μας. Χρέος ἱερό καί ἰσόβιο. Ἐάν λοιπόν ὁ τίμιος ἄνθρωπος φροντίζει νά ἐξοφλεῖ ὅσα χρεωστεῖ, ὁ χριστιανός ὀφείλει νά ἐξοφλεῖ καθημερινά τό χρέος τῆς ἀγάπης πρός τόν πλησίον. Εἴτε μέ συμβουλές χριστιανικές, εἴτε μέ λόγια παρηγορητικά, εἴτε μέ ἄλλη καθοδήγηση ἤ βοήθεια πρακτική, εἴτε μέ χρηματική ἐνίσχυση, πάντοτε ὑπάρχει τρόπος νά πληρώνουμε καθημερινά ἔναντι τοῦ μεγάλου χρέους, τό ὁποῖο ἔχουμε πρός τόν πλησίον μας. Ἀλλά τό χρέος τῆς ἀγάπης δέν μοιάζει μέ τά ἄλλα χρέη, τά χρηματικά. Εἶναι χρέος, πού ὄχι μόνο δέν πιέζει καί δέν στενοχωρεῖ, ἀλλά καί εὐχαριστεῖ καί ἱκανοποιεῖ καί ἀναπαύει τή ψυχή. Εἶναι χρέος, πού ὅσο πληρώνεται, τόσο καί πλουτίζει τόν ἄνθρωπο τῆς ἀγάπης καί τόν κάμνει περισσότερο εὐτυχῆ. Ἄς μή μένει λοιπόν χρεώστης κανείς. Ἄς πληρώνουμε μέ κάθε τρόπο τό χρέος αὐτό μέ πράξεις βοήθειας καί ἐξυπηρέτησης τοῦ πλησίον μας, γιά νά μιμηθοῦμε τήν ἀνεξάντλητη ἀγάπη τοῦ οὐράνιου Πατέρα (Ἀπό τό βιβλίο "Ἀπό τήν πηγήν τῆς ἀληθείας", ἔκδοση "Ο ΣΩΤΗΡ").

Δευτέρα 26 Νοεμβρίου 2012

Δωροθέου, περί συνειδήσεως, παρ. 1-3

Ἀββᾶ Δωροθέου: Περί συνειδήσεως, Φιλοκαλία τόμος 12, σ. 321 κ.ἑ.,
ἔκδοση ΕΠΕ
1. «Ὅταν ὁ Θεὸς ἔπλασε τὸν ἄνθρωπο, ἔσπειρε μέσα τοῦ κάτι τὸ θεῖο, ἕνα ζωηρὸ καὶ φωτεινὸ λογισμὸ ποὺ ἦταν σὰν σπινθήρας, ἐφώτιζε τὸν νοῦ καὶ τοῦ ἔδειχνε νὰ διακρίνη τὸ καλὸ καὶ τὸ κακό. Τοῦτο καλεῖται συνείδησις, ποὺ εἶναι ὁ φυσικὸς νόμος. Αὐτὸς εἶναι τὰ πηγάδια ποὺ ἄνοιγε ὁ Ἰακώβ, ὅπως εἶπαν οἱ πατέρες, καὶ τὰ κατάχωναν οἱ Φιλισταῖοι. Αὐτὸν τὸν νόμο, δηλαδὴ τὴ συνείδησι, ἀκολουθώντας οἱ πατριάρχες καὶ ὅλοι οἱ ἅγιοι πρὶν ἀπό τὸ γραπτὸ νόμο εὐαρέστησαν τὸ Θεό. Ὅταν αὐτὴ καταχώθηκε καὶ καταπατήθηκε ἀπό τούς ἀνθρώπους προοδευτικῶς διὰ τῆς ἁμαρτίας, ἐχρειασθήκαμε τὸ γραπτὸ νόμο, ἐχρειασθήκαμε τούς ἁγίους προφῆτες, ἐχρειασθήκαμε τὴν ἴδια τὴν ἐπιδημία τοῦ Δεσπότη μας Ἰησοῦ Χριστοῦ γιὰ νὰ τὴν ξεσκεπάση καὶ τὴν ἀνοικοδομήση, γιὰ νὰ ἀναζωογόνηση ἐκεῖνον τὸν καταχωσμένο σπινθήρα διὰ τῆς φυλάξεως τῶν ἁγίων ἐντολῶν του.
2. Στὸ χέρι μας λοιπὸν εἶναι τώρα πιὰ ἤ νὰ τὴν καταχώσωμε πάλι ἤ νὰ τὴν ἀφήσωμε νὰ λάμπη καὶ νὰ μᾶς φωτίζη, ἐὰν πειθώμαστε σ' αὐτήν. Διότι, ὅταν ἡ συνείδησίς μας μᾶς λέγη νὰ κάνωμε τοῦτο τὸ πρᾶγμα καὶ ἐμεῖς καταφρονοῦμε, καὶ πάλι λέγη κάτι καὶ ἐμεῖς δὲν τὸ κάνωμε, ἀλλά συνεχίζομε νὰ τὴν καταπατοῦμε, ἄρα τὴν καταχώνομε καί ἀπό τὸ βάρος ποὺ ἔχει τοποθετηθῆ ἐπάνω της δὲν μπορεῖ πλέον νὰ μᾶς ὁμιλῆ καθαρά, ἀλλά σὰν λυχνάρι ποὺ φέγγει ἀνάμεσα ἀπό παραπετάσματα, ἔτσι ἀρχίζει νὰ μᾶς δείχνη ἀμαυρότερα, σχεδὸν σκοτεινότερα, τὰ πράγματα, καί, ὅπως στὴν περίπτωσι νεροῦ θολωμένου ἀπό πολλὰ χρώματα δὲν μπορεῖ κανεὶς νὰ ξεχωρίση τὸ πρόσωπό του, ἔτσι δὲν αἰσθανόμαστε ὅσα μας λέγει ἡ συνείδησίς μας, ὥστε νὰ νομίζωμε ὅτι σχεδὸν δὲν ἔχομε κἄν συνείδησι. Κανεὶς ὅμως δὲν ὑπάρχει ποὺ νὰ μὴ τὴν ἔχη, διότι, ὅπως εἴπαμε ἤδη, εἶναι κάτι θεῖο καὶ ποτὲ δὲν χάνεται, ἀλλά πάντοτε μᾶς ὑπενθυμίζει τὸ ὀφειλόμενο· ἁπλῶς ἐμεῖς δὲν τὴν αἰσθανόμαστε, ἐπειδή, ὅπως εἶπα, τὴν καταφρονοῦμε καὶ τὴν καταπατοῦμε.
3. Γι' αὐτὸ ὁ προφήτης πενθεῖ τὸν Ἐφραίμ καὶ λέγει· «ὁ Ἐφραίμ καταπίεσε τὸν ἀντίδικό του καὶ κατεπάτησε τὸ δίκαιό του». Ἀντίδικο λέγει τὴ συνείδησι. Γι' αὐτὸ καὶ στὸ εὐαγγέλιο λέγει· «συμφώνησε μὲ τὸν ἀντίδικό σου ὅσο εἶσαι στὸ δρόμο μαζί του, μὴ τυχὸν σὲ παραδώση στὸν κριτὴ κι' ὁ κριτὴς στοὺς φύλακες καὶ σὲ βάλουν στὴ φυλακή. Ἀλήθεια σοῦ λέγω, δὲν θὰ ἐξέλθης ἀπό ἐκεῖ ἕως ὅτου πλήρωσης καὶ τὸ τελευταῖο λεπτό». Γιατί ὅμως καλεῖ τὴ συνείδησι ἀντίδικο; Ἀντίδικος λέγεται, ἐπειδὴ αὐτὴ ἀνταγωνίζεται πάντοτε στὸ θέλημά μας τὸ κακὸ καὶ μᾶς ἐλέγχει γιὰ ὅ,τι δὲν κάνομε, ἐνῶ ἔπρεπε νὰ τὸ κάνωμε· καὶ ἐπίσης αὐτή μᾶς κατηγορεῖ γιὰ ὅ,τι κάνομε, ἐνῶ δὲν ἔπρεπε νὰ τὸ κάνωμε. Γι' αὐτὸ τὴν καλεῖ ἀντίδικο καὶ παραγγέλλει λέγοντας· «συμφώνησε μὲ τὸν ἀντίδικό σου ὅσο εἶσαι στό δρόμο μαζί του». Ὁ δρόμος εἶναι, ὅπως λέγει ὁ ἅγιος Βασίλειος, ὁ κόσμος αὐτός».

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΣΑΛΠΙΣΜΑΤΑ ΔΕΥΤΕΡΑ 26 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012


Β΄ Κορινθίους ιγ΄ 11: "Λοιπόν, ἀδελφοί, χαίρετε, καταρτίζεσθε, παρακαλεῖσθε, τό αὐτό φρονεῖτε, εἰρηνεύετε καί ὁ Θεός τῆς ἀγάπης καί τῆς εἰρήνης ἔσται μεθ' ἡμῶν".

  
ΚΕΙΜΕΝΟ
"Λοιπόν, ἀδελφοί, χαίρετε, καταρτίζεσθε, παρακαλεῖσθε, τό αὐτό φρονεῖτε, εἰρηνεύετε καί ὁ Θεός τῆς ἀγάπης καί τῆς εἰρήνης ἔσται μεθ' ἡμῶν".
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
"Λοιπόν, ἀδελφοί, χαίρετε, ἐργάζεσθε πρός τελειοποίησίν σας, παρηγορεῖσθε, ἔχετε τό αὐτό φρόνημα, ζῆτε ἐν εἰρήνῃ. Καί ὁ Θεός τῆς ἀγάπης καί τῆς εἰρήνης θά εἶναι μαζί σας" (Ἀπό τήν "Καινή Διαθήκη μετά συντόμου ἑρμηνείας" τοῦ Π.Ν.Τρεμπέλα, ἔκδοση "Ο ΣΩΤΗΡ").
ΣΧΟΛΙΟ
Ἡ χριστιανική εἶναι ἐξαιρετικά πλούσια σέ σκέψεις καί αἰσθήματα καί ἐκδηλώσεις καί ἐνέργειες. Γι' αὐτό καί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, γεμᾶτος ἱκανοποίηση γιά τήν πρόοδο τῶν χριστιανῶν του, τούς δίνει παραγγελίες, πού δείχνουν ὅλο τό πλάτος πού ἔχει ἡ ἀναμορφωτική δύναμη τοῦ Εὐαγγελίου. Προτρέπει νά χαίρουν. Γιατί τά ὅσα πιστεύουν οι χριστιανοί, καί τά ὅσα ἐλπίζουν γιά τό μέλλον, γεμίζουν πραγματικά τή ψυχή μέ μεγαλύτερη χαρά. Προτρέπει νά καταρτίζονται διαρκῶς γιά νά γίνονται πιό τέλειοι στήν ἀρετή. Συνιστᾶ νά ἐνισχύουν ὁ ἕνας τόν ἄλλο στό δρόμο τό χριστιανικό καί νά κρατοῦν τήν ὁμοφροσύνη, τήν ὁποία δημιουργεῖ ἡ πίστη καί ἡ ἀγάπη. Συμβουλεύει νά ἔχουν εἰρήνη καί μεταξύ τους. Καί βεβαιώνει ὅτι κάτω ἀπ' αὐτούς τούς ὅρους, ὁ Θεός καί Πατήρ, πού ἐκτιμᾶ καί βραβεύει τήν ἀγάπη καί τήν εἰρήνη, θά εἶναι μαζί τους πάντοτε, γιά νά χορηγεῖ ὅλες τίς εὐλογίες καί δωρεές του (Ἀπό τό βιβλίο "Ἀπό τήν πηγήν τῆς ἀληθείας", ἔκδοση "Ο ΣΩΤΗΡ").

Κυριακή 25 Νοεμβρίου 2012

Αββά Δωροθέου περί ψεύδους

Ἀββᾶ Δωροθέου «περί ψεύδους» παρ. 1-3 Παράθεση μετάφρασης ἀπό τόν τόμο 12 τῆς Φιλοκαλίας, ἐκδόσεων Ε.Π.Ε.
«1. Θέλω νὰ σᾶς ὑπενθυμίσω, ἀδελφοί, ὀλίγα γιὰ τὸ ψεῦδος. Διότι βλέπω νὰ μὴ προσπαθῆτε πολὺ νὰ κρατή- σετε τὴν γλώσσα σας, καὶ ἀπό αὐτὸ εὔκολα παρασυρόμαστε σὲ πολλά. Βλέπετε, ἀδελφοί μου, ὅτι σὲ κάθε πράγμα, καθώς σᾶς λέγω πάντοτε, δημιουργεῖται συνήθεια, καὶ στὸ καλὸ καὶ στὸ κακό. Χρειάζεται λοιπὸν πολλὴ ἐγρήγορσις, γιὰ νὰ μὴ ἁρπαζώμαστε ἀπό τὸ ψεῦδος. Διότι κανεὶς ψευδολόγος δὲν εἶναι ἐνωμένος μὲ τὸ Θεό, τὸ ψεῦδος εἶναι ξένο πρὸς τὸ Θεό. Διότι εἶναι γραμμένο ὅτι «τὸ ψεῦδος εἶναι ἀπό τὸν πονηρό», καὶ ἐπίσης, «ψεύστης εἶναι καὶ πατὴρ τοῦ ψεύδους». Λοιπὸν πατέρα τοῦ ψεύδους καλεῖ τὸν Διάβολο. Ἡ δὲ ἀλήθεια εἶναι ὁ Θεός- διότι αὐτὸς λέγει, «ἐγώ εἶμαι ἡ ὁδὸς καὶ ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωή».Βλέπετε λοιπὸν ἀπό ποὺ χωριζόμαστε καὶ σὲ ποιὸν προσκολλώμαστε διὰ τοῦ ψεύδους, στὸν πονηρό. Ἐὰν λοιπὸν θέλωμε πραγματικὰ νὰ σωθοῦμε, ὀφείλομε νὰ ἀγαποῦμε τὴν ἀλήθεια μὲ ὅλη τὴν δύναμι καὶ ὅλο τὸ ζῆλο καὶ νὰ φυλάττωμε τοὺς ἑαυτούς μας ἀπό κάθε ψεῦδος, γιὰ νὰ μή μᾶς χωρίση ἀπό τὴν ἀλήθεια καὶ τὴν Ζωή.2. Ὑπάρχουν δὲ τρεῖς τρόποι ψεύδους· εἶναι ὁ ψευδόμενος κατὰ διάνοια, ὁ ψευδόμενος μὲ λόγο καὶ ὁ ψευ- δόμενος μὲ τὴν διαγωγή του. Ὁ ψευδόμενος κατὰ διάνοια εἶναι ἐκεῖνος ποὺ δέχεται ὑπόνοιες. Ἐὰν αὐτὸς ἰδῆ κάποιον νὰ ὁμιλῆ μὲ τὸν ἀδελφό του, ὑποπτεύεται καὶ λέγει ὅτι γιὰ μένα ὁμιλοῦνν. Καὶ ἂν διακόψουν τὴν ὁμιλία, πάλι ὑποπτεύεται ὅτι γι’ αὐτὸν διέκοψαν. Ἐὰν εἰπῆ κανεὶς λόγο, ὑποπτεύεται ὅτι τὸν εἶπε γιὰ νὰ τὸν θλίψη, καὶ γενικῶς σὲ κάθε πρᾶγμα, ὑποπτεύεται ἔτσι τὸν πλησίον λέγοντας, "γιὰ μένα ἔκανε τοῦτο, γιὰ μένα εἶπε τοῦτο· γι' αὐτὸν τὸν σκοπὸ ἔκανε τοῦτο. Αὐτὸς εἶναι ὁ ψευδόμενος κατὰ διάνοια. Διότι δὲν λέγει τίποτε ἀληθινό, ἀλλά ὅλα ἀπό ὑποψία. Ἀπό αὐτὸ λοιπὸν ποέρχονται οἱ περιέργειες, οἱ καταλαλιές, τὸ κρυφάκουσμα, τὸ μάλωμα, ἡ κατάκριοις.3 Ὑπάρχουν περιπτώσεις ποὺ κάποιος ὑποπτεύεται κάτι καὶ τὰ γεγονότα τὸ ἀποδεικνύουν ἀληθινό, καὶ γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ μὲ τὴν πρόφασι ὅτι θέλει νὰ διορθώση τὸν ἑαυτό του, ἐρευνᾶ πάντοτε γύρω του, σκεπτόμενος ὅτι, ἐάν ὁμιλῆ κανεὶς ἐναντίον μου, βλέπω ποιὸ εἶναι τὸ σφάλμα γιὰ τὸ ὁποῖο μὲ διαβάλλει καὶ διορθώνω τὸν ἑαυτὸ μου. Πρῶτα λοιπὸν αὐτή ἡ ἀρχὴ διαγωγῆς εἶναι ἀπό τὸν πονηρό· διότι αὐτὸς ἄρχισε διὰ τοῦ ψεύδους, μὴ γνωρίζοντας ὑενόησε αὐτὸ ποὺ δὲν ἐγνώριζε. Πῶς λοιπὸν μπορεῖ δένδρο πονηρὸ νὰ κάνη καλοὺς καρπούς; Ἐὰν δὲ πραγματικὰ θέλη νὰ διορθωθῆ, ὅταν τοῦ εἰπῆ ὁ ἀδελφὸς μή κάνης τοῦτο' ἤ γιατί ἔκανες τοῦτο; δὲν πρέπει νὰ ταραχθῆ, ἀλλά νὰ βάλη μετάνοια καὶ νὰ τὸν εὐχαρίστηση· καὶ τότε θὰ διορθωθῆ. Καὶ ἐάν ἰδῆ ὁ Θεὸς ὅτι τέτοια εἶναι ἡ προαίρεσίς του, ποτὲ δὲν θὰ τὸν ἀφήση νὰ πλανηθῆ, ἀλλά στέλλει πάντοτε ἐκεῖνον ποὺ πρέπει νὰ τὸν διορθώση. Τὸ νὰ λέγη δὲ ὅτι πιστεύω στὶς ὑποψίες μου γιὰ νὰ διορθωθῶ καὶ ἔτσι νὰ κρυφακούη καὶ νὰ περιεργάζεται, εἶναι δικαίωμα τοῦ διαβόλου ποὺ θέλει νὰ ἐπιβουλευθῆ τους ἀνθρώπους»

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΣΑΛΠΙΣΜΑΤΑ ΚΥΡΙΑΚΗ 25 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012


Σάββατο 24 Νοεμβρίου 2012

Εἰλικρίνεια στην προσευχή

  
Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κροστάνδης «Ἡ ἐν Χριστῷ ζωή», σελ. 68 κ.ἑ.. ἔκδοση «Τό περιβόλι τῆς Παναγίας», Θεσ/νίκη 2003


«Ἀδικίαν εἰ ἐθεώρουν ἐν καρδία μου, μὴ εεἰσακουσάσατω μου Κύριος)) (Ψάλ. 65,18).
«Πολλοὶ ὑποκριτικὰ προσεύχονται καὶ ἡ ὑποκριτικὴ των προσευχὴ γίνεται σιγά-σιγὰ δι' αὐτοὺς συνήθεια. Καὶ αὐτοὶ οἱ ἴδιοι δὲν καταλαμβάνουν, οὔτε ἐπιθυμοῦν νὰ καταλάβουν ὅτι ὑπο­κριτικὰ προσεύχονται, θυμώνουν δὲ ἐναντίον ἐκείνων οἱ ὁποῖοι τολμοῦν νὰ εἰποῦν τέτοιαν ἀνοησίαν, κατὰ τὴν γνώμην των. Οἱ ἄνθρωποι γίνονται ὑποκριταί ὄχι ἀμέσως ἀλλὰ βαθμηδόν. Εἰς τὴν ἀρχήν, ἴσως, προσηύχοντο μὲ ὅλην τὴν ψυχὴν των, ὕστερον ὅμως -ἐπειδὴ εἶναι πολὺ δύσκολον νὰ προσεύχεται κανεὶς μὲ ὅλην τὴν ψυχήν του καὶ πρέπει νὰ βιάζη κανεὶς τὸν ἑαυτόν του, ἡ δὲ «Βασιλεία τῶν οὐρανῶν βιάζεται»- ἀρχίζουν νὰ προσεύχωνται μᾶλλον ἐπιπολαίως μόνον μὲ τὰ χείλη των, πρᾶγμα τὸ ὁποῖον εἶναι πολὺ εὐκολώτερον, καὶ ὄχι ἀπό τὰ βάθη τῆς ψυχῆς· καὶ τέλος, ὅσον αἱ ἐπιθέσεις τῆς σαρκὸς καὶ τοῦ διαβόλου αὐξά­νουν, προσεύχονται πλέον μὲ τὰ χείλη των, χωρὶς νὰ ἠμπορῆ ἡ δύναμις τῶν λέξεων τῆς προσευχῆς νὰ φθάση τὴν καρδίαν. Πολ­λοὶ ὑπάρχουν ποὺ προσεύχονται τοιουτοτρόπως. Ὁ Κύριος εἶπε δι' αὐτούς: «Ἐγγίζει ὁ λαὸς οὗτος τῷ στόματι αὐτῶν καὶ τοῖς χείλεσί με τιμᾶ, ἡ δὲ καρδία αὐτῶν πόρρω ἀπέχει ἀπ' ἐμοῦ» (Μάτθ. 15,8).
Ὅ,τι ἐλέχθη διὰ τὴν προσευχὴν ἐφαρμόζεται ἐξ ἴσου εἰς τὴν κοινωνίαν τῶν ἁγίων, τῶν ἀθανάτων καὶ ζωοποιῶν Μυστηρίων. Εἰς τὴν ἀρχὴν κοινωνεῖ κανεὶς μὲ πίστιν ζωντανήν, μὲ αἴσθημα εὐλαβείας καὶ ἀγάπης· ὕστερον ὅμως, ἐφόσον ἡ σὰρξ καὶ ὁ διάβολος ἐναντιώνονται εἰς τὴν ἀλήθειαν τοῦ Θεοῦ, ὁ ἄνθρω­πος ἀφήνει τάς πονηράς αὐτάς δυνάμεις νὰ τὸν νικήσουν καὶ κοινωνεῖ ὑποκριτικά, ὄχι πλέον Σῶμα καὶ Αἷμα τοῦ Χριστοῦ, ἄλλα σύμφωνα μὲ τάς ἐπιθυμίας τῆς καρδίας του, ἄρτον ἁπλόν καὶ οἶνον. Ἡ οὐσία τῶν Μυστηρίων, τὸ πνεῦμα δηλαδὴ καὶ ἡ ζωή, ὅπως εἶπεν ὁ Σωτήρ, δὲν ἔχουν πλέον τόπον εἰς τὸν ἄνθρωπον αὐτόν. Ὁ Σατανάς λεηλατεῖ τὴν ἐσωτερικὴν ζωήν του. Ὁ Θεὸς νὰ μάς φυλάξη ὅλους ἀπό τοιαύτην βλασφημίαν κατὰ τοῦ Κυ­ρίου! Τὸ αὐτὸ συμβαίνει καὶ μὲ τὸ Μυστήριον τῆς μετανοίας.
Περὶ τῆς ὑποκριτικῆς προσευχῆς. Ἤξευραν οἱ Φαρισαῖοι ὅτι ὑποκριτικὰ ἔκαμνον τάς προσευχάς των; Δὲν τὸ ἤξευραν ἔνομιζαν ὅτι ἤσαν ἐν τάξει μολονότι ἔζων μέσα εἰς τὴν ὑποκρισίαν. Εἶχε γίνη συνήθεια των εἶχε γίνη φύσις των καὶ ἐνόμιζαν ὅτι μὲ τὴν προσευχὴν των ἐξυπηρετοῦν τὸν Θεόν. Ἆραγε οἱ ση­μερινοὶ ὑποκριταί χριστιανοὶ ἐννοοῦν ὅτι ὑποκριτικὰ προσεύ­χονται καὶ ζοῦν; Δὲν τὸ ἐννοοῦν. Ἴσως κάμνουν καθ' μέραν προσευχάς μακράς· προσεύχονται ὅμως ἀπό ἁπλῆν συνήθειαν μόνον μὲ τὰ χείλη, ὄχι μὲ τὴν καρδίαν, Ὄχι μὲ συντριβήν, ὄχι μὲ τὴν ἀπόφασιν καὶ τὴν ἐπιθυμίαν νὰ διορθωθοῦν, ἄλλα μόνον διὰ νὰ ἐκπληρώσουν καθῆκον ὡριισμένον καὶ νομίζουν ὅτι ἐξυ­πηρετοῦν τὸν Θεόν, ἐνῶ μὲ τὴν προσευχὴν των μόνον γίνονται ἄξιοί της ὀργῆς τοῦ Θεοῦ. Ὅλοι μας σχεδὸν ἁμαρτάνομεν ὑπο­κριτικὰ προσευχόμενοι καὶ μεγάλως θὰ κατακριθῶμεν δι' αὐτό.
Ταπείνωσε τὸν ἑαυτόν σου, νόμιζε τὸν ἑαυτόν σου χόρτον τὸ ὁποῖον εἶναι τίποτε ἐμπρὸς εἰς τὴν παλαιάν βαλανιδιὰν· ἤ νόμιζε τὸν ἑαυτόν σου ἄκανθαν ἡ ὁποία τίποτε δὲν εἶναι ἐμπρὸς εἰς τὸ λεπτὸν καὶ εὐῶδες ἄνθος· διότι εἶσαι πράγματι χόρτον καὶ ἄκανθα ἂν λάβης τὰ πάθη σου ὑπ' ὄψιν.
Εἶναι κάποτε ἀνάγκη νὰ κάμωμεν εἰς τὸ πρόσωπον ποὺ προσεύχεται διὰ τὸν ἑαυτόν του ἣ ἄλλους τὴν ἑξῆς ἐρώτησιν διὰ νὰ ἐξυπνήσωμεν τὴν καρδίαν καὶ τὴν συνείδησίν του: «Ἔχεις ἀνάγκην τοῦ πράγματος τὸ ὁποῖον ζητεῖς καὶ πράγ­ματι ἐπιθυμεῖς νὰ τὸ ἀποκτήσης; Ἐπιθυμεῖς μὲ εἰλικρίνειαν π.χ. τὴν διόρθωσιν καὶ τῆς ζωῆς τὴν ἁγιότητα διὰ τὸν ἑαυτόν σου καὶ τοὺς ἄλλους;»
Πολὺ συχνὰ εἰς τὴν ζωὴν συμβαίνει ὥστε ὁ ἄνθρωπος ἄλλα νὰ ἔχη εἰς τὴν καρδίαν του καὶ ἄλλα εἰς τὰ χείλη, καὶ νὰ ἔχη ταυτοχρόνως δυὸ πρόσωπα. Τὸ αὐτὸ συμβαίνει καὶ κατὰ τὴν προσευχήν μας ὁπότε εὐρισκόμεθα ἐνώπιον Αὐτοῦ τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος γνωρίζει τὰ μυστικὰ τῆς καρδίας. Ἐπίσης συ­χνὰ ὁ ἄνθρωπος εἶναι διπρόσωπος καὶ ἄλλα μὲν λέγει, ἄλλα δὲ ἔχει εἰς τὴν καρδίαν καὶ τάς σκέψεις του. Ἂν δὲ -πράγμα ποὺ συχνότερον συμβαίνει- ὅταν κανεὶς προσεύχεται, μολο­νότι καταλαμβάνει τὸ νόημα τῆς προσευχῆς καὶ σκέπτεται αὐτό, δὲν αἰσθάνεται ὅμως καὶ ἡ ψυχή ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα λέγει μὲ τὸ στόμα καὶ τὸν νοῦν του -διότι ἐσωτερικῶς εἶναι νεκρὸς καὶ σκορπίζει εἰς τὸν ἄνεμον τάς λέξεις τῆς προσευχῆς- ἀπατᾶ τὸν ἑαυτόν του, ἂν νομίζη ὅτι μὲ τοιαύτην προσευχὴν ἠμπορεῖ νὰ γίνη ἀρεστὸς εἰς τὸν Θεόν. Αὐτὴ εἶναι παράδοξος, ἁμαρτωλὴ διπροσωπία· εἶναι πικρὸς καρπὸς καὶ ἀπόδειξις ὅτι εἰς τὴν ἁμαρτίαν εὐρισκόμεθα. Ἡ καρδία μας εἶναι συνηθισμένη νὰ ψεύδεται εἰς τὴν προσευχὴν καὶ εἰς τάς συναναστροφάς μας μὲ τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους. Ἡ καρδία τοῦ ἄνθρωπου εἶναι στῦλος τοῦ ψεύδους. «Πᾶς ἄνθρωπος ψεύστηςς!» (Ψάλ. 115,2). Ὁ χρι­στιανὸς πρέπει νὰ δοκιμάση ὅλα τὰ μέσα διὰ νὰ ξερριζώση κάθε ψεῦδος ἀπὸ τὴν ψυχήν του καὶ νὰ φυταύση μέσα εἰς αὐτὴν τὴν καθαρὰν ἀλήθειαν. Ἡ ἀλήθεια εἶναι ἀπαραίτητος διὰ τὴν προσευχήν, σύμφωνα μὲ τοὺς λόγους τοῦ Κυρίου «ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν» (Ἰω. 4,24). Λέγε τὴν ἀλήθειαν ἐν τῇ καρδίᾳ σου (Ψάλ. 14,2). Καὶ ὅταν μάθωμεν νὰ λέγωμεν τὴν ἀλήθειαν μὲ ὅλην τὴν καρδίαν μας εἰς τάς προσευχάς μας, δὲν θὰ ἐπιτρέψωμεν τούς ἑαυτούς μας νὰ ψευδώμεθα εἰς τὴν καθημερινὴν ζωήν μας· ἡ εἰλικρινής, ἡ ἀληθινὴ προσευχὴ θὰ καθαρίση τὴν καρδίαν μας ἀπό κάθε ψεῦδος καὶ θὰ τὴν προστατεύη ἐναντίον τοῦ ψεύδους εἰς κοσμικὰ ζητήματα καὶ τάς σχέσεις μας μὲ ἄλλους ἀνθρώπους. Πῶς ἠμποροῦμεν νὰ μάθωμεν νὰ λέγωμεν τὴν ἀλήθειαν μὲ ὅλην μας τὴν καρδίαν εἰς τάς προ­σευχάς μας; Πρέπει κάθε λέξιν τῆς προσευχῆς νὰ τὴν φέρωμεν εἰς τὸ βάθος τῆς καρδίας μας, νὰ αἰσθανώμεθα τὴν ἀμάθειάν της, νὰ αἰσθανώμεθα κατάβαθα τὴν ἀνάγκη τοῦ πράγματος τὸ ὁποῖον ἀπό τὸν Θεὸν ζητοῦμεν, ἤ τὴν ἀνάγκην νὰ ἐκφράσωμεν τὴν βαθυτάτην μας εὐγνωμοσύνην διὰ τὰ ἀναρίθμητα εὐεργετήματα Του πρὸς ἡμᾶς, καὶ τὴν ἐγκάρδιον δοξολογίαν μας διὰ τὰ σοφώτατα ἔργα τῆς δημιουργίας Του.
Ἡ ἐξωτερικὴ προσευχὴ πολλάς φοράς γίνεται εἰς βάρος τῆς ἐσωτερικῆς· ὅταν δηλαδὴ προσεύχωμαι ἠ ἀναγινώσκω μὲ τὰ χείλη μου, ἂν αἱ λέξεις δὲν διεισδύουν εἰς τὴν καρδίαν, γίνομαι δίψυχος καὶ ὑποκριτής· ἄλλα λέγω μὲ τὰ χείλη μου καὶ ἄλλα αἰσθάνεται ἡ καρδία μου. Τὰ χείλη ὁμιλοῦν τὴν ἀλήθειαν, ἐνῶ ἡ διάθεσις τῆς καρδίας δὲν συμφωνεῖ μὲ τοὺς λόγους τῆς προσευ­χῆς. Ὅταν ὅμως προσεύχωμαι καὶ ἐγκαρδίως, τότε χωρὶς νὰ προσέχω εἰς τὴν προφορὰν τῶν λέξεων, συγκεντρώνω τὴν προσοχήν μου εἰς τὸ περιεχόμενον αὐτῶν, εἰς τὴν δύναμίν των, καὶ βαθμηδὸν ἡ καρδία μου συνηθίζει εἰς τὴν ἀλήθειαν καὶ εἰσέρχο­μαι τοιουτοτρόπως εἰς τὸ πνεῦμα μὲ τὸ ὁποῖον ἔχουν γραφῆ τῆς προσευχῆς οἱ λόγοι. Κατ' αὐτὸν τὸν τρόπον συνηθίζω, ὀλίγον κατ' ὀλίγον, νὰ προσεύχωμαι ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ σύμφωνα μὲ τοὺς λόγους τῆς αἰωνίας Ἀληθείας: «Τοὺς προσκυνοῦντας Αὐτὸν ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν» (Ἰω. 4,24).
Ὅταν ὁ ἄνθρωπος προσεύχεται ἐξωτερικῶς καὶ μὲ φωνήν, δὲν ἠμπορεῖ πάντοτε νὰ ἀκολουθῆ ὅλας τάς κινήσεις τῆς καρ­δίας του, αἱ ὁποῖαι εἶναι τόσον ταχεῖαι, ὥστε κατ' ἀνάγκην ὁ ἄνθρωπος εἶναι ὑποχρεωμένος νὰ προσέχῃ μᾶλλον εἰς τὴν προφορὰν τῶν λέξεων καὶ τὴν ἐξωτερικὴν μορφὴν των. Τοιου­τοτρόπως αἱ προσευχαὶ πολλῶν κληρικῶν, οἱ ὁποῖοι ταχέως ἀναγινώσκουν, δὲν εἶναι ἀληθεῖς· φαίνονται μὲ τὰ χείλη των ὅτι προσεύχονται· φαινομενικῶς εἶναι εὐσεβεῖς, αἱ καρδίαι τῶν ὅμως κοιμῶνται καὶ δὲν γνωρίζουν τί λέγουν τὰ χείλη των. Γίνεται δὲ τοῦτο διότι σπεύδουν εἰς τὴν ἀνάγνωσιν καὶ δὲν γνωρίζει ἡ καρδία των τί λέγουν. Πρέπει νὰ προσευχώμεθα δι' αὐτούς, ὅπως ἐκεῖνοι προσεύχονται δι' ἡμᾶς. Πρέπει νὰ προσευχώμεθα, ἵνα οἱ λόγοι των εἰσδύουν εἰς τάς καρδίας των καὶ εἰσκομίζουν θέρμην εἰς αὐτάς. Ἐκεῖνοι προσεύχονται δι' ἡμᾶς χρησιμοποι­οῦντες τοὺς λόγους ἁγίων προσώπων, καὶ ἡμεῖς δὲ ὀφείλομεν ἐπίσης δι' αὐτοὺς νὰ προσευχώμεθα.
Ὅταν προσευχώμεθα πρέπει νὰ ὑποτάσσωμεν ἀπολύτως τὴν καρδίαν εἰς τὴν θέλησίν μας καὶ νὰ στρέφωμεν αὐτὴν πρὸς τὸν Θεόν. Δὲν πρέπει νὰ εἶναι οὔτε ψυχρά, πονηρά, ψευδής, οὔτε δίψυχος· ἐν ἐναντίᾳ περιπτώσει ποὶα θὰ εἶναι ἡ ὠφέλεια ἀπό τάς προσευχάς μας καὶ τὴν προετοιμασίαν μας διὰ τὸ μέγα Μυστήριον; Εἶναι δι' ἡμᾶς καλὸν νὰ ἀκούωμεν τὴν ὠργισμένην τοῦ Θεοῦ φωνήν: «Ἐγγίζει μοὶ ὁ λαὸς οὗτος τῷ στόματι αὐτῶν καὶ τοῖς χείλεσί με τιμᾶ, ἡ δὲ καρδία αὐτῶν πόρρω ἀπέχει ἀπ' ἐμοῦ» (Μάτθ. 15,8).Ἄς μὴ ἵσταμεθα λοιπὸν εἰς τὸν Ναὸν εἰς κατάστασιν πνευματικῆς ἀποαυνώσεως, ἂλλ' ἄς φλέγεται τὸ πνεῦμα ἑνός ἑκάστου ἐξ ἡμῶν ὅταν ἀπευθύνεται πρὸς τὸν Θεόν. Καὶ αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι δὲν ἐκτιμοῦν τάς ὑπηρεσίας τάς ὁποίας εἰς αὐτοὺς προσφέρομεν ψυχρῶς καὶ ἐκ συνήθειας. Ὁ Θεὸς τάς καρ­δίας μας ζητεῖ. «Δὸς μοὶ υἱὲ σὴν καρδίαν» (Παρ. 23,26). Διότι ἡ καρδία εἶναι τὸ σπουδαιότερον μέρος τοῦ ἀνθρώπου - ἡ ζωή του. Καὶ ἀκόμη περισσότερον ἡ καρδία εἶναι αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος. Ἐ­κεῖνος λοιπὸν ποὺ δὲν προσεύχεται καὶ δὲν ὑπηρετεῖ τὸν Θεὸν μὲ τὴν καρδίαν του, δὲν προσεύχεται καθόλου, διότι εἰς περίπτωσιν τοιαύτην προσεύχεται μόνον τὸ σῶμα του· τὸ δὲ σῶμα χωρὶς ψυχὴν δὲν εἶναι παρὰ γῆ. Ἐνθυμοῦ, λοιπόν, ὅτι ὅταν ἵστασαι καὶ προσεύχεσαι, ἵστασαι ἐνώπιον Αὐτοῦ τοῦ Θεοῦ τῆς σοφίας τοῦ παντός. Καὶ πρέπει ἡ προσευχή σου νὰ εἶναι ὅλη πνεῦμα, ὅλη κατανόησις τοῦ μεγαλείου καὶ τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ.
Συχνάκις ἡ καρδία μας κοιμᾶται κατὰ τὴν ὥρα τῆς προ­σευχῆς· προσεύχεται μόνον ὁ ἐξωτερικὸς ἄνθρωπος, ὄχι ὅμως καὶ ὁ ἐσωτερικός! Συχνάκις θορυβοῦμεν μόνον μὲ τὴν γλῶσσάν μας ὅταν προσευχώμεθα.
Ἐνίοτε οἱ ἄνθρωποι ὀνομάζουν προσευχὴν ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον δὲν εἶναι καθόλου προσευχή· πηγαίνει π.χ κάποιος εἰς τὴν Ἐκκλησίαν, ἵσταται ἐκεῖ ὀλίγην ὥραν, βλέπει τάς εἰκόνας ἡ τοὺς ἄλλους χριστιανούς, τὰ πρόσωπα καὶ τὰ ἐνδύματά των καὶ λέ­γει ἔπειτα ὅτι προσηυχήθη εἰς τὸν Θεὸν· ἤ ἵσταται ἐνώπιον μιᾶς εἰκόνος εἰς τὸ σπίτι του, κλίνει τὴν κεφαλήν του, λέγει μερικάς λέξεις τάς ὁποίας ἀπεστήθισε χωρὶς νὰ τάς ἐννοῇ καὶ τάς αἰσθά­νεται καὶ λέγει ὅτι προσηυχήθη, μολονότι μὲ τὴν καρδίαν καὶ τάς σκέψεις του καθόλου δὲν προσηυχήθη, ἂλλ' ἦτο μὲ ἄλλους ἀνθρώπους καὶ ἄλλα πράγματα ἐσκέπτετο καὶ ὄχι τὸν Θεόν.
Ἡ βεβιασμένη προσευχὴ καταντᾶ ὑποκρισία καὶ κάμνει τὸν ἄνθρωπον ἀνίκανον διὰ κάθε ἀσχολίαν ἡ ὁποία ἔχει ἀνάγ­κην σκέψεως βαθείας, καὶ ράθυμον εἰς ὅλα, ἀκόμη δὲ καὶ εἰς τὴν ἐκπλήρωσιν τῶν καθηκόντων του. Αὐτὰ πρέπει νὰ πείσουν κάθε ἄνθρωπον ὁ ὁποῖος προσεύχεται κατ' αὐτὸν τὸν τρόπον διὰ νὰ διορθώση τὴν διάθεσιν τῆς προσευχῆς του. Πρέπει νὰ προσευχώμεθα μὲ χαράν, μὲ ἐνεργητικότητα καὶ μὲ ὅλην τὴν καρδίαν μας. Μὴ προσεύχεσαι εἰς τὸν Θεὸν ὅταν εἶσαι ὑποχρε­ωμένος νὰ προσευχηθῆς, εἰς τάς ἀνάγκας καὶ τάς λύπας σου, «ἱλαρόν γὰρ δότην ἀγαπᾶ ὁ Θεός» (Β' Κόρ. 9,7).
Ἄς μετρῶμεν τὴν ἀξίαν τῶν προσευχῶν μας μὲ ἄνθρωπου μέτρον ἤ μὲ τὸ ποιὸν τῶν σχέσεών μας πρὸς τοὺς ὁμοίους μας ἀνθρώπους. Πῶς φερόμεθα πρὸς τοὺς ἄλλους; Ἐνίοτε ἐκφράζομεν πρὸς αὐτοὺς τάς παρακλήσεις, τοὺς ἐπαίνους καὶ τὴν εὐγνωμοσύνην μας μὲ ψυχρότητα, χωρὶς ἐγκαρδιότητα, ἁπλῶς ἕνεκα τοῦ καθήκοντος ποὺ ἔχομεν ἤ χάριν εὐγενείας· τὸ αὐτὸ δὲ συμβαίνει καὶ ὅταν κάμωμεν κάτι εἰς αὐτούς. Ἐνῶ ἄλλοτε ὅλα αὐτὰ τὰ κάμνομεν μὲ ζέσιν, ἐγκαρδιότητα, ἀγάπην ἐνίοτε μὲ προσποίησιν καὶ ἄλλοτε μὲ πραγματικὴν εἰλικρίνειαν. Ἡ αὐτὴ ἀνόμοιος καὶ ἀνώμαλος διάθεσις μᾶς διακρίνει καὶ ὅσον ἀφορᾶ τάς σχέσεις μας πρὸς τὸν Θεόν. Αὐτὸ ὅμως δὲν πρέπει νὰ γίνε­ται. Καθῆκον ἔχομεν πάντοτε ἐξ ὅλης τῆς καρδίας μας νὰ ὑμνοῦμεν καὶ εὐλογοῦμεν τὸν Θεὸν· τὰ πάντα ἐνώπιόν Του πρέπει νὰ γινωνται ἔξ ὅλης τῆς καρδίας μας. Ὀφείλομεν νὰ ἀγαπῶμεν καὶ νὰ ἐμπιστευώμεθα εἰς τὸν Θεὸν μὲ ὅλην τὴν καρδίαν μας.
Κατὰ τὴν προσευχὴν πίστευε πάντοτε στερρῶς καὶ ἐνθυ­μοῦ ὅτι κάθε λόγος σου καὶ σκέψις σου ἠμπορεῖ νὰ γίνη ἔργον. «οὐκ ἀδυνατήσει παρὰ τῷ Θεῷ πᾶν ρῆμα» (Λουκ. 1,37). «Ὁ δέ κολλώμενος τῷ Κυρίῳ ἕν πνεῦμὰ ἐστι» (Α Κόρ. 6,17). Αὐτὸ σημαίνει ὅτι καὶ αἱ λέξεις σου ἀκόμη πρέπει νὰ ἔχουν δύναμιν. «Πάντα δυνατὰ τῷ πιστεΰοντι» (Μάρκ. 9,23). Προσέχετε τοὺς λόγους σας- ὁ λόγος εἶναι πολύτιμος. «Πᾶν ρῆμα ἀργόν ὅ ἐάν λαλήσωσιν οἱ ἄνθρωποι, ἀπόδωσουσι περὶ αὐτοῦ λόγον ἐν ἡμέρᾳ κρίσεως» (Μάτθ. 12,36).
Εἶναι δυνατὸν νὰ προσεύχεται κανεὶς ταχέως χωρὶς νὰ ζημιώνη τὴν δύναμιν καὶ τὸ ἀποτέλεσμα τῆς προσευχῆς; Εἶναι δυνατὸν εἰς ἐκείνους οἱ ὁποῖοι ἐμαθον νὰ προσεύχωνται ἐσωτε­ρικῶς μὲ καθαρὰν καρδίαν. Κατὰ τὴν προσευχὴν εἶναι ἀπαραίτητον ἡ καρδία σου εἰλικρινῶς νὰ ἐπιθυμῆ ὅ,τι ζητεῖς, νὰ αἰσθάνεται τὴν ἀλήθειαν ἐκείνου τὸ ὁποῖον λέγεις· αὐτὰ δὲ γί­νονται κατὰ τρόπον φυσικὸν εἰς τάς καθαράς καρδίας. Ἰδοὺ διατὶ εἶναι δυνατὸν νὰ προσεύχεται κανεὶς καὶ ταχέως καὶ εὐαρέστως εἰς τὸν Θεὸν· ἡ ταχύτης εἰς τὴν περίπτωσιν αὐτὴν δὲν ζημιώνει τὴν ἀλήθειαν καὶ τὴν εἰλικρίνειαν τῆς προσευχῆς. Ἐκεῖνοι ὅμως οἱ ὁποῖοι δὲν ἀπέκτησαν τὴν ἱκανότητα νὰ προ­σεύχωνται εἰλικρινῶς, πρέπει νὰ προσεύχωνται βραδέως καὶ περιμένουν εἰς ἑκάστην λέξιν τῆς προσευχῆς τὴν ἀνάλογον ἠχώἒν τῇ καρδίᾳ των. Αὐτὸ ὅμως δὲν δίδεται πάντοτε ταχέως εἰς ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι δὲν εἶναι συνηθισμένοι εἰς τὴν διάθεσὶν ἐκείνην, τὴν ὁποίαν αἰσθάνεται ὁ ἄνθρωπος ποὺ γνωρίζει νὰ προσεύχεται. Δι' αὐτό, διὰ τοὺς ἀνθρώπους αὐτούς, πρέπει νὰ εἶναι κανών ἀπόλυτος τὸ νὰ προφέρουν τῆς προσευχῆς τάς λέ­ξεις βραδέως καὶ νὰ μεσολαβῆ σιγή μεταξὺ αὐτῶν. Περίμενε μέχρις ὅτου κάθε λέξις εὑρισκῃ ἀπήχησιν εἰς τὴν καρδίαν σου».

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΣΑΛΠΙΣΜΑΤΑ ΣΑΒΒΑΤΟ 24 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012


Παροιμιων ιη΄ 21: "Θάνατος καί ζωή ἐν χειρί γλώσσης, οἱ δέ κρατοῦντες αὐτῆς ἕδονται τούς καρπούς αὐτῆς"

  
ΚΕΙΜΕΝΟ
"Θάνατος καί ζωή ἐν χειρί γλώσσης, οἱ δέ κρατοῦντες αὐτῆς ἕδονται τούς καρπούς αὐτῆς"
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
"Θάνατος καί ζωή εἶναι εἰς τήν ἐξουσίαν τῆς γλώσσης, ὅσοι δέ τήν συγκρατοῦν, θά φάγουν καί θά γευθοῦν τούς καρπούς της" ( Ἀπό τήν "Παλαιά Διαθήκη μετά συντόμου ἑρμηνείας", τ.12ος, ἔκδοση "Ο ΣΩΤΗΡ").
ΣΧΟΛΙΟ
Ὁ ἄνθρωπος καλεῖται μέ ὅλα τά μέλη τοῦ σώματός του νά ἐξυπηρετεῖ τήν ἀλήθεια, τή δικαιοσύνη, τήν ἀγάπη, καί γενικά τήν ἀρετή. Καί ἐπειδή τό πιό κύριο ὄργανο καί μέσο συνεννόησης καί ἐπικοινωνίας εἶναι ἡ γλώσσα, γι' αὐτό ὑποχρέωση τοῦ πιστοῦ εἶναι νά προσέχει τό τί λέγει καί τί ἐκφράζει ἡ γλώσσα. Ἡ γλώσσα μπορεῖ νά γίνει ὄργανο ἀδικίας, πού ζημιώνει καί καταστρέφει τόν ἴδιο τόν ἄνθρωπο, ἀλλά καί ἄλλους ἀνθρώπους. Καί τοῦτο διότι μπορεῖ νά ἐξαπατᾶ καί νά διαβάλλει, νά σπείρει τή διχόνοια καί τό μίσος, νά ὑβρίζει καί νά βλασφημεῖ. Καί ἡ γλώσσα πάλι μπορεῖ νά δουλεύει στίς πιό εὐγενεῖς ἐπιδιώξεις καί ἐκδηλώσεις, μέ τίς ὁποῖες καί ὁ ἴδιος ὁ ἄνθρωπος ὠφελεῖται, ἀλλά καί τόν πλησίον του βοηθεῖ καί ὠφελεῖ πάρα πολύ. Πραγματικά, λοιπόν, θάνατος καί ζωή ἐξαρτᾶται ἀπό τή γλώσσα. Ὅσοι κατορθώνουν νά τή συγκρατοῦν καί νά τή διευθύνουν, ὥστε νά λέγει τά δίκαια καί αὐτά πού πρέπει, αὐτοί πρῶτοι θά δοκιμάσουν τούς μεγάλους καί ὠφέλιμους καρπούς της ( Ἀπό τό βιβλίο "Ἀπό τήν πηγήν τῆς ἀληθείας", ἔκδοση "Ο ΣΩΤΗΡ").

Παρασκευή 23 Νοεμβρίου 2012

Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, "Πρός τούς μή ἀπαντήσαντας εἰς τήν σύναξιν"

Μετά τη Θεία Λειτουργία
Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, "Πρός τούς μή ἀπαντήσαντας εἰς τήν σύναξιν"
Ἔτσι ἐμεῖς οἱ χριστιανοί πρέπει νά βγαίνουμε ἀπό ἐδῶ, ἀπό τόν ναό, ὡσάν νά βγαίνουμε ἀπό ἱερά ἄδυτα, ὡσάν νά κατεβήκαμε ἀπό αὐτούς τούς ἴδιους τούς οὐρανούς. Δηλαδή νά γινόμαστε οἱ αὐτοσυγκεντρωμένοι καί φιλοσοφημένοι καί ὅ,τι κάμνουμε καί ὅ,τι λέμε, ὅλα νά γίνονται μέ ἁρμονία καί τάξη.
Ἔτσι, ὅταν ἡ σύζυγος βλέπει τό σύζυγό της νά φεύγει ἀπό τήν ἱερή σύναξη τῆς Ἐκκλησίας καί ὁ πατέρας βλέπει τό παιδί του καί τό παιδί τόν πατέρα καί ὁ ὑπηρέτης τόν κύριό του καί ὁ φίλος τόν φίλο καί ὁ ἐχθρός τόν ἐχθρό, ὅλοι αὐτοί νά καταλαβαίνουν ἀπό τή συμπεριφορά μας πόση ὠφέλεια ἐλάβαμε ἀπό τόν ἐκκλησιασμό. Θά τό ἀντιληφθοῦν δέ, ἐάν διαπιστώσουν ὅτι γίναμε περισσότερο πρᾶοι, περισσότερο συνετοί, πιό εὐλαβεῖς.
Κατανόησε ποιάς ἱερῆς καί ἅγιας μυσταγωγίας ἀπολαμβάνεις σύ ὁ βαπτισμένος χριστιανός. Μέ ποιούς μαζί ἀναπέμπεις τήν μυστηριώδη μελωδία, μαζί μέ ποιούς ψάλλεις τόν Τρισάγιο ὕμνο! Μέ ὅλη σου τή στάση καί συμπεριφορά δίδαξε τούς ξένους, ὅτι μαζί μέ τά Σεραφείμ ἔψαλες, ὅτι στόν οὐράνιο καί ἀγγελικό χορό ἀνήκεις, ὅτι μέ τόν Κύριο καί Δεσπότη τῶν ὅλων Θεό συνομίλησες καί ὅτι μέ τό Χριστό συναναστράφηκες.

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΣΑΛΠΙΣΜΑΤΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 23 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012


Παροιμιών ε΄ 22 "Παρανομίαι ἄνδρα ἀγρεύουσι, σειραῖς δέ τῶν ἑαυτοῦ ἁμαρτιῶν ἕκαστος σφίγγεται"

  
ΚΕΙΜΕΝΟ
"Παρανομίαι ἄνδρα ἀγρεύουσι, σειραῖς δέ τῶν ἑαυτοῦ ἁμαρτιῶν ἕκαστος σφίγγεται"
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
Οἱ παρανομίες σάν ἄλλα δίκτυα συλλαμβάνουν τόν ἄνθρωπο. Ὁ καθένας πάλι δένεται καί σφίγγεται σάν μέ σχοινιά καί καλώδια μέ τίς ἐπανειλημμένες ἑκούσιες ἁμαρτίες του, οἱ ὁποῖες τοῦ γίνονται πάθος τυραννικό πού δύσκολα μπορεῖ νά τό ἀποτινάξει ἀπ' ἐπάνω του (Ἐλεύθερη ἀπόδοση ἀπό τήν "Π.Διαθήκη μετά συντόμου ἑρμηνείας" τ.12ος, ἔκδοση "Ο ΣΩΤΗΡ").
ΣΧΟΛΙΟ
Παντοῦ ὑπάρχουν παγίδες ἁμαρτίας. Παντοῦ παραμονεύει ὁ κίνδυνος τῆς παρανομίας. Στό σπίτι, στό γραφεῖο, στό κατάστημα, στό ἐργοστάσιο, στήν πόλη καί στήν ἐξοχή, ὑπάρχουν παντοῦ στημένα μέ τέχνη τά δίκτυα τῆς ἁμαρτίας. Ὅλες πάλιν οἱ παρανομίες παρουσιάζονται δελεαστικές καί εὐχάριστες, γιά νά ξεγελάσουν ἐκεῖνον πού δέν γνωρίζει τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, γιά νά παρασύρουν καί νά ἀποπλανήσουν τόν ἀπρόσεκτο καί ἀδύνατο, γιά νά συλλάβουν θύματα καί νά τά σύρουν ὡς αἰχμαλώτους στήν καταστροφή. Ἐάν λοιπόν ὁ ἄνθρωπος φέρεται ἀπρόσεκτα, ἄν δέν ἔχει ζωηρό στήν ψυχή του τό φόβο τοῦ Θεοῦ, εἶναι εὔκολο νά συλληφθεῖ σέ κάποια ἀπό τίς παγίδες τοῦ διαβόλου. Εἶναι εὔκολο νά συλληφθεῖ καί νά δεθεῖ ὀλόκληρος μέ κάθε εἴδους ἀνομήματα καί παρεκτροπές. Καταντᾶ λοιπόν δέσμιος. Βλέπει ὅτι ἔχασε τήν ἐλευθερία του. Σφίγγεται καί στενοχωρεῖται μέσα σέ σειρές ἁμαρτημάτων καί κακιῶν καί παθῶν, πού ἔχουν ὀδυνηρές συνέπειες. Καί δοκιμάζει πικρία καί θλίψη, χωρίς νά εὑρίσκει ἀνακούφιση καί παρηγοριά ( Ἀπό τό βιβλίο "Ἀπό τήν πηγήν τῆς ἀληθείας", ἔκδοση "Ο ΣΩΤΗΡ").

Πέμπτη 22 Νοεμβρίου 2012

ΟΜΙΛΙΕΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 25 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ ΣΤΙΣ ΑΙΘΟΥΣΕΣ ΤΗΣ Γ.Ε.Χ.Α. ΣΤΗΝ ΑΤΤΙΚΗ

ΟΜΙΛΙΕΣ
Τήν προσεχῆ ΚΥΡΙΑΚΗ 25/11/2012
στίς αἴθουσές μας
θά γίνουν οἱ ἀκόλουθες ὁμιλίες :

ΑΜΑΡΟΥΣΙΟΥ: Ἁγ. Ἀναργύρων 9
ΩΡΑ: 5.30 μ.μ.
ΟΜΙΛΗΤΗΣ: κ. Ἀθανάσιος Φραγκόπουλος, Θεολόγος
ΘΕΜΑ: Τό θαῦμα Ἁγία Γραφή.

ΚΑΛΛΙΘΕΑΣ: Σαπφοῦς 77
ΩΡΑ: 5.30 μ.μ.
ΟΜΙΛΗΤΗΣ: κ. Ἐμμανουήλ Σταθούλιας, Θεολόγος
ΘΕΜΑ: Οἱ ἅγιοι συμπορεύονται καί μᾶς συμπαρίστανται.

ΚΟΡΥΔΑΛΛΟΥ: Π. Ράλλη 182 & Παράσχου
ΩΡΑ: 5.00 μ.μ.
ΟΜΙΛΗΤΗΣ: κ. Ἰωάννης Εὐπατρίδης, Θεολόγος
ΘΕΜΑ: «Ἡ ἐν οὐρανῶ καί ἐπί γῆς δοξαζομένη Μήτηρ Θεοῦ»


ΜΟΣΧΑΤΟΥ: Χρ. Σμύρνης 102
ΩΡΑ: 5 μ.μ.
ΟΜΙΛΗΤΗΣ: κ. Ἀλέξιος Χαλκιόπουλος, Θεολόγος
ΘΕΜΑ: Τό Ἀγγελικό ἔργο τοῦ Χριστιανοῦ.

ΠΑΓΚΡΑΤΙΟΥ: Ἐκφαντίδου 5
ΩΡΑ: 5.30 μ.μ.
ΟΜΙΛΗΤΗΣ: κ. Γρηγόριος Δίνας, Θεολόγος
ΘΕΜΑ: Τό ἀνεκτιμήτου ἀξίας δῶρον τοῦ Θεοῦ.

ΧΑΛΑΝΔΡΙΟΥ: Πεισιστράτου 5
ΩΡΑ: 5 μ.μ.
ΟΜΙΛΗΤΗΣ: κ. Φώτιος Ρίζος, Θεολόγος
ΘΕΜΑ: Οἱ νέοι στήν ἀγκαλιά τῆς Μητέρας Ἐκκλησίας.

Ἁγίου Λουκᾶ Ἀρχιεπισκόπου Κριμαίας:Σπονδή καί Θυσία, 3ο (τελευταῖο)

Σπονδή και Θυσία 3ο
Ἁγίου Λουκᾶ Ἀρχιεπισκόπου Κριμαίας:Σπονδή καί Θυσία, 3ο (τελευταῖο)
( Ἀπό τό βιβλίο «Λόγοι καί ὁμιλίες, τ. 1ος, σελ. 200-202, ἐκδόσεις «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»)
Τὰ παθήματα εἶναι ἀναπόφευκτα γι' αὐτούς πού εἰσέρχονται διὰ τῆς στενῆς πύλης καὶ ἀκολουθοῦν τὴν τεθλιμμένη ὁδό, γι' αὐτούς πού ἀγάπησαν τὸν Χριστὸ μὲ ὅλη τὴν ψυχὴ τους. Καὶ αὐτοὶ ὅλοι εἶναι σπονδὴ στή Θυσία, ἂν καὶ τὰ βάσανα πού ὑποφέρουν δέν εἶναι τόσο φοβερὰ ὅπως ἐκεῖνα πού ὑπέφεραν οἱ ἅγιοι μάρτυρες καὶ ὁμολογητές τοῦ Χριστοῦ. Ὅμως εἶναι πολὺ φοβερὸ νά ἀκοῦμε ἀπὸ τὸν Κύριο ὅτι λίγοι εἶναι αὐτοί πού ἀκολουθοῦν τὴν τεθλιμμένη ὁδό, γιά νά γίνουν τέκνα τοῦ Θεοῦ στην Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Ὢ Κύριε, γιατὶ μιλᾶς γιά τοὺς ὀλίγους; Καὶ ποῦ εἶναι οἱ ὑπόλοιποι; Ποῦ εἶναι τὸ ἀμέτρητο πλῆθος τῶν ἄλλων ἀνθρώπων; Αὐτοὶ τρέχουν στήν εὐρύχωρη ὁδό πού ὁδηγεῖ στήν ἀπώλεια. Γι' αὐτοὺς μιλάει στή συνέχεια ὁ ἀπόστολος Παῦλος στήν ἐπιστολὴ του Πρὸς Φιλιππησίους. «Οἱ πάντες γὰρ τὰ ἑαυτῶν ζητοῦσιν, οὐ τὰ Χριστοῦ Ἰησοῦ» (Φιλ. 2, 21).
Τί, ἆραγε, ζητοῦν αὐτοὶ οἱ ἀμελεῖς; Ζητοῦν, πρῶτ' ἀπ' ὅλα τὴν ἀπόλυτη ἐλευθερία γιά νά ἱκανοποιοῦν τὰ πάθη καί τίς ἐπιθυμίες τους καὶ ἀμφισβητοῦν τίς ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ, διότι αὐτὲς τοὺς ἐμποδίζουν νά ἰκανοποιοῦν τὰ πάθη καί τίς ἐπιθυμίες τους. Ἀθετοῦν τὸ νοῦ τοῦ Χριστοῦ καὶ ζοῦν σύμφωνα μὲ τίς δικὲς τους πεποιθήσεις καὶ τὴν δικὴ τους λογική, ποὺ τόσο πολὺ ἀπέχει ἀπ' αὐτό πού θέλει ὁ Θεός, ὅσο ἀπέχει ὁ Βόρειος πόλος ἀπὸ τὸ Νότιο. Δέν θέλουν νά εἶναι τέκνα τοῦ Θεοῦ, δέν σκέπτονται τὴν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν καὶ ἐπιδιώκουν μόνο τὰ γήινα ἀγαθά. Οἱ ἄνθρωποι αὐτοί πού ζοῦν σύμφωνα μὲ τὸ θέλημά τους καὶ τρέχουν στήν εὐρύχωρη ὁδό, ποὺ τοὺς ὁδηγεῖ στήν ἀπώλεια, δέν θέλουν καὶ δέν μποροῦν νά κατανοήσουν τὸν βαθὺ λόγο τοῦ ἀποστόλου Παύλου πού μιλάει γιά τή σπονδή στή Θυσία.
Ἐμεῖς, ὅμως, τὰ πρόβατα τοῦ μικροῦ ποιμνίου τοῦ Χριστοῦ, ἂς θυμόμαστε καλὰ αὐτὸ τὸ λόγο. Ἂς προσπαθήσουμε καὶ ἐμεῖς μὲ τὴν ἀγόγγυστη ὑπομονὴ τῶν θλίψεων νά εἴμαστε σπονδὴ στή φοβερὰ σταυρικὴ θυσία τοῦ Σωτῆρος μας. Ὄχι μόνο ἀγόγγυστα νά ἐφαρμόζουμε στή ζωὴ μας αὐτὴ τὴν προτροπὴ τοῦ ἀποστόλου Παύλου, ἀλλά καὶ νά χαιρόμαστε μὲ ὅλη τὴν καρδιά μας, συγχαίροντας τὸν μακάριο Παῦλο, ἂν θὰ ἀξιωθοῦμε νά γίνουμε μαζὶ του σπονδὴ στή Θυσία, στόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό, καὶ νά Τοῦ ἀναπέμπουμε αἰωνίως τιμὴ καὶ δόξα καὶ εὐχαριστία μὲ τὸν Ἄναρχο Πατέρα Του καὶ τὸ Πανάγιο Πνεῦμα. Ἀμήν.

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΣΑΛΠΙΣΜΑΤΑ ΠΕΜΠΤΗ 22 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012


Παροιμιών ιθ΄ 26: "Ὁ ἀτιμάζων πατέρα καί ἀπωθούμενος μητέρα αὐτοῦ καταισχυνθήσεται καί ἐπονείδιστος ἔσται".

ΚΕΙΜΕΝΟ
"Ὁ ἀτιμάζων πατέρα καί ἀπωθούμενος μητέρα αὐτοῦ καταισχυνθήσεται καί ἐπονείδιστος ἔσται".
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
"Ἐκεῖνος πού ἀτιμάζει καί ὑβρίζει τόν πατέρα του καί μέ ἀσέβειαν περιφρονεῖ καί σπρώχνει τήν μητέρα του, αὐτός θά κατεντροπιασθῇ καί θά ἐκτεθῇ εἰς τήν γενικήν κατακραυγήν τῆς κοινωνίας" ( Ἀπό τήν "Παλαιά Διαθήκη μετά συντόμου ἑρμηνείας", τ. 12ος, ἔκδοση "Ο ΣΩΤΗΡ").
ΣΧΟΛΙΟ
Εἶναι φοβερή ἀπειλή τοῦ Θεοῦ ἐνεντίον τῶν παιδιῶν, πού φέρονται πρός τούς γονεῖς μέ ἀσέβεια. Εἶναι φοβερή ἡ ἀπειλή του, ἀλλά καί δικαιολογημένη καθ' ὅλα. Διότι παιδί πού δέν σέβεται τόν πατέρα του, στόν ὁποῖο ὀφείλει τόσες εὐεργεσίες, παιδί πού φέρεται μέ τρόπο κακό πρός τή μητέρα του, πού τό ἀνέθρεψε μέ τόσους κόπους καί μέ τόση στοργή, ἀξίζει πραγματικά τήν ὀργή τοῦ Θεοῦ. Ἐάν δέν σέβεται τούς γονεῖς του, πού βλέπει, πῶς θά σεβαστεῖ τόν ἀόρατο Θεό καί πατέρα; Ἐάν δέν ἐκτιμᾶ τήν ἀγάπη ἐκκείνων, πῶς θά καταλάβει καί θά ἐκτιμήσει τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ; Καί ἄν καταντᾶ ἐπαναστάτης στήν οἰκογένειά του καί τύραννος καί δέν λογαριάζει τίς συμβουλές τῶν γονέων καί δέν ἐννοεῖ νά συμμορφωθεῖ πρός ὅσα ὀρθά παραγγέλλουν αὐτοί γιά τό καλό του, πῶς θά ὑποταχθεῖ στούς νόμους πού ἔθεσε ὁ Θεός. Παιδιά ἀσεβῆ, πού δέν λογαριάζουν οὔτε τούς γονεῖς των, δέν εἶναι δυνατόν παρά νά ἔχουν κακή ἐξέλιξη καί νά περιφρονηθοῦν ἀπ' ὅλους ( Ἀπό τό βιβλίο "Ἀπό τήν πηγήν τῆς ἀληθείας", ἔκδοση "Ο ΣΩΤΗΡ").

Τετάρτη 21 Νοεμβρίου 2012

Ἁγίου Λουκᾶ Ἀρχιεπισκόπου Κριμαίας, Λόγοι καί ὁμιλίες, τ. Α΄σ. 199 κ.ἑ.

Ἁγίου Λουκᾶ Ἀρχιεπισκόπου Κριμαίας, Λόγοι καί ὁμιλίες, τ. Α΄σ. 199 κ.ἑ.
(συνέχεια ἀπό τό προηγούμενο).
"Ἀσφαλῶς ὄχι! Σέ ὅλη τή διάρκεια τῆς ἱστορίας τῆς χριστιανικῆς Ἐκκλησίας εἶχε αὐτή πολλούς ἐχθρούς, ὑπῆρξαν πολλοί μάρτυρες, πού ὑπέφεραν γιά τήν πίστη τους στό Χριστό, σ' ὅλες τίς χῶρες τοῦ κόσμου καί σ' ὅλους τούς λαούς τῆς γῆς. Γιά πολλά χρόνια συνεχίζονταν οἱ διωγμοί κατά τῶν χριστιανῶν. Τούς πιό φοβερούς διωγμούς ὑπέστησαν οἱ χριστιανοί κατά τούς τρεῖς πρώτους αἰῶνες μετά τή γέννηση τοῦ Χριστοῦ. Τότε δεκάδες χιλιάδες πιστοί ὑπέφεραν φοβερά βασανιστήρια γιά τήν πίστη τους στόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό καί μαρτύρησαν γιά τόν Κύριό τους. Δέν ἀξίζουν ὅλοι αὐτοί νά ὀνομαστοῦν σπονδή καί Θυσία;
Ἔχουν ἐπίσης τό δικαίωμα νά φέρουν τό ὄνομα αὐτό καί οἱ ὁμολογητές, οἱ γενναῖοι αὐτοί ἀγωνιστές πού πολέμησαν τίς αἱρέσεις. Αὐτοί πού ἔλαβαν μέρος στίς Οἰκουμενικές Συνόδους καί ὑπερασπίστηκαν μέχρις αἵματος τά δόγματα τῆς ἀληθινῆς πίστεως καί μαρτύρησαν στά χρόνια τῆς εἰκονομαχίας. Ἀξίζουν τό ὄνομα αὐτό καί ὅλοι οἱ πεσόντες κατά τή διάρκεια τῶν ἐπονομαζομένων "ἱερῶν πολέμων", πού διεξήγαγαν οἱ μουσουλμάνοι κατά τῶν χριστιανῶν. Ἀπό ἕνα ἀμέτρητο πλῆθος χριστιανῶν ἐπαληθεύτηκε ὁ σκληρός ἐκεῖνος λόγος τοῦ Σωτῆρος: "Ἐν τῷ κόσμῳ θλῖψιν ἕξετε· ἀλλά θαρσεῖτε, ἐγώ νενίκηκα τόν κόσμον" (Ἰω. ιστ΄, 33). Καί ἕνας ἄλλος: "Ὅτι στενή ἡ πύλη καί τεθλιμμένη ἡ ὁδός ἡ ἀπάγουσα εἰς τήν ζωήν, καί ὀλίγοι εἰσίν οἱ εὑρίσκοντες αὐτήν!" ( Ματρθ.ζ΄ 14).( Συνεχίζεται)

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΣΑΛΠΙΣΜΑΤΑ ΤΕΤΑΡΤΗ 21 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012


Τρίτη 20 Νοεμβρίου 2012

Ἁγίου Λουκᾶ Ἀρχιεπισκόπου Κριμαίας, "Σπονδή καί θυσία", Λόγοι καί ὁμιλίες τ.1ος, ἔκδοση "Ὀρθόδοξος Κυψέλη"

Σπονδή και θυσία
Ἁγίου Λουκᾶ Ἀρχιεπισκόπου Κριμαίας, "Σπονδή καί θυσία", Λόγοι καί ὁμιλίες τ.1ος, ἔκδοση "Ὀρθόδοξος Κυψέλη"
" ... Ἀκοῦστε τώρα ἕναν πολύ καταπληκτικό καί πολύ σημαντικό γιά μᾶς λόγο ἀπό τήν ἐπιστολή του (τοῦ Ἀποστόλου Παύλου) πρός Φιλιππησίους: "Ἀλλ' εἰ καί σπένδομαι ἐπί τῇ θυσίᾳ καί λειτουργίᾳ τῆς πίστεως ὑμῶν, χαίρω καί συγχαίρω πᾶσιν ὑμῖν· τό δ' αὐτό καί ὑμεῖς χαίρετε καί συγχαίρετέ μοι" (Φιλιπ. β΄176-18). Τί σημαίνει αὐτό; Γιά ποιά θυσία, στήν ὁποία προσφέρεται σάν σπονδή, μιλάει ἐδῶ ὁ Ἀπόσοτλος; Ὁ μεγάλος Ἀπόστολος προσφέρθηκε σπονδή σ' Αὐτόν, ὁ ὁποῖος σήκωσε πάνω του τίς ἁμαρτίες ὅλου τοῦ κόσμου καί μέ τό Πανάγιο Αἷμα του ἔσωσε ἀπό τόν θάνατο ὅλους αὐτούς πού πιστεύουν σ' Αὐτόν καί τόν ἀγαποῦν, τόν Κύριο καί Θεό μας Ἰησοῦ Χριστό.
Εἶχε κάθε δικαίωμα ὁ Ἀπόστολος Παῦλος νά ὀνομάζει τόν ἑαυτό του σπονδή στή Θυσία, ἐπειδή ὑπέφερε ἀμέτρητα βάσανα γιά τό κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Σέ ὅλη τή ζωή του τόν κυνηγοῦσαν οἱ εἰδωλολάτρες καί οἱ Ἰουδαῖοι. Ἀμέτρητες φορές φυλακίστηκε, πολλές φορές τόν κτύπησαν, πέντε φορές μαστιγώθηκε καί τρεῖς φορές τόν τιμώρησαν μέ ραβδισμούς, μία φορά τόν λιθοβόλησαν, ἀφήνοντάς τον μισοπεθαμένο. Ἔπειτα πολλές φορές βρέθηκε στό κρύο γυμνός, πείνασε καί δίψασε, κοπίασε καί μόχθησε πολύ. Τρεῖς φορές ναυάγησε, ἕνα μερόνυκτο ἔμεινε ναυαγός στό πέλαγος, πιασμένος ἀπό ἕνα ξύλο. Εἶχε καί μαρτυρικό θάνατο: τόν ἀποκεφάλισαν.
Ὅλα αὐτά τά βάσανα ὁ μέγας ἀπόστολος τά ὑπέφερε μετά χὰρᾶς, εὐχαριστώντας τόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, χαρούμενος γιά τούς ἀμέτρητους ἐκείνους Ἰουδαίους καί ἐθνικούς στίς καρδιές τῶν ὁποίων ἔσπειρε τήν πίστη στόν Σωτήρα καί τήν ἀγάπη Του. Βλέπετε τώρα πώς εἶχε κάθε δικαίωμα ὁ Ἀπόστολος νά λέει τόν ἑαυτό του σπονδή στή Θυσία. Μόνο αὐτός ὁ μακάριος Παῦλος ἀξίζει νά καλεῖται σπονδή καί θυσία"; ( ἡ συνέχεια αύριο 21/11).

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΣΑΛΠΙΣΜΑΤΑ ΤΡΙΤΗ 20 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012


Πράξεων ιστ΄ 31: "Οἱ δέ εἶπον· πίστευσον ἐπί τόν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν καί σωθήσῃ σύ καί ὁ οἶκος σου".

  
ΚΕΙΜΕΝΟ
"Οἱ δέ εἶπον· πίστευσον ἐπί τόν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν καί σωθήσῃ σύ καί ὁ οἶκος σου".
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
Αὐτοί δέ (οἱ Ἀπόστολοι) εἶπαν· Πίστευσε εἰς τόν Ἰησοῦν Χριστόν ὡς μόνον Λυτρωτήν καί ὡς ὑπέρτατον Κύριον, καί θά σωθῇς καί σύ καί ὅλη ἡ οἰκογένειά σου" (Ἀπό τήν "Καινή Διαθήκη μετά συντόμου ἑρμηνείας" τοῦ Π.Ν.Τρεμπέλα", ἔκδοση "Ο ΣΩΤΗΡ").
ΣΧΟΛΙΟ
Ὅρος ἀπαραίτητος καί βάση τῆς σωτηρίας εἶναι ἡ πίστη στό Σωτῆρα Χριστό. Μέ τήν πίστη ἀναγνωρίζουμε ὅτι αὐτός εἶναι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, πού ἦλθε γιά νά σώσει τόν κόσμο. Μέ τήν πίστη παραδεχόμαστε ὅλα τά διδάγματα τοῦ Εὐαγγελίου του καί ἀποφασίζουμε νά συμμορφώσουμε ὁλόκληρη τή ζωή μας μέ τίς ἐντολές του. Μέ τήν πίστη γινόμαστε μέλη τῆς Ἐκκλησίας του καί προσερχόμαστε στά ἁγιαστικά του μυστήρια. Μέ τήν πίστη περιμένουμε ἀνάσταση νεκρῶν καί νέα ζωή στό αἰώνιο μέλλον. Εἶναι λοιπόν ἡ πίστη ρίζα μεγάλη, ἀπό τήν ὁποία προέρχονται πεποιθήσεις, ὑποχρεώσεις, καθήκοντα, ἀλλά καί εὐλογίες τοῦ Θεοῦ καί χαρίσματα πνευματικά μέ τά ὁποῖα ὁ ἄνθρωπος γίνεται εὐτυχισμένο παιδί τοῦ Θεοῦ. Ἰδιαίτερα ἡ πίστη σώζει τήν οἰκογένεια. Διότι καθορίζει τίς σχέσεις καί τή ζωή τῆς οἰκογένειας κατά τέτοιο τρόπο, ὥστε ὅλα τά ζητήματά της νά λύονται κατά τόν καλύτερο τρόπο καί νά βασιλεύει σ' αὐτήν ἡ ἁρμονία, ἡ εἰρήνη καί ἡ χαρά (Ἀπό τό βιβλίο '" Ἀπό τήν πηγήν τῆς ἀληθείας", ἔκδοση "Ο ΣΩΤΗΡ").

Δευτέρα 19 Νοεμβρίου 2012

Καύχημά μας ο Σταυρός

 
Ἁγίου Κυρίλλου Ἱεροσολύμων, ΒΕΠΕΣ 39, 162-168
Ὅταν πρόκειται νά συζητήσεις μέ ἄπιστους γιά τό Σταυρό τοῦ Χριστοῦ, κάνε προηγουμένως τό σημεῖο τοῦ Σταυροῦ μέ τό χέρι σου καί θά φιμωθεῖ αὐτός πού ἀντιλέγει. Μή ἐντραπεῖς νά ὁμολογήσεις τό Σταυρό, γιατί ἀκόμη κι αὐτοί οἱ ἄγγελοι καυχῶνται γι' αὐτόν. Γι' αὐτό εἶπαν στίς Μυροφόρες γυναῖκες τό πρωῒ τῆς Ἀναστάσεως: ξέρουμε ποιόν ζητεῖτε, τόν Ἰησοῦ τόν Ἐσταυρωμένο. Ἅγιε Ἄγγελε, δέν μπορεῖς ἆραγε γά πεῖς ξέρω ποιόν ζητεῖτε, τόν Κύριό μου; Ἀλλ' ἐγώ, ἀπαντᾶ μέ παρρησία, ξέρω τόν Ἐσταυρωμένο. Ὁ Σταυρός εἶναι στεφάνι καί δόξα, δέν εἶναι ἀτιμία... Ἅπλωσε τά χέρια Του στό Σταυρό ὀ Κύριος γιά νά συμπεριλάβει καί ἀγκαλιάσει τά πέρατα τῆς οἰκουμένης. Ἅπλωσε τά ἀνθρώπινα χέρια Του Ἐκεῖνος πού μέ τά πνευματικά χέρια Του ἐστερέωσε τόν οὐρανό... Μή λοιπόν ἐντραποῦμε νά ὀμολογήσουμε ὁπουδήποτε τόν Ἐσταυρωμένο.

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΣΑΛΠΙΣΜΑΤΑ ΔΕΥΤΕΡΑ 19 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012


Ρωμαίους ιβ΄ 5: "Οὕτως οἱ πολλοί ἕν σῶμά εσμεν ἐν Χριστῷ, ὁ δέ καθ' εἷς ἀλλήλων μέλη"

  
ΚΕΙΜΕΝΟ
"Οὕτως οἱ πολλοί ἕν σῶμά εσμεν ἐν Χριστῷ, ὁ δέ καθ' εἷς ἀλλήλων μέλη"
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
"Ἕτσι οἱ πολλοί ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ πιστοί, εἴμεθα ἕνα σῶμα ἕνεκα τῆς ἑνώσεώς μας μέ τόν Χριστόν, ὁ καθένας δέ εἴμεθα μέλη ἀλλήλων καί συνεπῶς ὀφείλομεν τεπεινοφρόνως νά συνεργαζώμεθα καί νά ὑπηρετῇ ὁ καθένας τό ὅλον σῶμα τῆς Ἐκκλησίας" ( Ἀπό τήν "Καινή Διαθήκη μετά συντόμου ἑρμηνείας" τοῦ Π.Ν.Τρεμπέλα, ἔκδοση "Ο ΣΩΤΗΡ").
ΣΧΟΛΙΟ
Τίς κοινωνίες τῶν ἀνθρώπων λυμαίνεται πάντοτε ὁ ἐγωϊσμός, ἡ διχόνοια, ἡ διαίρεση. Καθένας προσέχει τόν ἑαυτό του καί θεωρεῖ ξένους ὅλους τούς ἄλλους. Ἐν τούτοις γιά τούς χριστιανούς ὑπάρχουν δεσμοί ἱεροί, πού συνδέουν ὅλους σέ ἕνα σῶμα πνευματικό. Ἐάν ἀνήκουμε στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, πρέπει νά γνωρίζουμε ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι σῶμα, πού τό ἀπαρτίζουν ὅλοι οἱ πιστοί, μέ κεφαλή τό Χριστό. Στό σῶμα αὐτό οἱ χριστιανοί εἶναι τά διάφορα μέλη. Ἄν λοιπόν στό ἀνθρώπινο σῶμα εἶναι στενότατη ἡ σχέση μεταξύ τῶν διαφόρων μελῶν, κατά παρόμοιο τρόπο καί στό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας ἑνότητα στενή καί ἀγάπη εἰλικρινής πρέπει νά συνδέει ὅλους τούς πιστούς μεταξύ τους. Κι' ὅπως στό σῶμα τό ἕνα μέλος βοηθεῖ τά ἄλλα, ἔτσι καί στό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας πρέπει καθένας νά ἐνδιαφέρεται ὄχι μόνο γιά τόν ἑαυτό του, ἀλλά καί γιά ὅλους τούς πιστούς. Τό ἐνδιαφέρον αὐτό, πού εἶναι ἐκδήλωση τῆς ἀγάπης, ἑνώνει τούς πολλούς σέ μιά οἰκογένεια εὐτυχισμένη (Ἀπό τό βιβλίο "Ἀπό τήν πηγήν τῆς ἀληθείας", ἔκδοση "Ο ΣΩΤΗΡ").

Κυριακή 18 Νοεμβρίου 2012

Ερχεται ο Ελευθερωτής μας

 
Ἁγίου Κυρίλλου Ἀλεξανδρείας P.G.1052
Οἱ οὐρανοί χαίρονται καί πανηγυρίζουν, τά βουνά σκιρτοῦν ἀπό χαρά. Καί σεῖς, ποτάμια, χειροκροτεῖστε... Γιατί ἔρχεται ὁ Σωτήρας, γιά νά εὐεργετήσει ὅλο τόν κόσμο. Ἐμφανίστηκε στή γῆ, γιά νά ἐλεήσει ὄλους τούς ἀνθρώπους, γιά νά χαρίσει σέ ὅλους τήν ἀγαλλίαση καί εὐφροσύνη τῆς λύτρωσης ἀπό τή σκλαβιά τῆς ἁμαρτίας. Ἐνῶ ἦταν Θεός, ἔγινε ἄνθρωπος καί φάνηκε στή γῆ καί συναναστράφηκε μέ τούς ἀνθρώπους, ὁ Κύριος καί δεσπότης μέ τούς δούλους· μέ αὐτούς πού χρωστοῦσαν πολλά πνευματικά χρέη, ἕνεκα τῶν ἁμαρτιῶν τους, Αὐτός πού ἦρθε νά ἐξοφλήσει τά χρέη τους. Μέ αὐτούς πού κατάντησαν ἄσωτοι μακριά ἀπό τό Θεό Ἐκεῖνος πού εἶναι ἡ σωτηρία· μέ τούς κατάδικους καί δέσμιους τοῦ Σατανᾶ ὁ ἐλευθερωτής, μέ τούς ἀπελπισμένους Αὐτός πού εἶναι ἡ ἐλπίδα τοῦ κόσμου· μέ αὐτούς πού εἶχαν καταπέσει καί νεκρωθεῖ λόγῳ τῆς ἁμαρτίας Ἐκεῖνος πού εἶναι ἡ ἀνάσταση τοῦ γένους τῶν ἀνθρώπων· μέ τούς ἀγνώμονες καί σκληροτράχηλους ὁ ἐλεήμων καί πολυεύσπλαγχος... μέ τούς ἔνοχους ὁ ἀθῶος, μέ τούς ἁμαρτωλούς ὁ ἅγιος καί ἀναμάρτητος· πρός τούς ἀχάριστους Ἐκεῖνος πού χαρίζει μέ ἀφθονία τά ἀγαθά καί τά ἐλέη Του.

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΣΑΛΠΙΣΜΑΤΑ ΚΥΡΙΑΚΗ 18 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012


Σάββατο 17 Νοεμβρίου 2012

Ἁγίου Λουκᾶ Ἀρχιεπισκόπου Κριμαίας Λόγος εἰς τό "ἀπαρνησάθω ἐαυτόν", Λόγοι καί ὁμιλίες τ. Α΄σ. 193

"Απαρνησάσθω εαυτόν"
Ἁγίου Λουκᾶ Ἀρχιεπισκόπου Κριμαίας
Λόγος εἰς τό "ἀπαρνησάθω ἐαυτόν", Λόγοι καί ὁμιλίες τ. Α΄σ. 193
"Ὤ, Κύριέ μου! Εἶναι πολύ σημαντικός αὐτός ὁ λόγος σου καί ἔχει μεγάλο βάθος! Εἶναι πολύ σημαντικό γιά μᾶς νά καταλάβουμε τό βάθος τοῦ λόγου αὐτοῦ! Τά λόγια Σου σέ πολλούς δημιουργοῦν σύγχυση καί προκαλοῦν ἀπορία. Τί σημαίνει αὐτό πού λέγει ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, ὅτι πρέπει νά χάσουμε τή ψυχή μας. Ἐμεῖς θέλουμε νά τή σώσουμε καί Αὐτός μᾶς λέει νά τή χάσουμε. Καί μάλιστα νά χάσουμε τήν ψυχή μας εἶναι ἀπαραίτητη προϋπόθεση γιά νά τήν σώσουμε, αὐτό ἀκριβῶς λέει ὁ λόγος του. Καί πῶς νά τό καταλάβουμε; Αὐτό πρέπει νά σᾶς ἐξηγήσω καί νά διαλύσω τίς ἀπορίες σας.
Τί εἶναι ἡ ἀνθρώπινη ψυχή; Ἡ ψυχή μας εἶναι τό σύνολο τῶν λογισμῶν, τῶν κρίσεων καί τῶν συλλογισμῶν μας. Εἶναι ἐπίσης καί τό σύνολο τῶν αἰσθήσεων, τῶν ἐπιδιώξεων καί τῶν ἐπιθυμιῶν μας, τῶν ἀντιλήψεων καί προσλήψεων ἀπό τόν ἐσωτερικό καί τόν ἐξωτερικό κόσμο. Τό περιεχόμενο τῆς ψυχῆς τοῦ κάθε ἀνθρώπου εἶναι διαφορετικό. Ὅλοι σας γνωρίζετε πόσο διαφορετικές εἶναι οἱ σκέψεις, οἱ ἐπιθυμίες καί οἱ ἐπιδιώξεις τῆς κάθε ἀνθρώπινης ψυχῆς.
Πολύ συχνά αὐτές οἱ ἐπιδιώξεις καί οἱ ἐπιθυμίες εἶναι ἀκάθαρτες καί ἀνώμαλες. Ἡ ψυχή ἑνός ἀνθρώπου μπορεῖ νά εἶναι γεμάτη ἀπό ψέμα, ὑπερηφάνεια, ἐγωϊσμό, αὐτοέπαινο, λαιμαργία, πορνεία ἤ ἀκόμα καί νά ἔχει τάση νά κλέβει καί νά φονεύειτ όν πλησίον. Μία τέτοια ψυχή εἶναι βδέλυγμα ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Αὐτή μοιάζει μέ τόν τόπο πού πετᾶνε τίς ἀκαθαρσίες, ὁ ὁποῖος εἶναι γεμάτος ἀπαίσια σκουλήκια. Μιά τέτοια ψυχή εἶναι σαπρή καί δέν εἶναι ἄξια τοῦ ἐλέους τοῦ Θεοῦ" (συνεχίζεται).

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΣΑΛΠΙΣΜΑΤΑ ΣΑΒΒΑΤΟ 17 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012


ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 18 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

ΣΥΜΒΑΣΙΛΕΙΣ ΚΑΙ ΣΥΝΘΡΟΝΟΙ ΧΡΙΣΤΟΥ

1. ΜΑΣ ΑΝΕΣΤΗΣΕ ΣΕ ΝΕΑ ΖΩΗ
Μέ­σα σέ λί­γες γραμ­μές ὁ ἀ­πό­στο­λος Παῦ­λος μᾶς πα­ρου­σιά­ζει τό μέ­γα μυ­στή­ριο τῆς ἀ­γά­πης τοῦ Θεοῦ πρός τόν ἄν­θρω­πο, τίς δι­α­δο­χι­κές ἐ­νέρ­γει­ές του γιά τή σω­τη­ρί­α μας πού ἐκ­φρά­ζον­ται ἐπιγραμμα­τι­κά μέ τίς τρεῖς λέ­ξεις «συνεζωοποίησε, συ­νή­γει­ρε, συ­νε­κά­θι­σε». Ὁ Θεός πού εἶ­ναι πλού­σιος σέ ἔ­λε­ος, λέ­ει, μᾶς ἀγάπη­σε τό­σο πο­λύ ὥ­στε ἐ­νῷ ἐ­μεῖς εἴ­μα­σταν πνευ­μα­τι­κά νε­κροί ἐ­ξαι­τί­ας τῶν ἁμαρτιῶν μας, μᾶς ζω­ο­ποί­η­σε πνευ­μα­τι­κῶς καί μᾶς ἀ­νέ­στη­σε μα­ζί μέ τόν Χρι­στό.
Μέσα σέ λίγες λέξεις λοιπόν πε­ρι­γρά­φε­ται ἡ θανα­τη­φό­ρος πο­ρεί­α τοῦ ἀν­θρω­πί­νου γέ­νους με­τά τήν πτώ­ση τῶν πρω­το­πλά­στων καί ἡ ζω­ο­ποι­ός παρέμ­βα­ση τοῦ Θε­οῦ πού ἔ­γι­νε ἄν­θρω­πος γιά νά δώ­σει ζω­ή στόν ἑ­τοι­μο­θά­να­το ἄν­θρω­πο καί νά τόν ἀ­να­στή­σει μέ τήν δύ­να­μη τῆς δι­κῆς του ἀναστάσε­ως. Διότι ὅ­λοι οἱ ἄν­θρω­ποι ὡς τέ­κνα τῆς ἀ­πο­στα­σί­ας εἴχαμε πεθάνει πνευ­μα­τι­κῶς μα­κρυ­ά ἀ­πό τόν Θε­ό καί τήν χά­ρη του. Ἡ ἁ­μαρ­τί­α εἶ­χε παρα­λύ­σει τά πνευ­μα­τι­κά μας αἰ­σθη­τή­ρια, εἶ­χε κά­νει τίς ψυ­χές τῶν ἀν­θρώ­πων ἀ­ναί­σθη­τες γιά κάθε­τι κα­λό καί εἶ­χε ἀ­φαι­ρέ­σει ἀ­πό αὐ­τές τήν αἴσθη­ση τοῦ οὐ­ρά­νιου καί πνευ­μα­τι­κοῦ κό­σμου. Ὡς νε­κροί ὅ­λοι οἱ ἄν­θρω­ποι δέν μπο­ρού­σα­με νά κά­νου­με ἀ­πο­λύ­τως τί­πο­τε ἀπό μό­νοι μας.
Καί ὁ Θε­ός δέν μᾶς ἐγ­κα­τέ­λει­ψε ὡς ἀ­πο­στά­τες καί ὡς ἁ­μαρ­τω­λούς. Ἀλλά ἐ­πει­δή ἀ­κρι­βῶς μᾶς ἀγάπησε, ἔ­­­δει­­ξε τό πλού­σιο ἔ­λε­ός του σέ μᾶς. Ἔστειλε στήν γῆ τόν μονογενῆ του υἱό κι ἔτσι μέ τόν δι­κό του θά­να­το καί τή δι­κή του ἀ­νά­στα­ση μᾶς συνεζωοποίησε καί μᾶς συ­να­νέ­στη­σε, δη­λα­δή μᾶς ἔδωσε τήν δυ­να­τό­τη­τα νά ἀ­να­στη­θοῦ­με καί νά ζήσουμε πνευ­μα­τι­κῶς. Πέθανε ὁ Χριστός μας γιά νά ζήσουμε ὅλοι ἐμεῖς.
Τώρα πλέον ὅσοι εἴ­μα­στε ἑ­νω­μέ­νοι μέ τόν ἀναστη­μέ­νο Κύ­ριο, σω­θή­κα­με ἀ­πό τόν θά­να­το τῆς ἁ­μαρ­τί­ας καί ἀ­να­γεν­νη­θή­κα­με σέ μιά οὐ­ρά­νια πνευματι­κή ζω­ή. Ἡ λύ­τρω­ση καί σω­τη­ρί­α μας εἶναι ἤ­δη γε­γο­νός. Ἡ θεί­α χά­ρις ζω­ο­ποί­η­σε τίς νεκρω­μέ­νες πνευ­μα­τι­κές μας αἰ­σθή­σεις. Τώ­ρα πλέ­ον ἡ ζω­ή μας εἶ­ναι νέ­α ζω­ή, καί προ­­έρ­χε­ται ἀπό τήν ἕ­νω­σή μας μέ τόν Ἰ­η­σοῦ Χρι­στό. Ἐ­φό­σον ὁ Χρι­στός ζεῖ, κι ἐ­μεῖς οἱ πι­στοί μπο­ροῦ­με νά ζήσου­με. Μᾶς τό εἶ­πε αὐ­τό ἄλλωστε ὁ ἴ­διος ὁ Κύριος «ὅ­τι ἐ­γὼ ζῶ καὶ ὑ­μεῖς ζήσεσθε». Ἐφόσον ὁ Χριστός δέν παρέμεινε στόν τάφο, ἀλλά ἀναστήθηκε, μπο­ροῦ­με κι ἐμεῖς νά ἀ­να­­στηθοῦμε πνευματικῶς, νά ζή­σου­με μιά ἄλ­λη οὐ­ρά­νια βι­ο­τή.
Γιά νά γίνει ὅμως αὐτό θά πρέπει ἀξιοποιήσουμε καί νά κάνουμε κτῆμα μας τήν δυνατότητα τῆς νέας ἐν Χριστῷ ζωῆς. Νά τήν πο­θήσουμε, νά τήν ἀγαπήσουμε, νά τήν ζήσουμε· ἔχοντας ἀταλάντευτη τήν ἀ­πό­φα­ση νά τήν ζήσουμε ὅ­πως ὁ Θε­ός θέ­λει. Δι­ό­τι ὁ Χρι­στός μᾶς ἀ­νέ­στη­σε πνευμα­τι­κῶς ὄχι γιά νά ἁ­μαρ­τά­νου­με καί νά ζοῦμε μέσα στή θανατηφόρο κυρι­αρ­χία τῆς ἁμαρτίας ἀλλά γιά νά ζοῦ­με μιά νέα ζωή, μέ­­σα στό φῶς καί τήν χά­ρη του.
2. ΜΑΣ ΕΝΘΡΟΝΙΣΕ ΣΤΟΝ ΘΕΙΚΟ ΘΡΟΝΟ
Ὅ­μως ὁ ἀ­πό­στο­λος Παῦ­λος προ­χω­ρεῖ γιά νά μᾶς ἀ­πο­κα­λύ­ψει ἀ­κό­μη πε­ρισ­σό­τε­ρο τό σχέ­διο τῆς ἀγά­πης τοῦ Χρι­στοῦ μας. Μᾶς λέ­ει ὅ­τι ἐ­φό­σον ὁ θεάνθρωπος Κύριος πού εἶ­ναι ἡ κε­φα­λή μας μέ τήν Ἀ­νά­λη­ψή του κά­θι­σε στόν θρό­νο τοῦ Θε­οῦ καί ὡς ἄνθρωπος, μᾶς ἔ­δω­σε τήν δυ­να­τό­τη­τα νά καθίσου­με κι ἐμεῖς μα­ζί του στόν ἐ­που­ρά­νιο θρόνο. Νά γί­νου­με σύν­θρο­νοι Θε­οῦ. Νά καθίσουμε στόν θε­ϊ­κό θρό­νο ὡς κα­τά χά­ριν θε­οί.
Τί μπο­ροῦ­με βέ­βαι­α νά κα­τα­νο­ή­σου­με ἀ­πό τό αὐτό τό φο­βε­ρό με­γα­λεῖ­ο τό ὁ­ποῖ­ο μᾶς ἐπιφυλάσσει ὁ Κύ­ριος καί Θε­ός μας. Τώ­ρα δέν μποροῦμε οὔτε κάν νά τό φαντασθοῦμε. Τό ἐλπίζου­με βέβαια, τό πε­ρι­μέ­νου­με, τό προσδοκοῦμε. Τό βλέ­που­με αἰ­νιγ­μα­τι­κῶς σάν μέσα ἀ­πό κα­θρέ­πτη. «Διά πί­στε­ως πε­ρι­πα­τοῦ­μεν, οὐ διά εἴ­δους». Στήν ἄλ­λη ζω­ή ὅμως θά γνωρίσου­με πλήρως καί θά ἐ­κτι­μή­σου­με τό ἄπειρο ἔ­λε­ος καί τήν ἀ­νε­ξι­χνί­α­στη ἀ­γά­πη τοῦ Κυρίου. Ἐ­κεῖ ὅ­που δέν θά εἴ­μα­στε μό­νον δοῦ­λοι τοῦ Κυ­ρί­ου, ἀλ­λά θά ἔ­χου­με συ­να­νυ­ψω­θεῖ γιά νά συμ­βα­σι­λεύ­σου­με μα­ζί του. Θά κα­θό­μα­στε μα­ζί του στό θρό­νο του.
Θά ἀ­τε­νί­ζου­με μαζί μέ ὅλους τούς ἁγίους τόν βασι­λέ­α μας πρό­σω­πον πρός πρό­σω­πον, καί θά συμ­βα­σι­λεύ­ουμε μαζί του.
Πό­σο μεγάλο καί ἀπροσμέτρητο εἶ­ναι τό μέ­γε­θος τῆς ἀ­γά­πης καί τοῦ πλού­του τοῦ Κυ­ρί­ου.
Πό­σο ψη­λά θέ­λει νά μᾶς ἀ­νε­βά­σει Αὐτός πού τόσο πο­λύ­ μᾶς ἀ­γά­πη­σε!
Γιά νά γί­νου­με ὅ­μως ὅ­λα αὐ­τά­ πραγ­μα­τι­κό­τη­τα στόν­ κα­θέ­να μας θά πρέ­πει κι ἐ­μεῖς νά ἔ­χου­με κάποι­ες προ­ϋ­πο­θέ­σεις. Νά εἴ­μα­στε δηλαδή, ἀ­πό αὐ­τή τήν ζω­ή ἑ­νω­μέ­νοι μέ τόν Κύ­ριο. Νά ζοῦ­με μέ­σα στήν χά­ρη του, καί νά πο­λι­τευ­ό­μα­στε ὅ­πως ἐ­κεῖ­νος θέ­λει. Μέ τήν δική του δύναμη νά περιφρο­νοῦ­με κα­θη­με­ρι­νά τήν ἁ­μαρ­τω­λή ματαιότη­τα τοῦ κό­σμου κά­ι νά ἔ­χου­με στραμμένα τά μά­τια μας καί τήν καρ­διά μας στούς οὐ­ρα­νούς. Νά πε­τοῦ­με πά­νω ἀ­πό τόν αἰ­σθη­τό κό­σμο καί νά ἀ­να­στρε­φό­μα­στε ἀ­πό αὐ­τήν τήν ζω­ή μέ τόν οὐράνιο. Ἄ­νω σχῶ­μεν τάς καρ­δί­ας. Ζῶν­τας μέ τήν στα­θε­ρή προσ­δοκί­α τοῦ οὐρανοῦ καί πο­θῶν­τας ὅσο τό δυ­να­τόν συν­το­μό­τε­ρα νά εἰ­σέλθου­με σ’αὐτόν.