ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΣ ΕΝΩΣΙΣ ΓΟΝΕΩΝ "Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΑΓΩΓΗ"

Λεωφόρος Σοφοκλῆ Βενιζέλου 130 Τ.Κ. 163 45 Ἡλιούπολη
Τηλέφωνο: 2109927961



Ἡ Γ.Ε. Χ. Α. εἶναι Πανελλήνιο Σωματεῑο μέ 60 τμήματα στίς περισσότερες πόλεις τῆς Ἑλλάδος καί στίς Συνοικίες τῆς περιοχῆς Ἀθηνῶν. Σκοπός της εἶναι ἡ τόνωσις τοῦ θρησκευτικοῦ φρονήματος τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ καί ἡ ἐνίσχυσις τοῦ θεσμοῦ τῆς Οἰκογενείας ὅπως αὐτός διαμορφώθηκε κάτω ἀπό τήν ἐπίδραση τῆς Ὀρθοδόξου Ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας. ὡς φορέα καί θεματοφύλακα τῶν Χριστιανικῶν καί Ἐθνικῶν παραδόσεων.

Γραφεῖα κεντρικοῦ: ὁδός Μαυρομιχάλη 32 (106 80) Ἀθήνα

Τηλ. & Fax: 210-3638793 E-mail: gexaathens@yahoo.gr

Κυριακή 28 Δεκεμβρίου 2014

Των αναιρεθέντων αγίων Νηπίων (Μνήμη 29 Δεκεμβρίου)

Νεώτεροι Ηρώδες

 ΣΥΝΤΟΜΟ ΚΗΡΥΓΜΑ

Συντάκτης επίσκοπος Αυγουστίνος Ν. Καντιώτης

 

ΤΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ αυτό του Δωδεκαημέρου έχουμε συνεχώς εορτές. Στις 25 Δεκεμβρίου εορτάσαμε τα Χριστούγεννα, στις 26 την Σύναξη της Θεοτόκου, στις 27 τη μνήμη του πρωτομάρτυρας Στεφάνου. Σήμερα, 29 Δεκεμβρίου, εορτάζουμε τη μνήμη των 14.000 νηπίων πού σφάγιασε ό Ηρώδης. Για το γεγονός αυτό θέλω να σας μιλήσω.

Ό Κύριος μας, ως Θεός πού ήταν, μπορούσε να έρθει και να εμφανιστεί στον κόσμο σε ηλικία ώριμη. Μη σας φαίνεται αυτό παράξενο· αν ό πρώτος άνθρωπος, ό Αδάμ, εμφανίσθηκε σε μεγάλη ηλικία, πολύ περισσότερο ό Χριστός, πού έπλασε τον Αδάμ, μπορούσε να εμφανιστεί σε όποια ηλικία ήθελε. Εν τούτοις γεννήθηκε ως βρέφος. Γεννήθηκε ως βρέφος, για να τίμηση τα βρέφη. Ποιος φανταζόταν, ότι εκείνο το βρέφος είναι ό παγκόσμιος βασιλεύς!


Αφανής ήταν ή γέννηση του Χριστού στους μεγάλους. Σε λίγη απόσταση από τη Βηθλεέμ ήταν τα ανάκτορα του Ηρώδη. Τι θα 'καναν άραγε εκείνη τη νύχτα στο παλάτι; Θα γλεντούσαν, θα διασκέδαζαν καμιά ιδέα του μεγάλου μυστηρίου δεν είχαν. Ανάξιος ό Ηρώδης να μάθη την είδηση, έκανε τότε το πρώτο.. ρεβεγιόν (όπως πολλοί σήμερα κάνουν Χριστούγεννα χωρίς Χριστό). Ό Χριστός δεν ειδοποίησε τον Ηρώδη και τους άλλους μεγάλους· ειδοποίησε τους βοσκούς, τους μικρούς και καταφρονεμένους. Κ' ενώ δεν αντελήφθη την θεία Γέννηση ό Ηρώδης πού ήταν τόσο κοντά, το γεγονός αποκαλύφθηκε σε άλλες εκλεκτές ψυχές πού κατοικούσαν πολύ μακριά από την αγία γη. Γνώρισε το μυστήριο στους μάγους της Περσίας, πού ήταν επιστήμονες αστρονόμοι, μεγάλες διάνοιες. Αυτοί είδαν στον ουρανό το λαμπρό αστέρι, φόρτωσαν τις καμήλες δώρα, περπάτησαν μέρες και νύχτες, και τέλος ήρθαν και προσκύνησαν τον Κύριο στη Βηθλεέμ.

Πονηρός όμως ό Ηρώδης. Όταν προηγουμένως, έμαθε πώς ήρθαν στα Ιεροσόλυμα οι μάγοι, τους κάλεσε και κρύβοντας το σκοπό του τους είπε, μόλις βρουν το νέο βασιλέα να τον ειδοποιήσουν να πάει κι αυτός να τον προσκύνηση. 'Αλλά οί μάγοι ειδοποιήθηκαν να φύγουν χωρίς να περάσουν από τον Ηρώδη. Κι αυτός, όταν κατάλαβε πώς τον γέλασαν, «εθυμώθη λίαν», θύμωσε πολύ (Ματθ. 2,16).

Ήταν ανόητος. Φοβήθηκε πώς θα χάση τη βασιλεία; Ήταν όμως ήδη τότε γέρος· μέχρι να μεγαλώσει ό νεογέννητος Χριστός, να γίνη είκοσι χρονών, αυτός θα πέθαινε, θα έλιωναν και τα κόκαλα του. Ανόητος επίσης, γιατί ή βασιλεία του Χριστού δεν είναι όπως οί άλλες πού στηρίζονται στη βία και τα όπλα. Ή βασιλεία του Χριστού δεν έχει βία. Ό θρόνος της είναι στις καρδιές, είναι βασιλεία αιώνιος της οποίας «ουκ έσται τέλος» (Λουκ. 1,33· Σύμβ. πίστεως).

Ό Ηρώδης, μοχθηρά ψυχή, έπνιξε με τα χέρια του την πρώτη του γυναίκα, σκότωσε τον κουνιάδο του και πολλούς άλλους, σκότωσε ακόμη και τα παιδιά του, για να μην του πάρουν την εξουσία. Γι' αυτό ήταν λαομίσητος.

'Αλλά τώρα έφτασε στο μεγαλύτερο έγκλημα. Έγινε σφαγεύς 14.000 νηπίων, πιστεύοντας ότι μέσα σ' αυτά θα είναι και ό Υιός της Παρθένου. Απέτυχε όμως το σχέδιο του. Ένας άγγελος ειδοποίησε τους μάγους να φύγουν από άλλο δρόμο στην πατρίδα τους, κ' ένας άλλος τον δίκαιο Ιωσήφ να φυγή στην Αίγυπτο. Έτσι ό Χριστός έγινε ό πρώτος πρόσφυγας.

Θυμωμένος ό Ηρώδης διέταξε στρατιωτικά αποσπάσματα να θερίσουν την περιοχή της Βηθλεέμ. Όπως ή αλεπού μπαίνει στα κοτέτσια, όπως το τσακάλι ανοίγει τους τάφους, όπως ό λύκος ορμά στα μαντριά, έτσι οί στρατιώτες έμπαιναν στα σπίτια. Άρπαζαν τα βρέφη από τις αγκαλιές των μανάδων, πού θρηνούσαν, και τα έσφαζαν μπροστά τους.

Άδικος ό Θεός! θα πει κάποιος αυθάδης. Δεν έστελνε ένα αστροπελέκι να κάψει τον Ηρώδη και το στρατό του;...

Απαντώ. Τα παιδιά αυτά είναι μακάρια. Κι όσοι γονείς είχατε παιδάκια και πέθαναν μικρά, μην τα κλαίτε. Να κλαίτε εκείνο το γέρο, πού έφαγε την αμαρτία με την κουτάλα αμετανόητος και θα κάνη βουτιά στην κόλαση.

—Μα τα 14.000 νήπια ήταν αβάπτιστα...

Όχι βαπτίστηκαν. Πώς; Υπάρχουν δύο είδη βαπτίσματος- το ένα στο νερό και το άλλο στο αίμα. Τα νήπια της Βηθλεέμ βαπτίστηκαν στην κολυμβήθρα του αίματος κ' είναι τώρα άγγελοι. Μακάρι να ήμασταν κ' εμείς ανάμεσα σ' αυτά. Εγώ, αμαρτωλός όπως είμαι, επιθυμούσα να είμαι ένα από 'κείνα τα νήπια, αθώος ν' ανεβώ στον ουρανό. Τώρα Τι κάνουμε; Περνούν τα χρόνια και φορτωνόμαστε νέα αμαρτήματα. Μακάρια λοιπόν αυτά τα παιδιά, οι μάρτυρες του Χριστού, πού μαζί με τον πρωτομάρτυρα Στέφανο βρίσκονται στους ουρανούς.

Ό Ηρώδης σκότωσε 14.000 παιδιά. Σταμάτησε άραγε το έγκλημα της παιδοκτονίας; Οχι δυστυχώς. Και σήμερα υπάρχουν Ηρώδες.

• Από Κυπρίους πρόσφυγες του Αττίλα μάθαμε, ότι όταν οι Τούρκοι μπήκαν στην Κύπρο
σκότωσαν γέροντες, ατίμασαν γυναίκες, έσφαξαν και παιδιά. Σ' ένα χωριό σκότωσαν με οπλοπολυβόλο ολόκληρη οικογένεια. Ύστερα από τρεις μέρες άνοιξαν το σπίτι και βρήκαν ζωντανό ένα μικρό παιδάκι. Πώς έζησε;
Το ένστικτο το ώθησε να πλησίαση τη μάνα του, και έγλειφε το αίμα πού έτρεχε από την
πληγή της. Οι Τούρκοι είναι νέοι Ηρώδες.

• Άλλα πόσα παιδιά σκότωσαν αυτοί; 50; 100;200; 300;... Ακούστε τώρα έναν άλλο αριθμό
και θα φρίξετε. Κάθε χρόνο στην Ελλάδα σκοτώνουν 300.000 μικρά παιδιά! Ποιοι είναι οι φονιάδες τους; είναι γιατροί, με άσπρες μπλούζες, ελεεινοί εκμεταλλευτές. είναι όμως και
γονείς άσπλαχνοι, πού οδηγούν εκεί τα βρέφη τους. Δύο είναι τα μεγαλύτερα αμαρτήματα μας, ή βλασφημία και οί εκτρώσεις.

—Εσύ όμως δεν ξέρεις Τι στοιχίζει ένα παιδί. Που να βρούμε λεφτά να το μεγαλώσουμε;...

Ψεύτες! Έχετε χρήματα για τσιγάρα, ποτά, πολυτέλειες, αυτοκίνητα, ρεβεγιόν, θεάματα, δηλαδή για το διάβολο· για τα παιδιά δεν έχετε. Με όλ' αυτά πού ξοδεύονται για περιττά πράγματα, θα μπορούσαν να συντηρηθούν πλήθος παιδιά. Και τώρα ή Ελλάδα παιδιά δεν έχει, γηροκομείο κατήντησε. Ήρθε πριν δύο μήνες στο γραφείο μου ένας στρατηγός και το ρώτησα πόσα παιδιά έχει. —Δύο, μου απαντά. —Βρε στρατηγέ, του λέω, με τόσο μισθό, μόνο δύο;... Ήταν ταπεινός. —Μου θυμίζεις την αμαρτία μου, λέει, κι άρχισε να κλαίει. — Γιατί κλαις, στρατηγέ; του λέω. —Θυμήθηκα τον πατέρα μου, άπαντα. Είμαι από ένα χωριό της Μάνης. Ό πατέρας μου φτωχός, σκάλιζε τη γη, κλάδευε αμπέλια, μάζευε ελιές, και έριχνε τα δίχτυα στον Ευρώτα να πιάσει κανένα ψαράκι να φάμε την Κυριακή. Πόσα παιδιά, λέτε, γέννησε; Δεκαπέντε· κ' εγώ είμαι ό τελευταίος! —Πώς έγινε αυτό; —Πίστευε στο Μεγαλοδύναμο, μου άπαντα. Ώ μεγαλεία του Θεού! Ποιος περίμενε, ότι το τελευταίο παιδί του πάμπτωχου Μανιάτη θα γινόταν στρατηγός; Βγήκε και ένα βιβλίο στο Παρίσι πού υποστηρίζει με επιχειρήματα, ότι τα τελευταία παιδιά διακρίνονται, γίνονται επιστήμονες, εφευρέτες, στρατηγοί, ναύαρχοι....

Μέσα στα πολλά παιδιά είναι ή ευλογία. Πού είναι τώρα οί πολύτεκνοι; Εξαφανίστηκαν...

Θα μου πει κάποιος· Ποιος σ' ακούει; δεν πά' να φωνάζεις... Κ' εσύ πού λες έτσι, δεν αποκλείεται να είσαι ένοχος. Αν κανείς είναι ένοχος, να πάει να βρει αυστηρό πνευματικό, να πει το κρίμα του, και ό,τι του πει ό πνευματικός να το κάνη. Αλλιώς θα χαθεί, θα κολαστεί. Δεν τον σώζει τίποτε, αν δεν μετανοήσει, κλαύση και πονέσει για να βρει σωτηρία.

Αγαπητοί μου· όσοι δεν ακούνε τα λόγια του Χριστού τα σωτήρια, θα έχουν το τέλος του Ήρώδου. Ό Ηρώδης ύστερα από το φόνο των νηπίων έζησε μερικά χρόνια και μετά αρρώστησε, έπεσε στο κρεβάτι. Κάλεσε γιατρούς· πήρε φάρμακα, μα δεν πέτυχε τίποτε. Σκουλήκιασε, βρώμισε, κανείς δεν τον πλησίαζε, και πέθανε μέσ' στην ακαθαρσία. Τέτοιο ήταν το τέλος του Ήρώδου. Άλλα τέτοιο είναι και το τέλος όλων όσοι πάνε κόντρα στο θέλημα του Θεού θα γίνουν στάχτη. Και κόντρα με το Θεό πάνε όσοι σκοτώνουν τα αθώα νήπια.

Τα αντρόγυνα αυτά ας μετανοήσουν και θα βρουν έλεος. Γιατί όλους τους συγχωρεί ό Θεός. Άλλα και όλοι, αδελφοί μου, να μετανοήσουμε. Και να σκοτώσουμε τον Ηρώδη! Όλοι τον έχουμε μέσα μας. Ηρώδης αιμοβόρος και ακάθαρτος, πού τον έχουμε μέσα στην καρδιά μας, είναι ό παλαιός άνθρωπος. Ας τον φονεύσουμε λοιπόν, για να γεννηθεί ό νέος άνθρωπος, ό Κύριος ημών Ιησούς Χριστός· όν, παίδες Ελλήνων, υμνείτε και υπερυψούτε εις πάντας τους αιώνας· αμήν.



Επίσκοπος Αυγουστίνος

 

πηγή: http://www.pigizois.net


Προβολή άρθρου...

«Κανέναν δεν έχει ανάγκη η Εκκλησία. Εμείς έχουμε την ανάγκη της, γιατί χωρίς αυτήν δεν σωζόμαστε…»

Γέροντος Επιφανίου Θεοδωρόπουλου

 

Σε παρατήρηση πνευματικού του τέκνου ότι είναι ευχάριστο να υπάρχουν έξυπνοι άνθρωποι μέσα στην Εκκλησία διότι τους έχει ανάγκη, απάντησε:

 

-          Ασφαλώς και είναι ευχάριστο να υπάρχουν στην Εκκλησία έξυπνοι και ταλαντούχοι άνθρωποι. Όχι όμως επειδή τους έχει ανάγκη. Κανέναν δεν έχει ανάγκη η Εκκλησία. Εμείς έχουμε την ανάγκη της, γιατί χωρίς αυτήν δεν σωζόμαστε. Όποιες ικανότητες βέβαια κι αν έχουμε, πρέπει να χρησιμοποιούνται προς δόξαν Χριστού. Δεν πρέπει όμως να υπερτονίζουμε την προσφορά μας. «Αχρείοι δούλοι εσμέν» (Λουκ. Ιζ΄ 10).

Η Εκκλησία σώζει, δεν σώζεται.

 

 

 

Απόσπασμα από το βιβλίο «ΥΠΟΘΗΚΕΣ ΖΩΗΣ από τη διδασκαλία του πατρός Επιφανίου» - Έκδοσις Ιερού Ησυχαστηρίου Κεχαριτωμένης Θεοτόκου Τροιζήνας, σελ. 97


Προβολή άρθρου...

Σάββατο 27 Δεκεμβρίου 2014

Άγιος Ιωσήφ ο Μνήστωρ, ο προστάτης της Θεοτόκου

Ο άγιος Ιωσήφ ο Μνήστωρ γιορτάζεται την Κυριακή μετά τα Χριστούγεννα, μαζί με τους αγίους Δαβίδ τον Προφητάνακτα (το βασιλιά του Ισραήλ & ποιητή των Ψαλμών, του οποίου απόγονος είναι ο Χριστός ως άνθρωπος) και Ιάκωβο τον Αδελφόθεο. Αν δεν παρεμβάλλεται Κυριακή ώς την 1 Ιανουαρίου (πράγμα που προφανώς συμβαίνει μόνο όταν τα Χριστούγεννα είναι Κυριακή), τότε ο άγιος τιμάται στις 26 Δεκεμβρίου. Γενικά όμως βλέπω οι αδελφοί με το όνομα Ιωσήφ να γιορτάζουν τον άγιο στις 26 Δεκ., γι' αυτό και ανεβάζουμε το αφιέρωμα.

 

Ο Ιησούς έφηβος βοηθά τον άγ. Ιωσήφ.

 

 

Από εδώ [οι αγκύλες δικές μας]

 

 

Ο άγιος και δίκαιος Ιωσήφ ο Μνήστωρ [=μνηστήρας, δηλ. αρραβωνιαστικός της Θεοτόκου, αφού ποτέ δεν έγινε κανονικά σύζυγός της] είναι ο θετός πατέρας του Ιησού. Το όνομα Ιωσήφ είναι εβραϊκή λέξη και σημαίνει αυτόν που ο Θεός έκανε τέλειο. Ο Ιωσήφ ήταν άντρας συνετός και δίκαιος, απόγονος του βασιλιά Δαβίδ, και καταγόταν από την Βηθλεέμ [Σημείωση: ο Δαβίδ έζησε 1000 χρόνια πριν το Χριστό. Είχε γεννηθεί στη Βηθλεέμ, γι' αυτό όλοι οι απόγονοί του είχαν ρίζες εκεί. Η Παναγία
ήταν επίσης απόγονος του Δαβίδ και, πιθανότατα, πρώτη ξαδέρφη του Ιωσήφ: ο παππούς του, Ματθάν, κατά μία άποψη είναι και παππούς της Παναγίας (πατέρας της αγίας Άννας)]. Κατοικούσε όμως στη Ναζαρέτ ασκώντας το επάγγελμα του ξυλουργού.

Όταν η Θεοτόκος Μαρία έγινε δεκαπέντε ετών, επειδή οι γονείς της είχαν στο μεταξύ πεθάνει, οι ιερείς του ναού της φρόντισαν να την αποκαταστήσουν. Προέκριναν ως καταλληλότερο τον Ιωσήφ από τη Ναζαρέτ. Ο αρραβώνας του Ιωσήφ με τη Μαρία ήταν ειδική περίπτωση [Κατά μία άποψη, η Θεοτόκος δώθηκε στον Ιωσήφ ως μνηστή του από τον άγιο Ζαχαρία, αρχιερέα του ναού και προστάτη της Παναγίας όσο ζούσε εκεί (θείου της Παναγίας & αργότερα πατέρα του Προδρόμου), με σκοπό ο Ιωσήφ να την προστατεύσει και όχι να την κάνει σύζυτό του]. Αυτή πρέπει να ήταν 12-13 ετών, εκείνος ηλικιωμένος και χήρος με παιδιά. Ήταν πατέρας επτά παιδιών από άλλη γυναίκα και από τα ευαγγέλια ξέρουμε τα ονόματα των γιών του: Ιάκωβος, Ιωσής, Σίμων και Ιούδας. Τα ευαγγέλια αναφέρουν και για κόρες του, που όμως δεν ξέρουμε τα ονόματά τους ["Ν": από την παράδοση ξέρουμε: Εσθήρ, Θάμαρ (ή Μάρθα) και Σαλώμη, η σύζυγος του Ζεβεδαίου & μητέρα των αποστόλων Ιάκωβου & Ιωάννη].

Ο Ιωσήφ μετά την εγκυμοσύνη της Μαρίας επειδή ήταν ευσεβής και δεν ήθελε να τη διαπομπεύσει, αποφάσισε να διαλύσει τον αρραβώνα, χωρίς επίσημη διαδικασία. Τότε του εμφανίστηκε στο όνειρό του ένας Άγγελος σταλμένος από το Θεό που του αποκάλυψε για την υπερφυσική σύλληψη της Μαρίας. Όταν ξύπνησε ο Ιωσήφ έκανε όπως τον πρόσταξε ο Άγγελος και πήρε στο σπίτι του τη Μαρία. Δεν είχε όμως συζυγικές σχέσεις μαζί της. Στο σχέδιο της θείας οικονομίας ήταν, ν' αναδειχθεί ο Ιωσήφ ως προστάτης της Μαρίας και του θείου Βρέφους. Γι' αυτό ο αρραβώνας ήταν απαραίτητος, για να καλυφθεί η υπερφυσική γέννηση του Ιησού. Έτσι ο Ιωσήφ υπήρξε απλώς μνήστωρ και ποτέ σύζυγος.

Όταν πλησίαζε ο καιρός η Μαρία να γεννήσει, ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Οκταβιανός, που ονομάστηκε Αύγουστος, είχε διατάξει να απογραφεί όλος ο πληθυσμός που ήταν κάτω από την Ρωμαϊκή κυριαρχία και ο καθένας έπρεπε να πάει στον τόπο της καταγωγής του. Ο Ιωσήφ έπρεπε να πάει να απογραφεί, μαζί με τη Μαρία, στην πόλη της καταγωγής του, τη Βηθλεέμ. Λόγω της πληθώρας των απογραφομένων, δε βρίσκουν πουθενά κατάλυμα παρά μόνο σ' ένα σταύλο. Εκεί, η Μαρία γέννησε τον Ιησού.


Ο δίκαιος Ιωσήφ και ο διάβολος που τον βάζει σε πειρασμό

(λεπτομέρεια από την εικόνα της Γέννησης του Χριστού - δες & εδώ)

Μετά τη γέννηση του Ιησού, ο Ιωσήφ με τη Μαρία παρέμειναν στη Βηθλεέμ. Επειδή ο Ηρώδης, μετά την προσκύνηση των μάγων, ήθελε να σκοτώσει το Θείο βρέφος, άγγελος Κυρίου παρουσιάστηκε σε όνειρο στον Ιωσήφ και του είπε να πάρει το παιδί και τη μητέρα Του και να φύγουν στην Αίγυπτο. Πράγματι, ο Ιωσήφ πήρε τη Θεοτόκο και το Θείο βρέφος και έφυγαν μέσα στο σκοτάδι. Έφτασαν στην Αίγυπτο και έμειναν εκεί μέχρι το θάνατο του Ηρώδη. Σήμερα στο παλιό Κάϊρο, κοντά στο μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου, βρίσκεται το σπήλαιο με το πηγάδι, όπου έμεινε η αγία οικογένεια κατά τη διάρκεια της διαμονής της στην Αίγυπτο. Μετά το θάνατο του Ηρώδη και ύστερα από ειδοποίηση του αγγέλου, η αγία οικογένεια επέστρεψε, όπου εγκαταστάθηκε και πάλι στη Ναζαρέτ.

Μετά τη μετάβαση του Ιησού στο Ναό όταν ήταν δώδεκα ετών ο Ιωσήφ δεν μνημονεύεται πλέον. Γι' αυτό υποθέτουμε ότι πρέπει να πέθανε λίγο μετά από τη μετάβαση στο Ναό.

 

***

Από εδώ, συμπληρώνουμε:

 

Εικ. από εδώ

Ευθύς τήν πρώτην Κυριακήν μετά τά Χριστούγεννα η Εκκλησία τιμά καί μνημονεύει τόν Ιωσήφ τόν Μνήστορα, ο οποίος διετάχθη από τήν Πρόνοιαν του Θεού νά προστατεύση τήν Παρθένον Μαρίαν, τόν Άγιον Ιάκωβον τον Αδελφόθεο, ως πρώτον Επίσκοπον της Εκκλησίας καί τόν Προφήτην καί Βασιλέα Δαβίδ, εκ του γένους του οποίου κατήγετο η Παρθένος Παναγία. Χαρακτηριστικά γράφεται εις τό Συναξάριον, ότι «Τιμώ Ιωσήφ, μνήστορα της Παρθένου, ως εκλεγέντα φύλακα ταύτης μόνον». Τιμάται ο Ιωσήφ ως φύλακας της παρθενίας της Θεοτόκου καί μόνον καί ως προστάτης της Παναγίας καί του θείου Βρέφους, κατ επιταγήν του Θεού.
Η τιμητική ημέρα της Κυρίας Θεοτόκου είναι ακριβώς η επομένη ημέρα των Χριστουγέννων, η 26η Δεκεμβρίου, η οποία ονομάζεται «η Σύναξις της Υπεραγίας Θεοτόκου», δηλαδή προσκαλούνται οι χριστιανοί νά συναχθούν τήν επομένην των Χριστουγέννων, διά νά τιμήσουν καί δοξολογήσουν τήν αειπάρθενον Κόρην, η οποία ηξιώθη νά φέρη εις τά σπλάχνα της αυτόν τόν Θεόν καί νά τόν γεννήση τέλειον Θεόν καί τέλειον Ανθρωπον, χωρίς αμαρτίαν, τόν Θεάνθρωπον καί Φιλάνθρωπον Κύριον καί Θεόν καί Σωτήρα του κόσμου.
Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης γράφει εις τόν Συναξαριστήν του: Ο Ιωσήφ ο Μνήστωρ ήτο υιός Ιακώβ, υιού του Ματθάν καί ήτο απόγονος του Δαβίδ από τήν φυλήν Ιούδα. Νέος ενυμφεύθη μέ τήν Σαλώμην [όχι του Ηρώδη] καί απέκτησαν επτά παιδιά, των οποίων τά ονόματα είναι: Ιάκωβος, Ιωσής, Ιούδας καί Σίμων, Εσθήρ, Μάρθα καί Σαλώμη. Γέρων πλέον, κατά θείαν πρόνοιαν, έγινε μνήστωρ της Παρθένου Μαρίας, ολίγον καιρόν πρό του Ευαγγελισμού της. Καί ετάχθη ως φύλακας της παρθενίας της Παναγίας καί προστάτης της. Αυτήν τήν επιταγήν του Θεού εφύλαξεν άριστα ο Ιωσήφ, διά τούτο καί τιμάται από τήν Εκκλησίαν.

 

***

Ο άνθρωπος της υπομονής, της υπακοής και της αγάπης! (από εδώ)

 

+ "Θαυμάστε πίστη, θαυμάστε υπακοή!! Η πίστη του και η υπακοή του μεγαλύτερες από την πίστη και την υπακοή του Αβραάμ. Ο Αβραάμ πίστεψε στην υπόσχεση του Θεού πως θ' αποκτούσε παιδί. Το παιδί αυτό θα γεννιόταν μεν από γυναίκα στείρα, μα όχι «άνευ σποράς». Ενώ ο Ιωσήφ πίστεψε αμέσως στα λόγια του αγγέλου, πως η κόρη πούνε κοντά του «συνέλαβεν άνευ σποράς» κι ότι είναι παρθένος, αγνή. Πίστεψε, κι αμέσως έκανε ο,τι του είπε ο άγγελος. «Διεγερθείς ο Ιωσήφ από του ύπνου εποίησεν ως προσέταξεν αυτώ ο άγγελος Κυρίου και παρέλαβε την γυναίκα αυτού».
Την πρώτη Κυριακή μετά τα Χριστούγεννα η Εκκλησία μας τιμά τη μνήμη του Ιωσήφ του μνήστορος, του προστάτη, του ανθρώπου της υπομονής, της υπακοής και της αγάπης!"

+ "Marvel his faith, admire his obedience. The faith and obedience of more than loyalty of Abraham. Abraham believed in God's promise he would acquire a child. And the child would be born while his wife was sterile, but not "without seed". While Joseph believed immediately in the words of an angel, that Maria (Panagia) would bring the Messhia to the world "without seed" and that she is absolutely pure.
On the first Sunday after Christmas the Church celebrates the memory of Joseph mnistoros, prostate, human patience, obedience and love!"

 

***

 

ΥΠΗΡΕΤΗΣ ΤΟΥ ΘΑΥΜΑΤΟΣ

(από εδώ)

π. ΔΑΝΙΗΛ ΑΕΡΑΚΗ
ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΜΑΣ
 

  «Ιωσήφ υιός Δαβίδ, μη φοβηθής παραλαβείν Μαριάμ την γυναίκα σου το γάρ εν αυτή γεννηθέν εκ Πνεύματος εστίν αγίου» (Ματθ. 1, 20)

 

 

Θαύμα θαυμάτων

 


Για κάποιον υπηρέτη, αγαπητοί, για κάποιον υπηρέτη θα μιλήσουμε. Για κάποιον πιστό υπηρέτη κάποιου μεγάλου βασιλιά. Ποιος ο βασιλιάς; Είναι εκείνος, για τον οποίον ρώτησαν οι τρεις μάγοι σαν έφτασαν στα Ιεροσόλυμα: «Πού εστίν ο τεχθείς βασιλεύς των Ιουδαίων;» (Ματθ. 2, 2). Είναι ο Βασιλεύς των βασιλευόντων. Ο Κύριος και Θεός μας. Ο Κύριος, που «έλαβε δούλου μορφήν» και ενανθρώπησε. Είναι ο Ιησούς Χριστός, ο Υιός και Λόγος του Θεού.

 


Θαύμα μέγα η ενανθρώπηση του Θεού Λόγου, θαύμα υπερφυές και εξαίσιο, θαύμα θαυμάτων. Το βλέπει το θαύμα αυτό αιώνες προ Χριστού ο Βαρούχ και λέει: «Ο Θεός επί της γης ώφθη και εν τοις ανθρώποις συνανεστράφη» (Βαρ. 3, 38). Το βλέπει ο προφήτης Ησαΐας και λέει: «Παιδίον εγεννήθη ημίν, υιός και εδόθη ημίν... και καλείται το όνομα αυτού μεγάλης βουλής άγγελος, θαυμαστός σύμβουλος, Θεός ισχυρός, εξουσιαστής, άρχων ειρήνης, πατήρ του μέλλοντος αιώνος» (Ήσ. 9, 6). Το βλέπει ο ευαγγελιστής Ιωάννης και λέει: «Και ο Λόγος σαρξ εγένετο και εσκήνωσεν εν ημίν» (Iωάν. 1, 14). Το βλέπει ο απόστολος Παύλος και λέει: «Θεός εφανερώθη εν σαρκί» (Α' Τιμ. 3, 16). Το βλέπουν το θαύμα αυτό οι ιεροί υμνογράφοι και λένε: «Θεός το τεχθέν, η δε μήτηρ παρθένος». «Ο ων και προών και φανείς ως άνθρωπος Θεός, ελέησον ημάς». Το βλέπουν το θαύμα αυτό οι Πατέρες της Εκκλησίας και πλέκουν με τα ωραιότερα λόγια και τις ωραιότερες εικόνες λόγους ρητορικούς για τη θεία ενανθρώπηση. Βλέπει το θαύμα αυτό ιδίως ο Μέγας Αθανάσιος και γράφει το περίφημο έργο του περί της ενανθρωπήσεως του Λόγου.
Εορτή εορτών, πρώτη των εορτών, μητρόπολις των εορτών, ονομάζεται η γιορτή των Χριστουγέννων, θαύμα θαυμάτων το γεγονός, που ο άγγελος αναγγέλλει και σε μάς, «ότι ετέχθη ημίν σήμερον σωτήρ» (Λουκ. 2, 11). θαύμα θαυμάτων.


πηγή: http://o-nekros.blogspot.gr/


Προβολή άρθρου...

Τετάρτη 24 Δεκεμβρίου 2014

Ευχές ...

Καλημερίζω φέρνοντας αγέρα μυρωμένο,

απ’ τα αφρισμένα κύματα χιλιοτραγουδισμένο ...

 

Σένα σε πρέπει αφέντη(ντρα) μου καρέκλα καρυδένια,

για ν’ ακουμπάει η μέση σου η μαργαριταρένια …

 

Σε όλους σας ευχόμαστε, αγάπη, ειρήνη, υγεία,

καλή καρδιά, χαμόγελο και θεία ευλογία!

 

(από τα Κάλαντα Πρωτοχρονιάς Χίου:

https://www.youtube.com/watch?v=l44UIqeQ18E )

 

ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΤΟΝ ΦΙΛΟ ΚΑΙ ΣΥΝΕΡΓΑΤΗ Ε.Κ. ΠΟΥ ΜΑΣ ΤΟ ΕΣΤΕΙΛΕ ….

 

Λέξεις που είναι πάρα πολύ δύσκολο να τις προφέρεις

Λέξεις που είναι πάρα πολύ δύσκολο να τις προφέρεις

 

Τρίτη 23 Δεκεμβρίου 2014

Τὰ ζῶα τῆς φάτνης

Τοῦ περιοδ. «Ο ΣΩΤΗΡ»,

ἀρ. τ. 2101, 15.12.14

 

               

Στὴ βυζαντινὴ εἰκόνα τῆς Γεννήσεως τοῦ Σωτῆρος τὸ κεντρικὸ πρόσωπο, τὸ θεῖο Βρέφος, ­εἰκονίζεται μέσα σὲ σπήλαιο ἀνάμεσα σὲ ζῶα· μᾶλλον τὰ ζῶα εἶναι σκυμμένα πάνω Του· εἶναι πάντοτε δύο καὶ εἶναι συγκεκριμένα: ἕνας «βοῦς» (βόδι) καὶ ἕνας «ὄνος» (γαϊδουράκι).

 

Δηλώνεται ἔτσι ὅτι ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ γεννήθηκε ὡς ἄνθρωπος ὄχι σὲ παλάτι βασιλικό, οὔτε κὰν σὲ σπίτι ὅπου μένουν ἄνθρωποι, ἀλλὰ σὲ στάβλο, σὲ σπηλιὰ ποὺ χρησίμευε ὡς κατάλυμα ζώων! Ὑπενθυμίζει δηλαδὴ τὶς πολὺ ταπεινὲς συνθῆκες ὑπὸ τὶς ὁποῖες γεννήθηκε ὁ Κύριος, ποὺ ἦταν ἡ ἀρχὴ τῶν ἀλλεπάλληλων ταπεινώσεων ποὺ καταδέχθηκε νὰ ὑπομείνει στὴν ἐπὶ γῆς ζωή Του γιὰ τὴ σωτηρία μας μέχρι τὴν Ἄκρα Ταπείνωση τοῦ σταυρικοῦ Πάθους Του!

 

             

Δὲν πρόκειται ὅμως μόνο γι᾿ αὐτό. Ἡ παρουσία τῶν δύο συγκεκριμένων ζώ­ων κοντὰ στὸ νηπιάσαντα Θεὸ ὑπενθυμίζει κυρίως τὴν ἐκπλήρωση δύο προφητειῶν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, τῶν προφητῶν Ἀμβακοὺμ καὶ Ἡσαΐα.

              

Ὁ προφήτης Ἀμβακοὺμ μὲ τὸ προφητικό του βλέμμα διακρίνει τὴν ἐνανθρώπηση τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, ποὺ ἐπρόκειτο νὰ συμβεῖ μετὰ ἀπὸ αἰῶνες, καὶ λέγει στὸν Υἱὸ μεταξὺ τῶν ἄλλων: «Ἐν μέσῳ δύο ζῴων γνωσθήσῃ» (Ἀμβ. γ´ 2). Στὸ χωρίο αὐτὸ ἔχουν δοθεῖ πολλὲς ἑρμηνεῖες· αὐτὴ ποὺ μᾶς ἐνδιαφέρει ἐδῶ εἶναι ἡ ἑξῆς: Θὰ γνωρισθεῖς ἀνάμεσα σὲ δύο ζῶα. Ὁ Θεὸς «ἐφανερώθη ἐν σαρκί» (Α´ Τιμ. γ´ 16), ἔγινε γνωστὸς κατ᾿ ἀρχὰς μεταξὺ δύο ζώων. Ἑπομένως ἡ βυζαντινὴ ἁγιογραφία εἶναι σὰν νὰ μᾶς λέει: Κοιτάξτε αὐτὸ τὸ βρέφος! Εἶναι ὁ Μεσσίας ποὺ προφήτευσε ὁ προφήτης Ἀμβακούμ.

 

Πιὸ σαφὴς εἶναι ἡ προφητεία τοῦ προφήτη Ἡσαΐα: «Ἔγνω βοῦς τὸν κτησάμενον καὶ ὄνος τὴν φάτνην τοῦ κυρίου αὐτοῦ, Ἰσραὴλ δέ με οὐκ ἔγνω καὶ ὁ λαός με οὐ συνῆκε» (Ἡσ. α´ 3). Ἐδῶ ὁμιλεῖ ὁ Θεὸς μὲ παράπονο γιὰ τὴν ­ἀχαριστία καὶ ἀπιστία τῶν Ἰσραηλιτῶν καὶ λέει: Τὸ βόδι γνωρίζει τὸν ἰδιοκτήτη ποὺ τὸ φρον­τίζει, καὶ τὸ γαϊδουράκι ξέρει τὴ φάτνη τοῦ κυρίου του. Ἀντίθετα, ὁ περιούσιος λαός μου, ὁ Ἰσραήλ, ποὺ τόσο τὸν ἔχω εὐεργετήσει, δὲν μὲ ἀναγνωρίζει εἰλικρινὰ Κύριό του, δὲν μὲ νιώθει.

               

Ἡ παράδοση τῆς Ἐκκλησίας ἐφάρμοσε τὸ χωρίο στὴν περίσταση τῆς Γεννήσεως. Τὰ ζῶα τῆς φάτνης ἀναγνώρισαν τὸν Δεσπότη τους, τὸν Κύριο τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς. Τὸν ἀναγνώρισαν καὶ Τὸν προσκύνησαν. Οἱ Ἰουδαῖοι ὅμως δὲν Τὸν ἀντιλήφθηκαν. Δὲν ὑπῆρχε χῶρος στὸ πανδοχεῖο τῆς Βηθλεὲμ γιὰ τὴν Παρθένο καὶ τὸν κυοφορούμενο Μεσσία, οἱ πόρτες τῶν Βηθλεεμιτῶν ἔμειναν κλειστὲς γιὰ τὸν ἐρχόμενο Κύριο, καὶ οἱ καρδιές τους παγωμένες. Ἐλάχιστες ἁγνὲς καρδιὲς βρέθηκαν ἄξιες καὶ πρόθυμες νὰ Τὸν προσκυνήσουν, οἱ ποιμένες.

               

Τὸ παράπονο τοῦ Θεοῦ στὴ συγκεκρι­μένη προφητεία τονίζεται ἀκόμη περισσότερο ἀπὸ τὸ εἶδος τῶν ζώων ποὺ συγ­κρίνονται μὲ τοὺς ἀνθρώπους – Ἰ­­σ­ραηλίτες. Εἶναι δύο ζῶα γνωστὰ γιὰ τὴ χαμηλὴ νοημοσύνη τους· ­μάλιστα, προκειμένου γιὰ τὸν ὄνο, καὶ γιὰ τὸ πεῖσμα του. Δύο ζῶα ποὺ οἱ ὀνομασίες τους χρησιμοποιοῦνται ὑβριστικὰ ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους. Αὐτὰ κατάλαβαν τὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ στὴ γῆ· ὁ ἄνθρωπος, ἡ κορωνίδα τῆς ὁρατῆς δημιουργίας, δὲν τὴν κατάλαβε – γεγονὸς ποὺ καταδει­κνύει τὸ κατάντημα τοῦ ἀνθρώπου: «ἄνθρωπος ἐν τιμῇ ὢν οὐ συνῆκε, παρα­συνεβλήθη τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις καὶ ὡμοιώθη αὐτοῖς» (Ψαλ. μη´ [48] 13). Ὁ ἄνθρωπος, ἐνῶ τιμήθηκε ἀπὸ τὸν Θεὸ μὲ τὸ «κατ᾿ εἰκόνα», δὲν τὸ ἀντιλήφθηκε, δὲν τὸ ἐκτίμησε αὐτό. Ἀλλὰ μὲ τὶς ἁμαρτίες του ἔκανε τὸν ἑαυτό του ὅμοιο μὲ τὰ ζῶα, ποὺ δὲν ἔχουν λογικὸ ὅπως αὐτός.

 

Σύμφωνα μὲ αὐτὴ τὴν προοπτικὴ τὰ δύο ζῶα συμβολίζουν καὶ κάτι ἄλλο: τὸν ἄνθρωπο ποὺ ἀποκτηνώθηκε ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, τὸν ὁποῖο ἐλεεῖ ὁ Θεὸς καὶ προσφέρεται σ᾿ αὐτὸν ὡς «ὁ ἄρτος ὁ ζῶν ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβάς» (Ἰω. Ϛ´ 51), ἡ πνευματικὴ τροφὴ ποὺ θὰ τοῦ δώσει τὴν ἀληθινὴ ζωή, τὴ ζωὴ τῆς κοινωνίας μὲ τὸν Θεό, ποὺ θὰ τὸν κάνει ἄνθρωπο ἀληθινό, θεὸ κατὰ χάριν. Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος στὴ χριστουγεννιάτικη ὁμιλία του ­διακρίνει στὰ δύο ζῶα τοὺς δύο «λαούς»: τὸ βό­­δι, νομικῶς καθαρὸ ζῶο (βλ. ­Λευϊτ. ια´ [11]), συμβολίζει τοὺς Ἰουδαίους, οἱ ὁ­ποῖοι «μηρυκάζουν» (ὅπως τὸ βόδι) τὸ Νόμο τοῦ Θεοῦ· ὁ ὄνος, νομικῶς ἀκάθαρτο, συμβολίζει τοὺς εἰδωλολάτρες (βλ. PG 36, 332A).

.               

Τὰ δύο διαφορετικὰ ζῶα συνάζονται κοντὰ στὸ Σωτήρα, ποὺ ἔρχεται νὰ δημιουργήσει τὴ μία οἰκογένεια τῆς Ἐκκλησίας, μέσα στὴν ὁποία «οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος οὐδὲ Ἕλλην…», ἀλλὰ «πάντες» εἶναι «εἷς ἐν Χριστῷ»· ὅλοι οἱ πιστοὶ ἔχουν γίνει ἕνας νέος ἄνθρωπος μὲ τὴν ἕνωσή τους μὲ τὸν Χριστό (Γαλ. γ´ 28). Δὲν ἰσχύουν πλέον διαφορὲς ἐθνικότητας, κοινωνικῆς τάξεως καὶ φύλου. Τώρα ὑπάρχει ὁ ἐν Χριστῷ ἄνθρωπος, «ὁ καινὸς ἄνθρωπος» (Ἐφ. β´ 15), ὁ ἀναγεννημένος, ὁ ἁγιασμένος, ὁ ἄνθρωπος τῆς Χάριτος, ποὺ οἱ διαθέσεις, τὰ λόγια, οἱ πράξεις του ἔχουν τὴ σφραγίδα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

 

.                 

Δύο ζῶα κοντὰ στὴ φάτνη τοῦ νεογέννητου Χριστοῦ! Πόσα μηνύματα: τὸ μυστήριο τῆς ἀποδοκιμασίας τοῦ Μεσσία, ὁ φοβερὸς ξεπεσμὸς τοῦ ἀνθρώπου, ἡ χαρὰ γιὰ ἕνα καινούργιο ξεκίνημα τῆς ἀνθρωπότητας· ἡ ἐλπίδα τέλος γιὰ μιὰ καινούργια ἀρχὴ καὶ στὴ δική μας προσωπικὴ ζωή!


Προβολή άρθρου...

Παρασκευή 19 Δεκεμβρίου 2014

Θλίψη, οδύνη αλλά και αγανάκτηση για Πάπα από την Μητρόπολη Πειραιώς

 

 

«Θλίψη, οδύνη αλλά και αγανάκτηση προκάλεσαν στο χριστεπώνυμο πλήρωμα της τοπικής μας Εκκλησίας τα όσα απαράδεκτα ελέχθησαν και επράχθησαν, για μια ακόμη φορά κατά το διήμερο της επισήμου επισκέψεως του αιρεσιάρχη Πάπα κ. Φραγκίσκου του Α΄, κατά την «θρονική εορτή» του Φαναρίου στις 30.11.2014. Δεχθήκαμε πολλές διαμαρτυρίες ευσεβών χριστιανών και ερωτήματα και δώσαμε απαντήσεις, τις οποίες θεωρήσαμε αναγκαίο να δημοσιεύσουμε στην παρούσα ανακοίνωσή μαςμε σκοπό την ενημέρωσή τουπιστού λαού του Θεού, τον επιστηριγμό του στην αλήθεια της Ορθοδοξίας και την προφύλαξή του από την αίρεση και από αυτούς, που την εκφράζουν και την προωθούν.

 

Στο Φανάρι, σε γενικές γραμμές μπορούμε να πούμε, ότι επανελήφθη το ίδιο τυπικό και οι ίδιες τελετουργικές φιέστες, που έλαβαν χώρα κατά την επίσκεψη του πρώην και νυν «επιτίμου» Πάπα Βενεδίκτου του ΙΣΤ΄ στο Φανάρι το 2006. Είχαμε δηλαδή και τώρα,όπως και τότε, μια πανηγυρική υποδοχή ενός αιρεσιάρχου ωσάν να ήταν Ορθόδοξος επίσκοπος. Ο Πάπας προσφωνήθηκε ως «αγιώτατος» και ως κανονικός επίσκοπος Ρώμης, εψάλη προς τιμήν του ένα κατάπτυστο «τροπάριο» («Πρωτοκλήτου λυχνία τε, άγει εορτήν λαμπροφόρον, δεχομένη τον Πρόεδρον, Ρωμαίων Εκκλησίας της σεπτής,…»), και ανεπέμφθη υπό του διακόνου ειδική δέηση «υπέρ του αγιωτάτου επισκόπου και Πάπα Ρώμης». Κατά δε την θεία Λειτουργία της εορτής είχαμε ουσιαστικά ένα ημι-συλλείτουργο. Και τούτο διότι ο Πάπας, φέρων ωμοφόριο, δέχθηκε από τον Πατριάρχη και ανταπέδωσε τον λειτουργικό ασπασμό προ της αγίας Αναφοράς, πράγμα το οποίο μόνο σε συλλειτουργούντες ιερείς και αρχιερείς επιτρέπεται, απήγγειλε το «Πάτερ ημών», τον θυμιάτισαν ως κανονικό επίσκοπο, ευλόγησε τον λαό, εν τέλει του παραχωρήθηκε ο άμβωνας προκειμένου να ομιλήσει.

 

Συνεπής προς την νέα Εκκλησιολογία του, περί διηρημένων Εκκλησιών, υπήρξε και η ομιλία του Παναγιώτατου προς τον Πάπα κατά την Θεία Λειτουργία της εορτής. Περί της καινοφανούς αυτής και εντελώς ξένης προς την Ορθόδοξη Εκκλησιολογία θεωρίας, έχει ήδη δημοσιευθεί πρόσφατα από την «Σύναξη κληρικών και μοναχών» ευστοχώτατο και θεολογικότατο κείμενο με τίτλο «Η Νέα Εκκλησιολογία του Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου» (http://www.theodromia.gr/A9455A79.el.aspx), το οποίο υπέγραψαν μέχρι στιγμής έξι Μητροπολίτες, εκατοντάδες κληρικοί, ηγούμενοι ιερών Μονών, μοναχοί και μοναχές και χιλιάδες λαϊκοί.Δεν θα μπούμε στο κόπο να ανατρέψουμε μία προς μία τις περί διηρημένων Εκκλησιών θέσεις του κ. Βαρθολομαίου, διότι ανατρέπονται με άριστο τρόπο, στο παρά πάνω μνημονευθέν θεολογικότατο κείμενο, στο οποίο παραπέμπουμε τον αναγνώστη. Ούτε επίσης. τα κατά παράβασιν των Ιερών Κανόνων, διαπραχθέντα κατά την διάρκεια της εορτής, διότι πάνω σ' αυτά αναφέρθηκε με πληρότητα και ακρίβεια στο ευστοχώτατο άρθρο του ο π. Αναστάσιος Γκοτσόπουλος με τίτλο: «Εκκλησιολογικώς και κανονικώς απαράδεκτα όσα συνέβησαν εις το Φανάριον κατά το Συλλείτουργον με τον …Αγιώτατον». Θα περιοριστούμε μόνο σε ορισμένους σχολιασμούς της ομιλίας του Παναγιωτάτου κατά την Θεία Λειτουργία της εορτής.

 

Όπως αναφέρει: «διά της πρό πεντήκοντα ετών συναντήσεως εκείνων (του Πάπα Παύλου του ΣΤ΄ και του Οικ. Πατριάρχου κυρού Αθηναγόρου) εν τηΑγία Πόλει ο ρους της ιστορίας ήλλαξε κατεύθυνσιν, αι παράλληλοι και ενίοτε συγκρουόμεναι πορείαι των Εκκλησιών ημών συνηντήθησαν εις το κοινόν όραμα της επανευρέσεως της απολεσθείσης ενότητος αυτών…». Ο Παπισμός και η Ορθοδοξία παρουσιάζονται ως δύο εκκλησίες, οι οποίες ενώ έχουν την ίδια (υποτίθεται Ορθόδοξη) πίστη, κατά παράδοξο όμως τρόπο, έχουν απωλέσει την ενότητά τους. Οι δύο αυτές εκκλησίες κατά τον «ρουν της ιστορίας» κάποτε «συνηντήθησαν εις το κοινόν όραμα της επανευρέσεως της απολεσθείσης ενότητος αυτών», χάρις στις, εδώ και 50 χρόνια, σύντονες προσπάθειες των προκατόχων των Πάπα Παύλου του ΣΤ΄και Οικ. Πατριάρχου Αθηναγόρου.

 

Προς την κατεύθυνση αυτή αγωνίζεται και ο ίδιος, όπως και οι προκάτοχοί του και καταβάλλει πάσαν δυνατή προσπάθεια «προς άρσιν των επί χιλιετίαν όλην συσσωρευθέντων εμποδίων», διά μέσου του διαλόγου «μεταξύ αδελφών και ουχί ως άλλοτε, αντιπάλων, εν ειλικρινεία ορθοτομούντων τον λόγον της αληθείας, αλλά και σεβομένων αλλήλους ως αδελφούς». Κατά τον Παναγιώτατο ο Παπισμός δεν βρίσκεται εν αιρέσει, αφού ορθοτομεί τον λόγον της αληθείας, οι δε μεγάλες και χαώδεις δογματικές διαφορές μας με τους Παπικούς σμικρύνονται, (δογματικός μινιμαλισμός), και βαφτίζονται ως απλά εμπόδια, προφανώς μικρής σημασίας, τα οποία πρέπει πάση θυσία να ξεπερασθούν. Αλήθεια πόσο αδελφοί μας, και όχι πλέον αντίπαλοι, μπορούν να θεωρηθούν οι νεοναζί Ουνίτες Ουκρανοί, που σήμερα επιδίδονται σε κάθε είδους θηριωδίες, βανδαλισμούς, ακόμη και σφαγές αθώων Ορθοδόξων Ουκρανών αδελφών μας; Δεν είναι βεβαίως τυχαίο το γεγονός, ότι πρόσφατα ο Πάπας Φραγκίσκος ο Α΄ έστειλε στην Ουκρανία τον Καρδινάλιο της Βιέννης Christoph Shosoebornνα γιορτάσει μαζί με την «ελληνο-καθολική εκκλησία», (δηλαδή την Ουνιτική «εκκλησία»), την 25η επέτειο από την αποκατάστασή της, μετά την κατάρρευση του μαρξιστικού καθεστώτος, εκφράζοντας έτσι το αγωνιώδες ενδιαφέρον του για την Ουνία και αδιαφορώντας για την καταστροφή του Ορθοδόξου Ουκρανικού λαού. Επίσης με έκπληξη διαπιστώσαμε, ότι ο κ. Βαρθολομαίος δεν ανέφερε τίποτε απολύτως για τα δραματικά γεγονότα γενοκτονίας, που συντελούνται στην μαρτυρική Ορθόδοξη Ουκρανία, για να μην θίξει προφανώς τον Πάπα, ο οποίος είναι και ο κύριος υπεύθυνος του δράματος αυτού.

 

Ομιλεί επίσης για τους κοινούς Πατέρες της πρώτης χιλιετίας, οι οποίοι «την πίστιν ταύτην εβίωσαν και εδογμάτισαν…συνελθόντες εξ ανατολών και δυσμών εν οικουμενικαίς συνόδοις, κληροδοτήσαντες αυτήν εις τας Εκκλησίας ημών ως θεμέλιον ακλόνητον της ενότητος ημών». Για τους αγίους και θεοφόρους Πατέρες της δευτέρας χιλιετίας, τους στηλιτεύσαντας έργοις και λόγοις και συνοδικώς αποκόψαντας εκ του σώματος της Ορθοδόξου Εκκλησίας ως Παναίρεση τον Παπισμό, ουδείς λόγος! Φαίνεται, ότι τους αγίους αυτούς (Μέγα Φώτιο, άγιο Γρηγόριο Παλαμά, άγιο Μάρκο τον Ευγενικό, άγιο Κοσμά τον Αιτωλό, άγιο Νικόδημο τον αγιορείτη, άγιο Νεκτάριο, άγιο Ιουστίνο Πόποβιτς, κ.α.), πρέπει να τους διαγράψουμε από το εορτολόγιο της Εκκλησίας, αφού, σύμφωνα με παλαιότερη ρήση του κ. Βαρθολομαίου, «έπεσαν θύματα του αρχεκάκου όφεος», και τώρα βρίσκονται υπόλογοι ενώπιον του δικαιοκρίτου Θεού!

 

Στη συνέχεια με δεδομένο το γεγονός, ότι ο Παπισμός ετήρησε ανόθευτο και αναλλοίωτο τον θησαυρό της πίστεως, θέτει το εξής ρητορικό ερώτημα: «πρός τί ηπιστότης ημών εις το παρελθόν, εάν τούτο ουδέν σημαίνει διά το μέλλον»; Στρέφοντας δε το βλέμμα προς το μέλλον, εκφράζει κατεπείγουσα την ανάγκη της από κοινού συνεργασίας για το καλό της ανθρωπότητος: «Πώς θα επιβιώση αύριον μία ανθρωπότης σπαρασσομένη σήμερον από ποικίλας διαιρέσεις, συγκρούσεις και εχθρότητας, πολλάκις μάλιστα και εν ονόματι του Θεού; Πώς θα κατανεμηθή οπλούτος της γης δικαιότερον ώστε να μη βιώση αύριον η ανθρωπότης τήν πλέον στυγεράν δουλείαν, την οποίαν εγνώρισέ ποτε; Ποίον πλανήτην θα εύρουν α ιεπόμεναι γενεαί, διά να κατοικήσουν, όταν ο σύγχρονος άνθρωπος εν τη απληστία του τον καταστρέη ανηλεώς και ανεπανορθώτως»;

 

Ήδη έχομε τονίσει σε παλαιότερες ανακοινώσεις μας, ότι «από κοινού συνεργασία», μεταξύ Εκκλησίας και αιρέσεως, ουδέποτε υπήρξε στην ιστορία και στην Παράδοσή της, διότι άνευ της κοινής πίστεως δεν μπορεί να υπάρξει κοινή συμπόρευση και συνεργασία. «Μη γίνεσθε ετεροζυγούντες απίστοις. Τις γαρ μετοχή δικαιοσύνη και ανομία; Τις δε κοινωνία φωτί προς σκότος;» (Β΄Κορ. 6,14) φωνάζει ο απόστολος. Ποιά «κοινωνία» και συνεπώς ποιά μορφή συνεργασίας, είτε στον κοινωνικό, είτε στον φιλανθρωπικό, είτε σε οποιοδήποτε άλλο τομέα, μπορεί να υπάρξει μεταξύ του «φωτός» της Εκκλησίας και του «σκότους» του Παπισμού; Καμία! Ένα τέτοιο ενδεχόμενο το αποκλείει όχι μόνον ο απόστολος, αλλά και ολόκληρη η πατερική και κανονική μας παράδοση. Οι άγιοι Πατέρες, αφ' ής στιγμής αναθεμάτιζαν και απέκοπταν συνοδικώς τους αιρετικούς από την Εκκλησία, ουδέποτε διενοήθησαν οποιαδήποτε μορφή συνεργασίας με αυτούς. Αντίθετα συνιστούσαν στο λαό τελεία αποχή και απομάκρυνση από αυτούς, όπως φεύγει κανείς από όφεως. Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος ερμηνεύοντας τον λόγον του αποστόλου: «Πείθεσθε τοις ηγουμένοις υμών και υπείκετε…» (Εβρ.13,17), αναφέρει: «Πως ουν Παύλος φησί 'πείθεσθε τοις ηγουμένοις υμών και υπείκετε; Ανωτέρω ειπών 'ων αναθεωρούντες την έκβασιν της αναστροφής μιμείσθε την πίστιν', τότε είπε 'πείθεσθε τοις ηγουμένοις υμών και υπείκετε'. Τι ούν φησίν όταν πονηρός ή και μη πεισόμεθα; Πονηρός, πώς λέγεις; Ει μεν περί πίστεως ένεκεν, φεύγε αυτόν και παραίτησαι, μη μόνον αν άνθρωπος ή, αλλά καν άγγελος εξ' ουρανού κατιών…».[1] Ο Μέγας Αθανάσιος σε επιστολή του προς μοναχούς μεταξύ των άλλων λέγει: «…ών το φρόνημα αποστρεφόμεθα, τούτους από της κοινωνίας προσήκει φεύγειν».[2]

 

Στη συνέχεια ο Παναγιώτατος στρέφει τον λόγο προς το πρόσωπο του υψηλού επισκέπτου του και τον εγκωμιάζει για τις «αρετές» και τα «χαρίσματα» με τα οποία είναι προικισμένη η ψυχή του: «Κηρύττετε διά των λόγων Σας, αλλά προ πάντων και κυρίως διά της απλότητος, της ταπεινοφροσύνης και της αγάπης προς πάντας, διά των οποίων ασκείτε το υψηλόν Σας λειτούργημα. Εμπνέετε εμπιστοσύνην εις τούς δυσπίστους, ελπίδα εις τούς απεγνωσμένους, προσδοκίας εις όσους αναμένουν μίαν Εκκλησίαν στοργικήν προς πάντας». Ωστόσο, όπως ήδη και παλαιότερα έχομε τονίσει, τέτοιου είδους έπαινοι δεν μπορούν να έχουν καμία θέση σε έναν αιρετικό παρά μόνον σε Ορθοδόξους και μάλιστα, όχι σε όλους, αλλά μόνον σε όσους εξ' αυτών παρουσιάζουν στη ζωή τους καρπούς αρετής και αγιότητος. Και τούτο διότι η αρετή δεν είναι ανθρώπινο κατόρθωμα, αλλά καρπός της συνέργειας του ανθρωπίνου παράγοντος και της δωρεάς της Χάριτος του Θεού.

Η δε Χάρις του Θεού, η οποία παρέχεται διά των μυστηρίων, είναι παρούσα και ενεργός μόνον εντός της Ορθοδόξου Εκκλησίας, αφού όπως γνωρίζουμε τα μυστήρια των αιρετικών είναι άκυρα και ανενεργά, μη παρέχοντα την Χάριν του αγίου Πνεύματος. Η αληθής και γνησία πνευματικότης βιούται μόνον εντός της Ορθοδόξου Εκκλησίας και ποτέ βεβαίως στην αίρεση και στην πλάνη. Η των δογμάτων ακρίβεια αποτελεί την ναπαραίτητη προϋπόθεση, αποτελεί τον θεμέλιο για την ανοικοδόμηση της αληθούς και γνησίας πνευματικής ζωής. Πίστις και έργα, δόγμα και ζωή, είναι άρρηκτα συνδεδεμένα μεταξύ τους, έτσι ώστε αλλοίωσις του ενός να φέρει αναπόφευκτα αλλοίωση και του άλλου. Οάγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων παρατηρεί σχετικά: «Ο της θεοσεβείας τρόπος εκ δύο τούτων συνέστηκε, δογμάτων ευσεβών και πράξεων αγαθών. Και ούτε τα δόγματα χωρίς έργων αγαθών ευπρόδεκτα τω Θεώ, ούτε τα μη μετ' ευσεβών δογμάτων έργα τελούμενα, προσδέχεται ο Θεός».[3] «Βίος διεφθαρμένος πονηρά τίκτει δόγματα»[4] συμπληρώνει οάγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Γι' αυτό, «ουδέν γάρ όφελος βίου καθαρού, δογμάτων διεφθαρμένων. Ώσπερ ουν ουδέ τουναντίον, δογμάτων υγιών, ει βίος ή διεφθαρμένος».[5]

 

Τέλος ο Παναγιώτατος, αφού μνημονεύει το θέμα της μελλούσης να συγκληθεί εντός του έτους 2016 Αγίας και Μεγάλης Συνόδου της Ορθοδόξου Εκκλησίας, κλείνει την ομιλία του, τονίζοντας και πάλι την κατεπείγουσα αναγκαιότητα της από κοινού συνεργασίας: «Δεν έχομεν πλέον την πολυτέλειαν της μεμονωμένης δράσεως. Οι σύγχρονοι διώκται των Χριστιανών δεν ερωτούν εις ποίαν των Εκκλησιών ανήκουν τα θύματά των. Η ενότης, περί της οποίας ημείς πολυπραγμονούμεν, πραγματοποιείται ήδη είς τινας περιοχάς, ατυχώς, διά του μαρτυρίου». Μ' άλλα λόγια οι αιρετικές διδασκαλίες του Παπισμού, για την ανατροπή και καταδίκη των οποίων μυρίους αγώνες έκαμαν οι άγιοι Πατέρες μας και ποτάμι χύθηκε το αίμα των μαρτύρων των εν τω αγίω Όρει οσιάθλων Πατέρων επί Βέκκου, των 800.000 Σέρβων νεομαρτύρων, των εν τη Ιερά Μονή Καντάρας της Κύπρου μαρτυρησάντων και αναριθμήτων άλλων, προκειμένου να μας παραδώσουν ανόθευτη την Ορθόδοξη πίστη, είναι μικράς τινός σημασίας θέματα, για τα οποία δεν πρέπει να πολυπραγμονούμε!

 

Και τούτο όχι μόνον διότι «καθ' όν χρόνον εμείς ασχολούμεθα περί τάς ημετέρας αντιλογίας, ο κόσμος βιώνει τον φόβον της επιβιώσεως, την αγωνίαν του αύριον», αλλά και διότι η ενότης περί της οποίας διαλεγόμεθα «πραγματοποιείται ήδη εις τινας περιοχάς, ατυχώς, διά του μαρτυρίου». Προφανώς εδώ ο Παναγιώτατος αναφέρεται στις πολυάριθμες σφαγές αθώων χριστιανών υπό των φανατικών μουσουλμάνων στις περιοχές της Μέσης Ανατολής και της Βορείου Αφρικής. Το συμπέρασμα από τους παρά πάνω λόγους είναι, ότι δεν πρέπει να «αντιλέγομε» στην πλάνη και την αίρεση, και κατά συνέπεια, ούτε να καταφεύγουμε στην πλούσια αντιρρητική γραμματεία των αγίων Πατέρων της δευτέρας χιλιετίας, διότι είναι περιττή και άχρηστη, αφού η ένωση των «εκκλησιών» ήδη υφίσταται μέσα στο αίμα της σφαγής των χριστιανών!

 

Ωστόσο αγνοεί, φαίνεται, ο Παναγιώτατος, ή θέλει να αγνοεί, ότι ασυγκρίτως πολύ περισσότερες, (εκατοντάδες χιλιάδες), είναι οι σφαγές μεταξύ των ιδίων των μουσουλμάνων, δηλαδή των Σιϊτών από τους Σουνίτες και αντιστρόφως, στον ανελέητο αυτό εμφύλιο πόλεμο, που έχει ξεσπάσει εδώ και τέσσερα χρόνια στη Μέση Ανατολή. Οι Τζιχαντιστές σφάζουν αδιακρίτως χωρίς να ρωτούν, πού ανήκουν τα θύματά των, αν είναι δηλαδή χριστιανοί ή μουσουλμάνοι Σιΐτες. Μήπως λοιπόν ενωθήκαμε και με το Ισλάμ, χωρίς να το ξέρουμε, διά μέσου του κοινού αίματος της σφαγής χριστιανών και μουσουλμάνων; Σε τέτοια δυστυχώς συμπεράσματα, που δεν αντέχουν σε σοβαρά κριτική, καταλήγουμε από τους παρά πάνω συλλογισμούς του Παναγιωτάτου.

 

Περαίνοντας, εκφράζουμε για μια ακόμη φορά την βαθύτατη λύπη μας για όσα απαράδεκτα ελέχθησαν και επράχθησαν κατά την φετινή επίσκεψη του Πάπα στο Φανάρι. Λόγια και έργα, τα οποία έχουν σκανδαλίσει τον πιστό λαό του Θεού, για τον οποίο βέβαια σκανδαλισμό πρόκειται να δώσουν λόγο εν ημέρα κρίσεως ενώπιον του φοβερού βήματος του Χριστού οι σκανδαλίσαντες. Σε μας απομένει, αφ' ενός μεν να προσευχόμεθα για τα πρόσωπα αυτά, μήπως ο Θεός τους φωτίσει και τους δώσει μετάνοια, αφ' ετέρου δε να παραμένουμε εδραίοι και αμετακίνητοι στην Ορθόδοξη πίστη μας επαγρυπνούντες και ανταγωνιζόμενοι προς την πολύμορφη πλάνη και παρακαλούντες και δεόμενοι του Κυρίου, όπως αναδείξει αξίους εκκλησιαστικούς ηγέτες προς δόξαν της αγίας μας ορθοδοξίας!

 

 

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών».


Προβολή άρθρου...

Τρίτη 16 Δεκεμβρίου 2014

Μεγαλυνάρια Χριστουγέννων

ΜΕΓΑΛΥΝΑΡΙΑ

 

Ψαλλόμενα εντή Ωδή ταύτη  Ήχος α'

 

Μεγάλυνον ψυχή μου, τήν τιμιωτέραν, καί ενδοξοτέραν τών άνω στρατευμάτων. (Δίς)

 

Μεγάλυνον ψυχή μου,τόν εκ τής Παρθένου, Θεόν σαρκί τεχθέντα.

 

Μεγάλυνον ψυχή μου,τόν εν τώ Σπηλαίω, τεχθέντα Βασιλέα.

 

Μεγάλυνον ψυχή μου, τών υπό τών Μάγων, Θεόν προσκυνηθέντα.

 

Μεγάλυνον ψυχή μου,τόν υπό Αστέρος, τοίς Μάγοις μηνυθέντα.

 

Μεγάλυνον ψυχή μου,τήν αγνήν Παρθένον, τήν γεννησαμένην, Χριστόν τόν Βασιλέα.

 

Μάγοι καί Ποιμένες, ήλθον προσκυνήσαι, Χριστόν τόν γεννηθέντα, εν Βηθλεέμ τή πόλει.

 

Έτερα εις τόν Ιαμβικόν Κανόνα

 

Σήμερον η Παρθένος,τίκτει τόν Δεσπότην, ένδον εν τώ Σπηλαίω.

 

Σήμερον ο Δεσπότης, τίκτεται ως βρέφος, υπό Μητρός Παρθένου.

 

Σήμερον οι Ποιμένες,βλέπουσι τόν Σωτήρα, σπαργάνοις ειλημένον, καί κείμενον εν Φάτνη.

 

Σήμερον ο Δεσπότης, ράκει σπαργανούται, ο αναφής ως βρέφος.

 

Σήμερον πάσα κτίσις,αγάλλεται καί χαίρει, ότι Χριστός ετέχθη, εκ τής Παρθένου Κόρης.

 

Ουράνιαι Δυνάμεις τεχθέντα τόν Σωτήρα, Κύριον καί Δεσπότην, μηνύουσι τώ κόσμω.

 

Δόξα...

 

Μεγάλυνον ψυχή μου, τής τρισυποστάτου, καί αδιαιρέτου, θεότητος τό κράτος.

 

Καί νύν...

 

 

 

 

Μεγάλυνον ψυχή μου, τήν λυτρωσαμένην, ημάς εκ τής κατάρας.

 


Προβολή άρθρου...





__________ Information from ESET NOD32 Antivirus, version of virus signature database 10887 (20141216) __________

The message was checked by ESET NOD32 Antivirus.

http://www.eset.com

Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου 2014

Ἡ πιὸ μεγάλη δοκιμασία

Τοῦ περιοδ. «Ο ΣΩΤΗΡ»

 

 

Ἀβραάμ, Ἀβραάμ.


–«Ἰδοὺ ἐγώ». Νά, Κύριε, εἶμαι παρών, ἀκούω.

–Πάρε τὸν ἀγαπητό σου γιό, τὸν Ἰσαάκ, τὸ παιδί σου, ποὺ τόσο ἔχεις ἀγαπήσει, πήγαινε στὴν ὑψηλὴ περιοχή, σ᾿ ἕνα ἀπὸ τὰ βουνὰ ποὺ θὰ σοῦ δείξω, καὶ ἐκεῖ πρόσ­φερέ το θυσία σ᾿ ἐμένα.
             

Αὐτὴ ἦταν ἡ ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ στὸν πατριάρχη Ἀβραάμ, ὅπως τὴν καταγράφει ὁ θεόπνευστος συγγραφέας, ὁ θεόπτης Μωυσῆς, στὸ 22ο κεφάλαιο τῆς Γενέσεως, σὲ μιὰ ἀπὸ τὶς δραματικότερες σελίδες τῆς Ἁγίας Γραφῆς.
         

Δὲν εἶναι ἡ πρώτη φορὰ ποὺ μιλᾶ ὁ Θεὸς στὸν δίκαιο. Χρόνια πρὶν τοῦ εἶχε ἐμφανισθεῖ στὴν πατρίδα του τὴν Οὒρ καὶ τὸν εἶχε καλέσει ν᾿ ἀφήσει τοὺς συγγενεῖς καὶ τὸν τόπο του καὶ νὰ πορευθεῖ σὲ ἄγνωστη χώρα. Καὶ ὁ Ἀβραὰμ τί ἔκανε; Ὑπάκουσε στὴν ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ. Βγῆκε ἀπὸ τὴν ἄνεσή του καὶ γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἔγινε περιπλανώμενος καὶ σκηνίτης. Τελικὰ ὁ Θεὸς τὸν ὁδήγησε στὴ γῆ Χαναάν. Ἂν καὶ ὁ Ἀβραὰμ ἦταν ἄτεκνος καὶ γέρον­τας – δὲν μποροῦσε πλέον νὰ κάνει παιδί – τοῦ ὑποσχέθηκε ὅτι θὰ αὔξανε τοὺς ἀπογόνους του σὰν τὴν ἄμμο τῆς θάλασσας καὶ σὰν τὰ ἄστρα τοῦ οὐρανοῦ. Τοῦ ὑποσχέθηκε ἀκόμη ὅτι θὰ ἔδινε κληρονομιὰ στὸν ἴδιο καὶ στοὺς ἀπογόνους του τὴ γῆ τῆς Χαναάν, ἂν καὶ ὅσο ζοῦσε δὲν τοῦ ἔδωσε οὔτε ἕνα βῆμα ἀπὸ αὐτὴ τὴ χώρα. Καὶ ὁ Ἀβραὰμ τί ἔκανε; Πίστεψε στὴν ὑπόσχεση τοῦ Θεοῦ σὰν μικρὸ παιδί. Καὶ πάντοτε ὑπάκουε στὶς ἐντολές Του μὲ μιὰ θαυμαστὴ ὑπακοή, χωρὶς λογισμούς, χωρὶς γογγυσμό, χωρὶς ἀναβολές. Ἔδειξε ἐκπληκτικὴ ἀντοχὴ στὶς δοκιμασίες τῆς πίστεως στὶς ὁποῖες τὸν ὑπέβαλε ὁ Κύριος. Ἡ καρδιά του ἦταν ἕνα ἀσάλευτο βουνὸ πίστεως, ἀπεριόριστης ἐμπιστοσύνης στὸ Θεό, παραδόσεως ἄνευ ὅρων στὸ θέλημά Του.
           

Ἦταν 100 ἐτῶν ὁ Ἀβραὰμ ὅταν ὁ Θεὸς τοῦ χάρισε γιό, τὸν Ἰσαάκ. Πόση ἦταν ἡ χαρὰ τοῦ Πατριάρχη! Μετὰ ἀπὸ τόσα χρόνια προσμονῆς ἀποκτοῦσε παιδί, ἕνα χαριτωμένο ἀγόρι, τὸ παιδὶ τῆς ὑποσχέσεως τοῦ Θεοῦ ποὺ παρηγόρησε τὰ γηρατειά του. Τώρα ὅμως ἦταν ἡ ὥρα τῆς πιὸ μεγάλης δοκιμασίας. Ἐνῶ ὁ Ἰσαὰκ ἦταν ἤδη παλληκάρι, ὁ Θεὸς ζήτησε ἀπὸ τὸν εὐτυχισμένο πατέρα νὰ τὸν θυσιάσει…
           

Σηκώθηκε ὁ Ἀβραὰμ τὸ πρωὶ καὶ σαμάρωσε τὸ γαϊδουράκι του. Δὲν εἶπε τίποτα στὴ Σάρρα – θὰ μποροῦσε νὰ τὸ σηκώσει; μὴν τυχὸν καὶ τὸν ἐμπόδιζε; Πῆρε μαζί καὶ δύο δούλους, καὶ ἀφοῦ ἔσχισε ξύλα γιὰ τὴ θυσία, ξεκίνησε γιὰ τὸν τόπο ποὺ τοῦ καθόρισε ὁ Θεός. Τρεῖς μέρες κράτησε τὸ ταξίδι, τρεῖς μέρες μαρτυρικές. Πῶς ἄντεξε ὁ γέροντας, πῶς δὲν λύγισε ἀπὸ τὸ βάρος τῆς θυσίας ποὺ πήγαινε νὰ ἐκτελέσει; Πῶς ἔμεινε ἀκλόνητος στοὺς λογισμούς; Πῶς θὰ ἔβλεπε τὸν τρυφερό του γιὸ καθὼς συνοδοιποροῦσαν;…


             

Σήκωσε τὰ μάτια του καὶ εἶδε ἀπὸ μακριὰ τὸν τόπο. Εἶπε στοὺς δούλους:
–Μείνετε ἐδῶ μὲ τὸ γαϊδουράκι. Ἐγὼ καὶ τὸ παιδί μου θὰ προχωρήσουμε μέχρις ἐκεῖ καί, ἀφοῦ λατρεύσουμε τὸν Θεό, θὰ ἐπιστρέψουμε.


Φόρτωσε τὰ ξύλα στὸν Ἰσαάκ, ἐνῶ ὁ ἴδιος πῆρε τὸ μαχαίρι καὶ τὴ φωτιά. Ἀνέβαιναν σιωπηλοί.


–Πατέρα, εἶπε κάποια στιγμὴ ὁ Ἰσαάκ.

 

–Τί εἶναι, παιδί μου;


–Ἔχουμε φωτιὰ καὶ ξύλα. Ποῦ εἶναι τὸ πρόβατο ποὺ θὰ προσφέρουμε θυσία;


                  Ἴσως δραματικότερο ἐρώτημα δὲν ἔχει ποτὲ ἀπευθυνθεῖ σὲ πατέρα

 

Τί νὰ ἀπαν­τήσει ὁ Ἀβραάμ; Νὰ τοῦ πεῖ: ἐσὺ εἶσαι τὸ πρόβατο;!


–Ὁ Θεὸς θὰ φροντίσει καὶ θὰ μᾶς τὸ δείξει, παιδί μου, ἀπάντησε.


Ἦλθαν στὸν τόπο. Ὁ Ἀβραὰμ ἑτοίμασε τὸ θυσιαστήριο, ἔβαλε τὰ ξύλα – μὲ τί δύναμη ψυχῆς! Ἀποκάλυψε στὸν Ἰσαὰκ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, κι ἐκεῖνος ὑποτάχθηκε. Τὸν ἔδεσε ὁ πατέρας ἐπάνω στὸ βωμό, πῆρε τὸ μαχαίρι καὶ ἅπλωσε τὸ χέρι του γιὰ νὰ τὸν σφάξει.


Τὴν ὥρα ποὺ τὸ χέρι του μὲ τὸ μαχαίρι ἄρχισε νὰ κατεβαίνει, τὸν σταμάτησε ἡ φωνὴ τοῦ Θεοῦ!


–Ἀβραάμ, Ἀβραάμ!


–«Ἰδοὺ ἐγώ». Νά, εἶμαι παρών, ἀκούω.


–Μὴν πειράξεις τὸ παιδί σου. Τώρα κατάλαβα ὅτι φοβᾶσαι ἐσὺ τὸν Θεὸ καὶ δὲν λυπήθηκες τὸν γιό σου γιὰ χάρη μου.


Ἔτσι, ἀντὶ γιὰ τὸν Ἰσαὰκ ὁ Ἀβραὰμ προσ­έφερε θυσία ἕνα κριάρι ποὺ ­παρουσίασε ὁ Θεὸς ἐκεῖ μὲ τὰ κέρατα μπλεγμένα στὰ κλαδιὰ ἑνὸς θάμνου.


Μετὰ τὴν τόσο δύσκολη ὑπακοὴ ἦλθε ἡ πιὸ μεγάλη εὐλογία· τοῦ εἶπε ὁ Θεός:
–Ὁρκίσθηκα στὸν ἑαυτό μου, γι᾿ αὐτὸ ποὺ ἔκανες καὶ δὲν λυπήθηκες τὸν γιό σου τὸν ἀγαπητὸ γιὰ μένα, σοῦ ὑπόσχομαι καὶ σὲ διαβεβαιώνω ὅτι θὰ σὲ εὐλογήσω πολὺ πλούσια καὶ θὰ πληθύνω πάρα πολὺ τοὺς ἀπογόνους σου σὰν τὴν ἄμμο τῆς θάλασσας καὶ σὰν τὰ ἀστέρια τοῦ οὐρανοῦ. Καὶ ἀπὸ τὸν ἐκλεκτὸ ἀπόγονό σου, τὸν Μεσσία, θὰ λάβουν τὶς χάριτες καὶ εὐλογίες τοῦ Θεοῦ ὅλα τὰ ἔθνη τῆς γῆς – διότι ἔκανες ὑπακοὴ σ᾿ αὐτὸ ποὺ σοῦ εἶπα.

 

Ἔτσι, θυσιάζοντας ὁ Ἀβραάμ -οὐσιαστικά- γιὰ χάρη τοῦ Θεοῦ ὅ,τι πιὸ ἀγαπητὸ εἶχε, τὸν Ἰσαάκ, ἄφησε μοναδικὸ παράδειγμα ὑπακοῆς στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Αὐτὴ εἶναι ἡ ζωντανὴ εὐσέβεια. Τότε καὶ ἐμεῖς εἴμαστε γνήσια τέκνα τοῦ Ἀβραάμ, ὅταν ζητοῦμε πάντοτε καὶ σὲ ὅλα τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὅ,τι κι ἂν μᾶς κοστίσει. Καὶ εἶναι ἀλήθεια ὅτι κάποτε -ὅπως στὴν περίπτωση τῆς θυσίας τοῦ Ἰσαάκ- τὸ θέλημά Του μᾶς φαίνεται πολὺ πικρό, σκληρό, ἐπιζήμιο. Ἔρχεται σὲ ἀντίθεση μὲ τὴ λογική μας, φαίνεται νὰ γκρεμίζει τὰ ὄνειρά μας. Αὐτὴν ὅμως τὴ σκληρὴ ὑπακοὴ στὶς ἐντολές Του ποὺ δὲν τὶς καταλαβαίνουμε καὶ ποὺ πολὺ μᾶς κοστίζουν, ὁ Θεὸς τὴν ἀμείβει μὲ ποταμοὺς εὐλογιῶν καὶ καταιγισμὸ Χάριτος.


Προβολή άρθρου...

Σάββατο 13 Δεκεμβρίου 2014

Κατά Λουκάν (ιδ΄ 16-24), κατά Ματθαίον (κβ΄ 14)


Επεν Κύριος την παραβολν ταύτην· νθρωπς τις ποησε δεπνον μγα κα κλεσε πολλος· κα πστειλε τν δολον ατο τ ρ το δεπνου επεν τος κεκλημνοις· ρχεσθε, τι δη τοιμ στι πντα.

Κα
ρξαντο π μις παραιτεσθαι πντες. πρτος επεν ατ· γρν γρασα, κα χω νγκην ξελθεν κα δεν ατν· ρωτ σε, χε με παρτημνον. Κα τερος επε· ζεγη βον γρασα πντε, κα πορεομαι δοκιμσαι ατ· ρωτ σε, χε με παρτημνον. Κα τερος επε· γυνακα γημα, κα δι τοτο ο δναμαι λθεν.

Κα
παραγενμενος δολος κενος πγγειλε τ κυρίῳ ατο τατα. ττε ργισθες οκοδεσπτης επε τ δολ ατο· ξελθε ταχως ες τς πλατεας κα ρμας τς πλεως, κα τος πτωχος κα ναπρους κα χωλος κα τυφλος εσγαγε δε. Κα επεν δολος· κριε, γγονεν ς πταξας, κα τι τπος στ. Κα επεν κριος πρς τν δολον· ξελθε ες τς δος κα φραγμος κα νγκασον εσελθεν, να γεμισθ οκος μου.

Λ
γω γρ μν τι οδες τν νδρν κενων τν κεκλημνων γεσετα μου το δεπνου. Πολλο γρ εσι κλητο, λγοι δ κλεκτο.

πόδοση στη νεοελληνική:

Επεν Κύριοςτν ξς παραβολή:

«Κάποιος
θελε ν παραθέσ μεγάλο δεπνον κα κάλεσε πολλούς. Κα στειλε τν δολον του κατ τν ραν το δείπνου ν π ες τος καλεσμένους, «λτε, διότι λα εναι πι τοιμα».

λλ' ρχισαν δι μις λοι ν δικαιολογονται. πρτος το επε, «γόρασα κάποιο χωράφι κα πρέπει ν πάω ν τ δ· σ παρακαλ, θεώρησέ με δικαιολογημένον». λλος επε, «γόρασα πέντε ζευγάρια βώδια κα πηγαίνω ν τ δοκιμάσω· σ παρακαλ, θεώρησέ με δικαιολογημένον». λλος επε, «νυμφεύθηκα γυνακα κα γι' ατ δν μπορ ν λθω».

Κα
λθε δολος κα τ επε ατ ες τν κύριόν του. Τότε ργίσθηκε οκοδεσπότης κα επε ες τν δολον του, « βγα γρήγορα στς πλατεες κα τος δρόμους τς πόλεως κα φέρε δ τος πτωχος κα ναπήρους κα χωλος κα τυφλούς». Κα επε δολος, «Κύριε, γινε κενο πο διέταξες κα πάρχει κόμη χρος». Κα επε κύριος ες τν δολον, «βγα ες τος δρόμους κα ες τος περιφραγμένους τόπους κα νάγκασέ τους ν μπον, δι ν γεμίσ τ σπίτι μου.

Διότι σ
ς λέγω, τι κανες π τος νθρώπους κείνους, πο εχαν προσκληθ, δν θ γευθ τ δεπνον μου. Διότι πολλο εναι ο καλεσμένοι, λίγοι μως εναι ο κλεκτοί».


Προβολή άρθρου...