ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΣ ΕΝΩΣΙΣ ΓΟΝΕΩΝ "Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΑΓΩΓΗ"

Λεωφόρος Σοφοκλῆ Βενιζέλου 130 Τ.Κ. 163 45 Ἡλιούπολη
Τηλέφωνο: 2109927961



Ἡ Γ.Ε. Χ. Α. εἶναι Πανελλήνιο Σωματεῑο μέ 60 τμήματα στίς περισσότερες πόλεις τῆς Ἑλλάδος καί στίς Συνοικίες τῆς περιοχῆς Ἀθηνῶν. Σκοπός της εἶναι ἡ τόνωσις τοῦ θρησκευτικοῦ φρονήματος τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ καί ἡ ἐνίσχυσις τοῦ θεσμοῦ τῆς Οἰκογενείας ὅπως αὐτός διαμορφώθηκε κάτω ἀπό τήν ἐπίδραση τῆς Ὀρθοδόξου Ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας. ὡς φορέα καί θεματοφύλακα τῶν Χριστιανικῶν καί Ἐθνικῶν παραδόσεων.

Γραφεῖα κεντρικοῦ: ὁδός Μαυρομιχάλη 32 (106 80) Ἀθήνα

Τηλ. & Fax: 210-3638793 E-mail: gexaathens@yahoo.gr

Δευτέρα 23 Ιουνίου 2014

Ενοχλεί η καμπάνα, γιατί ενοχλεί η φωνή της Εκκλησίας!

Μαθαίνουμε ότι ετοιμάζεται νομοθετική δέσμη και προτείνονται μέτρα για τις κωδωνοκρουσίες. Φθάσαμε λοιπόν και σ' αυτό. Να σιωπήσουν οι καμπάνες. Ενοχλούν τώρα οι καμπάνες. Κάπου αλλού απ' το 1917 έως πριν λίγα χρόνια είχαν σιγήσει οι καμπάνες. Είχαν κατεβεί κάτω απ' τα κωδωνοστάσιά τους. Πήγαινες και τις έβλεπες ξεκρέμαστες στις αυλές των Μοναστηριών και των Ιερών Ναών. Και να, που ήλθε η ώρα που ξανανέβηκαν στα υψηλά καμπαναριά τους και ξαναχτυπούν.

 

Πηγαίνεις στις μεγάλες πρωτεύουσες του κόσμου, και βλέπεις έξω απ' τους μεγάλους Καθεδρικούς Ναούς συγκεντρωμένα πλήθη τουριστών που περιμένουν να συμπληρωθεί η ώρα για να ακούσουν τις καμπάνες τους. Και σ' εμάς, μελετούν την φίμωσι. Ενοχλεί η καμπάνα. Δεν θα 'χαμε αντίρρησι για μια από μέρους των Ιερών Ναών ρύθμιση των ωρών των κωδωνοκρουσιών και της εντάσεώς των, κατά περίπτωσι, αλλά πιστεύουμε ότι το μήνυμα που έρχεται είναι ότι ενοχλεί η καμπάνα.

 

Ενοχλεί η φωνή της Εκκλησίας. Η καμπάνα η γλυκειά δημιουργεί τώρα ψυχολογικά προβλήματα στους ανθρώπους και νοιαζόμαστε τάχα για την ψυχολογική στήριξη των πολιτών.

 

Δεν τους έχει καταρρακώσει η ένδεια και η ανεργία, δεν παραμιλούν οι νέοι μας όταν ακούνε κάθε μέρα τα νέα μέτρα και τις ακρίβειες, αλλά ξεκουφαίνονται απ' τις καμπάνες! Ο μουεζίνης στη Θράκη σε πόσα ντεσιμπέλ θα εκπέμπει τις προσευχές του απ' τους υψηλούς μιναρέδες; Α, πιστεύω αυτός θα συνεχίζει ανενόχλητος, μ' όση ένταση θέλει να φωνάζει τον Αλλάχ του, δέκα φορές την ημέρα.

 

Κι οι καμπάνες οι χαρμόσυνες του Πάσχα και των Χριστουγέννων, της Κυριακής και της γιορτής που θα καλούν τους πιστούς στην Ορθόδοξη χώρα μας, θα σιγήσουν, θα χαμηλώσουν την ένταση τους μέχρι και το επόμενο βήμα τους, που θα 'ναι να σιγήσουν τελείως και να καταργηθούν. Γιατί; Γιατί ενοχλούν μερικούς. Ενοχλούν άραγε τις συνειδήσεις τους πιο πολύ απ' τις ακοές τους; Ίσως. Ενοχλούν σαν δικαίωμα της Εκκλησίας. Έζησε η Εκκλησία μας εποχές δύσκολες με τις καμπάνες και τα σήμαντρά της βουβά και δεν βγήκε χαμένη.

 

Έχουν ρίζες μέσα στην πορεία της Πίστεως και της Εκκλησίας μας τα σήμαντρα, τα τάλαντα και οι καμπάνες. Ο Νώε πήρε ξύλο βαρύ και χτύπησε το τάλαντο και μπήκαν μέσα στην κιβωτό αυτοί που σώθηκαν.

 

Καλεί μέσα στην σωστική κιβωτό, ο ήχος ο γλυκύς της καμπάνας. Χτυπούν τους ίαμβους και τους ανάπαιστους τα άψυχα αυτά ξύλα και κύμβαλα. Χτυπούν τον Αδάμ, τον Αδάμ, τον Πρωτόπλαστο Αδάμ, τον Αδάμ, τον Αδάμ, τον Πρωτόπλαστο Αδάμ. Χτυπούν: Η κιβωτός, η κιβωτός, η κίβω, κίβω, κιβωτός. Το τάλαντο, το τάλαντο, το τάλα, τάλα, τάλαντο. Χτυπούν με ρυθμούς σωστικούς και καλούν στην σωτηρία, στην χαρά, στον αγιασμό.

 

Ήχησαν οι καμπάνες της Ορθοδοξίας την απελευθέρωση του Γένους μας, ήχησαν κι εκάλεσαν στην Κιβωτό της Σωτηρίας τους πιστούς όλων των αιώνων και τους ενεθουσίασαν στην πίστη τους και τους αγίασαν. Τώρα γιατί να σιγήσουν; Για να καταστείλουμε την Εκκλησία και να καταλάβει ότι αρχίζει να χάνει δικαιώματα; Τέτοια οπισθοδρόμηση για διεκδίκηση εξουσίας; Φοβερό!

 

Είθε ο Κύριος να μας φωτίσει όλους μας. Πιστεύουμε όμως ότι θα 'ρθει η ώρα που θα ηχήσουν σάλπιγγες φοβερές, όσο κι αν δεν τις θέλουν οι λίγοι και αδιάφοροι αυτοί συνάνθρωποί μας. Θα ηχήσουν σάλπιγγες για όλους μας γι' αυτό διαμηνύουμε προς πάσα κατεύθυνση πως για μας ο ήχος δεν είναι κάτι τόσο απλό, ο ήχος είναι ο Ίδιος ο Κύριος, εξ ου και κατήχησις. Κατήχησις σημαίνει ο ήχος που κατεβαίνει κάτω. Ο Κύριος ενηνθρώπησε και ήλθε ανάμεσά μας να μας μιλήσει, να μας καλέσει, να σημάνει πνευματικό συναγερμό για τη σωτηρία και τον αγιασμό μας.

 

Ο ήχος είναι ο λόγος του Θεού, που εισέρχεται μέσα μας και μας φωτίζει, μας θεραπεύει, μας λούζει, μας αγιάζει. Κι αν δεν ηχούν οι καμπάνες, θα ηχεί ο λόγος του Θεού, όσο αυτή η Πατρίδα θα 'ναι Ορθόδοξη κι όσο οι πιστοί της θα ακούν τις καμπάνες και θα σηκώνονται να σταυροκοπηθούν...

 

Μητροπολίτου Λαρίσης και Τυρνάβου κ. Ιγνάτιου


Προβολή άρθρου...

Άνθρωπος του Θεού δεν δηλώνεις αλλά φαίνεσαι...



Άνθρωπος του Θεού δεν δηλώνεις αλλά φαίνεσαι. Έχουμε κουραστεί από τους δήθεν. Από αυτούς που αυτοπροβάλλονται έστω και «ταπεινώ τω τρόπω». Αυτούς που πίσω από το χαμόγελο κρύβουν ακονισμένα για κατάκριση και «ιερές» μάχες δόντια .

Όλους αυτούς που χρησιμοποιούν την εκκλησία για να διαμορφώσουν ένα προφίλ πνευματικότητας ώστε να εξασφαλίσουν την αίσθηση δύναμης που δεν βρήκαν στο κόσμο.

Στην εκκλησία δεν σώζεται ο ισχυρός, ο τέλειος, ο καπάτσος, ο καταφερτζής, εκείνος που τα κατάφερε, που νίκησε, που εξυψώθηκε, αλλά εκείνος που ταπεινώθηκε, που πόνεσε, που δυσκολεύτηκε, που ταλαιπωρήθηκε, λαβώθηκε και στην αγάπη αναστήθηκε.

 

Η εκκλησία ανήκει στους ταπεινούς αυτού του κόσμου, σε αυτούς που ζουν στα αζήτητα της εξουσίας και της δύναμης.  Των υπαρξιακά λαβωμένων, ψυχικά κουρελιασμένων, εκείνων που έγλειψαν τα πατώματα της προσωπικής τους μοναξιάς και οδύνης και αισθάνθηκαν την ολική απογύμνωση της υπάρξεως τους.

Κουραστήκαμε και πολλές φορές λυγίσαμε, κλάψαμε και πενθήσαμε για μια παραχάραξη και παραμόρφωση του εκκλησιαστικού ήθους και της χριστιανικής κατανόησης, που κρατά το περικάλυμμα της παραδόσεως και χάνει με υπαρξιακά εκκωφαντικό ήχο την ουσία της χριστιανικής ζωής.

Για όλους εκείνους που βαπτίζουν αρετές τα πάθη και τις κακίες τους. Αυτούς που ζουν την κατά Χριστώ ζωή με σκοπό και στόχο, δίχως αγάπη, έρωτα και ελευθερία. Που περιμένουν πάντα κάτι να πάρουν, που αισθάνονται ότι κάποιος πάντα τους χρωστά.

Δεν είναι χριστιανικά στήθη αυτά που μετρούν τι δίνουν και τι παίρνουν, μα εκείνα που αγαπούν δίχως να περιμένουν.

Δεν είναι χριστιανή ψυχή εκείνη που νιώθει αυτοδικαιωμένη και ναρκισσιστικά ολοκληρωμένη στην ζάλη της αρετής και της θρησκευτικής δικαίωσης της. Ο χριστιανός δεν είναι δικαιωμένος, αλλά αγαπητικά σωσμένος. Η σωτηρία του, είναι καρπός αγάπης, και όχι κατορθωμάτων. Αίσθηση και εμπειρία ότι κάποιος με αγαπάει πολύ κι ας έχω τα χάλια μου, κι ας είμαι αδύναμος και ας μην έχω τίποτε να καυχηθώ πέρα της αγάπης του Θεού.

Ο παράδεισος δεν είναι κατάκτηση αλλά δωρεά. Είναι καρπός σχέσης και όχι κατάκτηση ισχυρών και υψηλών θρησκευτικών επιδόσεων.

Δεν σώζομαι επειδή κάτι σπουδαίο έκανα, αλλά επειδή κάποιον αγάπησα και με αγάπησε.

Όσο και αν το δηλώσεις άνθρωπος του Θεού, δεν θα γίνεις, εάν η χαρά και η ειρήνη δεν κατακλείσουν την ύπαρξη σου. Ας κάνουμε όσες νηστείες θέλουμε, αγρυπνίες και προσευχές, ας έχουμε Γέροντα τον πιο γνωστό πνευματικό της ορθοδοξίας, ας βγάλουμε όσες φωτογραφίες θέλουμε με στάρετς και οσίους, η χάρις δεν θα έρθει εάν δεν σταματήσουμε να την ζητούμε με την εσωτερική αδιάγνωστη πολλές φορές σκοπιμότητα, να κτίσουμε την εικόνα μας, το αυτοειδωλό μας, το εγωιστικό θρησκευτικό προφίλ μας. Για να αισθανθούμε ότι κάτι καταφέραμε και κάποιοι είμαστε.  

Η χάρις δεν εκβιάζεται, ούτε εξαγοράζεται, δωρίζεται και εκχέεται αγαπητικά στους ταπεινούς, αφανοίς, πληγωμένους και αγαπητικά στραμμένους προς τον Θεό. Εκείνους που απογυμνώθηκαν και ξαρματώθηκαν από όλες τις αυταπάτες του κόσμου, όλες τις δυνάμεις και εξουσίες, από όλα τα είδωλα ακόμη και το ίδιου τους του εαυτού. 

 

π. Λίβυος

πηγή:εδώ


Προβολή άρθρου...

Κυριακή 22 Ιουνίου 2014

Μήπως ο 22χρονος Σατανιστής δεν είναι ο θύτης αλλά το θύμα του εγκληματικού σατανικού δόγματος;

 

Αγαπητοί φίλοι, προσυπογράφουμε το ακόλουθο σχόλιο από το Αντιαιρετικό Εγκόλπιο


Απορούν και εξίστανται τα Μ.Μ.Ε, ηλεκτρονικά και έντυπα για το «άγριο» έγκλημα-θυσία στον Σατανά, του 22χρονου δράστη. Και εμείς απορούμε με το απύθμενο θράσσος των Κριτών του οι οποίοι στρουθοκαμηλίζουν στον πραγματικό Δράστη ο οποίος είναι η ΑΝΕΥΘΥΝΟΤΗΤΑ της σύγχρονης ανθρωποκεντρικής κοινωνίας μας. Το παιδί θέλησε να συνεργαστεί με το σατανά. Έκανε και αυτό που απαιτεί ο σατανάς για να ολοκληρωθεί η «συμφωνία», μια θυσία, ίσως και δυο και περισσότερες αν δεν τον συνελάμβαναν. Το παιδί αυτό είναι ο θύτης;

Ας μας απαντήσουν οι κριτές του:

- Πότε αντέδρασαν στις μαζικές σατανιστικές προσηλυτιστικές εκδηλώσεις που γίνονται συχνά πυκνά με την μορφή «καλλιτεχνικής» συναυλίας από διάφορα Heavy, Thrash & Black Metal συγκροτήματα ακόμα και μέσα από τον χώρο των σχολείων μας (schoolwave) ; Θυμίζουμε ότι ο ίδιος ο νεαρός μέσω του γιουτιούμπ έψαχνε άτομα να τον μυήσουν στο εγκληματικό δόγμα: «Θέλω να γίνω σατανιστής. Μένω Αθήνα. Οποιος το δει ας απαντήσει εδώ αν μπορεί να με βοηθήσει να γνωρίσω τα κατάλληλα άτομα», έγραφε ο Αλέξανδρος Παπαγεωργίου ως σχόλιο κάτω από ένα τραγούδι των Rotting Christ, ενώ ελληνικού συγκροτήματος μουσικής μπλακ μέταλ, με τίτλο «Κατά τον Δαίμονα Εαυτού».

- Πότε αντέδρασαν στις διάφορες σέχτες, προθαλάμους του σατανισμού που δρουν ανενόχλητες στην Ελλάδα, όταν η Ευρωπαϊκές χώρες με αυστηρή και υπεύθυνη νομοθεσία τις έχουν περιορίσει ουσιατικά;

Πότε αντέδρασαν στον έκδηλο αποκρυφισμό, ο οποίος κάλλιστα μπορεί να είναι η ατραπός σε μια ενδεχόμενη  σατανιστική μύηση, και ο οποίος φανερώνεται στις χολιγουντιανές υπερπαραγωγές τύπου «Χάρυ Πόττερ» και δεκάδων άλλων που κατακλύζουν τις τηλεοπτικές οθόες ακόμη και στην παιδική ζώνη;

Είναι τραγική η ευκολία με την οποία η στρεβλωμένη κοινωνία μας ψάχνει για ενόχους όταν ο βασικός ένοχος είναι η ανευθυνότητά της μπροστά στην προστασία των παιδιών μας.
 

Ο μακαριστός π.Αντώνιος (Αλεβιζόπουλος) έλεγε ότι δεν υπάρχουν εγκληματικά μυαλά αλλά εγκληματικά δόγματα. Αν η κοινωνία και τα Μ.Μ.Ε θέλουν να βρουν τους πραγματικούς ενόχους, τότε ας περιορίσουν τον σατανισμό και όχι τους σατανιστές...


Προβολή άρθρου...

Σάββατο 21 Ιουνίου 2014

ΣΚΗΝΩΣΟΝ ΕΝ ΗΜΙΝ



"Σκήνωσον ἐν ἡμῖν" from Χ.Φ.Δ. Αθηνών on Vimeo.


Ἀπό τή γιορτή λήξεως τῆς Χ.Φ.Δ. Ἀθηνῶν τήν  Κυριακή τῆς Πεντηκοστῆς 8 Ἰουνίου 2014

Παρασκευή 13 Ιουνίου 2014

Και αμέσως έφτασαν ο Αβεσσαλώμ, η Μάρθα, κι ο Αρμαγεδδών...

 

Την τροφήν αυτών


στον γέροντα Παΐσιο


Μέρα γεμάτη γλυκασμό αγιορείτικο

κι αδρή αφή σε κομποσχοίνι μάλλινο

Όλ΄η πλαγιά ησύχαζε κάτω απ ΄τον ήλιο.

Μπορούσες να διακρίνεις με κλειστά μάτια

ακόμη κι ένα φύλλο τής λεφτοκαρυάς αν έπεφτε,

ή του φιδιού το πέρασμα επάνω στη φρυγμένη

πέτρα ή ανάμεσα στα κίτρινα χορτάρια.

Ο Γέροντας μάς είδε πριν να φτάσουμε

κ΄είπε τα ονόματα μας δίχως να μάς ξέρει.

Καθήσαμε στον ήσκιο ενός δέντρου

και θαμπωμένοι τον κοιτούσαμε.

Μιλούσε ήρεμα κι απλά.Η αγιότητα

γλύκαινε κάθε λόγο του πριν έρθει

να κατοικήσει μέσα μας. Και όταν

άρχισαν να έρχονται στα πόδια και στα χέρια του

ζητώντας του τροφή ένας αητός, μια γάτα , ένα φίδι,

τούς είπε ήσυχα: «πηγαίνετε Αβεσσαλώμ και Μάρθα,

κι εσύ Αρμαγεδδών τώρα έχουμε φίλους.

Σε λίγο , σαν τελειώσουμε, θα σάς φωνάξω».

Όταν ο υποτακτικός μάς έφερε το κέρασμα

κ ΄είπε πως θα ΄ναι ώρα εσπερινού σε λίγο,

ο γέροντας πήρε να ψάλλει: «πάντα

προς σε προσδοκώσι δούναι

την τροφήν αυτών, δόντος σου αυτοίς συλλέξουσι».

Και αμέσως έφτασαν

ο Αβεσσαλώμ, η Μάρθα, κι ο Αρμαγεδδών

να εκζητήσουν απ ΄το άγιο χέρι την τροφή τους,

ενώ εμείς ετοιμαζόμασταν να ψάλουμε

τ΄Ανοιξαντάρια και το Κύριε εκέκραξα...


(Π.Πάσχος-Πικρό Ψαλτήρι, εκδ.Ακρίτας , Αθήνα 1983,)


Προβολή άρθρου...

Ξεκινά τα… άλλα κόλπα ο νέος υπουργός Παιδείας – Με τον ερχομό των τζαμιών προωθεί την πλήρη κατάργηση της καμπάνας από τις εκκλησιές

Να τα να τα… Δυναμικά ξεκινά το έργο του στο υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων ο Ανδρέας Λοβέρδος. Με τα τζαμιά σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη να βρίσκονται προ των πυλών, ξεκινά παράλληλα και η αποδόμηση των ορθόδοξων εκκλησιών… Έτσι, γιατί τίποτα δεν γίνεται τυχαία. Και η Τρόικα μόνο τυχαία δεν επέλεξε τον συγκεκριμένο πολιτικό για το συγκεκριμένο πόστο.
Τι ακριβώς συμβαίνει; Ο κύριος Λοβέρδος, αν και δεν είναι της δικής του άμεσης αρμοδιότητας, ανασύρει ένα πολύ «περίεργο» νομοσχέδιο, το οποίο άφησε… κληρονομιά στον διάδοχό της, στο υπουργείο Περιβάλλοντος τότε, η Τίνα Μπιρμπίλη!!!
Το νομοσχέδιο, προβλέπει «περιορισμό, έλεγχο έως και πλήρη κατάργηση της έντασης με την οποία κτυπούν οι καμπάνες των Εκκλησιών». Δηλαδή την ίδια ώρα που η κυβέρνηση είναι έτοιμη να ανάψει το πράσινο φως για τη δημιουργία τζαμιών, πάει να αποδομήσει τις ορθόδοξες εκκλησιές μέσω δόλιου μέσου.
Οι καμπάνες των Ορθοδόξων Ναών κτυπούν αιώνες τώρα για να ειδοποιήσουν τους πιστούς για την έναρξη της Θείας Λειτουργίας και για άλλους πολλούς λόγους, είναι συνυφασμένες με την καθημερινή ζωή και την παράδοση αυτού του λαού και βέβαια ποτέ δεν ενοχλούσαν κανέναν.
Τώρα όμως, με αφορμή τον θόρυβο που προκαλούν, υπάρχουν καταγγελίες, προφανώς από τους αλλοδαπούς, που έχουν έλθει στη χώρα, οι οποίοι τυγχάνουν και αλλόθρησκοι (μουσουλμάνοι κ.λπ.). Και οι οποίοι καταγγέλουν και τις εικόνες του Χριστού στα σχολεία και τους λοιπούς δημοσίους χώρους κ.τ.λ.).
Άμεσα υπεύθυνο για την ηχορύπανση, η οποία καταγγέλεται, είναι το υπουργείο Περιβάλλοντος και όχι αυτό της Παιδείας και Θρησκευμάτων, ωστόσο η ανάσυρση του συγκεκριμένου νομοσχέδιου επανέρχεται στο προσκήνιο μετά από σκέψη του Ανδρέα Λοβέρδου… Προσεχώς περισσότερες λεπτομέρειες για το ζήτημα…

ΟΛΕΘΡΙΕΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΕΣ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ

Τὴ χαρὰ τοῦ Ὀρθοδόξου λαοῦ τοῦ Θεοῦ κατὰ τὸν ἐφετινὸ ἑορτασμὸ τῆς λαμπροφόρου Ἀναστάσεως τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ μείωσαν ὄχι λίγο οἱ πολλὲς οἰκουμενιστικὲς ἐκδηλώσεις αὐ­­τὴ τὴν περίοδο. Ὁ Ὀρθόδοξος λαὸς δοκίμασε πολλὴ πικρία καὶ θλίψη ὄχι τυχαία. Γίνονταν καὶ ἄλλοτε οἰκουμενιστικὲς προσευχὲς καὶ λειτουργίες. Ἀλλὰ φέτος καὶ ἰδιαίτερα κατὰ καὶ μετὰ τὸ Πάσχα ὑπῆρξε πληθώρα τέτοιων ἐκδηλώσεων. Μόνο ἀπὸ τὸν ἔγκυρο ἱστότοπο aktinesblogspot.gr τῆς 27ης Ἀπριλίου 2014 πληροφορηθήκαμε γιὰ 4 οἰκουμενιστικὲς ἐκδηλώσεις: θεῖες λειτουργίες, ἑσπερινοὺς καὶ συμπροσευχές. Συγκεκριμένα:
1. Στὸν Ὀρθόδοξο Καθεδρικὸ Ναὸ τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου τῆς Βοστώνης (ΗΠΑ) τελέσθηκε ἀπὸ τὸν Ὀρθόδοξο Μητροπολίτη Βοστώνης κ. Μεθόδιο ἀναστάσιμη θεία λειτουργία παρουσίᾳ τοῦ παπικοῦ καρδιναλίου Sean P. O' Malley.

2. Ἀλλὰ καὶ ὁ Μητροπολίτης Βοστώνης κ. Μεθόδιος εἶχε ἤδη μεταβεῖ στὸν Παπικὸ Καθεδρικὸ Ναὸ τοῦ Τιμίου Σταυροῦ τὴ Μεγάλη Τρίτη (15-4-2014).

3. Ἡ παπικὴ οἰκουμενιστικὴ κοινότητα τοῦ Ἁγίου Αἰγιδίου μαζὶ μὲ Ὀρθοδόξους καὶ Προτεστάντες ἐκπροσώπους τῶν χριστιανικῶν κοινοτήτων ποὺ ὑπάρχουν στὴ Ρώμη συγκεντρώθηκαν στὴ Βασιλικὴ τῆς Santa Maria in Trastevere μὲ τὴν εὐκαιρία τοῦ κοινοῦ Πάσχα, γιὰ νὰ συμπροσευχηθοῦν γιὰ τὴν εἰρήνη.

4. Τὴν 24-4-2014, Πέμπτη τῆς Διακαινησίμου, ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος παρέστη μὲ τὴ συνοδεία του στὸν οἰκουμενιστικὸ ἑσπερινὸ ποὺ τελέσθηκε στὸν Καθεδρικὸ Ναὸ τῶν Παλαιοκαθολικῶν τῆς Οὐτρέχτης. Ἔγινε, κατὰ τὴν εἴδηση, «συμπροσευχὴ καὶ συν­εκκλησιασμὸς ἀκόμη καὶ μὲ ἱέρειες». Σημειώνουμε ὅτι οἱ Παλαιοκαθολικοὶ βρίσκονται σὲ πλήρη κοινωνία μὲ τοὺς Ἀγγλικανούς, ἀπὸ δὲ τὸ 1981 θέσπισαν τὴ χειροτονία τῶν γυναικῶν.

Βέβαια δὲν εἶναι μόνο αὐτές. Εἶναι σει­­­ρὰ ἀνάλογων ἐκδηλώσεων τοῦ Πα­τρι­αρχείου Σερβίας· εἶναι ἡ συμμετοχὴ ἐκ­προσώπων τῶν Πατριαρχείων Ρωσίας καὶ Ρουμανίας στὴν πρόσφατη «ἁ­γιοποίηση» τῶν δύο Παπῶν· εἶναι ἡ ἀνάγνωση τοῦ Εὐαγγελίου ἀπὸ Παπικὸ ἱερέα καὶ Προτεστάντη πάστορα κατὰ τὸν Ἑσπερινὸ τῆς Ἀγάπης στὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο... καὶ ἡ παράθεση δὲν ἔχει τελειωμό.

Αὐτὰ πληροφορήθηκε ὁ ­Ὀρθόδοξος λαὸς τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὸν ­παραπάνω ἱστότοπο καὶ λυπήθηκε βαθύτατα. Τραυματίσθηκε καὶ διερωτήθηκε: Ποῦ ὁδηγούμαστε; Μήπως τώρα ποὺ φαίνεται πὼς ἔχει ὁδηγηθεῖ σὲ ἀδιέξοδο ὁ θεολογικὸς διάλογος Ὀρθοδόξων καὶ Παπικῶν, διότι ὁ Πάπας δὲν εἶναι διατεθειμένος νὰ ἀποστεῖ οὔτε ἕνα βῆμα ἀπὸ τὸ ἐπάρατο πρωτεῖο του, ­προσπαθοῦμε νὰ ἑνωθοῦμε μὲ τοὺς Παπικοὺς καὶ τοὺς ἄλλους ἑτεροδόξους δι' ἄλλης ὁδοῦ; Τί ἔγιναν οἱ ἀποφάσεις τῶν Ἁγίων ­Οἰκουμενικῶν Συνόδων ποὺ ἀπαγορεύουν ρητῶς τὶς συμπροσευχὲς μὲ αἱρετικούς; Οἱ ἀποφάσεις αὐτὲς εἶναι ὑπεράνω ἐπισκόπων καὶ Πατριαρχῶν. Διότι εἶναι καρπὸς συν­εργείας τοῦ Παρακλήτου Πνεύματος καὶ τῶν ἁγίων καὶ θεοσόφων Πατέρων. Ὅλοι δὲ οἱ ἅγιοι Πατέρες ποὺ συν­εκρότησαν τὶς Οἰκουμενικὲς Συνόδους μποροῦσαν νὰ ἐπαναλάβουν ἄνετα γιὰ τὶς ἀποφάσεις τους καὶ οὐσιαστικὰ τὴ φράση: «Ἔδοξε τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι καὶ ἡμῖν...», κατ' ἀπομίμησιν τῆς ἀποφάσεως τῆς ἱστορικῆς Ἀποστολικῆς Συν­όδου (βλ. Πράξ. ιε΄ [15] 28)· ἐπειδὴ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα ἐπιστατεῖ καὶ Αὐτὸ ὁδηγεῖ ὅσους συνέρχονται ἐν Αὐτῷ «εἰς πᾶσαν τὴν ἀλήθειαν» (Ἰω. ιστ΄ [16] 13). Κάθε δὲ ἀπόφαση καὶ κάθε Κανόνας Οἰκουμενικῆς Συνόδου ἐκφράζουν τὴν Ὀρθόδοξη ἐκκλησιαστικὴ συνείδηση. Γι' αὐτὸ οἱ Κανόνες εἶναι αὐθεντικοί, διαχρονικοί, οἰκουμενικοί.

Γι' αὐτὸ καὶ ἡ προάσπιση τῆς ἀκρίβει­ας τῆς πίστεως εἶναι κάτι γιὰ τὸ ὁποῖο ἡ Ἐκκλησία ἀφιέρωσε χρόνο καὶ ὅλο τὸν δυναμισμό της. Μέσα σὲ σχεδὸν πέντε αἰῶνες, ἀπὸ τὸ 325 ἕως τὸ 787, συνεκάλεσε ἑπτὰ Οἰκουμενικὲς Συνόδους, τὸ ἔργο τῶν ὁποίων συνεπλήρωσε ἡ ἀπὸ πολλοὺς θεωρούμενη ὡς 8η Οἰκουμενικὴ Σύνοδος τοῦ 879-880 ἐπὶ Μεγάλου Φωτίου, ποὺ κατεδίκασε τὴν προσθήκη τοῦ Filioque καὶ τὸ Παπικὸ πρωτεῖο, καὶ ἡ ἐπίσης θεωρούμενη ὡς 9η, τοῦ ἔτους 1351, ἡ ὁποία κατεδίκασε τὸν Βαρλαὰμ τὸν Καλαβρό, ποὺ δὲν δεχόταν τὴ διάκριση οὐσίας καὶ ἀκτίστων ἐνεργειῶν τοῦ Θεοῦ.
Τὸ βαρὺ χρέος τοῦ Ὀρθοδόξου ἐπισκόπου γιὰ τὴ διαφύλαξη τῆς καθαρό­τητος τῆς πίστεως ὑπογραμμίζεται καὶ ἀπὸ τὸν χρόνο ποὺ γίνεται ἡ χειροτονία του. Ὁ ἐπίσκοπος χειροτονεῖται πρὶν ἀπὸ τὴν ἀνάγνωση τῶν βιβλικῶν ἀναγνωσμάτων τῆς θείας Λειτουργίας, γιὰ νὰ τονισθεῖ καὶ μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ ἡ ­εὐθύνη του νὰ ὀρθοτομεῖ «τὸν λόγον τῆς ­ἀληθείας». Καὶ βεβαίως ἡ συνεχὴς μαθητεία τοῦ ἐπισκόπου στὶς πηγὲς τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως, τὴν Ἁγία Γραφή, τὰ κείμενα τῶν ἁγίων Πατέρων, τοὺς Ὅρους καὶ Κανόνες τῶν Οἰκουμενικῶν ­Συνόδων μας εἶναι τὸ μόνιμο καὶ ὑποχρεωτικὸ κα­θῆκον του.
Μὴ λησμονοῦμε δὲ ὅτι ἡ ὅποια οἰκουμενιστικὴ συμπροσευχὴ ἢ παρουσία Ὀρ­θοδόξων σὲ οἰκουμενιστικὴ ­λειτουργία εἶναι ἀπαράδεκτη καὶ ἀποτελεῖ αὐθαίρετη ἐνέργεια καὶ ξένη πρὸς τὸ Ὀρθόδοξο ἦθος, διότι ἡ πίστη εἶναι ἀλληλένδετη μὲ τὴ λατρεία, ἰδιαίτερα δὲ μὲ τὸ ἁγιότατο μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας. Εἶναι λοιπὸν ἀδιανόητο νὰ συμπροσεύχεται σὲ ὥρα λατρείας Ὀρθόδοξος ἐπίσκοπος ἢ ἱερεὺς μὲ αἱρετικὸ ἐπίσκοπο. Δεδομένου ὅτι καὶ οἱ Παπικοὶ καὶ οἱ Προτεστάντες καὶ οἱ Παλαιοκαθολικοὶ καὶ οἱ Ἀγγλικανοὶ εἶναι σαφῶς αἱρετικοί.

Πέραν αὐτῶν ὁ Ὀρθόδοξος ἐπίσκοπος χειροτονούμενος ἀπαγγέλλει ἐνώπιον τοῦ χειροτονοῦντος ­ἀρχιερέως, ὅ­­­λων τῶν συλλειτουργούντων ­ἀρχιερέων καὶ τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ, καὶ ­μάλιστα ἐνώπιον τῆς Ἁγίας ­Τραπέζης, τὸ ­σύμ­βολο τῆς Πίστεως, τὸ ὁποῖο ­διαλαμβάνει καὶ τὸ ἄρθρο: «Πιστεύω εἰς μίαν, ­ἁγίαν, ­κα­θολικὴν καὶ ­ἀποστολικὴν ­Ἐκκλησίαν». Ὅταν ­λοι­πὸν ­παρευρίσκεται σὲ ­οἰκου­­μενιστικὴ λει­­τουρ­γία, σὲ ποιὰ ­Ἐκ­κλησία ­πιστεύει; Δὲν ἀναιρεῖ τὴν ὁμολογία ποὺ ­ἔδω­­σε καὶ ἡ ὁποία εἶναι ­οὐσιαστικὰ ἱερὸς ὅρκος; Δὲν κινδυνεύει ἄραγε ἡ σωτηρία τῆς ψυχῆς ἑνὸς ἐπισκόπου καί οἱουδήποτε κληρικοῦ ἀπὸ τέτοιες ἐκδηλώ­σεις;

Καὶ τέλος· μὲ τὶς οἰκουμενιστικὲς λειτουργίες δὲν ἀνοίγουμε ἁπλῶς κερκόπορτα, ἀλλὰ ἀνοίγουμε αὐθαίρετα διάπλατα τὶς πύλες ποὺ θὰ μᾶς ὁδηγήσουν στὴν καταστροφή. Οἱ Ὀρθόδοξοι ποιμένες ὀφείλουν νὰ ὑπολογίζουν τὸν σκανδαλισμὸ τοῦ ποιμνίου τους καὶ τὴν ὀλέθρια ἐντύπωση ποὺ μπορεῖ νὰ σχηματίσει ὁ ἁπλοϊκὸς πιστὸς ὅτι τίποτε δὲν μᾶς χωρίζει ἀπὸ τὸν παπισμό, τὸν προτεσταντισμὸ κ.τ.ὅ. Ὀνομάσαμε τὸ ἄνοι-γμα αὐθαίρετο, διότι ὁ Ὀρθόδοξος ἀρχιερεὺς εἶναι ὑπόλογος ἐνώπιον ὁλόκληρης τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Θεοῦ. Ἡ τάξη τῆς χειροτονίας ὁρίζει ὅτι ἡ τοποθέτηση τοῦ Εὐαγγελίου ἐπὶ τῆς κεφαλῆς τοῦ χειροτονουμένου ἐπισκόπου πρέπει νὰ γίνεται ἔτσι, ὥστε νὰ ἐπιτίθεται τοῦτο «καὶ ἐπὶ τοῦ τραχήλου τοῦ χειροτονουμένου». Ἡ τοποθέτηση δὲ αὐτὴ συμβολίζει ὅτι ὁ χειροτονούμενος «ὑπεισέρχεται τὸν εὐαγγελικὸν ζυγόν», μπαίνει κάτω ἀπὸ τὸν ζυγὸ τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ. Καὶ ὅπως γράφει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, «τὸ Εὐαγγέλιον τοῦ Χριστοῦ ἐπὶ κεφαλῆς τίθεται», γιὰ νὰ μάθει ὁ χειροτονούμενος «ὅτι τὴν ἀληθινὴν τοῦ Εὐαγγελίου τιάραν (=κάλυμμα κεφαλῆς) λαμβάνει». Καὶ ἀκόμη γιὰ νὰ μάθει ὅτι «εἰ καὶ πάντων ἐστὶ κεφαλή, ἀλλ' ὑπὸ τούτους πράττει τοὺς νόμους, πάντων κρατῶν καὶ τῷ νόμῳ κρατούμενος, πάντα νομοθετῶν καὶ ὑπὸ νόμου νομοθετούμενος (...). Τὸ τοίνυν ἔχειν τὸν ἀρχιερέα τὸ Εὐαγγέλιον, σημεῖόν ἐστι τοῦ ὑπ' ἐξουσίαν εἶναι». Δηλαδή· ὅτι ἂν καὶ ὁ ἐπίσκοπος εἶναι κεφαλὴ ὅλων, ὅμως ένεργεῖ κάτω ἀπὸ τοὺς εὐαγγελικοὺς νόμους· ἐξουσιάζει μὲν ὅλους, ἀλλὰ ἐξουσιάζεται ἀπὸ τὸν εὐαγγελικὸ νόμο· νομοθετεῖ ὅλα, ἀλλὰ καὶ ὁ ἴδιος εἶναι ὑπὸ τὸν νόμο τοῦ Εὐαγγελίου. Τὸ νὰ ἔχει λοιπὸν ὁ ἀρχιερεὺς τὸ Εὐαγγέλιο στὴν κεφαλὴ εἶναι σημεῖο ὅτι εἶναι κάτω ἀπὸ ­ἐξουσία(*).

«Ὑπ' ἐξουσίαν» λοιπὸν εὑρίσκεται καὶ ὁ οἱοσδήποτε Ὀρθόδοξος ἀρχιερεύς. Ἂς μὴν τὸ λησμονεῖ ποτέ. Δὲν μπορεῖ νὰ αὐ­­­θαιρετεῖ.

Ἑπομένως, ἀντὶ ν' ἀναλισκόμαστε μὲ παρουσίες σὲ οἰκουμενιστικὲς λειτουργίες ἢ προσευχές, ἂς συνειδητοποιήσουμε ὅτι οἱ περιστάσεις μᾶς καλοῦν νὰ ἐπανέλθουμε ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι, μάλιστα δὲ ὅσοι ἀποδέχονται καὶ υἱοθετοῦν οἰκουμενιστικὲς κινήσεις καὶ ἐκδηλώσεις, στὴν τάξη. Δηλαδὴ νὰ ζήσουμε τὸ Ὀρθόδοξο ἐκκλησιαστικὸ καὶ ὁμολογιακὸ φρόνημα τῆς Ἐκκλησίας μας. Αὐτῆς ἡ ὁποία εἶναι ἡ μόνη ποὺ διασώζει ἀλώβητη τὴν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου, τὴν Ἀποστολικὴ Παράδοση, τὴν Πατερικὴ ἐμπειρία, τὴ διδαχὴ τῶν ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων καὶ γενικὰ τὸ πρῶτο κάλλος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Αὐτὸς εἶναι ὁ μόνος σωστὸς τρόπος νὰ δείξουμε τὴν ἀγάπη μας πρὸς ὅσους ἔχουν ἐκτραπεῖ ἀπὸ τὴν ἀλήθεια καὶ ταλαιπωροῦνται στὸ τρικυμισμένο πέλαγος τῶν ψυχοκτόνων αἱρέσεων.

(*) Ἰω. Χρυσοστόμου, Ὁμ. εἰς τὸ ὅτι Παλαιᾶς καὶ Καινῆς Διαθήκης εἷς ὁ νομοθέτης 4, PG 56, 404. Ἐπίσης Π. Τρεμπέλα, Μικρὸν Εὐχολόγιον, Τόμ. Α΄, Ἀθῆναι 1950, σελ. 211.

 

ΠΗΓΗ

Πέμπτη 12 Ιουνίου 2014

Ο άθεος φοιτητής

 

Πριν από αρκετά χρόνια με πλησίασε κάποιος νεαρός φοιτητής. Με πολλή διστακτικότητα, αλλά και με την ένταση του απαιτητικού αναζητητή , μου δήλωσε ότι είναι άθεος, που όμως θα ήθελε πολύ να πιστέψει, αλλά δεν μπορούσε. Χρόνια προσπαθούσε και αναζητούσε, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Συνομίλησε με καθηγητές και μορφωμένους, αλλά δεν ικανοποιήθηκε η δίψα του για κάτι σοβαρό. Άκουσε για μένα και αποφάσισε να μοιρασθεί μαζί μου την υπαρξιακή ανάγκη του.

 

Μου ζήτησε μια επιστημονική απόδειξη περί υπάρξεως Θεού.

 

«Ξέρεις ολοκληρώματα ή διαφορικές εξισώσεις;» τον ρώτησα.

 

«Δυστυχώς όχι», μου απαντά, «είμαι της Φιλοσοφικής».

 

«Κρίμα, διότι ήξερα μια τέτοια απόδειξη», είπα εμφανώς αστειευόμενος.

 

Ένιωσε αμήχανα και κάπως σιώπησε για λίγο.

 

«Κοίταξε»,του λέω, «συγνώμη που σε πείραξα λιγάκι. Αλλά ο Θεός δεν είναι εξίσωση ούτε μαθηματική απόδειξη. Αν ήταν κάτι τέτοιο, τότε όλοι οι μορφωμένοι θα Τον πίστευαν. Να ξέρεις, αλλιώς προσεγγίζεται ο Θεός. Έχεις πάει ποτέ στο Άγιον Όρος; Έχεις ποτέ συναντήσει κανένα ασκητή;»

 

«Όχι πάτερ, αλλά σκέπτομαι να πάω, έχω ακούσει τόσα πολλά! Αν μου πείτε, μπορώ να πάω και αύριο. Ξέρετε κανένα μορφωμένο να πάω να τον συναντήσω;»

 

«Τί προτιμάς; Μορφωμένο που μπορεί να σε ζαλίσει ή άγιο που μπορεί να σε ξυπνήσει;»

 

«Προτιμώ τον μορφωμένο. Τους φοβάμαι τους αγίους».

 

«Η πίστη είναι υπόθεση της καρδιάς. Για δοκίμασε με κανέναν άγιο. Πώς σε λένε ;»,ρωτώ.

 

«Γαβριήλ», μου απαντά.

 

Τον έστειλα σε έναν ασκητή. Του περιέγραψα τον τρόπο πρόσβασης και του έδωσα τις δέουσες οδηγίες. Κάναμε κι ένα σχεδιάγραμμα.

«Θα πας»,του είπα,«και θα ρωτήσεις το ίδιο πράγμα: Είμαι άθεος, θα του πεις, και θέλω να πιστέψω. Θέλω μια απόδειξη περί υπάρξεως Θεού»

 

«Φοβάμαι, ντρέπομαι» μου απαντά.

 

«Γιατί ντρέπεσαι και φοβάσαι τον άγιο και δεν ντρέπεσαι και φοβάσαι έμενα;», ρωτώ. «Πήγαινε απλά και ζήτα το ίδιο πράγμα»

 

Σε λίγες μέρες, πήγε και βρήκε τον ασκητή να συζητάει με κάποιο νέο στην αυλή του. Στην απέναντι μεριά περίμεναν άλλοι τέσσερις καθισμένοι σε κάτι κούτσουρα. Ανάμεσα σε αυτούς και ο Γαβριήλ βρήκε δειλά τη θέση του. Δεν πέρασαν περισσότερα από δέκα λεπτά και η συνομιλία του γέροντα με τον νεαρό τελείωσε.

 

«Τί γίνεστε παιδιά;», ρωτάει. «Έχετε πάρει κανένα λουκουμάκι; Έχετε πιει λίγο νεράκι;»

 

«Ευχαριστούμε, γέροντα», απάντησαν με συμβατική κοσμική ευγένεια.

 

«Έλα εδώ», λέγει απευθυνόμενος στον Γαβριήλ και ξεχωρίζοντάς τον από τους υπόλοιπους. «Θα φέρω εγώ το νερό, πάρε εσύ το κουτί αυτό με τα λουκούμια, και έλα πιο κοντά να σου πω ένα μυστικό: Καλά να είναι κανείς άθεος, αλλά να έχει όνομα αγγέλου και να είναι άθεος; Αυτό πρώτη φορά μού συμβαίνει».

 

Ο φίλος μας κόντεψε να πάθει έμφραγμα από τον αποκαλυπτικό αιφνιδιασμό. Πού γνώρισε το όνομά του; Ποιός του αποκάλυψε το πρόβλημά του; Τί τελικά ήθελε να του πει ο γέροντας;

 

«Πάτερ, μπορώ να σας μιλήσω λίγο;», μόλις που μπόρεσε να ψελλίσει.

 

«Κοίταξε, τώρα σουρουπώνει· πάρε το λουκούμι, πιες και λίγο νεράκι και πήγαινε στο πιο κοντινό μοναστήρι να διανυκτερεύσεις»

 

«Πάτερ μου, θέλω να μιλήσουμε, δεν γίνεται;»

 

«Τί να πούμε, ρε παλικάρι; Για ποιόν λόγο ήλθες;»

 

«Στο ερώτημα αυτό ένιωσα αμέσως να ανοίγει η αναπνοή μου», αφηγείται, «η καρδιά μου να πλημμυρίζει από πίστη, ο μέσα μου κόσμος να θερμαίνεται· οι απορίες να λύνονται χωρίς κανένα λογικό επιχείρημα, δίχως καμία συζήτηση, χωρίς την ύπαρξη μιας ξεκάθαρης απάντησης. Γκρεμίσθηκαν μέσα μου αυτομάτως όλα τα αν, τα γιατί, τα μήπως και έμεινε μόνο το πώς και το τί από δω κι εμπρός».

 

Ό,τι δεν του έδωσε η σκέψη των μορφωμένων, του το χάρισε ο ευγενικός υπαινιγμός ενός αγίου, αποφοίτου μόλις της τέταρτης τάξης του δημοτικού. Οι άγιοι είναι πολύ διακριτικοί. Σου κάνουν την εγχείρηση χωρίς αναισθησία και δεν πονάς. Σου κάνουν τη μεταμόσχευση χωρίς να σου ανοίξουν την κοιλιά. Σε ανεβάζουν σε δυσπρόσιτες κορυφές δίχως τις σκάλες της κοσμικής λογικής. Σου φυτεύουν την πίστη στη καρδιά, χωρίς να σου κουράσουν το μυαλό.

 

 

-Γέρων Παϊσιος (π.Νικολάου, Μητροπ. Μεσογαίας και Λαυρεωτικής, «Φωνή αύρας λεπτής», εκδ. Εν πλω)


Προβολή άρθρου...

Αρχίζει το Μουντιάλ αλλά...

Καθώς όλα τα φώτα του κόσμου είναι στραμμένα στη Βραζιλία ενόψει της ενάρξεως του Μουντιάλ στις 12 Ιουνίου, μεγάλη κοινωνική αναταραχή παρατηρείται σε διάφορες πόλεις του αχανούς αυτού κράτους με τους διαδηλωτές να διαμαρτύρονται για τα δισεκατομμύρια δολάρια που ξοδεύτηκαν αλόγιστα στην κατασκευή γηπέδων και δεν δόθηκαν στη δημιουργία στοιχειωδών υποδομών, τις οποίες στερείται σημαντικό τμήμα του πληθυσμού. 

Χαρακτηριστικά είναι και τα γκράφιτι διαμαρτυρίας που ξεφυτρώνουν το ένα μετά το άλλο.

Θυμάμαι τώρα και κάποιο άλλο κράτος (της Ευρώπης όμως) που διοργάνωσε κάποτε "τους πιο επιτυχημένους αγώνες" αλλά αργότερα πτώχευσε...

ΓΙΑΝ. ΠΑΝ.

 

 

 

 

 


Οι φωτο από  twitter/ huffingtonpost.co.uk


Προβολή άρθρου...

Παρασκευή 6 Ιουνίου 2014

"Το Τιμημα" του Joseph Fadelle


Ο μουσουλμάνος Joseph Fadelle ένιωσε τη θεία χάρη και με συγκλονιστικό αυθορμητισμό αποφάσισε να ακολουθήσει τον Χριστό. Όμως, η ίδια η οικογένειά του έγιναν οι διώκτες και οι καταδότες του. Στο πρόσωπό του αποδείχθηκε αληθινός ο λόγος του Χριστού: «Ο αδελφός θα παραδώσει τον αδελφό του στο θάνατο, ο πατέρας το παιδί του... θα σας μισήσουν οι πάντες για το όνομά μου» (Μάρκ. 13, 12-13).
 

Ο σεβασμός της ελευθερίας του ανθρώπου είναι ακατανόητος για όσους αρνούνται το ανεκτίμητο δώρο του Θεού προς τον άνθρωπο, την ελευθερία.
 

Όμως η βία και η στέρηση της ελευθερίας, είναι ξένα προς το ευαγγέλιο. Γιατί ο δρόμος που δείχνει ο Χριστός δεν είναι άλλος από το δρόμο του παραδείγματος: «Γίνετε μάρτυρές της διδασκαλίας μου... μέχρι τα πέρατα της γης» (Πράξ. 1, 8).
 

Αυτόν το δρόμο της ελευθερίας επέλεξε ο Joseph Fadelle. Για την πίστη του στον Χριστό έχασε πατρίδα και αδέλφια. Σήμερα ζει ανάμεσά μας και συνεχίζει να πληρώνει το βαρύ τίμημά της.

Από τον πρόλογο
του Μητροπολίτου Αργολίδος Νεκτάριου (Αντωνόπουλου)



«Είμαι σίγουρος πως θα με σκοτώσει ένας μουσουλμάνος... Αλλά δεν θα πάψω να μαρτυρώ την αλήθεια. Γιατί θα σκοτώσουν το σώμα μου, όχι την ψυχή μου.» 

Ζοζέφ Φαντέλ (Περιοδικό Le Point, 18/11/2010)



Νομίζω πως είναι πολύ σημαντικό, πρώτα απ' όλα, να διαχωρίσουμε τους μουσουλμάνους από το Ισλάμ. Οι μουσουλμάνοι είναι η οικογένεια μου, είμαστε ίσοι μέσα στην ανθρωπότητα. Αγαπώ βαθιά τους μουσουλμάνους. Αλλά το Ισλάμ, σαν θρησκεία ή σαν ιδέα, είναι το χειρότερο πράγμα που έχει δημιουργήσει η ανθρωπότητα. Είναι η μόνη θρησκεία που διατάζει να σκοτώσεις τον άλλο. ... φωνάζω την αλήθεια μου, που είναι η Αλήθεια, ο Χριστός... Αυτή η αλήθεια δεν σκοτώνει, αγαπά. ... Ο Χριστός είναι ανεκτικότητα: κανείς άλλος, μόνο Εκείνος καλεί να αγαπάμε τους εχθρούς μας.

(Από συνέντευξη του Ζοζέφ Φαντέλ, 20.08.2011)


Εκδόσεις ΠΟΡΦΥΡΑ


Προβολή άρθρου...

Πέμπτη 5 Ιουνίου 2014

Εγώ θέλω γαλήνη

 

"Ποιος καλός άνεμος σε φέρνει εδώ ; "ρώτησε ο σοφός ερημίτης τον οδοιπόρο που ζητούσε απεγνωσμένα να τον συναντήσει.

 

"Εγώ θέλω γαλήνη" απάντησε μελαγχολικά εκείνος.

 

Ο ερημίτης πήρε ένα ξύλο κι έγραψε στο χώμα :

Εγώ θέλω γαλήνη...

 

"Κοίταξε τώρα πόσο απλό είναι", είπε στον οδοιπόρο και διέγραψε με μια κίνηση το «Εγώ».

 

"Σβήνεις πρώτα το "εγώ". Είναι αδύνατον να βρει γαλήνη αυτός που έχει απόλυτη εμπιστοσύνη στον εαυτό του και νομίζει πως μπορεί να την βρει μόνος του, μακριά από τον Θεό.

 

Το εγώ πάντα θα νιώθει ότι απειλείται από όλους γύρω του κι έτσι πάντα θα φοβάται. Θα μετατρέπεται σε εγωισμός για να επικρατεί, και θα διώχνει τον Θεό και την γαλήνη Του."

 

Με μια δεύτερη κίνηση διέγραψε το «θέλω».

 

 "Πρέπει να σβήσεις τη λέξη "θέλω". Το θέλω δηλώνει επιθυμία, ανάγκη και προσκόλληση. Όταν τρέχεις πίσω από τις μάταιες επιθυμίες σου, ποτέ δεν θα βρεις χρόνο να γαληνέψεις και να γίνεις ευτυχισμένος.

 

Είναι η γνωστή «επίδραση του κουνουπιού».

Αν σε ένα δωμάτιο υπάρχουν δέκα κουνούπια κι εσύ σκοτώσεις τα εννιά, το δέκατο κουνούπι δεν θα σε αφήσει να κοιμηθείς.

 

Έτσι είναι και οι επιθυμίες. Όσες και να ικανοποιήσεις πάντα θα υπάρχει κάποια που δε θα σε αφήνει να κοιμηθείς."

Ο οδοιπόρος τότε κοίταξε τις διαγραμμένες λέξεις στο χώμα και λένε πως τότε βίωσε την πρώτη του αφύπνιση.

 

Είχαν σβηστεί το «Εγώ» και το «θέλω» και είχε μείνει η ... Γαλήνη...



Το είδαμε εδώ 


Προβολή άρθρου...

Τετάρτη 4 Ιουνίου 2014

ΣΤΗΝ ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ

ΣΤΗΝ ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ

Πράξ. β΄ 1-11 Ἐν τῷ συμπληροῦσθαι τὴν ἡμέραν τῆς πεντηκοστῆς ἦσαν ἅπαντες οἱ ἀ­­­πόστολοι ὁμοθυμαδὸν ἐπὶ τὸ αὐτό. καὶ ἐγένετο ἄφνω ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ἦ­­­­χος…


Προβολή άρθρου...

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ

Ἰω. ζ΄ 37-52, η΄ 12 Τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ τῇ μεγάλῃ τῆς ἑορτῆς, εἱστήκει ὁ ᾿Ιησοῦς καὶ ἔκραξε λέγων· ἐάν τις διψᾷ, ἐρχέσθω πρός με καὶ…


Προβολή άρθρου...

Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος:Είσαι αμαρτωλός; Μην απελπίζεσαι!



«Αν έχεις αμαρτίες, να μην απελπιστείς, αυτά δεν παύω να σας τα λέω συνεχώς, και αν κάθε μέρα αμαρτάνεις, να μετανοείς καθημερινά. Γιατί η μετάνοια είναι το φάρμακο κατά των αμαρτημάτων είναι η προς τον Θεόν παρρησία, είναι όπλο κατά του διαβόλου, είναι η μάχαιρα πού του κόβει το κεφάλι, είναι η ελπίδα της σωτηρίας, είναι η αναίρεση της απογνώσεως. 

Η μετάνοια μάς ανοίγει τον ουρανό και μάς εισάγει στον Παράδεισο. Γι' αυτό (σου λέω), είσαι αμαρτωλός; μην απελπίζεσαι. Ίσως βέβαια αναλογιστείς. Μα τόσα έχω ακούσει στην Εκκλησία και δεν τα ετήρησα. Πώς να εισέλθω και πάλι και πώς και πάλι να ακούσω; Μα γι' αυτό ακριβώς πρέπει να εισέλθεις επειδή, όσα άκουσες δεν τα ετήρησες. Να τα ξανακούσεις, λοιπόν, και να τα τηρήσεις. Εάν ο ιατρός σου βάλει φάρμακο στην πληγή σου και παρά ταύτα δεν καθαρίσει, την επομένη ημέρα δεν θα σου ξαναβάλει πάλι; Μη ντρέπεσαι, λοιπόν, να ξαναέλθεις στην Εκκλησία. Να ντρέπεσαι όταν πράττεις την αμαρτία. Η αμαρτία είναι το τραύμα και η μετάνοια το φάρμακο.

 

Αν, λοιπόν, έχεις παλιώσει σήμερα από την αμαρτία, να ανακαινίσεις τον εαυτό σου με τη μετάνοια. Και είναι δυνατό, μπορεί να πει κανείς να σωθώ, αφού μετανοήσω; Και βέβαια είναι. Μα, όλη τη ζωή μου την πέρασα μέσα στις αμαρτίες, και εάν μετανοήσω θα βρω τη σωτηρία; Και βέβαια. Από που γίνεται αυτό φανερό; Από τη φιλανθρωπία του Κυρίου σου… Γιατί η φιλανθρωπία του Θεού δεν έχει μέτρο. Και ούτε μπορεί να ερμηνευτεί με λόγια η πατρική Του αγαθότητα. 

Σκέψου μια σπίθα πού έπεσε μέσα στη θάλασσα, μήπως μπορεί να σταθεί εκεί ή να φανεί; Όση σχέση έχει, λοιπόν, μια σπίθα με το πέλαγος, τόση σχέση έχει η αμαρτία σου σε σύγκριση με τη φιλανθρωπία του Θεού. Και καλύτερα, θα έλεγα, όχι τόση, άλλα πιο πολλή. Γιατί το πέλαγος, ακόμη και αν είναι απέραντο, έχει όριο, μέτρο και σύνορα. Η φιλανθρωπία όμως του Θεού είναι απεριόριστη. 

Γι' αυτό σου επαναλαμβάνω. Είσαι αμαρτωλός; Μην απελπίζεσαι».

 

 περικοπή από την 8η ομιλία για τη μετάνοια. PG 49, 337-338

πηγή:εδώ


ΠΗΓΗ

Ἡ συνάντηση τῶν Ἱεροσολύμων Πενήντα χρόνια συνεχιζόμενου ἐμπαιγμοῦ

Στὰ Ἱεροσόλυμα, στὸν τόπο ὅπου γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ κόσμου ὁ Κύριος τῆς δόξης ὑπέστη τὸ φρικτὸ μαρτύριο καὶ τὸν ἄθλιο ἐμπαιγμὸ ἀπὸ τὴν ἄνομη συνεργία τῶν θρησκευτικῶν ἡγετῶν τοῦ ἰουδαϊκοῦ λαοῦ καὶ τῆς ρωμαϊκῆς ἐξουσίας, σ᾿ αὐτὸν τὸν ἴδιο τόπο συναντήθηκαν τὴν Κυριακὴ 25 Μαΐ­ου ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Βαρθολομαῖος καὶ ὁ Πάπας τῆς Ρώμης Φραγκίσκος.
Γιὰ ποιὸ λόγο; Γιὰ νὰ τιμήσουν τὴ συμ­πλήρωση 50 χρόνων ἀπὸ τὴν πρώτη συν­άντηση τὸ 1964 τῶν τότε ἀντίστοιχων ἡ­­­­γετῶν πατριάρχου Ἀθηναγόρα καὶ πάπα Παύλου ΣΤ΄.

1. Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ 1964

Στὶς 5 καὶ 6 Ἰανουαρίου 1964 ὁ τότε Οἰ­κουμενικὸς Πατριάρχης Ἀθηναγόρας συν­αντήθηκε μὲ τὸν Πάπα Παῦλο ΣΤ΄ στὴν Ἱερουσαλήμ, καὶ δύο περίπου χρόνια ἀργότερα, στὶς 7 Δεκεμβρίου 1965, προχώρησαν ταυτόχρονα στὴν ἄρση τῶν Ἀναθεμάτων τοῦ Σχίσματος τοῦ 1054.

Τὸ 1964 ἔγινε σεισμὸς στὸν Ὀρθόδοξο κόσμο. Πλεῖστοι ὅσοι ἐπιφανεῖς θεολόγοι καὶ ἅγιοι κληρικοὶ ἤλεγξαν αὐστηρότατα τὸν Ἀθηναγόρα.

Ὁ ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς μὲ προφη­τικὴ παρρησία ἔγραψε μερικὰ χρόνια ἀρ­γότερα: «Ὁ Πατριάρχης Ἀθηναγόρας; Αὐ­τὸς μὲ τὴν νεοπαπιστικὴν ­συμπεριφοράν του εἰς τοὺς λόγους καὶ εἰς τὰς πράξεις σκανδαλίζει ἐπὶ μίαν ἤδη δεκαετίαν τὰς ὀρθοδόξους συνειδήσεις, ἀρνούμενος τὴν μοναδικὴν καὶ πανσωστικὴν Ἀλήθειαν τῆς Πίστεως τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἀναγνωρίζων τὰς Ρωμαϊκὰς καὶ ἄλλας αἱρέσεις ὡς ἰσοτίμους μὲ τὴν Ἀλήθειαν, ἀναγνωρίζων τὸν Ρωμαῖον Ἄκρον ­Ποντίφικα μὲ ὅλην τὴν δαιμονικὴν ἀντιεκκλησιαστικὴν ὑ­­­­περηφάνειάν του. Καὶ προετοιμάζει μὲ αὐτοκτο­νικὴν ταχύτητα καὶ ἐπιπολαιότητα, κατὰ τὸ παράδειγμα τοῦ Βατικανοῦ, αὐτὴν τὴν ἰδικήν του ­λεγομένην ''Μεγάλην ­Πανορθόδοξον ­Σύνοδον''... μὲ καθαρῶς σχολαστικο - προτεσταντικὴν θεματο­λογίαν... Τὸν τελευταῖον καιρὸν αὐτὸς ἔχει ­γίνει πηγὴ ἀναρχισμοῦ καὶ μηδενισμοῦ εἰς τὸν ὀρθόδοξον κόσμον. Οἱ Ἁγιορεῖται δικαίως τὸν ὀνομάζουν αἱρετικὸν καὶ ἀποστάτην εἰς τὰς ἐπιστολάς των, τὰς ­ἀπευθυνομένας πρὸς αὐτὸν ἀνοικτῶς διὰ τοῦ Τύπου». Ὁ ὅσιος κληρικός, ἀρχιμανδρίτης π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος, εἶχε ἀπευθύνει συγκλονιστικὴ Ἀνοιχτὴ Ἐπιστολὴ πρὸς τὸν Πατριάρχη, στὴν ὁποία μεταξὺ τῶν ἄλλων τοῦ ἔγραφε καὶ τὰ ἑξῆς:
«Παναγιώτατε,
Μυριάκις προτιμότερον νὰ ἐκριζωθῇ ὁ ἱστορικὸς τῆς Κωνσταντινουπόλεως Θρόνος καὶ νὰ μεταφυτευθῇ εἰς ἔρημόν τινα νησίδα τοῦ πελάγους, ἀκόμη δὲ καὶ νὰ καταποντισθῇ εἰς τὰ βάθη τοῦ Βοσπόρου, ἢ νὰ ἐπιχειρηθῇ ἔστω καὶ ἡ ἐλαχίστη παρέκκλισις ἀπὸ τῆς χρυσῆς τῶν πατέρων γραμμῆς, ὁμοφώνως βοώντων: ''Οὐ χωρεῖ συγκατάβασις εἰς τὰ τῆς Πίστεως''».

Ὁ δὲ καθηγητὴς Π. Τρεμπέλας, ποὺ εἶχε μετάσχει σὲ κάποιους ἀπὸ τοὺς διαλόγους ὡς ἐκπρόσωπος διαφόρων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, κυρίως τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, μὲ ἔγγραφό του ποὺ ἀπηύθυνε πρὸς τὴν Ἱερὰ Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος τὸ ἔτος 1971 καὶ τὸ ὁποῖο ἔχει δημοσιευθεῖ καὶ κυκλοφορεῖ ἀπὸ τὶς ἐκδόσεις τῆς Ἀδελφότητός μας, τόνιζε ὅτι εἶναι ἀνάγκη «νὰ δηλωθῇ ρητῶς καὶ ἄνευ περιστροφῶν» ὅτι τὸ σχίσμα μεταξὺ Ὀρθοδοξίας καὶ Ρωμαιοκαθολικῶν παραμένει. «Τὸ νὰ κηρύττεται ὅτι τὸ σχίσμα ἤρθη (ἐννοεῖ μὲ τὴν ἄρση τῶν ἀναθεμάτων ἀπὸ τοὺς Ἀθηναγόρα καὶ Παῦλο ΣΤ΄) καὶ δὲν ­ἐπακολουθεῖ εὐθὺς καὶ ἡ παροχὴ τοῦ Κοινοῦ Ποτηρίου ἀ­­ποτελεῖ προφανῆ ἀντίφασιν καὶ ἐξόφθαλμον ἐμπαιγμόν».

Ἡ συνάντηση ἐκείνη τοῦ 1964 ἄνοιξε τὸν δρόμο γιὰ τὸν Διάλογο μεταξὺ Ὀρθοδοξίας καὶ Ρωμαιοκαθολικισμοῦ. Διάλογο ἀγάπης τὸν ἤ­­θελε ὁ Ἀθηναγόρας. Διάλογο θεολογικὸ τὸν καθιέρωσε ὁ μετέπειτα πατριάρχης Δημήτριος καὶ συνεχίζεται ἐπὶ 50 χρόνια μέχρι σήμερα. Ὁ τίτλος τούτου τοῦ σχολίου μας μοιάζει αὐστηρός: «Πενήντα χρόνια ἐμπαιγμοῦ». Ἐξόφθαλμο ἐμπαιγμὸ χαρακτηρίζει τὶς κινήσεις αὐτὲς καὶ ὁ καθηγητὴς Τρεμπέλας. Ἦταν ὅμως ὄντως ἐμπαιγμὸς ὁ διάλογος καὶ οἱ κατὰ καιροὺς συν­αντήσεις;

Ἂς μιλήσουμε γλώσσα ἀλήθειας: Ἦταν καὶ ἐξακολουθοῦν νὰ εἶναι ἐμπαιγμὸς καὶ μάλιστα μεγάλος. Τὸ ἐξηγοῦμε:

2. Ο ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

Ὁ Διάλογος τῆς ἀγάπης τοῦ Ἀθηναγόρα ἦταν εὐτελισμὸς κάθε ἔννοιας διαλόγου. Ὁ ἴδιος ὁ ἐκλιπὼν Πατριάρχης τὸν εἶχε ὁρίσει ὡς ἑξῆς: «Πρῶτα νὰ ἑνωθοῦμε καὶ ἔπειτα νὰ συζητήσουμε τὶς δογματικές μας διαφορές». Καὶ συνέστησε: «Τὰ δόγματα ἂς τὰ κλείσῃ κάθε Ἐκκλησία εἰς τὰ θησαυροφυλάκιά της καὶ μὲ τὸ κάλυμμα αὐτὸ νὰ ἐκδώσωμεν τὸ κοινὸν νόμισμα τῆς ἀγάπης».

Ὁ Διάλογος τῆς ἀγάπης ἦταν παρωδία καὶ ἀπέτυχε παταγωδῶς. Μὲ τὸν θάνατο δὲ τοῦ ἐμπνευστῆ του Ἀθηναγόρα ἐτάφη μαζί του στὰ ἔγκατα τῆς γῆς.

 

3. Ο ΘΕΟΛΟΓΙΚΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ

Αὐτὸς ἄρχισε τὸ 1980 καὶ διακρίνεται σὲ δύο φάσεις. Ἡ πρώτη κράτησε ἀπὸ τὸ 1980 μέχρι τὸ 2000, ὁπότε διεκόπη ἐξαιτίας τοῦ ζητήματος τῆς λεγόμενης Οὐνίας καὶ τῆς μανιακῆς ἐπιθέσεώς της κατὰ τῶν Ὀρθοδόξων τῆς πρώην Σοβιετικῆς Ἑνώσεως καὶ τῶν δορυφόρων χωρῶν της. Ἡ δεύτερη ξεκίνησε τὸ ἔτος 2006 καὶ συνεχίζεται ἀκόμη.

α) Ἡ πρώτη φάση ἦταν ἐμπαιγμός, διότι συνεζητοῦντο τὰ θέματα ποὺ μᾶς ἑνώνουν καὶ ὄχι αὐτὰ ποὺ μᾶς χωρίζουν· αὐτὰ στὰ ὁποῖα συμφωνοῦμε καὶ ὄχι οἱ διαφορές μας. Ἡ συνέχιση ἐπὶ δεκαετίες αὐτῆς τῆς τακτικῆς τί ἄλλο ἦταν παρὰ «ἐξόφθαλμος ἐμπαιγμός»;

Καὶ γιὰ ἕναν ἀκόμη λόγο ὑπῆρξε τέτοιος. Διότι, ἐνῶ ἀρχικὰ τὸ θέμα τῆς Οὐνίας ἀποτελοῦσε βαρύνουσας σημασίας θέμα πρὸς συζήτηση στὸν Διάλογο, μετὰ τὴ Ζ΄ Συνέλευση τῆς Μικτῆς Ἐπιτροπῆς Διαλόγου στὸ Balamand τοῦ Λιβάνου τὸ 1993 παραμερίσθηκε ἐντελῶς χωρὶς καμία αἰτιολόγηση.

Ὅλη αὐτὴ ἡ ἱστορία ἀνάγκασε τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Αὐστραλίας Στυλιανό, ἐπὶ 20ετία Συμπρό­εδρο στὸν «Ἐπίσημο Θεολογικὸ Διάλογο» Ὀρ­θοδόξων καὶ Ρωμαιοκαθολικῶν, νὰ παραιτηθεῖ ἀγανακτισμένος, γιὰ νὰ μὴν ἔχει πλέον, ὅπως δήλωσε, «οὐδεμία σχέση μὲ ἕνα τέτοιο ''ἀνούσιο παίγνιο''». Ὁ ἴδιος πάλι δήλωσε ὅτι τὸν ἐξοργίζει ὁ ἰσχυρισμὸς τοῦ νῦν Προέδρου (τοῦ Μητροπολίτου Περγάμου) ὅτι «ἡ Οὐνία δὲν ἀνήκει στὰ θέματα τοῦ Διαλόγου». «Ἡ Οὐνία ὅμως εἶναι ἕνας ἐμπαιγμός, μία καθαρὴ ἀπάτη, ἕνα μασκάρεμα ἀνθρώπων», ἐπισήμανε ὁ Ἀρχιεπίσκοπος.
Τὸ ὅτι λοιπὸν ἦταν ἐμπαιγμὸς ἡ πρώτη φάση τοῦ Διαλόγου δὲν τὸ λέμε μόνο ἐμεῖς, τὸ δήλωσε τότε ὁ ἴδιος ὁ Πρόεδρος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐπιτρο­πῆς Διαλόγου: ''ἀνούσιο παίγνιο'' τὸν ὀνόμασε!
β) Ἐμπαιγμὸς ὅμως εἶναι καὶ ἡ τωρινὴ φάση τοῦ Διαλόγου, κατὰ τὴν ὁποία ἐτέθησαν καὶ ἔχουν ἀρχίσει νὰ συζητοῦνται τὰ μεγάλα ζητήματα ποὺ μᾶς χωρίζουν, μὲ πρῶτο τὸ παπικὸ πρωτεῖο καὶ ἀλάθητο.
Τί γίνεται τώρα ἐδῶ; Ὁ Διάλογος ἔχει ὁδηγηθεῖ σὲ ἀδιέξοδο. Στὸ ζήτημα τοῦ πρωτείου ὁ Παπισμὸς εἶναι ἀνυποχώρητος, παρὰ τὸν ἀνεπίτρεπτο ὀρθοδόξως θεολογικὸ ἑλιγμὸ ποὺ ἐπιχείρησε τὸ 2007 στὴ Ραβέννα ὁ νῦν Πρόεδρος Μητροπολίτης Περγάμου Ἰωάννης, προσπαθώντας νὰ ἀναστήσει, σὲ βελτιωμένη μάλιστα μορφή, τὸ πτῶμα τῆς λεγόμενης Εὐχαριστιακῆς Ἐκκλησιολογίας τοῦ Ἀφανάσιεφ.
Δὲν ἀντιλαμβάνονται οἱ παπικοὶ ­θεολόγοι τὴν ὀρθότητα τῶν Ὀρθοδόξων θέσεων; Ἀσφαλῶς καὶ ἀντιλαμβάνονται οἱ παπικοὶ ­θεολόγοι, κορυφαῖες διάνοιες ὅλοι τους, τὴν ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδοξίας. Τὴν καταλαβαίνουν, ἀλλὰ δὲν μποροῦν νὰ τὴ δεχθοῦν. Δὲν εἶναι ζήτημα θελήσεως· εἶναι θέμα ἀδυναμίας. Ἀκόμα κι ἂν θελήσουν, δὲν μποροῦν νὰ ἀρνηθοῦν τὸ Πρωτεῖο. Αὐτὸ ποὺ τοὺς ζητᾶμε οἱ Ὀρθόδοξοι εἶναι ἀπολύτως ἀδύνατο! Τοὺς ζητᾶμε οὐσιαστικὰ νὰ αὐτοκτονήσουν, νὰ αὐτοκαταστραφοῦν. Ἡ παπικὴ αὐτο­κρατορία χωρὶς τὸ Πρωτεῖο ἐξουσίας τοῦ πάπα θὰ καταρρεύσει μέσα σὲ μιὰ μόνο νύχτα καὶ θὰ διαλυθεῖ.
Πρὸς τί λοιπὸν γίνεται λόγος γιὰ Διάλογο ἐν γνώσει τοῦ ἀδιεξόδου στὸ ὁποῖο ἔχει ὁδηγηθεῖ; Ὑπερβάλλουμε; Ὁ ἴδιος ὁ Οἰκουμενι­κὸς Πατριάρχης ὁμολόγησε τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 2011 κατὰ τὴν ἐπίσκεψή του στὸ Ἅγιον Ὄρος ὅτι «ἐν τῷ συνόλῳ ὁ διάλογος ἐνδέχεται νὰ φαίνηται ἀποτυχημένος...». Ὁ δὲ Μητροπολίτης Χαλκηδόνος Ἀθανάσιος τὸν Σεπτέμβριο τοῦ 2008 ἔκανε λόγο «γιὰ ἀρχαιολογία τῆς Οἰκουμενικῆς Κινήσεως, γιὰ Οἰκουμενικὸ χειμῶνα, Οἰκουμενικὸ κάματο, θεολογία τῆς μαστίχας, τέλος τοῦ Οἰκουμενισμοῦ» κ.τ.λ. (Δελτίο Ἐπίσκεψις, ἀρ. 691, 30-9-2008, σελ. 11-17). Ἡ θεολογία τῆς μαστίχας τί εἶναι; Δὲν εἶναι ἐμπαιγμός;

4. ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ ΕΚΔΗΛΩΣΕΩΝ

Ἐμπαιγμὸ ὅμως ἀποτελοῦν καὶ οἱ διάφορες ἐκδηλώσεις, ὅπως αὐτὴ στὰ Ἱεροσόλυμα καὶ ὅποιες ἄλλες, τόσο συχνὲς πιὰ στοὺς καιρούς μας. Γίνονται γιὰ νὰ ἐμπαίζεται τὸ ὀρθόδοξο πλήρωμα καὶ ὁ ὑπόλοιπος κόσμος. Διότι δίνουν τὴν ἐντύπωση στοὺς πολλοὺς ὅτι ἔχει ἐπιτευχθεῖ ἢ σύντομα θὰ ἐπέλθει συμφωνία μὲ τοὺς Παπικούς, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ προωθεῖται σὲ ἐξοργιστικὸ βαθμὸ μιὰ ἕνωση ἐν τῇ πράξει καὶ νὰ ἐνισχύεται ἑκατέρωθεν ἡ συμμετοχὴ τῶν πιστῶν στὰ μυστήρια καὶ τὶς λατρευτικὲς ἐκδηλώσεις τῆς ἄλλης πλευρᾶς.

«Λάθη τραγικὰ ποὺ δημιουρ­γοῦν πολὺ θόρυβο, πολλὴ ζημία, χωρὶς νὰ ἔχουμε ἀπολύτως κανένα κέρδος. Ἔτσι δίνουμε τὴν ἐντύπωση ὅτι σπεύδουμε νὰ κάνουμε μία Intercommunio, μία μυστηριακὴ κοινωνία μὲ τοὺς ἑτεροδόξους… κάνουμε μόνο ζημιὰ καὶ ἀντιθέτως δὲν βοηθοῦμε καθόλου τὸν διάλογο», δήλωσε ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Αὐστραλίας!

Καὶ μήπως αὐτὴ τὴν ἔννοια ἔχει ἡ δήλωση τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου καὶ τοῦ Πάπα Φραγκίσκου γιὰ νόμιμη ποικιλία στὴν Κοινή τους Διακήρυξη στὰ Ἱεροσόλυμα;
Εἶπαν: «Ἡ ἀδελφικὴ ἡμῶν συνάντησις σήμερον εἶναι ἓν νέον καὶ ἀναγκαῖον βῆμα εἰς τὴν πορείαν πρὸς τὴν ἑνότητα, πρὸς τὴν ὁποίαν μόνον τὸ Ἅγιον Πνεῦμα δύναται νὰ μᾶς ὁδηγήσῃ, ἐκείνην τῆς κοινωνίας ἐν νομίμῳ ποικιλίᾳ».

Τί σημαίνει νόμιμη ποικιλία; Νὰ κρατήσει ἡ κάθε πλευρὰ τὶς ἀντιλήψεις της; Νὰ ἑνωθοῦμε μὲ τὸν Παπισμό, ἀκόμη καὶ χωρὶς ­συμφωνία στὰ καίρια θεολογικὰ ζητήματα, χωρὶς νὰ ἀρ­νηθεῖ τὶς πλάνες του;

 

5. Η ΕΥΘΥΝΗ ΟΛΩΝ ΜΑΣ

Ἀπαιτεῖται μεγάλη προσοχὴ καὶ ἐγρήγορση ἀπὸ ὅλους μας. Στὰ θέματα τῆς πίστεως, κατὰ τὸν λόγο τοῦ ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ, «οὐκ ἐκχωρεῖ συγκατάβασις», δὲν ἐπιτρέπεται νὰ γίνεται ὁποιαδήποτε ὑποχωρητικὴ τακτοποίηση.

Γι' αὐτὸ καὶ εἶναι φανερὸ πλέον τὸ χρέος μας. Στὴν περίοδο αὐτή, ποὺ τὸ οἰκουμενιστικὸ πνεῦμα ἔχει ξεσπάσει σὰν θύελλα, νὰ μείνουμε πιστοὶ στὴν Ὀρθοδοξία μας. Μὴν ἐπηρεαζόμαστε ἀπὸ τὶς ἐντυπωσιακὲς ἐκδηλώσεις. Ἐνόσῳ οἱ ἑτερόδοξοι δὲν ἀπαρνοῦνται τὶς πλάνες τους, καμία ἀπολύτως ἕνωση ἢ συνεργασία δὲν μποροῦμε νὰ ἔχουμε μαζί τους.

Ἡ προτροπὴ τοῦ ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ νὰ φεύγουμε μακριὰ ἀπὸ τοὺς προδότες τῆς πίστεως, ὅπως φεύγουμε μακριὰ ἀπὸ τὰ φίδια, εἶναι περισσότερο ἀπὸ ὁποτεδήποτε ἄλλοτε ἐπίκαιρη: «Φευκτέον αὐτοὺς ὡς φεύγει τις ἀπὸ ὄφεως»!

 

ΠΗΓΗ