Διὰ τῶν ὅπλων τῆς δικαιοσύνης τῶν δεξιῶν καὶ ἀριστερῶν (Β'Κορ. 6, 4-7) (μέρος β΄)

Ὑπάρχουν περιπτώσεις ποὺ ἀσκητὲς ποὺ εἶχαν ἀ­ποκτήσει τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ ἔπεσαν σὲ πειρασμό, καὶ τὰ πνευματικὰ τους κατορθώματα τὰ θεώρησαν ἀποτέ­λεσμα τῆς δικῆς τους προσπάθειας, τῆς προσευχῆς, τῆς νηστείας καὶ τῆς ἀγρυπνίας. Μόλις ἐπέτρεπαν νὰ μποῦν στὴν καρδιὰ τους οἱ πονηροὶ αὐτοὶ λογισμοὶ ἀ­μέσως τοὺς κυρίευε τὸ πάθος τῆς ὑπερηφάνειας, τοῦ ἐγωϊσμοῦ καὶ τῆς κενοδοξίας. Στοὺς βίους τῶν ἁγίων ὑπάρχουν τέτοια παραδείγματα. Βλέπουμε μεγάλους ἀσκητὲς ποὺ ἔπεφταν πολὺ λαμηλὰ ὅταν τὸ πνευματικὸ ὅπλο τῆς δικαιοσύνης, ποὺ κρατοῦσαν στὸ δεξιό τους χέρι, γινόταν ἄχρηστο. Δὲν χρησιμοποίησαν ἔγκαιρα τὸ ὅπλο αὐτὸ γιὰ νὰ χτυπήσουν μ' αὐτὸ τὸ πάθος τῆς ὑπερηφάνειας μόλις ἐμφανιζόταν. Πολὺ μεγάλη σημασία ἔχει αὐτὸ τὸ ὅ­πλο γιὰ τὴν πνευματικὴ ζωή, διότι ὅταν φτάνουμε σ' ἕνα μέτρο τῆς πνευματικῆς προόδου δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ κρατηθοῦμε σ' αὐτὸ ἂν δὲν χρησιμοποιοῦμε τὸ ὅπλο τῆς δικαιοσύνης ποὺ ἔχουμε στὴν δεξιά μας. Ἰ­διαίτερα τότε ὅταν προοδεύουμε πνευματικὰ πρέπει νὰ προσέχουμε τὴν ψυχή μας, ὅπως τὸ ἔκανε ὁ πολύαθλος Ἰώβ. Ὁ Ἰώβ ἦταν πλούσιος, εἶχε υἱοὺς καὶ θυγατέρες, ἦταν ἀρχηγὸς τοῦ λαοῦ του καὶ εὐημεροῦσε στὴν ζωή του. Καὶ νὰ πὼς κρατοῦσε αὐτὸς τὸ ὅπλο τῆς δικαιο­σύνης στὴν δεξιά του. Ποτὲ δὲν ἔπαυε νὰ εὐεργετεῖ τοὺς φτωχούς, ἦταν πατέρας γιὰ τοὺς ἀρρώστους καὶ τοὺς ἀδυνάτους. Ἔδινε ροῦχα στοὺς ἀνήμπορους, τροφὴ στοὺς πεινασμένους, φρόντιζε τὰ παιδιά του, προσφέροντας κάθε μέρα θυσίες στὸν Θεὸ γιὰ τὶς ἁμαρτίες ποὺ αὐτὰ τυχὸν ἔκαναν. Ἔτσι καὶ ἐμεῖς πρέ­πει νὰ ἐνεργοῦμε. Ὅταν ὁ Θεός μᾶς δίνει τὴν χάρη του πρέπει νὰ κρατᾶμε γερὰ τὸ ὅπλο στὸ χέρι μας. Καὶ τί εἶναι τὸ ὅπλο τῆς δικαιοσύνης στὸ ἀριστε­ρό μας χέρι; Ἡ πνευματική μας ἀριστερὰ εἶναι οἱ πνευματικὲς δυνάμεις μὲ τὶς ὁποῖες ἀποκρούουμε τὶς ἐπιθέσεις τοῦ πολεμίου. Αὐτὸ τὸ ὅπλο μᾶας προστατεύ­ει νὰ μὴν πέφτουμε σὲ ἀπελπισία καὶ τὴν πνευματικὴ ἀναισθησία, ὅταν παρουσιάζονται δυσκολίες στὴ ζωή μας. Διότι ὁ κίνδυνος εἶναι πολὺ μεγάλος καὶ πάρα πολλοὶ ἄνθρωποι, ὅταν παρουσιάζονται δυσκολίες στὴ ζωή τους, ἀρχίζουν νὰ γογγύζουν κατὰ τοῦ Θεοῦ, πέφτουν σὲ βαθιὰ ἀπελπισία καὶ ἔχουν μεγάλη λύπη, ὄχι κατὰ Θεὸν λύπη ἀλλὰ κατὰ κόσμον. Κρατώντας τὸ ὅπλο τῆς δικαιοσύνης στὴν ἀριστε­ρά μας πρέπει νὰ ὑπομένουμε τὶς δοκιμασίες ποὺ ἔχουμε στὴν ζωή. Μ' αὐτὸ τὸ ὅπλο, δηλαδὴ μὲ τὴν ὑπομονή, τὴν ὑπακοὴ στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν ἐλ­πίδα πρέπει νὰ πολεμᾶμε τὸν γογγυσμὸ καὶ τὴν κατά­θλιψη· Καὶ σ' αὐτὴ τὴν περίπτωση πρέπει νὰ ἀκολου­θοῦμε τὸ παράδειγμα τοῦ πολυάθλου Ἰώβ. Μιὰ μέρα αὐτὸς ἔχασε ὅλα τὰ παιδιά του, τὰ ζῶα του καὶ ὅλο τὸ πλοῦτο του. Τὴ σκληρὴ αὐτὴ δοκιμασία τὴν ἐπέτρεψε ὁ Θεός, ὁ Ὁποῖος ἔδωσε ἐξουσία στὸν σατανᾶ νὰ γε­μίσει μὲ πληγὲς τὸ σῶμα τοῦ ἁγίου, μόνο νὰ μὴν πει­ράξει τὴν ψυχή του. Καὶ τί ἔκανε τότε ὁ μεγάλος αὐ­τὸς ἄνδρας, πῶς χρησιμοποίησε τὸ ὅπλο τῆς δικαιο­σύνης πού κρατοῦσε στὸ ἀριστερό του χέρι; Πῆγε ἔ­ξω ἀπὸ τὴν πόλη, κάθησε μέσα στὶς στάχτες καὶ μὲ ἕνα κομμάτι κεραμίδι ἔξυνε τὶς πληγές του. Καὶ ἐνῶ βρισκόταν σ' αὐτὴ τὴν ἐλεεινὴ κατάσταση δὲν γόγγυσε κατὰ τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ ἔλεγε· «Αὐτὸς γυμνὸς ἐξῆλθον ἐκ κοιλίας μητρός μου, γυμνὸς καὶ ἀπελεύσομαι ἐκεῖ· ὁ Κύριος ἔδωκεν, ὁ Κύριος ἀφείλατο·  ὡς τῷ Κυρίῳ ἔδοξεν, οὕτω καὶ ἐγένετο εἴη τὸ ὄνομα Κυρίου εὐλογημένον» (Ἰώβ. 1,21). Ἔτσι ἀμυνόταν ὁ δίκαιος Ἰώβ ἐνάντια στὶς ἐπιθέ­σεις τοῦ διαβόλου, κρατώντας στὴν ἀριστερά του τὸ ὅπλο τῆς δικαιοσύνης. Δὲν εἶναι αὐτὸ γιὰ μᾶς τὸ κα­λύτερο παράδειγμα; Δὲν πρέπει καὶ ἐμεῖς νὰ ἐνεργοῦ-με μὲ τὸν ἴδιο τρόπο ὅταν μᾶς δοκιμάζει ὁ Θεὸς καὶ μᾶς βρίσκουν συμφορές; Σὲ τέτοιες περιπτώσεις νὰ σκύβουμε χαμηλὰ τὸ κεφάλι μας καὶ νὰ λέμε· «ὁ Κύ­ριος ἔδωκεν, ὁ Κύριος ἀφείλατο· ὡς τῷ Κυρίῳ ἔδο-ξεν, οὕτως καὶ ἐγένετο· εἴη τὸ ὄνομα Κυρίου εὐλογη­μένον». Ἀμήν. (Τά κείμενα τοῦ Ἁγίου Λουκᾶ πού δημοσιεύονται σέ συνέχειες στήν ἱστοσελίδα μας εἶναι παρμένα ἀπό τό ὁμώνυμο βιβλίο τῶν ἐκδόσεων «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»)

Προβολή άρθρου...