«Ἠπάτησάς με, Κύριε, καὶ ἠπατήθην», κραύγασε 26 περίπου αἰῶνες πρὶν σὲ μιὰ κρίσιμη περίσταση τῆς ζωῆς του ὁ προφήτης Ἱερεμίας. Μὲ ἐξαπάτησες, Κύριε, καλώντας με στὴν προφητικὴ ἀποστολλή, καὶ ἐγὼ ἐξαπατήθηκα καὶ τὸ δέχτηκα, πιστεύοντας στὴν ὑπόσχεσή σου ὅτι θὰ μὲ βοηθήσεις. «Ἐκράτησας καὶ ἠδυνάσθης»· παρὰ τὶς ἀντιρρήσεις μου, ἐπέμεινες στὴ γνώμη σου καὶ μοῦ τὴν ἐπέβαλες. Καὶ τώρα; Τώρα «ἐγενόμην εἰς γέλωτα»· τώρα μὲ ἐμπαίζουν ὅλοι, μὲ χλευάζουν, μὲ περιφρονοῦν. Ἔ, λοιπὸν καὶ ἐγὼ ἀποφάσισα: Τέρμα τὸ κήρυγμα καὶ ὁ προφητικὸς ἔλεγχος ἐξ ὀνόματος τοῦ Κυρίου· «οὐ μὴ ὀνομάσω τὸ ὄνομα Κυρίου καὶ οὐ μὴ λαλήσω ἔτι ἐπὶ τῷ ὀνόματι αὐτοῦ».
Να ἕνας τρόπος «ὑπεύθυνης;» στάσεως σὲ
καιροὺς κρίσεως! Τέρμα τὸ κήρυγμα, τέλος σὲ κάθε πνευματικὴ δραστηριότητα. Δὲν
θὰ σηκώσω ἐγὼ τὸν χλευασμό, τὴν ἀδιαφορία, τὴν περιφρόνηση, τὴν ἀποστασία τῶν ἀνθρώπων.
Καὶ τί ἔγινε τότε;
«Καὶ ἐγένετο ὡς πῦρ καιόμενον φλέγον ἐν
τοῖς ὀστέοις μου, καὶ παρεῖμαι πάντοθεν καὶ οὐ δύναμαι φέρειν»· ἅρπαξα μέσα μου
φωτιά, μοῦ καίει τὰ κόκκαλά μου, ἔχω περικυκλωθεῖ ἀπὸ παντοῦ, δὲν ἀντέχω τὶς
φλόγες τοῦ Πνεύματος (Ἱερ. κ΄ 7-9).
Ποῦ πᾶς; Τί πᾶς νὰ κάνεις, Ἱερεμία;
Γιατί θέλεις νὰ ἐγκαταλείψεις τὸν ἀγώνα σου; Ἐγὼ εἶμαι ἐδῶ, εἶμαι μαζί σου, τὸ
Πνεῦμα μου καίει μέσα στὴν καρδιά σου, οἱ φλόγες τῆς προσωπικῆς σου Πεντηκοστῆς!
Ὥρα εὐθύνης σὲ καιροὺς κρίσεως!
Ἡ κρίση – φοβερή – ἔχει χτυπήσει τὴν Ἑλλάδα
σὲ ὅλα της τὰ ἐπίπεδα. Ἡ ψυχή μαςγεμίζει μὲ ἀγωνία. Τὰ δραματικὰ ἐρωτήματα μᾶς ἐξουδενώνουν:
Ποῦ πᾶς, Ἑλλάδα; Ποῦ πορεύεσαι; Ποῦ εἶναι ἡ Ἰθάκη σου; Ποιὸς εἶναι ὁ ἄγνωστος
προορισμός σου; Ποῦ εἶναι οἱ μεγάλες μέρες σου; Ἐσὺ ποὺ πλούτισες τὴν ἀνθρωπότητα
πῶς κατάντησες κουρέλι, χλευασμός, περιφρονημένη μεταξὺ τῶν λαῶν τῆς γῆς;
Ἐδῶ, στὰ σπλάχνα σου, δημιουργήθηκαν οἱ
ἐπιστῆμες, ἡ λογοτεχνία, ἐδῶ θεμελιώθηκε ἡ δημοκρατία, ὁ ὑπέρτατος πολιτισμός.
Στὴ δική σου γλώσσα, τὴν Ἑλληνική, τὴ βασίλισσα τῶν γλωσσῶν τοῦ κόσμου, γράφηκε
τὸ Εὐαγγέλιο, κι ἐσὺ κράτησες καὶ κρατᾶς γνήσια τὴν Ὀρθόδοξη πίστη… Γιατί λοιπὸν
ἔχεις ἐγκαταλειφθεῖ; Ποῦ εἶναι ὁ Θεός σου; Γιατί δὲν ἐπεμβαίνει; Σὲ ἔχει… μᾶς ἔχει
τάχα ἐγκαταλείψει;
Δραματικὰ τὰ ἐρωτήματα…
Καὶ ἡ ἀπάντηση;
Ἕξι περίπου αἰῶνες πρὸ Χριστοῦ ἕνας ἀπὸ
τοὺς μεγαλύτερους φιλοσόφους μας, τιτάνας τοῦ πνεύματος, ὁ Ἡράκλειτος, εἶπε ἕναν
λόγο συγκλονιστικό. Δυὸ μόνο λέξεις:
«Ἐδιζησάμην ἐμεωυτόν», «ἐμαυτὸν»
δηλαδή. Ποὺ σημαίνει: ἔψαξα, ἀναζήτησα, ἐξερεύνησα τὸν ἑαυτό μου.
Σὲ μιὰ τέτοια ἕρευνα μᾶς καλεῖ τώρα ὄχι
μόνο ὁ Ἡράκλειτος ἀλλὰ σύνολη ἡ παράδοσή μας. Μᾶς καλεῖ νὰ ἑρευνήσουμε, νὰ
ψάξουμε μέσα μας, στὸν ἴδιο τὸν ἑαυτό μας: «Ἐδιζησάμην ἑμαυτόν»!
Ἂν λοιπὸν κάνουμε καὶ ἐμεῖς αὐτὴ τὴν ἕρευνα,
τί θὰ βροῦμε;
Ἔχουμε κρίση… Ναί!
Ὅμως…
v Τί
κρίση εἶναι αὐτή;
v Ποῦ
ἀποσκοπεῖ;
v Ποιὰ
εἶναι ἡ εὐθύνη μας;
Τρία σημεῖα, καίρια καὶ οὐσιώδη, στὴ
διαπραγμάτευση ποὺ θὰ ἀκολουθήσει.
Οἰκονομικὴ βέβαια! Τί ἐρώτηση εἶναι αὐτή;…
Θὰ ἀπαντοῦσε κάποιος εὔκολα…
Ἡ οἰκονομία τῆς Ἑλλάδας καταστρέφεται,
ἡ χώρα βρίσκεται στὰ πρόθυρα πτωχεύσεως, ἡ ἀγορὰ ἔχει νεκρώσει, οἱ ἐπιχειρήσεις
κλείνουν, οἱ Τράπεζες στέγνωσαν, οἱ ἐργαζόμενοι μένουν ἀπλήρωτοι ἐπὶ μῆνες… ἀπολύονται…
βρίσκονται σὲ ἀπόγνωση, οἱ ἄνθρωποι πεινοῦν. Κάθε μέρα οἱ τηλεοράσεις μας, τὰ
ραδιόφωνά μας, οἱ ἐφημερίδες αὺτὰ λένε, μὲ αὐτὸ τὸ θέμα ἀσχολοῦνται. Οἱ ἴδιοι οἱ
πολιτικοί μας αὐτὸ πλέον ἔχουν ὡς μόνο θέμα διαπληκτισμοῦ μεταξύ τους: Αὐτὴ τὴν
οἰκονομικὴ κρίση!
Εἶναι ὅμως μόνο οἰκονομικὴ ἡ κρίση;
Ὁ κορυφαῖος διεθνῶς ἕλληνας ἐπιστήμονας
ὁ σὲρ Βασίλειος Μαρκεζίνης στὸ τελευταῖο του βιβλίο «Ἡ Ἑλλάδα τῶν Κρίσεων»
συμπυκνώνει σὲ 5 τὶς θανητοφόρες κρίσεις ποὺ ἀντιμετωπίζει σήμερα ἡ χώρα: Κρίση
στὴν οἰκονομία, στὴν ἐξωτερικὴ πολιτική, στὴ μετανάστευση, στὸ ζήτημα τῶν
μειονοτήτων καὶ στὴν ἔλλειψη ἀξιοπιστίας πρὸς τὴν Κυβέρνηση καὶ τοὺς θεσμούς. Ὁ
ἴδιος θεωρεῖ πιὸ ἐπικίνδυνη τὴ μεταναστευτική, πιστεύει ὅμως ὅτι κατὰ
προτεραιότητα ἐπείγει νὰ ἀντιμετωπιστεῖ ἡ πέμπτη, αὐτὴ τῆς ἀπουσίας ἐμπιστοσύνης
πρὸς τὴν Κυβέρνηση καὶ τοὺς θεσμούς.
Ἀκόμη ὅμως καὶ μὲ αὐτὴ τὴ διευρυμένη ἀνάλυση
τοῦ κ. Μαρκεζίνη ἔχει ἐπισημανθεῖ ἡ οὐσία τῆς κρίσεως; Εἴμαστε ἀναγκασμένοι νὰ
ποῦμε καθὰρὰ πὼς ὄχι!
Ὅλες αὐτὲς οἱ προσεγγίσεις προσφέρουν
τὸ θέαμα ἑνὸς ἀρρώστου ποὺ ἐμφανίζει ὑψηλὸ πυρετό. Εἶναι λάθος μεγάλο σ᾿ αὐτὸν
νὰ χορηγοῦνται συνεχῶς ἀντιπυρετικά. Ἡ σωστὴ λύση συνίσταται στὸ νὰ ὑποβληθεῖ
στὶς ἀπαραίτητες ἐξετάσεις, νὰ διαπιστωθεῖ ἡ αἰτία τοῦ πυρετοῦ καὶ νὰ τοῦ
χορηγηθεῖ ἡ κατάλληλη θεραπεία. Αὐτὴ τὴ στιγμὴ στὴν Ἑλλάδα μὲ τὶς παραπάνω
θεωρίες προσφέρονται μόνο ἀντιπυρετικά.
Εἶναι ἀνάγκη λοιπὸν νὰ ἐπιχειρήσουμε
μιὰ οὐσιαστικὴ προσέ γγιση τοῦ προβλήματος. Μιὰ προσέγγιση θεολογική,
πνευματική, μὲ βάση τὰ κριτήρια τοῦ Εὐαγγελίου, τῆς Ὀρθοδόξου Παραδόσεώς μας.
Μὲ βάση λοιπὸν τὴν προσέγγιση αὐτὴ θὰ
διαπιστώσουμε ὅτι ἡ σημερινὴ κρίση τῆς Ἑλλάδας εἶναι πρωτοφανής! Κι αὐτὸ
δὲν εἶναι λόγος ὑπερβολικός.
Εἶναι ἡ ἀλήθεια.
Διότι πρώτη φορὰ στὴν ἱστορία της Ἡ Ἑλλάδα
πλήττεται σὲ ὅλα της τὰ ἐπίπεδα. Ὄχι στὰ πέντε ποὺ ἀνέφερε ὁ ὀξυδερκὴς καθηγητὴς
Μαρκεζίνης ἀλλὰ στὰ πάντα! Δηλαδὴ σὲ ἕνα: Στὴν ψυχή της! Ὅπως ἀκριβῶς τὸ
διετύπωσε σὲ συνέντευξή του ὁ μεγάλος μας συνθέτης Σταμάτης Σπανουδάκης.
Καὶ γιατί πλήττεται; Τί φταίει; Ποιὰ εἶναι
ἡ οὐσιαστικὴ αἰτία αὐτοῦ τοῦ προβλήματος;
Δύο παράγοντες θὰ ἐπισημάνουμε ἐδῶ:
α) Δεκαετίες πρίν, περιγράφοντας τὴ
φοβερὴ κατάσταση στὴν ὁποία εἶχε περιέλθει ἡ δική του πατρίδα, ἡ Ρωσία, ὁ
μεγάλος νομπελίστας συγγραφέας καὶ ἀσυμβίβαστος ἀγωνιστὴς Ἀλέξανδρος
Σολζενίτσιν ἔκανε τὴν ἀκριβέστατη διάγνωση τοῦ προβλήματός της, διάγνωση ποὺ ἰσχύει
ἀπολύτως καὶ γιὰ τὴν Ἑλλάδα. Ὁ λόγος του εἶναι εὐθύς, σαφέστατος, κρυστάλλινος.
Ἂς τὸν ἀκούσουμε:
«Ἐπάνω ἀπὸ μισὸ αἰώνα, ἐνῶ ἤμουν
παιδάκι ἀκόμη, ἄκουγα ἀπὸ διάφορους ἡλικιωμένους ἀνθρώπους τὰ ἑξῆς λόγια, μὲ τὰ
ὁποῖα ἐξηγοῦσαν τὶς μεγάλες ταραχὲς καὶ συμφορὲς στὴ Ρωσία: “Οἱ ἄνθρωποι
λησμόνησαν τὸν Θεό· ἀπὸ ἐκεῖ ἔρχονται ὅλα τὰ κακά”. Ἀπὸ τότε κοπίασα ἐπάνω στὴν
ἱστορία τῆς ἐπαναστάσεως κάτι περισσότερο ἀπὸ μισὸ αἰώνα· διάβασα σχετικῶς ἑκατοντάδες
βιβλία· συγκέντρωσα ἑκατοντάδες μαρτυρίες καὶ ἔγραψα καὶ ὁ ἴδιος πρὸς ἐκκαθάρισιν
αὐτῆς τῆς καταστροφῆς ὀκτὼ τόμους. Ἐν τούτοις σήμερα, ἂν κάποιος μὲ παρακαλέσει
νὰ κατονομάσω ὅσο γίνεται συντομότερα τὴ βασικὴ αἰτία αὐτῆς τῆς ἐξολοθρεπτικῆς ἐπαναστάσεως
ποὺ καταβρόχθισε περίπου 60 ἑκατομμύρια ἀνθρώπους, δὲν θὰ μποροῦσα νὰ ἐκφραστῶ ἀκριβέστερα
ἀπὸ τὸ νὰ ἐπαναλάβω: “Οἱ ἄνθρωποι λησμόνησαν τὸν Θεό· ἀπὸ ἐκεῖ ἔρχονται ὅλα τὰ
κακά”.
Ἀλλὰ καὶ πέρ᾿ ἀπὸ αὐτό… ἂν θὰ ἀπαιτοῦσε
κάποιος ἀπὸ μένα νὰ τοῦ δώσω ἕνα γενικότερο χαρακτηρισμὸ τοῦ 20οῦ αἰῶνος,
δὲν θὰ εὕρισκα τίποτε ἀκριβέστερο καὶ περιεκτικότερο ἀπὸ τὰ λόγια: Οἱ ἄνθρωποι
λησμόνησαν τὸν Θεό.
Ἂν θὰ μπορούσαμε νὰ διαζωγραφούσαμε στὰ
μάτια τῶν περασμένων αἰώνων τὸ μεθόριο, στὸ ὁποῖο ἔχει φθάσει σήμερα ὁ κόσμος, ὅλοι
θὰ ἀναστέναζαν καὶ μὲ μία φωνὴ θὰ ἀναφωνοῦσαν: ἡ Ἀποκάλυψις!
Ὁ Δημιουργὸς συνεχῶς καὶ καθημερινῶς
συμμετέχει στὴ ζωὴ τοῦ καθενός μας… καὶ ὅταν μας ἐγκαταλείπει Ἐκεῖνος,
πεθαίνουμε».
Ποιός μπορεῖ νὰ ἀμφιβάλει ὅτι αὐτὴ ἡ
διάγνωση τοῦ Σολζενίτσιν εἶναι πέρα ὥς πέρα σωστή; Αὐτὸ ἀκριβῶς δὲν ἔχει συμβεῖ
καὶ στὴν Ἑλλάδα; Οἱ Ἕλληνες ἐγκαταλείψαμε τὸν Θεό. Αὐτὴ εἶναι ἡ ὄντως αἰτία τῶν
δεινῶν μας, ἐκεῖ βρίσκεται τὸ πραγματικὸ πρόβλημά μας.
Τὸν ἐγκαταλείψαμε! Ἐκτροχιαστήκαμε, ἔχουμε
χάσει τὸν πνευματικὸ προσανατολισμό μας. «Ἐπικατάρατος ὁ ἄνθρωπος, ὃς τὴν ἐλπίδα
ἔχει ἐπ᾿ ἄνθρωπον» (Ἱερ. ιζ΄ 1). Αὐτὴ εἶναι ἡ κατάρα μας. Πήραμε τὴν ἐλπίδα μας
ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ τὴν ἀποθέσαμε στὴν Εὐρώπη. Ἐπὶ 10ετίες τώρα τὸ ὑπέρτατο ὅραμα
τοῦ τόπου, ὅπως διαρκῶς τὸ διαφήμιζαν οἱ νάνοι καὶ ἄπιστοι πολιτικοί μας, ἦταν ἡ
Ἐνωμένη Εὐρώπη: Ἀνήκομεν εἰς τὴν δύσιν… στὴν Εὐρώπη. Καὶ ἡ Εὐρώπη τώρα μας
δείχνει ἐμπράκτως τὶ σημαίνει νὰ ἐγκαταλείπεις τὸν Θεὸ καὶ νὰ ἐμπιστεύεσαι τοὺς
ἀνθρώπους.
Αὐτὴ ἡ Εὐρώπη ἄλλαξε τοὺς νόμους μας,
τὰ ἤθη μας, τὶς ἱερές μας παραδόσεις. Ἀπὸ τότε ποὺ ὁ τότε μασῶνος ἡγέτης τῆς
χώρας μᾶς ἐνέταξε στὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση ἄρχισε μιὰ σαρωτικὴ ἀλλαγὴ τῶν νόμων τῆς
πατρίδας μας. Αὐτόματο διαζύγιο, συναινετικὸ διαζύγιο, πολιτικὸς γάμος, ἀποποινικοποίηση
μοιχείας, σύμφωνο ἐλεύθερης συμβίωσης… πλήρης, δηλαδὴ καταστροφὴ τοῦ γάμου καὶ
τῆς οἰκογένειας. Ἐπίσης νομιμοποίηση τῶν ἐκτρώσεων, ἕνα ἔγκλημα ποὺ βύθισε τὴν Ἑλλάδα
στὸ αἷμα, κι αὐτὸ τὸ ἀδικοχυμένο αἷμα ἄρχισε τώρα νὰ παίρνει τὴν ἐκδίκησή του.
Παράλληλα ὁ λαός μας παρασύρθηκε σὲ ἄθλιο
τρόπο ζωῆς: κοσμικότητα, μανία εὔκολου πλουτισμοῦ, ἀνηθικότητα φρικιαστική. Ἤθη
καὶ παραδόσεις χιλιετιῶν μέσα σὲ μιά-δυὸ γενιὲς τείνουν νὰ ἐξαφανιστοῦν. Ἡ
τρυφηλὴ ζωὴ μετέτρεψε τὴ συζυγικὴ ζωὴ σὲ σχέση σαρκικῆς μόνο ἀπολαύσεως, μὲ ἀποτέλεσμα
ἡ Ἑλλάδα νὰ βρίσκεται στὴ χειρότερη κατάσταση τῆς ἱστορίας της ἀπὸ πλευρᾶς ἀριθμοῦ
γεννήσεων. Τώρα, μὲ τὰ ἐξοντωτικὰ οἰκονομικὰ μέτρα ποὺ πλήττουν κυρίως τὴ νέα
γενιὰ ἡ οἰκογένεια θὰ ὁδηγηθεῖ σὲ πλήρη σχεδὸν καταστροφή. Οἱ γάμοι καὶ ἀντίστοιχα
οἱ γεννήσεις θὰ συρρικνωθοῦν σὲ βαθμὸ ποὺ οὔτε κἂν τολμοῦμε νὰ σκεφθοῦμε. Ὅμως ἀπουσία
γεννήσεων σήμερα σημαίνει ἀδυναμία πληρωμῆς συντάξεων αὔριο. Οὐσιαστικὰ
καταδίκη τῶν παιδιῶν, ποὺ σὰν εἴδωλο μεγαλώνουν τὸ ἕνα τους παιδί οἱ γονεῖς, σὲ
δυστυχία.
Θὰ ἔπρεπε νὰ κάνουμε ἐκτενὴ ἀναφορὰ καὶ
σὲ ἄλλα πνευματικῆς φύσεως προβλήματα. Γιὰ τὴν Ἱστορία παράδειγμα. Εἶναι τραγικὸ
τὸ κατάντημα στὸ ὁποῖο ἐπιχείρησαν νὰ τὴν ὁδηγήσουν οἱ διατεταγμάνοι
διαστρεβλωτές της. Ἂν καὶ τελικὰ δὲν τοὺς βγῆκε σὲ καλό. Ἡ συντονισμένη τους ἐπίθεση
ἀφύπνισε συνειδήσεις σὲ ὅλο τὸ φάσμα τῶν πολιτικῶν ἢ ἰδεολογικῶν παρατάξεων. Ἡ ἴδια
ἡ βασίλισσα Ἱστορία θύμωσε καὶ ἔστειλε στὸ σπίτι τους 3 ὑβρίστριες γυναῖκες. Τὸ
ἔκανε, διότι τῆς τὸ ἐπέταξε τὸ αἷμα τῶν ἡρώων καὶ τῶν μαρτύρων της.
β) Ὑπάρχει ὅμως καὶ δεύτερος
παράγοντας ποὺ συντελεῖ ἀποφασιστικὰ στὴν πρωτοφανὴ αὐτὴ κρίση, καὶ θεωροῦμε πὼς
θὰ ἦταν καίριο λάθος νὰ τὸν ἀγνοήσουμε ἢ νὰ τὸν παρακάμψουμε, δεδομένου ὅτι δρᾶ
μὲ τρόπο πρωτοφανὴ στὴν παγκόσμια ἱστορία. Ὁ παράγοντας αὐτὸς εἶναι ἐξωγενής,
προέρχεται ἀπὸ σκοτεινὰ κέντρα ἀποφάσεων ποὺ βρίσκονται ἔξω ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα.
Μυστικὲς ὑπηρεσίες, ὀργανώσεις ὕπουλες, ὅπως π.χ. ἡ Μασσωνία, διεθνεῖς ὀργανισμοί,
ὅπως ἡ μυστηριώδης καὶ φρικιαστικὴ Λέσχη Μπίλντερμπεργκ, καὶ ἄλλα τέτοια
σκοτεινὰ κέντρα σχεδιάζουν, μηχανεύονται, προωθοῦν καὶ ἐφαρμόζουν σὲ παγκόσμιο ἐπίπεδο
συστήματα διαφθορᾶς τῆς Οἰκονομίας, τῆς Παιδείας, τῆς Οἰκογένειας, τῶν κοινωνικῶν
φορέων, τῶν ἐπιστημονικῶν κέντρων καὶ ὀργάνων.
Μπροστὰ σ᾿ αὐτοῦ τοῦ εἴδους τὴ σκοτεινὴ
δράση τῶν σκοτεινῶν ἀνθρώπων καὶ σατανικῶν κινημάτων ἡ κοινωνία μας εἶναι
παντελῶς ἀνοχύρωτη. Οἱ ἀμυντικές της δομὲς εἶναι στημένες στὰ μέτρα τῶν
συνηθισμένων ἐρασιτεχνικῶν ἐνεργειῶν τοῦ κακοῦ, δὲν διανοοῦνται κἂν νὰ ἑτοιμασθοῦν
γιὰ ἀντιμετώπιση παγκόσμιας ἐμβέλειας σκοτεινῶν ὀργανώσεων.
Αὐτὰ βεβαίως δὲν ἀκυρώνουν τὴ δική μας
εὐθύνη γιὰ τὴν ἀποστασία μας ἀπὸ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ἐξηγοῦν ὅμως σὲ κάποιο
βαθμὸ γιὰ ποιὸ λόγο ἡ ἀπομάκρυνσή μας ἀπὸ τὴν παράδοσή μας ὑπῆρξε τόσο ραγδαία
καὶ τόσο σαρωτική. Καμιὰ προηγούμενη γενιὰ δὲν ἀντιμετώπισε τέτοια ὕπουλη,
συστηματικὴ καὶ μεθοδευμένη ἐπίθεση τοῦ κακοῦ. Ἐπὶ 10ετίες τώρα γίνεται ὀργανωμένη
φθορὰ τῶν θεσμῶν ποὺ στηρίζουν τὸ ἔθνος καὶ κατ᾿ ἐξοχὴν τῆς Ἐκκλησίας, ὥστε νὰ ἀποδυναμωθεῖ
ὁ λόγος καὶ ἡ ἀλήθειά της. Αὐτὴ ἡ μανιώδης καταφορὰ κατὰ τῆς Ἐκκλησίας μὲ σκοπὸ
τὴν ἐξουδετέρωση τοῦ λόγου της δὲν ὀφείλεται μόνο στὰ λάθη τῶν διαφόρων ἐκκλησιαστικῶν
προσώπων οὔτε ἀποτελεῖ φυσιολογικὴ ἀντίδραση ἁγνῶν δημοσιογράφων. Στὸ μέγιστο
ποσοστό της εἶναι χρηματοδοτούμενη καὶ κατευθυνόμενη ἀπὸ τέτοια σκοτεινὰ κέντρα
ἐκτὸς Ἑλλάδος.
Τὸ ἴδιο συμβαίνει καὶ στὸ ζήτημα τῆς Ἱστορίας,
στὴν ὁποία ἀναφερθήκαμε προηγουμένως καὶ σὲ τόσα ἄλλα.
Ἀκόμη περισσότερο εἶναι ὁλοφάνερο ὅτι
πραγματοποιεῖται ἤδη σχέδιο ἠλεκτρονικῆς ὑποδουλώσεως τῆς χώρας καὶ ὅλου τοῦ
πλανήτη. Καὶ ἡ οἰκονομικὴ πλευρὰ τῆς κρίσεως ἐδῶ, γιὰ ὅσους ἐπιθυμοῦν νὰ
βλέπουν πέρα ἀπὸ τὴν ἐπιφάνεια δὲν εἶναι παρὰ ὀργανωμένο σχέδιο καπτοήσεως τῶν ἀνθρώπων,
προκειμένου νὰ δεχθοῦν ἀδιαμαρτύρητα τὰ νεοναζιστικὰ συστήματα ὑποδουλώσεως τοῦ
κόσμου. Πρόκειται γιὰ φρικιαστικὴ τεχνολογία. Θὰ δώσουμε ἕνα μόνο παράδειγμα. Αὐτὴ
τὴ στιγμὴ στὴν Ἐλλάδα, σύμφωνα μὲ ἀπόλυτα ἐξακριβωμένες πληροφορίες, τοποθετοῦνται
ἀπέναντι ἀπὸ τοὺς ναοὺς εἰδικὰ μικροσκοπικότατα συστήματα ἐκπομπῆς ἠλεκτρονικῶν
μηνυμάτων στὸν ἐγκέφαλο, μηνυμάτων ποὺ προτρέπουν τοὺς ἀνθρώπους νὰ μὴ μποῦν στὸ
ναό: Μὴ μπαίνεις μέσα! Μὴ μπαίνεις μέσα! Πρόκειται γιὰ σατανικὸ σύστημα ἐπηρεασμοῦ
τῆς σκέψεως τῶν ἀνθρώπων!
Β) Ποῦ ἀποσκοπεῖ ἡ κρίση;
Ὁ καταιγισμὸς τῶν προβλημάτων, ὁ
δραματικὸς χαρακτήρας τους, ἡ ἀφόρητη πίεσή τους κάνουν πολλοὺς νὰ βλέπουν τὸ
μέλλον ζοφερό, τὴν προοπτικὴ ἀδιέξοδη, τὴν ὁλοκληρωτικὴ καταστροφὴ ἀναμενόμενη:
FinisGraeciae·
Ἑλλάδα τέλος! φωνάζουν ἐδῶ καὶ μερικὲς δεκαετίες ἤδη.
Τέλος λοιπὸν ἡ Ἑλλάδα;
Μιὰ ἱστορία 3.500 χρόνων, ἀπὸ τὸν
Μινωικὸ πολιτισμὸ καὶ μέχρι τώρα… τελειώνει ἐδῶ; Θὰ πεθάνει ἡ Ἑλλάδα;
Ὄχι ἐπειδὴ τὸ λέει τὸ γνωστὸ τραγούδι
«ἡ Ἑλλάδα ποτὲ δὲν πεθαίνει…» ἀλλὰ διότι οἱ ἐνέργειες τοῦ Θεοῦ δὲν ἀποσκοποῦν
στὴν καταστροφή της καὶ ἐπιλέον διότι Ἑλλάδα δὲν εἶναι μόνο αὐτὸ ποὺ
περιγράψαμε.
α) Πρωτίστως νὰ ξεκαθαρίσουμε τὸν
χαρακτήρα τῶν ἐνεργειῶν τοῦ Θεοῦ. Ἐγκαταλείψαμε τὸν Θεὸ καὶ μᾶς ἐγκατέλειψε. Δὲν
μᾶς ἐγκατέλειψε ἐκδικητικῶς ἀλλὰ παιδαγωγικῶς. Μᾶς ἐγκατέλειψε ὄχι ἀπὸ ὀργὴ ἀλλὰ
ἀπὸ ἀγάπη· ὄχι γιὰ νὰ μᾶς ἐξοντώσει ἀλλὰ γιὰ νὰ μᾶς ἀφυπνίσει, νὰ μᾶς φέρει σὲ
συναίσθηση, σὲ μετάνοια, σὲ ἀναζήτηση τῆς προστασίας Του. Εἶναι λάθος νὰ
βλέπουμε μόνο τιμωρητικὴ ἐγκατάλειψη στὶς ἐνέργειες τοῦ Θεοῦ. Αὐτὸ ποὺ σὲ μᾶς ἐκ
πρώτης ὄψεως φαίνεται τιμωρία, στὴν πραγματικότητα εἶναι εὐεργεσία. Καὶ αὐτὸς ὁ
ἐξευτελισμός, ἡ φοβερὴ κατάπτωσή μας παραχώρηση τῆς πανσοφίας καὶ τῆς ἀγάπης τοῦ
Θεοῦ εἶναι. Ὅταν αὐτὸ τὸ συνειδητοποιήσουμε καλά, ἀλλάζει ριζικὰ ὁ τρόπος ἀντιμετωπίσεως
τῆς δοκιμασίας μας. Ἀντιλαμβανόμαστε πλέον ὅτι ἀπὸ μᾶς ἐξαρτᾶται καὶ τὸ μέγεθος
καὶ ἡ διάρκεια τῆς δοκιμασίας. Ἂν συνέλθουμε, ἂν ἐπιστρέψουμε μετανοημένοι κοντὰ
στὸν Θεό, θὰ ζήσουμε θαῦμα νεκραναστάσεως. Τὸ βεβαίωνε ὁ Ἴδιος τόσο
χαρακτηριστικὰ στὴν Παλαιὰ Διαθήκη γιὰ τὸν λαὸ τοῦ Ἰσραήλ: «Εἰ ὁ λαός μου ἤκουσέ
μου, Ἰσραὴλ ταῖς ὁδοῖς μου εἰ ἐπορεύθη, ἐν τῷ μηδενὶ ἂν τοὺς ἐχθροὺς αὐτῶν ἐταπείνωσα…»·
ἂν μὲ ἄκουγε ὁ λαός μου, ἂν ὁ Ἰσραὴλ πορευόταν στὸ δρόμο τῶν ἐντολῶν μου, ἀστραπιαίως,
«ἐν τῷ μηδενί», θὰ ἐξευτέλιζα τοὺς ἐχθρούς τους… (Ψαλμ. 80, 14-5).
Εἶναι λοιπὸν στὸ χέρι μας ἡ μεγάλη ἀλλαγή.
Αὐτὸ εἶναι κάτι ποὺ θὰ τὸ ὑπογραμμίσουμε περισσότερο στὴ συνέχεια, ὅταν
φθάσουμε στὸ τρίτο μέρος τῆς ὁμιλίας μας.
β) Τώρα θὰ ἐπισημάνουμε ἕναν δεύτερο
λόγο, γιὰ τὸν ὁποῖο πιστεύουμε ὅτι ἡ Ἑλλάδα δὲν θὰ πεθάνει. Δὲν θὰ πεθάνει,
διότι ἡ Ἑλλάδα δὲν εἶναι μόνο αὐτὸ ποὺ ἐκ πρώτης ὄψεως φαίνεται. Ὑπάρχει καὶ ἡ ἄλλη
Ἑλλάδα, ἡ κρυμμένη, ἡ ἀφανής, ἡ ἀληθινὴ Ἑλλάδα. Εἶναι ἡ Ἑλλάδα τῶν ἀγωνιζόμενων
κατὰ Θεὸν πιστῶν.
Ναί, εἶναι φοβερὴ ἡ ἀποστασία!
Ἀλλὰ εἶναι καὶ ἡ ἐπίγνωση τοῦ Θεοῦ
μεγάλη καὶ πρωτοφανὴς στὶς μέρες μας. Οἱ ἀριθμοὶ δὲν εἶναι ἀσφαλὲς τεκμήριο. Δὲν
εἶναι σωστὸ ὅμως νὰ παραγνωρίζονται ἐντελῶς. Ἀλήθεια, δὲν εἶναι συγκλονιστικὸ τὸ
γεγονὸς ὅτι τὸ ἀπόλυτο, ἐπιτρέψτε μας τὸν ξενικὸ ὅρο, «μπέστ-σέλλερ» τῶν
βιβλίων στὴν Ἑλλάδα εἶναι ἡ κυκλοφορία τῆς Καινῆς Διαθήκης; Καὶ μάλιστα αὐτῆς μὲ
τὴν ἑρμηνεία τοῦ Τρεμπέλα. Πάνω ἀπὸ 1,5 ἑκατομμύριο ἀντίτυπα ἔχουν κυκλοφορήσει
ἀπὸ τὸ ἔργο αὐτό. Πῆγαν λοιπὸν ὅλα χαμένα; Ὄχι! Ὄχι! Καὶ εἶναι τόσες ἄλλες ἐκδόσεις
ποὺ κυκλοφοροῦν. Καὶ εἶναι τόσα τὰ οἰκοδομητικὰ βιβλία ποὺ διαδίδονται. Καὶ εἶναι
πρωτοφανὴς στὴν ἱστορία τῶν τελευταίων τουλάχιστον αἰώνων ἡ κυκλοφορία ἀλλὰ καὶ
ἡ μελέτη τῶν Πατερικῶν συγγραμμάτων. Καὶ εἶναι μοναδικὸ ἐπίσης τὸ ἐπίπεδο αὐτοσυνειδησίας
μας ὡς Ὀρθοδόξων. Καὶ εἶναι ἀπίστευτο θαῦμα τὸ γεγονὸς ὅτι ἀπὸ Ἕλληνες βασικὰ ἱεραποστόλους
μεταλαμπαδεύεται ἡ ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδοξίας σὲ ὅλα σχεδὸν τὰ πλάτη καὶ τὰ μήκη τῆς
γῆς. Πᾶς π.χ. στὸ Κογκὸ καὶ ἀκοῦς τὰ παιδιὰ τοῦ Λυκείου μαζὶ με τὴν Ὀρθόδοξη
πίστη νὰ ὁμιλοῦν Ἑλληνικά, ἀκόμη καὶ νὰ ψάλλουν ὡς ἔκφραση εὐγνωμοσύνης τὸν Ἐθνικὸ
Ὑμνο τῆς Ἑλλάδος. Ποῦ; Στὴν καρδιὰ τῆς Ἀφρικῆς!
Καὶ δὲν εἶναι μικρὸ καὶ ἀσήμαντο τὸ
γεγονὸς ὅτι στὴν καρδιὰ τῆς παγκόσμιας διαφθορᾶς, τὴν Ἀμερική, ἱδρύθηκαν τὰ
τελευταῖα χρόνια 20 σχεδὸν Ὀρθόδοξα Μοναστήρια ἀπὸ Ἕλληνα ἁγιορείτη ἡγούμενο, τὸν
γέροντα Ἐφραίμ. Μοναστήρια ποὺ ξεκινοῦσαν μὲ λίγους Ἕλληνες μοναχοὺς ἢ μοναχές,
ἀλλὰ τὸ σύνολο τῶν μελῶν τους εἶναι Ἀμερικανοί, ποὺ ὅμως μαθαίνουν Ἑλληνικὰ καὶ
οἱ ἀκολουθίες γίνονται στὴν Ἑλληνικὴ γλώσσα. Ἀς μᾶς ἐπιτραπεῖ νὰ μεταφέρουμε καὶ
δύο ἀκόμη τέτοια σημεῖα:
Ὁ ὁμιλῶν μόλις προχθὲς ἐπέστρεψε ἀπὸ ὀλιγοήμερο
προσκύνημα στὸ Ἅγιο Ὄρος. Τὴν τελευταία ἡμέρα, Παρασκευὴ πρωί, περιμέναμε στὴν ἀποβάθρα
τῆς Μονῆς Διονυσίου τὸ καραβάκι ποὺ θὰ μας πήγαινε στὴ Δάφνη καὶ ἀπὸ ἐκεῖ ἔξω ἀπὸ
τὸ Ὄρος. Κάποια στιγμὴ σκαρφάλωσα σὲ κάτι πεζούλια μὲ μικροὺς κήπους τῆς Μονῆς.
Ἀπὸ ἐκεῖ παρατήρησα, πίσω ἀπὸ ἕναν τοῖχο ἕναν ἐργάτη, ἀπὸ τοὺς πολλοὺς ποὺ ἐργάζονται
στὸ Μοναστήρι, νὰ κάνει συνεχῶς στρωτὲς μετάνοιες καὶ νὰ σταυροκοπιέται. Τὸ
θέαμα ἦταν συγκλονιστικό. Ἕνας ἀναμαλλιασμένος, κακοντυμένος, ποὺ δὲν σοῦ ἔδινε
καμία ἐντύπωση πνευματικότητας, ἀγωνιζόταν ὡς μοναχός, θερμότερα ἴσως καὶ ἀπὸ
τοὺς μοναχούς. Ὅταν μὲ ἀντελήφθηκε, πῆρε τὸ φτυάρι του καὶ πῆγε παραπάνω νὰ ἐργαστεῖ.
Ὑπάρχει κρυμμένη Ἑλλάδα, ἀληθινὴ Ἑλλάδα Χριστοῦ ποὺ ἀγωνίζεται, ἀγρυπνεῖ,
προσεύχεται.
Καὶ ἕνα ἀκόμη περιστατικό. Αὐτὸ προέρχεται
ἀπὸ τὸ μακρινὸ Περοὺ τῆς Νότιας Ἀμερικῆς. Εἶναι τὸ Ἱστολόγιο μιᾶς Περουβιανῆς.
Τὸ ὄνομά της Τάρα. Ἀγαπάει μὲ πάθος τὴν Ἑλλάδα, τῆς γράφει φλογερὰ ποιήματα. Ἀκοῦστε
ὑπέροχη φλόγα ψυχῆς:
(Γράφει στὴν ἀρχὴ γιὰ τὸν ἑαυτό της):«Γεννήθηκα
γιὰ νὰ ἀγαπήσω μιὰ κυανόλευκη χώρα γεμάτη, σοφία, γνώση καὶ ὀμορφιά... τὰ πρῶτα
βιβλία ποὺ διάβασα ἦταν τοῦ Ὁμήρου (ἤμουν περίπου 8 χρονῶν ὅταν διάβασα Ἰλιάδα
καὶ Ὀδύσσεια). Ὁ Θεὸς ἔκανε τόσο ὄμορφη
τὴν Ἑλλάδα, μὲ τόση γνώση καὶ σοφία, διότι τὴν διάλεξε γιὰ νὰ ἀφήσει ἐκεῖ τὰ
λόγια Του!».
ΕΙΔΑ
ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ ΚΛΕΙΣΤΑ
Πῆγα
στὸν κῆπο γιὰ νὰ δῶ τὸν οὐρανό
δὲν
βρῆκα ἀστέρια,
δὲν
εἶδα τὸ φεγγάρι
ἦταν
μόνο... ἕνας συννεφιασμένος οὐρανός.
Τότε,
ἔκλεισα τὰ μάτια μου και... ΕΙΔΑ!
Εἶδα
μὲ τὰ μάτια μου κλειστά
ἕναν
γαλανὸ οὐρανὸ πολὺ βαθιά,
μιὰ
τεράστια πανσέληνο
καὶ
ἀστέρια ὄμορφα καὶ πολλά...
ΗΣΟΥΝ
ΕΣΥ, ΕΛΛΑΔΑ!
Γιὰ
νὰ σὲ δῶ, ἔπρεπε νὰ κλείσω
τὰ
μάτια μου, τότε... ΒΛΕΠΩ!
Πρέπει
νὰ εἶναι ἔτσι, γιατὶ εἶσαι
σὰν
ἕνα ὄνειρο, ΕΛΛΑΔΑ!
ΕΛΛΑΔΑ...
Πόσο
σὲ ἀγάπησα καὶ σὲἀγαπῶ, Ἑλλάδα... τόσο πολύ…
Σὲ
εἶδα ἀπὸ κοντὰ φέτος...
Φεβρουάριο
καὶ Μάρτιο...
θυμᾶσαι;...
θυμᾶσαι
πόσο πολὺ ἔκλαψα
κάτω
ἀπὸ τὴν Ἀκροπόλη;
θυμᾶσαι
πόσο χάϊδεψα τὰ μάρμαρά σου,
καθὼς
θυμήθηκα τὰ λόγια τοῦ Λόρδου Βύρωνα:
"Τυφλὰ
εἶναι τὰ μάτια ποὺ δὲν χύνουν δάκρυα
βλέποντας,
ὦ Ἑλλὰς ἀγαπημένη, τὰ ἱερά σου μάρμαρα..."
Τίποτα
δὲν ἔχω ξεχάσει...
οὔτε
ἐκεῖνο τὸ νυχτολούλουδο
ποὺ
φίλησα μιὰ νύχτα...
ἐκεῖνο
ποὺ πότισα μὲ τὰ δάκρυά μου...
Τόσο
πολὺ μοῦ λείπεις...
Ἤθελα
μόνο νὰ εἶμαι στὴν ἀγκαλιά σου...
Τόσο
πολὺ σὲ ἔψαξα, Ἑλλὰς ἀγαπημένη...
Τόσο
πολὺ ἤθελα νὰ δῶ... ἐκεῖνα ποὺ μᾶς ἔμαθες...
Δικαιοσύνη,
σεβασμό, ἀγάπη, πίστη...
φιλία...
ἀξίες... ἀλήθεια...ανθρωπότητα...
ἱστορία,
γνώση... σοφία, ὀμορφιά...
ΤΙ
ΣΟΥ ΕΚΑΝΑΝ ΕΛΛΑΔΑ;
ΓΙΑΤΙ
ΣΕ ΣΚΟΤΩΣΑΝ; ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΣΟΥ!!!
ΓΙΑΤΙ
ΣΕ ΣΚΟΤΩΣΑΝ ΑΠΟ ΜΕΣΑ;
Κοίταξα
ἀπὸτὸ παράθυρό μου
εἶδα
τὸ φεγγάρι
ζωγραφισμένη
ἐκεῖ, ἡ Ἑλλάδα.
Τὸ
φεγγάρι ἔκλαιγε
μὲ
ἀσημένια δάκρυα...
Ἔκλαιγε
ἡ Ἑλλάδα...
Ρώτησα
τὰ νυχτολούλουδα
τί
ἔχει τὸ φεγγάρι...
τί
ἔχει ἡ Ἑλλάδα...
Ἔγειραν
τὰ πέταλά τους
ἀπαντώντας...
Ἡ
Ἑλλάδα εἶναι πονεμένη
οἱ
γιοί της τὴ σκοτώνουν
σιγά-σιγά
ἀπὸ μέσα
Πονάει
ἡ Ἀκρόπολη, τὰ νησιά,
τὰ
ἱερά της μάρμαρα, τὸ Αἰγαῖο,
ἡ
Κνωσσός, ἡ Σαμοθράκη...
Μὴν
κλαῖς Ἑλλάδα,
Ἑλλάδα
τῶν παραμυθιῶν μου!
Δὲν
θὰ σὲ ἀφήσουμε,
θὰ
παλέψουμε γιὰ σένα...
Ἐδῶ
θὰ ἔχουμε πάντα ἕναν Λεωνίδα,
μιὰ
ἀσπίδα γιὰ τὴ Νίκη!
Ἀπὸ
τὴν ἄλλη ἄκρη τῆς γῆς,
ἡΤάρα
Ἀρκεῖ βεβαίως καὶ ἐμεῖς… νὰ ἀναλάβουμε
τὴν εὐθύνη μας σὲ καιροὺς κρίσεως…
Γ. Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΕΥΘΥΝΗΣ
Τὴν εὐθύνη μὲ τρόπο ξεκάθαρο τὴν εἴδαμε
στὴν ἀρχὴ τῆς ὁμιλίας μας στὸ πρόσωπο τοῦ μεγάλου προφήτου Ἱερεμία. Ὄχι βεβαίως
στὴν ἀρχικὴ ἀπόφασή του νὰ σταματήσει τὴν προφητική του ἀποστολή: «οὐ μὴ ὀνομάσω
τὸ ὄνομα Κυρίου…»! Ἀλλὰ στὴ θεϊκὴ φωτιά, στὸ πῦρ τοῦ Πνεύματος ποὺ ἄρχισε νὰ
καίει τὰ ὀστά του, νὰ τὸν καταφλέγει ἐσωτερικά.
Αὐτὴ ἡ φλόγα τοῦ Πνεύματος εἶναι τὸ
ζητούμενο καὶ στὴ σημερινή κρίση. Νὰ βρεθοῦν ἄνθρωποι ποὺ θὰ δεχθοῦν ξανὰ τὶς
φλόγες τῆς Πεντηκοστῆς. Στὴν ἐποχὴ τοῦ προφήτου αὐτὸ ἦταν κλῆρος, προνόμιο καὶ
εὐθύνη ἐλαχίστων μόνο κατ᾿ ἐπιλογὴν τοῦ Θεοῦ προσώπων. Μετὰ τὴν Πεντηκοστὴ αὐτὸ
εἶναι προνόμιο, τιμὴ καὶ εὐθύνη ὅλων τῶν πιστῶν. Ὅλων! Δὲν ἐξαιρεῖται κανένας. Ἀνδρῶν
καὶ γυναικῶν, κληρικῶν καὶ λαϊκῶν. Τὸ μόνο ποὺ ἀπαιτεῖται εἶναι ἡ πρόθυμη
διάθεση.
Πρόθυμη διάθεση γιὰ τί; Γιὰ ὁμολογία,
γιὰ βίωμα, γιὰ θυσία.
1. Ὁμολογία! Διάθεση νὰ κηρυχθεῖ τὸ
μήνυμα τοῦ Εὐαγγελίου, ἡ ἀλήθεια ὅτι μόνο ὁ Χριστὸς εἶναι ἡ ἀλήθεια, ἡ ζωή, τὸ
φῶς, ἡ χαρὰ καὶ ἡ μοναδικὴ ΕΛΠΙΔΑ τοῦ ἀνθρώπου. Ὁμολογία μέσα σὲ ἕναν ἀντίθεο
κόσμο, ἀντίστοιχη μὲ αὐτὴν τοῦ Προφήτου. Ὁμολογία ποὺ θὰ ἔχει ἀναμφιβόλως καὶ
παρόμοια ἀποτελέσματα: «ἐγενόμην εἰς γέλωτα»· μὲ εἰρωνεύονται, μὲ ἐμπαίζουν, μὲ
χλευάζουν, μὲ περιφρονοῦν! Ὁμολογία καὶ
μαρτυρία καὶ κήρυγμα ποὺ θὰ καλεῖ σὲ μετάνοια, σὲ στροφὴ οὐσιαστική, γνήσια πρὸς
τὸν Σωτήρα τοῦ κόσμου, τὸν Χριστό.
2. Πρόθυμη διάθεση ταυτόχρονα γιὰ ἀνάλογο
βίωμα. Μετάνοια, ἀλλαγὴ τρόπου ζωῆς, ἀλλαγὴ προτεραιοτήτων, ἀποφυγὴ τῶν
συμβιβασμῶν μὲ τὸ κακό, στροφὴ πρὸς τὸν Θεὸ μὲ ἔμπονη προσευχή, προσευχὴ ποὺ ἔχει
τὴ δύναμη νὰ ἀλλάξει τὴν πορεία τῶν πραγμάτων.
Κάποτε ἡ μεγάλη πόλη τῆς Ἀντιοχείας
κινδύνευε νὰ καταστραφεῖ ἐκ θεμελίων ἐξαιτίας φοβεροῦ σεισμοῦ. Ἀλλὰ ἡ πόλη
σώθηκε. Πῶς; Οἱ πιστοὶ Χριστιανοὶ τὴν ἔσωσαν. Ὑπακούοντας στὴν προτροπὴ τοῦ ἱεροῦ
Χρυσοστόμου ἔπεσαν ὅλοι στὰ γόνατα. «Οὐδενὸς
χρείαν ἔσχομεν, ἀλλὰ μετανοίας, ἀλλὰ δακρύων καὶ στεναγμῶν, καὶ πάντα ἐλύθη»,
τονίζει ὁ ἅγιος. Τίποτε ἄλλο δὲν χρειαστήκαμε παρὰ μετάνοια, δάκρυα καὶ
στεναγμοὺς καὶ ὅλα τακτοποιήθηκαν. Ἐσεῖς τὸ κάνατε αὐτό, λέει στοὺς πιστούς. Ἐσεῖς
ἀναδεχθήκατε κηδεμόνες καὶ σωτῆρες τῆς πόλεως. «Ποῦ οἱ ἄρχοντες; Ποῦ οἱ μεγάλοι σωτῆρες;». Πραγματικὰ ἐσεῖς ὑπήρξατε
καὶ πύργοι καὶ τεῖχος καὶ ἀσφάλεια τῆς πόλεως. Οἱ ἄρχοντες μὲ τὴν κακία τους «τὴν πόλιν ἐσάθρωσαν», τὴν ἔκαναν
συντρίμια. Ἐσεῖς μὲ τὴν ἀρετή σας τὴν ἀναστήσατε. Ἀπὸ ποιὰ αἰτία σείστηκε ἡ
πόλη; Ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες, ἀπὸ τὶς πλεονεξίες, ἀπὸ τὶς ἀδικίες, ἀπὸ τὶς
παρανομίες, ἀπὸ τὶς ὑπερηφάνειες, ἀπὸ τὶς ἡδονές, ἀπὸ τὰ ψεύδη τῶν πλουσίων. Ἀπὸ
ποῦ σώθηκε; Ἀπὸ τὶς ψαλμωδίες, ἀπὸ τὶς προσευχές, ἀπὸ τὶς ὁλονύκτιες ἀγρυπνίες
τῶν φτωχῶν(Μετὰ τὸν σεισμόν P.G.
50, 715-6).
Παρόμοιες καταστάσεις μὲ τὶς
σημερινές. Οἱ ἄνθρωποι τῆς μετανοίας καὶ τῶν προσευχῶν εἶναι τὸ ζητούμενο. Καὶ ἡ
εὐθύνη μας.
3. Τὸ τρίτο στὴν πρόθυμη διάθεση εἶναι
ἡ θυσία. Ἴσως πεῖ κανείς. Ποιός θὰ πείσει ὅλο τὸν λαὸ σὲ μετάνοια; Ποιός θὰ ἀκούσει
ἐμένα. Ἕνας εἶμαι, μόνος μου.
Ναί, εἶσαι ἕνας, ἀλλὰ πόση δύναμη ἔχεις!
Ἕνας ἦταν ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ἀλλὰ συγκράτησε,
στήριξε, ἀνάστησε ὅλο τὸ γένος. Πῶς; Μὲ τὸ κήρυγμα, μὲ τὴ ζωή του. Καί… μὲ τὴ
θυσία του!
Ἕνας ἦταν ὁ Παῦλος Μελᾶς. Στὴ
χειρότερη στιγμὴ τότε τοῦ νέου Ἑλληνισμοῦ, μὲ πλήρως πεσμένο τὸ φρόνημα μετὰ τὸν
ἀτυχῆ πόλεμο τοῦ 1897. Καὶ αὐτὸς ὁ ἕνας, ὁ Παῦλος Μελᾶς, μὲ τὴ θυσία του ἀνέστησε
τὴν Ἑλλάδα, συνήγειρε ψυχές, ἔσωσε τὴ Μακεδονία.
Ἔγραψε ὁ Ἴων Δραγούμης γι᾿ αὐτόν, ποὺ
εἶναι καὶ ἕνα μήνυμα δυνατὸ γιὰ τὸν καθένα μας:
«Σὲ κάθε ἔθνος μετρημένοι βρίσκονται οἱ
ἄνθρωποι ποὺ εἶναι τὰ νεῦρα τοῦ ἔθνους καὶ ἡ συνείδησή του, καὶ (ὁ Παῦλος) ἤθελε
γιὰ τὸ ἔθνος του νὰ εἶναι ἕνας ἀπ᾿ αὐτούς… Τίποτε δὲν εἶναι ἀδύνατο. Τὰ δυνατὰ ἀπὸ
τὰ ἀδύνατα τὰ ξεχωρίζει μία ψιλή-ψιλὴ γραμμή. Μὰ εἴμαστε τόσο κολλημένοι κάτω
στὰ εὔκολα, τόσο μουδιασμένοι, ποὺ δὲν μποροῦμε νὰ πηδήσουμε ἀπὸ πάνω ἀπὸ τὴν
ψιλὴ γραμμή. Λίγο χρειάζεται περισσότερη δύναμη γιὰ νὰ πηδήσουμε. Ἐκεῖνο τὸ
λίγο μᾶς λείπει τῶν περισσότερων… Ὁ καθένας πρέπει νὰ ξέρει ὅτι σ᾿ αὐτὸν ἔλαχε
νὰ σώσει τὸ ἔθνος του, ἔτσι θὰ προσπαθήσουν πολλοὶ καὶ θὰ τὸ σώσει ὅποιος
μπορέσει… Οἱ Τοῦρκοι; Ἂν εἶναι ἔθνος ποὺ φοβοῦνται καὶ πολεμοῦν παραπάνω ἀπ᾿ ὅλα
τὰ ἄλλα, εἴμαστε μεῖς, γιατὶ τοὺς ἔμεινε χαραγμένες στὴν ψυχὴ ἀπὸ ἑκατοντάδες
χρόνια ὁ φόβος πώς, ἐπειδὴ ἀπὸ μᾶς πῆραν τὴν Πόλη, ἐμεῖς καὶ θὰ τὴν πάρουμε
πίσω, εἴμαστε οἱ νόμιμοί τους κληρονόμοι. Καὶ ἡ Ἑλληνικὴ Κυβέρνηση τί ἀντιπροσωπεύει;
Βέβαια ὄχι τὸ ἔθνος. Ἂν τὸ ἀντιπροσώπευε, ἔπρεπε νὰ εἴχαμε πρὸ πολλοῦ ἀπελπισθεῖ.
Πολιτικὴ ἠθικὴ δὲν ὑπάρχει, οὔτε συμβιβάζεται. Σ᾿ ὅποιαν ἄκρη γῆς Ἑλληνικῆς κι ἂν
βρέθηκε (ὁ Παῦλος Μελᾶς), πάντα πάσχιζε νὰ δυναμώνει, νὰ ξυπνᾶ, νὰ ζωντανεύει
τοὺς Ἕλληνες ποὺ ἦταν ἐκεῖ, καὶ τὸ ἂν εἶχε ἢ δὲν εἶχε στόλο καὶ στρατὸ τὸ
κράτος γιὰ νὰ ὑποστηρίξει τὸ ξύπνημα, καθόλου δὲν τὸ στοχάζονταν. Πρέπει νὰ εἶναι
μεγάλο τὸ γένος τῶν Ἑλλήνων, ἀφοῦ τὸ κατατρέχουν ὅλοι».
Συνεχίζει καὶ τελειώνει: «Ὅταν ἕνας τοῦ
γένους δὲν φοβᾶται, πῶς μπορεῖ νὰ φοβᾶται τὸ γένος; Ὅταν ἕνας τοῦ γένους δὲν
θέλει νὰ χαθεῖ τὸ γένος, πῶς μπορεῖ τὸ γένος νὰ χαθεῖ;».
Ὁ μεγάλος Ρῶσος ποιητὴς Πούσκιν γράφει
σὲ ἕνα ποίημά του:
«Στὸν αἰώνα τῆς ἐξαθλίωσης
παντοῦ, σ᾿ ὅλες τὶς
τάξεις,
ὁ ἄνθρωπος εἶναι
τύραννος, δεσμώτης ἢ προδότης».
Ἢ
τύραννος μαζὶ μὲ τὴν τυραννικὴ ἐξουσία
Ἢ
δεσμώτης, φυλακισμένος ἐξαιτίας τῆς ἀκεραιότητάς του
Ἢ
προδότης ὡς συμβιβασμένος μικροαστός.
Ἴσως ἦρθε ἡ ὥρα νὰ κάνουμε τὴ μεγάλη ἐπιλογή.
Ἀπὸ τὰ βάθη τριῶν χιλιάδων χρόνων ἀκούγεται
κρυστάλλινη ἡ φωνὴ ἑνὸς ἀνθρώπου θυσίας: τῆς Ἰφιγένειας!
Ὅταν συνειδητοποίησε ὅτι ἀπαιτεῖτο ἡ
δική της θυσία προκειμένου νὰ ἀποπλεύσει ὁ στόλος τῶν Ἑλλήνων γιὰ τὴν Τροία, εἶπε
στὴ μητέρα της:
Μήν μὲ ἐμποδίζεις μητέρα!
«Εἰς ἐμ᾽ Ἑλλὰς ἡ
μεγίστη πᾶσα νῦν ἀποβλέπει»!
Ἔχουμε τὴ δύναμη ὅλοι
μας. Τὸ εἶπε καὶ μένει ἀθάνατος ὁ λόγος τοῦ μεγάλου τιτάνος, τοῦ ἱεροῦ
Χρυσοστόμου:
«Ἀρκεῖ
εἷς ἄνθρωπος ζήλῳ πεπυρωμένος ὁλόκληρον διορθώσασθαι δῆμον»!
