ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΣΑΛΠΙΣΜΑΤΑ ΣΑΒΒΑΤΟ 30 ΙΟΥΝΙΟΥ 2012

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΣΑΛΠΙΣΜΑΤΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 29 ΙΟΥΝΙΟΥ 2012

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΣΑΛΠΙΣΜΑΤΑ ΠΕΜΠΤΗ 28 ΙΟΥΝΙΟΥ 2012

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΣΑΛΠΙΣΜΑΤΑ ΤΕΤΑΡΤΗ 27 ΙΟΥΝΙΟΥ 2012

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΣΑΛΠΙΣΜΑΤΑ ΤΡΙΤΗ 26 ΙΟΥΝΙΟΥ 2012

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΣΑΛΠΙΣΜΑΤΑ ΔΕΥΤΕΡΑ 25 ΙΟΥΝΙΟΥ 2012

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΣΑΛΠΙΣΜΑΤΑ ΚΥΡΙΑΚΗ 24 ΙΟΥΝΙΟΥ 2012

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΣΑΛΠΙΣΜΑΤΑ ΣΑΒΒΑΤΟ 23 ΙΟΥΝΙΟΥ 2012

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΣΑΛΠΙΣΜΑΤΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 22 ΙΟΥΝΙΟΥ 2012

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΣΑΛΠΙΣΜΑΤΑ ΠΕΜΠΤΗ 21 ΙΟΥΝΙΟΥ 2012

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΣΑΛΠΙΣΜΑΤΑ ΤΕΤΑΡΤΗ 20 ΙΟΥΝΙΟΥ 2012

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΣΑΛΠΙΣΜΑΤΑ ΤΡΙΤΗ 19 ΙΟΥΝΙΟΥ 2012

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΣΑΛΠΙΣΜΑΤΑ ΔΕΥΤΕΡΑ 18 ΙΟΥΝΙΟΥ 2012

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΣΑΛΠΙΣΜΑΤΑ ΚΥΡΙΑΚΗ 17 ΙΟΥΝΙΟΥ 2012

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΣΑΛΠΙΣΜΑΤΑ ΣΑΒΒΑΤΟ 16 ΙΟΥΝΙΟΥ 2012

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΣΑΛΠΙΣΜΑΤΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 15 ΙΟΥΝΙΟΥ 2012

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΣΑΛΠΙΣΜΑΤΑ ΠΕΜΠΤΗ 14 ΙΟΥΝΙΟΥ 2012

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΣΑΛΠΙΣΜΑΤΑ ΤΕΤΑΡΤΗ 13 ΙΟΥΝΙΟΥ 2012

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΣΑΛΠΙΣΜΑΤΑ ΤΡΙΤΗ 12 ΙΟΥΝΙΟΥ 2012

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΣΑΛΠΙΑΜΑΤΑ ΔΕΥΤΕΡΑ 11 ΙΟΥΝΙΟΥ 2012

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΣΑΛΠΙΣΜΑΤΑ ΚΥΡΙΑΚΗ 10 ΙΟΥΝΙΟΥ 2012

ΤΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ: 10 ΙΟΥΝΙΟΥ

10 Ἰουνίου

Ἑορταζόμενοι ἅγιοι

● Οἱ Ἅγιοι Ἀλέξανδρος καὶ Ἀντωνίνα

● Ὁ Ἅγιος Νεανίσκος καὶ σοφότατος Μάρτυρας

● Ὁ Ἅγιος Τιµόθεος ἐπίσκοπος Προῦσας

● Ὁ Ὅσιος Κανίδης

● Οἱ Ὅσιοι Θεοφάνης καὶ Πανσέµνη

● Ὁ Ἅγιος Ἀπολλώς (ἢ Ἀπόλλων) ὁ Ἐπίσκοπος

● Ὁ Ἅγιος Ἀλέξιος ἐπίσκοπος Βιθυνίας

● Ὁ Ὅσιος Σιλουανός, ὁ τῆς Λαύρας Κιέβου (Ῥῶσος, + 13ος-14ος αἰ.)

Περισσότερα στοιχεῖα

Οἱ Ἅγιοι Ἀλέξανδρος καὶ Ἀντωνίνα

Χριστιανὴ παρθένος ἡ Ἀντωνίνα, ἀποτελοῦσε φωτεινὸ ἀστέρι τῆς κωµοπόλεως Καρδάµου. Ἡ ἐγκράτεια, ἡ ἁγνότητα, ἡ πίστη καὶ ἡ ἐλπίδα στὸ Θεό, ἦταν τὰ κύρια χαρακτηριστικὰ τῆς ζωῆς της. Βασικὴ ἀσχολία εἶχε τὴν περίθαλψη ὀρφανῶν καὶ τὴν ἀνακούφιση δυστυχισµένων συνανθρώπων της. Ἡ διαγωγή της αὐτὴ καταγγέλθηκε στὸν ἔπαρχο Φῆστο, ποὺ τὴν συνέλαβε καὶ τὴν ὑπέβαλε σὲ ἀνάκριση. Ἡ Ἀντωνίνα χωρὶς δισταγµὸ ὁµολόγησε πὼς ἦταν χριστιανή. Ὁ ἔπαρχος, βλέποντας ὅτι δὲν µπορεῖ νὰ τὴν µεταπείσει καὶ ὅτι ἡ Ἀντωνίνα ἔδινε µεγάλη βαρύτητα στὴν παρθενική της τιµή, τὴν ἔριξε σὲ ἕνα καταγώγιο διεφθαρµένων γυναικῶν. Ἀλλὰ ἡ προσευχὴ τῆς παρθένου κόρης προκάλεσε τροµερὸ σεισµὸ στὸ σπίτι αὐτό, ὥστε οἱ ἴδιες αὐτὲς γυναῖκες νὰ τὴν διώξουν. Ὁ Φῆστος τὴν ἐπανασυνέλαβε καὶ τὴν ἔριξε σὲ ἄλλο ὅµοιο καταγώγιο. Κάποιος, ὅµως, χριστιανός, ὀνοµαζόµενος Ἀλέξανδρος, πῆγε σ᾿ αὐτὸ τὸ διαφθορεῖο, µπῆκε στὸ δωµάτιο τῆς Ἀντωνίνας καὶ τὴν φυγάδευσε µὲ τὰ δικά του ῥοῦχα. Ὅταν πληροφορήθηκε τὸ γεγονὸς ὁ Φῆστος, ἐξοργίστηκε τόσο πολύ, ὥστε ἀφοῦ συνέλαβε καὶ τοὺς δυό, ἀκρωτηρίασε καὶ ἄλειψε µὲ πίσσα τὰ σώµατά τους. Στὴ συνέχεια τοὺς ἔριξε στὴ φωτιά, ὅπου µαρτυρικὰ παρέδωσαν τὸ πνεῦµα τους. Ἔτσι, ὁ Ἀλέξανδρος καὶ ἡ Ἀντωνίνα ἔγιναν «τύπος τῶν πιστῶν ἐν ἁγνείᾳ». Δηλαδή, παράδειγµα τῶν πιστῶν στὴν ἁγνότητα καὶ καθαρότητα τῆς ζωῆς.

Ὁ Ἅγιος Νεανίσκος καὶ σοφότατος Μάρτυρας

Ἔζησε στὰ χρόνια τοῦ ἡγεµόνα Ἀλεξανδρείας Μαξίµου, τοῦ ὁποίου ἡ δούλη κατάγγειλε τὸν σοφότατο καὶ ὡραῖο ἀθλητὴ τοῦ Χριστοῦ Νεανίσκο. Ὁ ἡγεµόνας τὸν βασάνισε ποικιλλοτρόπως, γιὰ νὰ ἀρνηθεῖ τὸν Χριστό, ἀλλ᾿ ὅταν εἶδε ὅτι δὲν µποροῦσε νὰ τὸ καταφέρει, διέταξε νὰ θανατωθεῖ. Ὅταν τὸν ὁδηγοῦσαν στὸν τόπο τῆς ἐκτέλεσης, µαζὶ µὲ τὸ πλῆθος ποὺ τὸν ἀκολουθοῦσε, ἦταν καὶ ἡ δούλη ποὺ τὸν πρόδωσε. Τότε ὁ Νεανίσκος τῆς ἔκανε νόηµα νὰ τὸν πλησιάσει, καὶ ὅταν τὸν πλησίασε τῆς ἔδωσε τὸ χρυσὸ δαχτυλίδι του καὶ τῆς εἶπε: «Σὲ εὐχαριστῶ, γυναῖκα, διότι µὲ τὴν προδοσία σου ἔγινες πρόξενος σ᾿ ἐµένα τέτοιων ἀγαθῶν». Ὅταν ἔφτασαν στὸν τόπο τῆς καταδίκης, προσευχήθηκε καὶ στὴ συνέχεια τὸν ἀποκεφάλισαν.

Ὁ Ἅγιος Τιµόθεος ἐπίσκοπος Προύσας

Μαρτύρησε στὰ χρόνια του Ἰουλιανοῦ τοῦ Παραβάτη (360-363). Οἱ Συναξαριστὲς ἀφηγοῦνται, ὅτι σκότωσε δράκοντα µὲ θαυµατουργικὸ τρόπο, ποὺ φώλευε µεταξὺ τῆς Προῦσας καὶ τῶν θερµῶν ὑδάτων. Ὅταν τὸ ἔµαθε ὁ Ἰουλιανός, ἔστειλε ἀπεσταλµένο του στὸν ἐπίσκοπο ν᾿ ἀρνηθεῖ τὸν Χριστό. Ἀλλ᾿ ἐπειδὴ ὁ Τιµόθεος ἔµεινε σταθερὸς στὴν πίστη του, ὁ Ἰουλιανὸς τὸν ἀποκεφάλισε καὶ ἔτσι ἔλαβε τὸ ἀµάραντο στεφάνι τοῦ µαρτυρίου.

Ὁ Ὅσιος Κανίδης

Ἔζησε στὰ χρόνια τοῦ βασιλιᾶ Θεοδοσίου τοῦ Μεγάλου, τὸ ἔτος 379. Ἦταν γιὸς εὐσεβῶν γονέων, Θεοδότου καὶ Θεοφάνους, ποὺ κατοικοῦσαν στὴν Καππαδοκία. Μικρὸς ἀκόµα, εἶχε κλίση στὴ µοναχικὴ ζωὴ καὶ ἔφυγε σ᾿ ἕνα βουνό, ὅπου κλείστηκε µέσα σὲ µία σπηλιὰ καὶ ἐκεῖ µὲ νηστεία καὶ προσευχὴ κατάρτιζε τὸν ἑαυτό του. Ἀπὸ τὴν πολλὴ ὑγρασία τῆς σπηλιᾶς αὐτῆς, ἔπεσαν οἱ τρίχες τῆς κεφαλῆς του καὶ τῶν γενείων του. Ἔτσι ἀσκητικὰ καὶ ὅσια ἀφοῦ ἔζησε, ἀπεβίωσε εἰρηνικά.

Οἱ Ὅσιοι Θεοφάνης καὶ Πανσέµνη

Ὁ Ὅσιος Θεοφάνης καταγόταν ἀπὸ τὴν Ἀντιόχεια, καὶ γεννήθηκε ἀπὸ γονεῖς εἰδωλολάτρες. Σὲ ἡλικία µόλις 15 χρονῶν, παντρεύτηκε καὶ µετὰ τρία χρόνια ἔγγαµης ζωῆς, ἡ σύζυγός του πέθανε. Αὐτὸς τότε ἀποσύρθηκε σ᾿ ἕνα µικρὸ κελλί, ἀφοῦ πρῶτα κατηχήθηκε καὶ βαπτίστηκε χριστιανός, καὶ ἐκεῖ ζοῦσε ζωὴ ὁσία. Ἔµαθε ὅµως ὅτι κάποια πόρνη, Πανσέµνη ὀνοµαζόµενη, παρέσυρε πολλοὺς στὸ θάνατο τῆς ἁµαρτίας. Ἔβγαλε λοιπὸν τὰ φτωχικά του ῥοῦχα, ντύθηκε λαµπρὴ φορεσιὰ καὶ πῆγε στὸν πατέρα του. Τοῦ εἶπε ὅτι θέλει νὰ ξαναπαντρευτεῖ καὶ γι᾿ αὐτὸ χρειαζόταν χρήµατα. Ὁ πατέρας του χάρηκε καὶ τοῦ ἔδωσε ἀρκετὰ χρυσὰ νοµίσµατα γιὰ τοὺς γάµους του. Ὁ Θεοφάνης µόλις πῆρε τὸ χρυσό, πῆγε καὶ βρῆκε τὴν ὡραία Πανσέµνη. Ἀφοῦ ἔφαγαν καὶ ἤπιαν µαζί, τὴν ῥώτησε ἂν θέλει νὰ γίνει γυναῖκα του, µὲ τὴν προϋπόθεση ὅµως νὰ γίνει χριστιανή. Ἡ Πανσέµνη διέκρινε ὅτι, αὐτὸς δὲν ἦταν σὰν τοὺς συνηθισµένους ἐραστὲς καὶ τὰ λόγια του εἶχαν µιλήσει στὴν καρδιά της. Μὲ χαρὰ λοιπὸν µοίρασε τὰ ὑπάρχοντά της στοὺς φτωχούς, βαπτίστηκε χριστιανὴ καὶ ἔζησε µὲ τὸν ὅσιο Θεοφάνη σ᾿ ἕνα διπλανὸ κελλί. Μετὰ 15 µῆνες, πέθαναν εἰρηνικὰ καὶ οἱ δυὸ µαζί.

Ὁ Ἅγιος Ἀπολλώς (ἢ Ἀπόλλων) ὁ Ἐπίσκοπος

Ἀπεβίωσε εἰρηνικά.

Ὁ Ἅγιος Ἀλέξιος ἐπίσκοπος Βιθυνίας

Ἀπεβίωσε εἰρηνικά.

Ὁ Ὅσιος Σιλουανός, ὁ τῆς Λαύρας Κιέβου (Ῥῶσος, + 13ος-14ος αἰ.)

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΣΑΛΠΙΣΜΑΤΑ ΣΑΒΒΑΤΟ 9 ΙΟΥΝΙΟΥ 2012

ΤΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ: 9 ΙΟΥΝΙΟΥ

9 Ἰουνίου

Ἑορταζόμενοι ἅγιοι

● Ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀλεξανδρείας

● Οἱ Ἁγίες Θέκλα, Μαριαµνή, Μάρθα, Μαρία καὶ Ἐνναθὰ οἱ πέντε κανονικὲς

Παρθένες

● Ὁ Ἅγιος Ἀλέξανδρος ἐπίσκοπος Προῦσας

● Ὁ Ὅσιος Θεοφάνης ὁ Ἔγκλειστος (Ῥῶσος)

● Ὁ Ἅγιος Ἀνανίας

● Ὁ Ὅσιος Κῦρος

● Οἱ Ἁγίες Τρεῖς παρθενοµάρτυρες ἀπὸ τὴν Χίο

● Οἱ Ἅγιοι Ὀρέστης, Διοµήδης καὶ Ῥοδίων ἢ Ῥοδών

● Ὁ Ὅσιος Κύριλλος ὁ Θαυµατουργὸς ἐν τῇ λαϊκῇ λίµνῃ (Ῥῶσος)

Περισσότερα στοιχεῖα

Ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀλεξανδρείας

Ὁ Ἅγιος Νικόδηµος ὁ Ἁγιορείτης στὸ Συναξαριστή του ἀναφέρει ὅτι ὁ Ἅγιος Κύριλλος ἔζησε ἐπὶ βασιλείας Θεοδοσίου τοῦ Μικροῦ καὶ γεννήθηκε στὴν Ἀλεξάνδρεια τὸ 370 µ.Χ. Ἀνεψιὸς τοῦ ἀρχιεπισκόπου Ἀλεξανδρείας Θεοφίλου ὁ Κύριλλος, ἔλαβε µεγάλη θεολογικὴ µόρφωση, ὥστε ἔγινε κατόπιν διάδοχος τοῦ θείου του, στὸν ἀρχιεπισκοπικὸ θρόνο Ἀλεξανδρείας. Ὅταν ἔγινε ἡ Γ΄ Οἰκουµενικὴ Σύνοδος τὸ 431 µ.Χ. στὴν Ἔφεσο, ὁ Κύριλλος ὑπῆρξε πρόεδρος αὐτῆς καὶ συνετέλεσε νὰ γκρεµιστοῦν οἱ κακοδοξίες τοῦ δυσσεβοὺς Νεστορίου, γιὰ τὸ πρόσωπο τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡµῶν Θεοτόκου. Μὲ πολλὰ πνευµατικὰ κατορθώµατα στὸ ἐνεργητικό του, ὁ Κύριλλος παρέδωσε εἰρηνικὰ τὸ πνεῦµα του στὸν Κύριο τὴν 27η Ἰουνίου τοῦ 444 µ.Χ., ἀφοῦ πατριάρχευσε γιὰ 32 περίπου χρόνια. Ἐκεῖνο, ὅµως, ποὺ χαρακτήριζε ἰδιαίτερα τὴν ζωή του Ἁγίου Κυρίλλου, ἦταν ἡ ἀρετή του, ποὺ µᾶς θυµίζει τοὺς λόγους τοῦ σοφοῦ Παροιµιαστῆ, ὅτι ἡ «δικαιοσύνη ἀµώµους ὀρθοτοµεῖ ὁδούς». Ἡ ἀρετή, δηλαδή, χαράσσει ἄψογο καὶ εὐθὺ τὸ δρόµο τῶν ἀνθρώπων. Καὶ ἔπειτα, «ὁ πεποιθὼς τὴν ἑαυτοῦ ὁσιότητι δίκαιος», ποὺ σηµαίνει, ἐκεῖνος ποὺ στηρίζεται στὴν ἀρετὴ καὶ τὴν ἁγνότητα τῆς καρδιᾶς, θὰ εἶναι δίκαιος καὶ εὐλογηµένος µπροστὰ στὸ Θεό. Οἱ Ἁγίες Θέκλα, Μαριαµνή, Μάρθα, Μαρία καὶ Ἐνναθὰ οἱ πέντε κανονικὲς Παρθένες Στὰ χρόνια τοῦ βασιλιᾶ τῶν Περσῶν Σαθωρίου (330), ζοῦσε κάποιος Ἱερέας, Παῦλος ὀνοµαζόµενος, κοντὰ σ΄ ἕνα χωριὸ ποὺ ὀνοµαζόταν Ἄζα. Ἦταν πλούσιος καὶ φιλοχρήµατος, καὶ εἶχε µαζί του καὶ πέντε κανονικές, δηλαδὴ παρθένες, µοναχές, ποὺ ἦταν στολισµένες µὲ τὴν λαµπρότητα τῶν ἀρετῶν. Αὐτὸς λοιπόν, ἱερουργοῦσε καὶ συνέψαλλε µ΄ αὐτές, καὶ ὅσα χρήµατα ἔδιναν σ΄ αὐτὸν οἱ κανονικές, αὐτὸς τὰ θησαύριζε γιὰ τὸν ἑαυτό του. Ὅταν ὅµως ἔγινε γνωστό, ὅτι ὁ πρεσβύτερος Παῦλος ἦταν πλουσιότατος, οἱ Πέρσες ζήτησαν, µὲ τὴν ἀπειλὴ ὅτι θὰ τὸν θανατώσουν, ἢ νὰ ἀρνηθεῖ αὐτὸς καὶ οἱ µαζὶ µ΄ αὐτὸν παρθένες τὴν θρησκεία του, ἢ νὰ παραδώσει τοὺς θησαυρούς του. Αὐτὸς τότε, προτίµησε τὸν πλοῦτο καὶ δέχτηκε τὴν θρησκεία τῶν Περσῶν. Τὶς δὲ παρθένες, ποὺ ἀρνήθηκαν ν΄ ἀκολουθήσουν τὸ προδοτικὸ παράδειγµά του καὶ ν΄ ἀρνηθοῦν τὸ Χριστό, ἔσφαξε ὁ ἴδιος µε τὰ χέρια του. Ἀλλὰ καὶ αὐτὸς δὲν πρόλαβε νὰ χαρεῖ τὸν πλοῦτο του. Οἱ Πέρσες προκειµένου νὰ πάρουν καὶ τοὺς θησαυρούς του, τὸ ἑπόµενο βράδυ τὸν ἔπνιξαν. (Ἡ µνήµη τους, ἀπὸ ὁρισµένους Συναξαριστές, περιττῶς ἐπαναλαµβάνεται καὶ τὴν 26η Σεπτεµβρίου).

Ὁ Ἅγιος Ἀλέξανδρος ἐπίσκοπος Προύσας

Μαρτύρησε διὰ ξίφους. Δὲν ὑπάρχουν ἄλλα βιογραφικά του στοιχεῖα, µόνον ἁγιογραφία του.

Ὁ Ὅσιος Θεοφάνης ὁ Ἔγκλειστος (Ῥῶσος)

Γεννήθηκε στὸ χωριὸ Τσερνάφσκα στὶς 10 Ἰανουαρίου τοῦ 1815 στὴν ἐπαρχία Ὀρλώφ, ἀπὸ πατέρα Ἱερέα. Κατὰ κόσµον ὀνοµαζόταν Γεώργιος Βασίλιεβιτς Γοβόρωφ. Μετὰ τὰ πρῶτα του γράµµατα µπῆκε στὸ Σεµινάριο τοῦ Ὀρλὼφ (1831-37) καὶ ἀργότερα ὁλοκλήρωσε τὶς σπουδές του στὴ Θεολογικὴ Ἀκαδηµία τοῦ Κιέβου (1837-41). Τὸ 1841 χειροτονήθηκε διάκονος καὶ σὲ λίγους µῆνες Ἱερέας. Διορίστηκε καθηγητὴς τῆς Ἠθικῆς, τῆς Φιλοσοφίας, τῆς Ψυχολογίας, τῆς Λογικῆς καὶ τῶν Λατινικῶν σὲ διάφορες σχολὲς καὶ ἀκαδηµίες. Τὸ 1847 ἦλθε στὰ Βαλκάνια καὶ γιὰ ἑπτὰ χρόνια µελετᾷ τὸν ἑλληνορθόδοξο µοναχισµό. Τὸ 1857 ἔγινε πρύτανης τῆς Θεολογικῆς Ἀκαδηµίας τῆς Πετρουπόλεως καὶ συγχρόνως ἐπιθεωρητὴς τῶν θρησκευτικῶν. Τὸ 1859 χειροτονήθηκε ἐπίσκοπος τῆς ἐπαρχίας Ταµπὼφ καὶ ἀργότερα ἀναλαµβάνει τὴν ἕδρα τῆς ἐπαρχίας Βλαδιµήρ. Τὸ 1866, µετὰ 25 χρόνια πολύπλευρης καὶ καρποφόρας ἐκκλησιαστικῆς διακονίας, ἀφήνει τὴν ἐπαρχία του καὶ κλείνεται σ΄ ἕνα φτωχικὸ κελλὶ στὴν ἔρηµο Βισένκ. Ἐκεῖ θὰ ζήσει ἔγκλειστος τὰ ὑπόλοιπα 28 χρόνια τῆς ζωῆς του. Ὑπῆρξε πολυγραφότατος καὶ τὰ συγγράµµατά του εἶναι κλασικὰ καὶ χωρίζονται σὲ ἠθικά, ἑρµηνευτικὰ καὶ µεταφραστικά. Πέθανε τὸ 1894 καὶ ἡ Ῥωσικὴ Ἐκκλησία τὸν ἁγιοποίησε µετὰ ἕνα αἰῶνα.

Ὁ Ἅγιος Ἀνανίας

Μαρτύρησε διὰ ξίφους.

Ὁ Ὅσιος Κῦρος

Ἀπεβίωσε εἰρηνικά.

Οἱ Ἁγίες Τρεῖς παρθενοµάρτυρες ἀπὸ τὴν Χίο

Μαρτύρησαν διὰ ξίφους.

Οἱ Ἅγιοι Ὀρέστης, Διοµήδης καὶ Ῥοδίων ἢ Ῥοδὼν

Ἄγνωστοι στὸν Συναξαριστὴ τοῦ Ἁγίου Νικοδήµου. Ἀναφέρονται στὸν Συναξαριστὴ τοῦ Delehaye χωρὶς βιογραφικὸ σηµείωµα. Σὲ δυὸ δὲ Κώδικες, τὸν 1575 φ. 112 τῆς Παρισινῆς Βιβλιοθήκης καὶ τὸν Δ 10 φ. 15 τῆς Λαύρας, ὑπάρχει κοινὴ Ἀκολουθία τους ἀπὸ τὸν Ὑµνογράφο Ἰωσήφ. Τὴ µνήµη τους ἀναγράφει καὶ ὁ ὑπ΄ ἀριθ. 53 Κώδικας τῶν Βλατέων.

Ὁ Ὅσιος Κύριλλος ὁ Θαυµατουργὸς ἐν τῇ λαϊκῇ λίµνῃ (Ῥῶσος)