ΕΛΑΤΕ ΣΤΗ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΗ ΓΙΟΡΤΗ ΜΑΣ ....

Η ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ ΜΕ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΚΑΙ ΑΦΟΣΙΩΣΗ

Ενός λεπτού σιγή

 

Καλπάκι                                                   Ὀχυρὸ Ροῦπελ

Μνημεῖο Ἑλληνοαϊταλικοῦ πολέμου     Μνημεῖο Ἑλληνογερμανικοῦ πολέμου

Μπρὸς στὸ Μνημεῖο τῶν Ἡρώων

Μπρὸς στὸ Μνημεῖο τῶν Ἡρώων,
ἀδέλφια, «ἑνὸς λεπτοῦ σιγή»!...
Ποῦ ἡ καρδιὰ νὰ φτερουγίσει
καὶ ποῦ ὁ νοῦς μου νὰ σταθεῖ!...

Νὰ σᾶς μετρήσω παλληκάρια;...
τἄστρα ποιὸς μέτρησε ποτές,
ὅσα στὸν οὐρανό σου Ἑλλάδα,
τὶς ξάστερες ἀστροφεγγιές!...

Σ' ἕνα λεπτὸ πῶς ν' ἀγκαλιάσω
ἀπ' τὸν πανάρχαιο τὸν καιρὸ
τ' ἄμετρο πλῆθος τῶν Ἡρώων
μέσ' στοῦ θριάμβου τὸ χορό!...

Ν' ἀναπολήσω Θερμοπύλες,
βυζαντινὰ κλέη παλιὰ
καὶ μπρὸς στοῦ Ρωμανοῦ τὴν πύλη
«Μαρμαρωμένο βασιλιά»!...

Πῶς ν' ἀγκαλιάσω Μεσολόγγια,
Κούγκια, Ἀλαμάνες καὶ Ἀρκάδια!...
Πῶς νὰ μετρήσω τετρακόσιων
χρόνων σφαγμένα παλληκάρια!...

Πῶς νὰ πετάξει ὁ νοῦς νὰ φτάσει
σὲ Κρήτη, Ρούμελη, Μωριά,
σὲ Θράκη, Μακεδονομάχους,
στ' ἀντρειωμένα μας νησιά!...

Ἑνὸς λεπτοῦ σιγὴ θὰ φτάσει
νὰ τρέξει ἀκόμα ἡ ψυχή μας
τὴν πικραμένη ν' ἀγκαλιάσει
μαρτυρικὴ «Ἀνατολή» μας!...

Στὴ Βόρειο Ἤπειρο νὰ κλάψει,
ν' ἀνάψει θυμιατὸ στὴν Πίνδο,
σ' ἕνα λεπτὸ πῶς νὰ πετάξει
ὣς τὴ μαρτυρική μας Κύπρο!...

Ἡρώων κόκκαλα, σπαρμένα
στὰ χώματά μας τὰ ἱερά,
Μαρτύρων αἵματα ἁγιασμένα,
ποιὰ μυροθήκη σᾶς κρατᾶ;

Πῶς νὰ μπορέσω νὰ σᾶς μάσω
ὅλα σ' ἑνὸς λεπτοῦ σιγή,
καὶ ποιὸ στεφάνι νὰ σᾶς πλέξει
εὐγνωμοσύνης μου ἡ ψυχή!...

Μπρὸς στὸ Μνημεῖο τῶν Ἡρώων,
ἀδέλφια, «ἑνὸς λεπτοῦ σιγή»!
Ἔχει τὸ αἷμα τους ποτίσει
τὴ γῆ μας τὴ μαρτυρική!

Κι ἡ Λευτεριά μας ριζωμένη
στὰ κόκκαλά τους τὰ ἱερά,
ὀρθὴ καὶ πάντα ἀντρειωμένη
ὅλο γεννάει νέα κλωνιά!

Κι εἴμαστε μεῖς τὰ νιὰ κλωνάρια!
Ἡρώων βλαστοί! Μαρτύρων θρέμμα!
Στὰ στήθια μας ζωντανεμένο
τὸ ἴδιο τῆς καρδιᾶς τους αἷμα!

«Ἑνὸς λεπτοῦ σιγὴ» μονάχα!...
λίγα δαφνόκλαρα-μιὰ εὐχή:
-Ἄμποτε δῶσε, Παναγιά μου,
ἄξιοί τους νὰ φανοῦμε γυιοί!...

Καὶ νὰ ξανάφτει ἡ θύμησή τους,
φλόγα τὴν Πίστη τους βαθιά μας!
Μὲ φλάμπουρο τὴν Ἀρετή τους
πιὰ, ἐμεῖς φρουροὶ τῆς Λευτεριᾶς μας!...

Μπρὸς στὸ Μνημεῖο τῶν Ἡρώων,
ἀδέλφια, «ἑνὸς λεπτοῦ σιγή»!...
Σκύβουν κι ἀκοῦνε τὸν παλμό της
εὐφρόσυνα οἱ οὐρανοί!...

Αἰκατερίνης Χιόνη  

 

 

Τὸ ἀρχέγονο «ὄχι» τῆς ἑλληνικῆς Φυλῆς

 

Ὅταν μετὰ τὰ μεσάνυχτα τῆς 27ης πρὸς 28η Ὀκτωβρίου 1940 ὁ Ἕλληνας Πρωθυπουργὸς Ἰωάννης Μετα­ξᾶς, μόνος μέσα στὸ σαλόνι τῆς κατοικίας του στὴν Κηφισιά, ἀντιμέτωπος μὲ τὸν Ἰταλὸ πρέσβη, δήλωνε ἄρνηση στὶς ἰταμὲς ἀπαιτήσεις - προκλήσεις τοῦ τελεσιγράφου τῆς φασιστικῆς Ἰταλίας, ἡ πράξη του αὐτὴ δὲν ἀντικατόπτριζε μόνο προσωπικὲς ἐπιλογές· ἦταν ἡ ἔκφραση ἑνὸς πνεύματος· τοῦ πνεύματος τῆς ἑλληνικῆς Φυλῆς· πράξη ταυτισμένη ἀπολύτως μὲ τὴν ἱστορία τριάντα αἰώνων, ἀφομοιωμένη πλήρως μὲ τὴν ψυχὴ τοῦ λαοῦ αὐτοῦ.   Τὸ ΟΧΙ τοῦ 1940 ἦταν ἡ ἀπόδειξη τῆς ὀργανικῆς συνέχειας τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ὅπως αὐτὸς ἀνδρώθηκε στὸ λίκνο τῆς ἱστορίας. Τὸ ΟΧΙ τοῦ '40 δὲν ἦταν παρὰ ἡ ἐπανάληψη σὲ νέα ἔκδοση τῶν ἱστορικῶν ἐκείνων ὁροσήμων, ποὺ κατὰ καιρούς, ἀπὸ τὴν πρώτη σύσταση τῆς Φυλῆς μέχρι τὰ τελευταῖα χρόνια, ἐπαναβεβαίωναν καὶ ἐπικύρωναν τὴν ἑλληνίδα ψυχή: - Στὸ ΟΧΙ τοῦ '40 ξαναζοῦσε ἡ ἀπάν­τηση τοῦ Λεωνίδα καὶ τῶν τριακοσίων του στὶς Θερμοπύλες ἀπέναντι στὸν Ξέρξη καὶ τὴ μυρμηγκιὰ τῶν περσικῶν στρατευμάτων: «Μολὼν λαβέ». - Στὸ ΟΧΙ τοῦ '40 ζωντάνευε ξανὰ ἡ ἀπόκριση τοῦ τελευταίου τῆς Πόλης βασιλιᾶ στὸν Μωάμεθ τὸν Πορθητή: «Τὸ δὲ τὴν Πόλιν σοι δοῦναι...». Τὸ νὰ σοῦ παραδώσουμε τὴν Πόλη δὲν μᾶς εἶναι δυνατόν, οὔτε σὲ μένα οὔτε σὲ κανέναν ἄλλο κάτοικό της. Διότι ὅλοι μας μὲ μιὰ ψυχή, μὲ τὴ θέλησή μας θὰ πεθάνουμε καὶ δὲν θὰ λυπηθοῦμε τὴ ζωή μας. - Στὸ ΟΧΙ τοῦ '40 ἀνασταίνονταν πάλι τὰ στήθη τῶν Ἐλεύθερων Πολιορκημένων τοῦ Μεσολογγίου, ὅταν στὶς δελεαστικὲς προτάσεις τῶν Τούρκων πολιορκητῶν, γυμνοὶ αὐτοί, λιμασμένοι, ἀφανισμένοι ἀπὸ τὶς ἀρρώστιες καὶ τὴν ἀνέχεια, ἀπαντοῦσαν: «Τὰ κλειδιὰ τῆς πόλης εἶναι κρεμασμένα στὶς μποῦκες τῶν κανονιῶν. Ἐλᾶτε νὰ τὰ πάρετε». Αὐτὸ ἦταν τὸ ΟΧΙ καὶ τοῦ '40. Γι' αὐτὸ καὶ σὰν ξημέρωσε ἡ μέρα ἐκείνη, ὁ ἑλληνικὸς λαὸς δὲν τρόμαξε. Τὸ ἀντίθετο: Πῆ­ρε νὰ ξεφαντώνει. Μὲ τὴν αὐγὴ τῆς 28ης Ὀκτωβρίου 1940 ἄρχιζε ἕνα γλέντι, ἕνα πανηγύρι ὅμοιο μὲ αὐτὸ τοῦ 1821 καὶ τοῦ 1912-13. Αὐτοὶ οἱ στρατιῶτες, οἱ χυμένοι στοὺς δρόμους, οἱ πιασμένοι μέσα κι ἔξω ἀπὸ τὰ τράμ, οἱ ἀνεβασμένοι πάνω στὰ τρένα, μόνο στὸν πόλεμο δὲν ἔλεγες ὅτι πηγαίνουν. Μὲ τὰ χέρια σηκωμένα ψηλά, τὰ δίκοχα νὰ ἀνεμίζουν καθὼς χαιρετοῦσαν, τὰ πρόσωπα φωτισμένα ἀπὸ τὰ χαμόγελα ποὺ σκόρπιζαν, λὲς πήγαιναν σὲ ξεφάντωμα, σὲ γλέντι, σὲ πανηγύρι. Ἰαχές, τραγούδια, ἀνέκδοτα, ζητωκραυγές, χειροκροτήματα, ἀλαλα­γμοὶ ἀπὸ τὰ πλήθη... Ἔτσι ἄρχιζε ὁ πόλεμος τοῦ '40. Ὁ πόλεμος τοῦ στρατοῦ τῶν 140.000 ἀνδρῶν ἔναντι τῶν 560.000 Ἰταλῶν μὲ ὑπεροχὴ ἑκατονταπλάσια σὲ μηχανικὰ μέ­­σα. Πῶς ἐξηγοῦνται αὐτά; Τὸ ξύπνημα τῆς ἑλληνικῆς φύτρας. Αὐ­τό. Τὸ ἀρχέγονο πνεῦμα τῆς Φυλῆς. Αὐτὸ φούσκωνε τὰ στήθη τῶν Ἑλλήνων καὶ τό­­τε, κι ἂς μὴν τὸ πολυήξεραν. Ἀνασταινόταν ὁ ἀρχέγονος Ἕλληνας μέσα τους. Κι ἦταν αὐτὸ γιὰ κείνους ἱκανὴ καταξίωση ζωῆς. Διότι αὐτὸν τὸν ρυθμὸ φέρει μέσα του τοῦτος ὁ τόπος, τοῦτος ὁ λαός: τὸ νὰ δίνεται στὸν ἀγώνα γιὰ τὴν ἱστορική του συνέχεια χορευτικά, μὲ ἐνθουσιασμό, χω­­ρὶς νὰ μετρᾶ μὲ τὴ στατιστικὴ τὰ ὑπὲρ καὶ τὰ κατά. Μὲ τὰ νύχια σκαρφαλώνει στὸ βράχο μὲ τὸ χαμόγελο στὰ χείλη, γιὰ νὰ φτάσει στὴν κορφή, ν' ἀντικρίσει τὸν ἥλιο, γιατὶ στὶς σκιὲς νὰ μένει δὲν ἀντέχει. Νὰ ἀναπνεύσει καθαρὸ ἀγέρα, γιατὶ ἀλ­λιῶς δὲν μπορεῖ. Ὁ Ἕλληνας, καὶ νὰ φάει νὰ μὴν ἔχει, σὲ συμβιβασμοὺς καὶ ὑποχωρήσεις δὲν ἔρ­χεται. Καὶ σήμερα; Σήμερα, ποιὸς καταδίκασε τὸν λαὸ αὐ­­τὸ σὲ ὑποτέλεια; Ποιὸς μετέτρεψε τὸ ἀρ­χέγονο ἱερὸ ΟΧΙ τῆς Φυλῆς σὲ ἐξευτελισμένο, γλοιῶδες ΝΑΙ; Ποιὸς ἀνάγκα­σε τὸ ἀετήσιο ἑλληνικὸ βλέμμα νὰ σκύψει χαμηλά; Ποιὸς τὴ ράχη τοῦ Ἕλληνα νὰ καμφθεῖ ἀπέναντι σὲ ξένα ἀφεντικά; ­Ποιός; Ὤ, καὶ ἡ ἀπάντηση εἶναι πικρή. Ἄρχον­τες καὶ ἀρχόμενοι. Ἐμεῖς οἱ ἴδιοι! Ἐμεῖς δυστυχῶς βρεθήκαμε οἱ λυμεῶνες, οἱ κα­­ταστροφεῖς τῆς ψυχῆς μας. Γιατὶ ἀποξενωθήκαμε ἀπὸ τὰ ζώπυρα ἐκεῖνα μὲ τὰ ὁποῖα ἀνέκαθεν ἀναζωογονεῖτο ἡ φύτρα μας: τὴ λιτότητα, τὴν ἐγκράτεια, τὸ μέτρο τὸ ἑλληνικό, τὴν ταπείνωση καὶ σωφροσύνη. Τὸ «φιλοκαλοῦμεν μετ' εὐτελείας» τῶν προγόνων μας καὶ τὸ «τῇ ταπεινώσει τὰ ὑψηλά, τῇ πτωχείᾳ τὰ πλούσια» τῶν Ἁγίων μας. Πετάξαμε ὡς ἄχρηστη τὴ θεοσέβεια καὶ προσκυνήσαμε γιὰ θεὸ τὸν μαμωνά, τὸν ἄκρατο ὑλισμὸ καὶ εὐδαιμονισμὸ καὶ ἡδονισμό. Ποῦ θὰ μᾶς ὁδηγοῦσαν αὐτά, ἂν ὄχι στὴν πνευματικὴ ὑποτέλεια, στὴν ὑποδούλωση τῆς ψυχῆς; Ποῦ οἱ ἄρχοντες, οἱ ἡγέτες, αὐτοὶ ποὺ θὰ ξυπνοῦσαν στὴν ψυχὴ τοῦ λαοῦ τὴ σπίθα τῆς λευτεριᾶς, τὸ ἀδούλωτο φρόνημα; Ὅλοι τους ἔδωσαν ἐξετάσεις καὶ βρέθηκαν μικροί, συμβιβασμένοι, ἡττοπαθεῖς... Ἀλλὰ ὄχι! ΟΧΙ! Αὐτὴ ἡ λέξη πρέπει στὴν ἑλληνικὴ Φυλή. Λέξη ἀρχέγονη. Λέξη - ὁρόσημο, σύνορο ψυχῆς. Λέξη ποὺ ταιριάζει σὲ Φυλὴ ἀρρενωπή, αὐστηρή, ποὺ δὲν παζαρεύει τὰ τίμιά της. Καὶ ἡ λέξη αὐτὴ εἶναι γραμμένη στὸ γενετικὸ ὑλικὸ τῆς ψυχῆς μας. Στὸ διαβατήριο, τὴν ταυτότητα τῆς ἑλληνικῆς ψυχῆς. Καὶ νὰ τὴν ἐξαλείψει ἀπὸ κεῖ κανεὶς δὲν δύναται. Ορθόδοξο Περιοδικό "Ο ΣΩΤΗΡ"

Προβολή άρθρου...

Την Κυριακή 22 Οκτωβρίου αρχίζουν οι ομιλίες στη Γ.Ε.Χ.Α. Ηλιουπόλεως ...

ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΗΜΕΡΙΔΑ με θέμα «Ταυτότητα φύλου Μία διεπιστημονική προσέγγιση»

"Στον κήπο της Γεσθημανή" Ομιλία από τον κ. Ανδρέα Παπαδόπουλο την Κυριακή 2 Απριλίου ώρα 6.00 μ.

Το Ευαγγέλιο και ο Απόστολος της Κυριακής 19 Μαρτίου 2017 – της Σταυροπροσκυνήσεως

 

 

Τὸ πολίτευμα τοῦ σταυροῦ Εὐαγγέλιον Κυριακῆς 19 Μαρτίου 2017, Γ΄ Νηστειῶν, Σταυροπροσκυνήσεως (Μάρκ. η΄ 34 – θ΄ 1) Εἶπεν ὁ Κύριος ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν, ἀπαρνησά­σθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐ­τοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοι. ὃς γὰρ ἂν θέλῃ τὴν ψυχὴν αὐ­τοῦ σῶσαι, ἀ­πολέσει αὐτήν ὃς δ᾿ ἂν ἀ­πολέσῃ τὴν ἑαυτοῦ ψυχὴν ἕ­νεκεν ἐμοῦ καὶ τοῦ εὐαγγελίου, οὗτος σώσει αὐτήν. τί γὰρ ὠφελήσει ἄν­­­θρωπον ἐὰν κερδήσῃ τὸν κόσμον ὅλον, καὶ ­ζημιωθῇ τὴν ψυχὴν αὐ­τοῦ; ἢ τί δώσει ἄνθρωπος ­ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐ­τοῦ; ὃς γὰρ ἐὰν ἐπαισχυνθῇ με καὶ τοὺς ἐμοὺς λόγους ἐν τῇ γενεᾷ ταύτῃ τῇ μοιχαλίδι καὶ ἁμαρτωλῷ, καὶ ὁ υἱὸς τοῦ ἀν­­­θρώπου ἐπαι­σχυν­­θήσεται αὐ­­­τὸν ὅταν ἔλ­θῃ ἐν τῇ δόξῃ τοῦ πατρὸς αὐ­τοῦ μετὰ τῶν ἀγγέλων τῶν ἁγίων. Καὶ ἔ­­­λεγεν αὐ­τοῖς ἀμὴν λέγω ὑ­­­μῖν ὅτι εἰσί ­τινες τῶν ὧδε ἑ­­­­στη­­κότων, οἵ­τινες οὐ μὴ γεύ­­σωνται θανάτου ἕως ἂν ἴδωσι τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ ἐλη­λυθυῖαν ἐν δυνάμει. . «Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ» Κυριακὴ τῆς Σταυροπροσκυνήσεως σήμερα, προσκυνοῦμε τὸν Τίμιο Σταυρό, ἐπάνω στὸν ὁ­ποῖο καρφώθηκε ὁ Κύριος γιὰ τὴ σωτηρία μας. Ὁ Σταυρὸς ὅμως δὲν μᾶς ὑπενθυμίζει μόνο πόσο μᾶς ἀγάπησε ὁ Θεός·

Εκοιμήθη εν Κυρίω

το μέλος της Αδελφότητος Θεολόγων «ο Σωτήρ»

Νικόλαος Μαχαίρας

ο οποίος επί σειρά ετών διακόνησε στην διάδοση του χριστιανικού βιβλίου ως υπεύθυνος του βιβλιοπωλείου της Αδελφότητος εις την Θεσσαλονίκη

Η Εξόδιος ακολουθία θα ψαλεί την Τρίτη 7 Φεβρουαρίου 2017 

στο Ιερό Ναό του Κοιμητηρίου Ζωγράφου ώρα 13.30

Αιωνία η μνήμη του. 

ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΡΑΣΕΙ Ο ΣΟΔΟΜΙΣΜΟΣ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ

 

 Ἔχουμε τελείως παραφρονήσει;

ΟΔΥΝΗ ΚΑΙ ΟΡΓΗ!

Τὰ δύο αὐτὰ συναισθήματα καταλαμβάνουν κάθε ἐχέφρονα ἄνθρωπο πού, ἐμβρόντητος κυριολεκτικά, παρακολουθεῖ τὸ ποῦ ὁδηγοῦν τὰ πράγματα ὅσοι θέλουν νὰ ξεθεμελιώσουν ὅ,τι ὑγιὲς ἔχει ἀπομείνει στὸν τόπο αὐτό.

Ἀφορμὴ γιὰ τὴ συγγραφὴ τοῦ ἄρθρου δίνει ἡ μὲ βαθμὸ προτεραιότητος «ἐξαιρετικῶς ἐπεῖγον» (γιατί ἄραγε;) καὶ ἡμερομηνία 23-12-2016 ἐγκύκλιος τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας πρὸς τὶς «Διευθύνσεις Πρωτοβάθμιας καὶ Δευτεροβάθμιας Ἐκπαίδευσης τῆς Χώρας», καθὼς καὶ πρὸς τὰ «Γυμνάσια τῆς Χώρας». Θέμα της: «Ὑλοποίηση στὸ Γυμνάσιο Θεματικῆς Ἑβδομάδας Ἐνημέρωσης καὶ Εὐαισθητοποίησης σὲ ζητήματα Διατροφῆς, Ἐθισμοῦ - Ἐξαρτήσεων καὶ Ἔμφυλων Ταυτοτήτων» μὲ γενικὸ τίτλο: «Σῶμα καὶ Ταυτότητα».

Καὶ μόνο ἀπὸ τὸν τίτλο τοῦ γενικοῦ θέματος διακρίνεται ἀμέσως ποῦ τὸ Ὑπουργεῖο ἀποδίδει τὴ μέγιστη βαρύτητα αὐτῶν τῶν σεμιναρίων γιὰ τὴν ἐνημέρωση τῶν μαθητῶν, καθὼς καὶ τῶν γονέων τους. Εἶναι σαφὲς ὅτι ἡ βαρύτητα πέφτει στὴν τρίτη θεματικὴ ἑνότητα «Ἔμφυλες Ταυτότητες».

Συνεπῶς οἱ μαθητὲς τῶν ἑλληνικῶν γυμνασίων (παιδιὰ 12-15 ἐτῶν) καθὼς καὶ οἱ γονεῖς τους θὰ κληθοῦν νὰ ἐνημερωθοῦν γύρω ἀπὸ τὸ φύλο τους. Τί ἐνημέρωση ἄραγε νὰ λάβουν; Ἀντιγράφουμε κάποια ἀπὸ τὰ θέματα ποὺ προβλέπει ὁ συγκεκριμένος θεματικὸς ἄξονας: «Βιολογικὸ καὶ Κοινωνικὸ Φύλο», «Ἀποδομώντας τὰ ἔμφυλα στερεότυπα», «Φύλο, Σεξουαλικὸς Προσανατολισμὸς καὶ Ἀνθρώπινα Δικαιώματα», «Ὀμοφοβία καὶ Τρανφοβία στὴν κοινωνία καὶ στὸ σχολεῖο».

Γιὰ πολλοὺς ἀπὸ τοὺς ἀναγνῶστες μας ἴσως ὑπάρχουν ἀρκετὲς ἄγνωστες λέξεις στὰ παραπάνω. Λοιπόν, σαφέστατα πιὰ καὶ τελείως ἀπροκάλυπτα τὸ Ὑπουργεῖο Παιδείας προωθεῖ στὰ παιδιὰ ἕναν Σοδομισμὸ πολὺ χειρότερου τύπου ἀπὸ τὴ γνωστὴ ὁμοφυλοφιλία. Πρόκειται γιὰ κίνηση παγκόσμια ποὺ θέλει τοὺς ἀνθρώπους, καὶ μάλιστα τὰ παιδιά, νὰ διαλέγουν αὐτὰ τὸ κοινωνικὸ φύλο τους, ἀνεξαρτήτως ἀπὸ τὸ βιολογικό τους φύλο. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ἐὰν κάποιο παιδὶ δὲν αἰσθάνεται καλὰ μὲ τὸ ὅτι γεννήθηκε ἀγόρι ἢ κορίτσι, θὰ μπορεῖ νὰ δηλώνει τὸ ἀντίθετο, καὶ μάλιστα νὰ τὸ ἀλλάζει μὲ τὴ βοήθεια τῶν σχετικῶν ἰατρικῶν ἐφαρμογῶν.

Ἤδη, πρὸς τοῦτο, στὴν τελευταία παρέλαση ὁμοφυλοφίλων τοιχοκολλήθηκαν ἀφίσες μὲ τὸ σύνθημα: «Ἄνδρας δὲν γεννιέσαι· γίνεσαι», «γυναίκα δὲν γεννιέσαι· γίνεσαι». Καὶ ὄχι μόνο αὐτά. Παράλληλα, πάλι ἀπὸ τὸ Ὑπουργεῖο Παιδείας, διοργανώνεται γιὰ τὸ ἔτος 2017 «Πανελλήνιος Μαθητικὸς Διαγωνισμὸς Ψηφιακῆς Δημιουργίας» μὲ τίτλο: «Ὅλα τὰ παιχνίδια γιὰ ὅλα τὰ παιδιὰ» μὲ στόχο τὴν κατάργηση τῆς διακρίσεως τῶν παιχνιδιῶν γιὰ ἀγόρια ἢ γιὰ κορίτσια.

Ἔρχεται λοιπὸν ἡ θεματικὴ αὐτὴ τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας νὰ «ἀποδομήσει (ὅπως ἀκριβῶς τὸ λέει) τὰ ἔμφυλα στερεότυπα» καὶ νὰ διδάξει τὴν καταστολὴ τῶν φαινομένων «ὁμοφοβίας καὶ τρανφοβίας στὴν κοινωνία καὶ στὸ σχολεῖο» (αὐτὸ πάλι σημαίνει πὼς δὲν πρέπει οἱ μαθητὲς ἢ οἱ γονεῖς νὰ ἐκπλήσσονται καὶ νὰ προσπαθοῦν νὰ ἀντιδράσουν, ἂν κάποιο παιδί, συμμαθητὴς κ.ο.κ., δηλώσει κάτι διαφορετικὸ ἀπὸ αὐτὸ ποὺ δείχνει καὶ διατρανώσει τὸν ὁμοφυλοφιλικὸ σεξουαλικό του προσανατολισμό).

Καὶ πότε κάνει τὴν ἐμφάνισή της ἡ ἐγκύκλιος αὐτὴ τοῦ Ὑπουργείου;

Εἶναι ἄραγε τυχαία ἡ «σύμπτωση»; Τὶς ἡμέρες ἐκεῖνες (τέλη Δεκεμβρίου τοῦ 2016) κυκλοφόρησε διαδικτυακὰ τὸ ἐξώφυλλο τοῦ πρώτου γιὰ τὸ 2017 τεύχους (Ἰανουάριος 2017) τοῦ παγκοσμίου φήμης καὶ κυκλοφορίας περιοδικοῦ «National Geographic», ἀφιερωμένο στὸ θέμα τῆς ἀλλαγῆς τοῦ φύλου, μὲ τίτλο «Revolution of Gender» (=Ἡ Ἐπανάσταση τοῦ Φύλου) καὶ φωτογραφία ἑνὸς μικροῦ κοριτσιοῦ (;) ἐννέα ἐτῶν ἀπὸ τὶς ΗΠΑ πού, ἐνῶ εἶχε γεννηθεῖ ἀγόρι, θέλησε καὶ κατόρθωσε νὰ γίνει κορίτσι, μὲ τὴ συνδρομὴ τῶν γιατρῶν καὶ τὴ συμπαράσταση τῶν γονέων του (βλ. «Ὁ Σωτήρ», φύλ. 2147, 15-1-2017, σελ. 37).

Ποῦ πᾶμε λοιπόν; Ποῦ ὁδηγεῖται ὁ ἄνθρωπος;

Ὀδύνη καὶ ὀργή!

Ὀργὴ γιὰ τὴν ἔκφυλη ἀποδόμηση κάθε τελευταίου ἴχνους ὑγείας, ψυχικῆς καὶ σωματικῆς, ἐπάνω στὸν ἄνθρωπο· τὸ γκρέμισμα ὄχι πλέον τῶν ἀξιῶν – αὐτὲς ἔχουν ἐξαφανιστεῖ ἐδῶ καὶ καιρὸ – ἀλλὰ καὶ αὐτῶν τῶν φυσικῶν νόμων, τῆς φυσικῆς νομοτέλειας μέσα στὸ σύμπαν. Καὶ συνάμα ὀδύνη. Ὀδύνη γιὰ τὴν ἔσχατη καταρράκωση τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου. Ἄραγε, μὲ αὐτὲς τὶς τακτικές, μὲ αὐτὲς τὶς διδασκαλίες πρὸς τὰ παιδιὰ τῶν δώδεκα καὶ δεκαπέντε ἐτῶν, τί μέλλον χτίζουμε γιὰ τὸν κόσμο μας, γιὰ τὴν πατρίδα μας;

Τὴν πατρίδα μας!

Μὲ τί ἀρχές, μὲ τί παράδοση πολιτισμοῦ μεγάλωναν τὰ παιδιὰ σὲ τοῦτα ἐδῶ τὰ χώματα, καὶ γίνονταν λεβέντες καὶ λεβέντισσες, γεμάτα ἀπὸ ὑγεία στὶς ψυχές τους καὶ ζωντάνια στὰ μάτια τους! Καὶ τώρα; Ποῦ τὰ ὁδηγοῦμε; Συναισθανόμαστε ἄραγε τὴν κόλαση, τὸ ἔρεβος ποὺ τὰ σπρώχνουμε;

Καὶ ποιὸς θὰ εἶναι σὲ θέση τότε, μετὰ ἀπὸ λίγα χρόνια, ὅταν τὰ παιδιὰ αὐτὰ καταλάβουν τί προξένησαν στὸν ἑαυτό τους (ἂν ὑποθέσουμε ὅτι κάποια ζητήσουν νὰ ἀλλάξουν τὸ φύλο τους λόγῳ τῆς ἀγωγῆς ποὺ θὰ τοὺς δώσουμε), ποιὸς θὰ εἶναι σὲ θέση νὰ τὰ ἐξαγάγει ἀπὸ τὰ φρικτὰ ψυχολογικά τους προβλήματα, ποὺ θὰ ἔχουν νὰ κάνουν μὲ τὸ ἴδιο τὸ «ἐγώ» τους, τὴν ψυχοσωματική τους ὑπόσταση: «Τί εἶμαι τώρα ἐγώ; Ἀγόρι ἢ κορίτσι; Ἄντρας ἢ γυναίκα;» Ποιὸς θὰ ἀναλάβει νὰ ἀπολογηθεῖ στὸ δριμὺ «κατηγορῶ» τους γιατὶ τὰ ἀφήσαμε νὰ κάνουν μιὰ ἐπιλογή, ὅταν ἀκόμα καλὰ δὲν γνώριζαν τί σημαίνει νὰ εἶσαι ἄντρας ἢ γυναίκα; Ποιὸς θὰ τὰ ἀποζημιώσει ὄχι γιὰ ἠθική, ἀλλὰ γιὰ ὀντολογική, ψυχοσωματικὴ βλάβη;

Ἐπιτέλους, ποῦ πᾶμε; Ἔχουμε λοιπὸν τελείως παραφρονήσει;

Ἂν ἡ ὁμοφυλοφιλία εἶναι διαστροφή, αὐτὸ τί πρέπει νὰ τὸ ὀνομάσουμε; Ἐκεῖ, στὴν ὁμοφυλοφιλία, δὲν φεύγει κάποιος ἀπὸ τὴν ὀντολογική του ὑπόσταση· ἀπὸ τὴ φυσικὴ χρήση τοῦ σώματός του φεύγει. Ἐδῶ βγαίνει ἀπὸ τὴ φυσική του κατάσταση καὶ γίνεται κάτι ἄλλο, κάτι ποὺ δὲν ἔχει τὶς φυσικὲς καὶ ψυχικὲς προδιαγραφὲς νὰ γίνει. Τί εἴδους ἐκφυλισμὸς εἶναι αὐτός;

Καὶ ἐπιτέλους: Τὰ βάζουμε μὲ τὴ φυσικὴ νομοτέλεια τοῦ σύμπαντος; Μὲ τοὺς νόμους ποὺ ὁρίζουν τὴ φυσικὴ τάξη τῶν πραγμάτων; Μέχρι ἐκεῖ φτάνει ἡ ἀλαζονεία μας, ἡ «ὕβρις»; Δὲν φοβόμαστε τοὺς φυσικοὺς νόμους, τὶς φοβερὲς δυνάμεις τῆς φύσεως, ποὺ θὰ ἐπαναστατήσουν καὶ θὰ κινηθοῦν ἐναντίον μας; Τὴ Δημιουργία πᾶμε νὰ καταργήσουμε; Τόσο ἔχουμε βγεῖ ἀπὸ τὰ ὅριά μας;

«Αἰδώς, Ἀργεῖοι»! Αἰδώς!

Εἶναι ἡ ὥρα γιὰ σώφρονα, μαζὶ καὶ δυναμικὴ ἀντίδραση. Οἱ γονεῖς νὰ ἀντισταθοῦν μέσῳ τῶν Συλλόγων Γονέων καὶ Κηδεμόνων τῶν σχολείων. Οἱ ἐκπαιδευτικοὶ νὰ ἀρνηθοῦν νὰ διδάξουν αὐτὰ τὰ αἴσχη στὶς τρυφερὲς ἡλικίες τῶν παιδιῶν, ποὺ ποθοῦν τὴν ὑγεία καὶ τὴν ὀμορφιὰ στὴ ζωή τους. Νὰ ὑπερασπισθοῦν μὲ κάθε τρόπο τὴν ψυχοσωματική τους ἀκεραιότητα. Κανεὶς ἂς μὴ φανεῖ συνεργὸς στὰ ὕπουλα αὐτὰ παγκόσμια μηχανεύματα, ποὺ στόχο τους ἔχουν τὸν βιολογικὸ καὶ πνευματικὸ ἐκφυλισμὸ τοῦ ἀνθρώπινου εἴδους, ὥστε νὰ εἶναι εὔκολα χειραγωγήσιμο.

Ὅλοι μας μὲ σωφροσύνη καὶ σύνεση ἂς ἀντισταθοῦμε. Δὲν εἴμαστε οὔτε ρατσιστές, οὔτε φοβικοί. Λογικοὶ εἴμαστε. Ἄνθρωποι ποὺ ἀκόμα δὲν ἀπωλέσαμε τὰς φρένας μας.

Καὶ ποὺ φοβόμαστε τὸν Θεό. Γι' αὐτὸ καὶ ὑπερασπιζόμαστε τὴν εἰκόνα Του, ποὺ λέγεται ἄνθρωπος.

Περιοδικὸ "Ὁ Σωτήρ"