Εισήγηση του κ. Στ. Μποζοβίτη με θέμα: « Η Παιδεία μπροστά στην πρόκληση του νεοταξικού ολοκληρωτισμού»

Η εισήγηση του κ. Σταύρου Μποζοβίτη Θεολόγου, μέλους της Ιεραποστολικής Αδελφότητος «Ο Σωτήρ», με θέμα : « Η Παιδεία μπροστά στην πρόκληση του νεοταξικού ολοκληρωτισμού», που πραγματοποιήθηκε στην πολύ επιτυχημένη Ημερίδα που διοργάνωσαν η Πανελλήνιος Ένωσις Θεολόγων και ο Δήμος Πεντέλης με τη συνεργασία της Εστίας Πατερικών Μελετών και του Επιστημονικού και Πολιτιστικού Συλλόγου Βορείων Προαστίων την 12ην Οκτωβρίου 2013 στην Αίθουσα του Πολιτιστικού Κέντρου Μελισσίων (Οδός 17 Νοέμβρη 15, και Αγίου Γεωργίου) του Δήμου Πεντέλης.   Το γενικό θέμα της Ημερίδας ήταν: Τα Αναλυτικά Προγράμματα Σπουδών (Πιλοτικά κ.α.), και τα εν χρήσει Σχολικά Βιβλία Θεωρητικής Κατευθύνσεως (Θρησκευτικών, Φιλολογικών Μαθημάτων και Ιστορίας) Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης.

Προβολή άρθρου...

«Χαίρε, δεκτόν πρεσβείας θυμίαμα»

Χιλιάδες χιλιάδων στόματα από τότε που γράφτηκε ο Ακάθιστος Ύμνος, το θεσπέ­σιο αυτό τραγούδι προς την Υπεραγία Θε­οτόκο, την έχουν υμνήσει με τα υπέροχα λόγια του. Οι Χαιρετισμοί της Παναγίας είναι διαχρονικό κτήμα και αφιέρωμα όλου του Ορθοδόξου πλη­ρώματος, καθώς μάλιστα ο ποιητής του μάς μένει άγνωστος- θεία βουλή, θα έλεγε κανείς, προκει­μένου να καθίσταται κοινή προσφορά όλων των χριστιανών προς τη Μητέρα του Θεού! Υμνούμε την ανύμφευτη Κόρη οι πιστοί, και συγχρόνως δεόμαστε σ' αυτήν να μην παύσει να δέεται η ίδια για μας και για όλο τον κόσμο μπροστά στον Υιό και Θεό της. Διότι αυτή είναι το «δεκτόν πρεσβείας θυμίαμα». Οι πρεσβείες της είναι ευπρόσδεκτες από τον Θεό σαν τον καπνό του θυμιάματος, που ανεβαίνει στον ουρανό θυ­σία «εις οσμήν ευωδίας».   Έτσι έδειξε ο Θεός εξαρχής, από τα αρχαιότατα ακόμη χρόνια της δημιουργίας του κόσμου, ότι κάνει δεκτές τις προσφορές και θυσίες των ανθρώπων. Στο πρώτο βιβλίο της Παλαιάς Δια­θήκης, τη Γένεση, διαβάζουμε για την πρώτη θυσία επί της γης. Ο πρώτος καπνός που ανέβηκε προς τον ουρανό ως προσ­ευχή ικετήριος ήταν αυτός που προσφέρθηκε στους βωμούς που έχτισαν ο Κάιν και ο Άβελ. Αλλά ο παντοκράτωρ Κύριος, ο Δεσπότης του ουρανού και της γης, έκανε δεκτή την προσευχή του Άβελ, ενώ του Κάιν η προσ­ευχή δεν υπήρξε εύθετος μπρο­στά στα μάτια Του. Δεν κατευ­θύνθηκε προς τον ουρανό το δι­κό του θυμίαμα. Απορρίφθηκε από τον Θεό, διότι η προσφορά του, η θυσία του δεν ήταν αντάξια της θείας Μεγαλοσύνης (βλ. Γεν. ό' 3-5). Γι΄ αυτό αργότερα και ο προφήτης εκείνος και βασιλεύς, ο θείος λυράρης της Παλαιάς Διαθήκης, Δαβίδ, παρακαλούσε τον Θεό με τα λόγια: «κατευθυνθήτω η προσευχή μου ως θυμίαμα ενώπιόν σου, έπαρσις των χειρών μου θυσία εσπερινή» (Ψαλμ. ρμ' [140] 2). Αυτά τα χέρια που υψώνονται προς εσένα, Κύριε, δες τα με ευνοϊκό βλέμμα. Και δέξου την εσπερινή ικεσία μου σαν το θυμίαμα που ανεβαίνει προς τον ουρανό. Και άλλοτε πάλι ο μέ­γας Μωυσής ύψωνε τα γεροντικά του χέ­ρια με κόπο προς τα πάνω, προσφέρον­τας δέηση στον Κύριο υπέρ του λαού του που βρισκόταν σε μάχη κρίσιμη. Και ο Θεός έκανε δεκτό το αίτημά του όση ώρα τα χέρια έμεναν υψωμένα. Αλλά αν στην Παλαιά Διαθήκη ο Κύριος έκανε δεκτές τις δεήσεις και προσευχές και ικεσίες των δικών Του ανθρώπων «εις όσμήν εύωδίας», προς ευμένειαν και ιλασμόν, στην Καινή Διαθήκη μάς γνωστο­ποιεί διαμέσου της γραφίδος του αποστόλου Ιακώβου ότι «πολύ ισχύει δέησις δικαίου ενεργουμένη» (Ίακ. ε' 16). Κι αν η δέηση ενός δικαίου έχει μεγάλη ισχύ, τότε πόση ισχύ πρέπει να έχει η «δέησις Μητρός πρός εύμένειαν Δεσπότου»; Η πρεσβεία της Υπεραγίας Θεοτόκου, η δέηση και μεσιτεία της προς τον Υιό και Θεό της, και περισσότερο ισχυρή από οποιανδήποτε άλλη πρεσβεία δικαίου ή αγίου, καθόσον και η ιδία η Θεοτόκος εί­ναι «η τών άγιων άγιωτέρα και ιερών ίερωτέρα και όσίων όσιωτέρα», κατά την έκφραση του ιερού Δαμασκηνού. Ως εκ τούτου και η παρρησία της, το θάρρος στην έκφραση των προσευχητικών αιτη­μάτων προς τον Υιό της, είναι πολύ μεγα­λύτερο και αποτελεσματικό.  Διότι η Παν­αγία ως «αγιόπρωτος» στέκεται εγγύτερα από οποιονδήποτε άλλον, άνθρωπο ή άγγελο, στον θρόνο του Θεού. «Παρέστη ή βασίλισσα έκ δεξιών σου...» (Ψαλμ. μδ' [44] 10). Είναι τέτοια η διακεκριμένη θέση τής Παναγίας στην ουράνια ιεραρ­χία, ώστε οι Πατέρες της Εκκλησίας λένε ότι αυτή κατέχει «τά δευτερεΐα τής Τριά­δος», τη δεύτερη θέση μετά την Αγία Τρι­άδα. Πώς λοιπόν και οι δεήσεις και ικεσί­ες της να μην έχουν τη μεγαλύτερη ισχύ ενώπιον του θρόνου του Θεού;   Επιπλέον το γεγονός ότι η ίδια η Θεοτό­κος δάνεισε στον Υιό και Λόγο του Θεού τη σάρκα, την ανθρώπινη φύση, καθιστά τον Υιό της τρόπον τινα χρεώστη απέναντί της. Και επειδή δεν πρόκειται ο Κύριος Ιησούς Χριστός να αποβάλει ποτέ αυτό το φυσικό δάνειο που πήρε από την Πανα­γία Μητέρα Του, γι΄ αυτό - εξηγεί ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός - θέλει να της το εξοφλεί με το να δέχεται διαρκώς και να ικανοποιεί τα αιτήματά της, τα οποία προσφέρει για όλους εμάς που προσφεύ­γουμε στη χάρη της και την παρακαλούμε.   Γι' αυτό κι εμείς, γνωρίζοντας εκ πείρας την αποτελεσματικότητα των θεομητορι­κών της δεήσεων, δεν παύουμε από το να καταφεύγουμε σ' αυτήν και να κρεμάμε όλες τις ελπίδες μας επάνω της. Διότι η Παναγία Μήτηρ του Κυρίου και δική μας Μητέρα έχει τη δύναμη να συστέλλει τον χρόνο των πειρασμών, να αναστέλλει τη δίκαιη οργή του Θεού για τις αμαρτίες μας και να διαστέλλει τα σπλάχνα των οικτιρμών Του.   Ας την παρακαλούμε να πρεσβεύει στον Υιό και Θεό της για το έθνος μας που χειμάζεται, για την Εκκλησία μας που πολεμείται, για τις οικογένειές μας που δοκιμάζονται. Ας την παρακαλούμε για ό,τι μας συνέχει βαθύτατα, εσωτερικά.  Διότι η Κυρία Θεοτόκος δεν παύει να δέ­εται «ύπέρ πάσης ψυχής χριστιανών θλιβομένης τε και καταπονουμένης, ελέους και βοηθείας Θεού επιδεομένης».   Και είναι το θυμίαμα των πρεσβειών της δεκτόν «ύπέρ πάσαν ολοκάρπωσιν».   Περιοδικό "Ο ΣΩΤΗΡ"

Προβολή άρθρου...

Συνέβη εις την Πόλη - ΙΑΚΩΒΟΥ ΑΝΝΑ

Χρονολογία έκδοσης: 02 2014 ISBN: 978-960-495-143-7 Εκδότης: ΑΘΩΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ Περιγραφή Πρόκειται για τη λογοτεχνική μεταφορά μιας αληθινής ιστορίας: Υπάρχει η γενική εντύπωση ότι η τελευταία Θεία Λειτουργία εντός της Αγίας Σοφίας τελέστηκε την Τρίτη 29 Μαϊου 1453. Στην πραγματικότητα όμως η τελευταία Θεία Λειτουργία τελέστηκε στην Αγία Σοφία στις 19 Ιανουαρίου 1919 από τον Κρητικό ιερέα παπα - Λευτέρη Νουφράκη από τις Αλώνες Ρεθύμνου. Τον Ιανουάριο του 1919, δύο ελληνικές μεραρχίες που είχαν για αποστολή να συμμετέχουν στην εκστρατεία της Κριμαίας στάθμευαν στην Κωνσταντινούπολη που βρισκόταν υπό την «συμμαχική επικυριαρχία». Τότε ο πατήρ Λευτέρης που υπηρετούσε στη Β' Ελληνική μεραρχία εκμυστηρεύτηκε σε κάποιους συντρόφους του το όνειρό του να τελεστεί η Θεία Λειτουργία εντός του ναού της Αγίας του Θεού Σοφίας που ήταν τότε τζαμί. Το εγχείρημα ήταν παράτολμο και έκρυβε πολύ μεγάλους κινδύνους…

Προβολή άρθρου...

Απάντηση σε ανιστόρητες απόψεις για την Εκκλησία και το 1821

Χωρίς τον ορθόδοξο κλήρο δεν θα πετύχαινε η μεγάλη εθνική εξόρμηση του 1821. Ορισμένοι προπαγανδιστές ξεπερασμένων ιδεολογιών αρνούνται τον ρόλο της Ορθοδόξου Εκκλησίας, όπως φάνηκε και από δημοσιεύματα και τηλεοπτικές εκπομπές των τελευταίων ημερών. Αποδεικνύονται ανιστόρητοι και εμπαθείς. Ο Γάλλος Πρόξενος Πουκεβίλ, ο οποίος έζησε τα γεγονότα της Ελληνικής Επαναστάσεως, γράφει ότι 100 Πατριάρχες και Επίσκοποι θανατώθηκαν κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας και του Αγώνος. 80 κινήματα έκαναν οι Έλληνες πριν από το 1821 και στα περισσότερα πρωτοστατούσαν Επίσκοποι. Θυμίζω ότι από το 1680 έως το 1700 η Ανατολική Στερεά ήταν ελεύθερη μετά από την εξέγερση δύο Επισκόπων, του Θηβών Ιεροθέου και του Σαλώνων Φιλοθέου. Το 1821 βάφεται με το αίμα του Πατριάρχη Γρηγορίου Ε΄ και του Πατριάρχη Κυρίλλου Στ΄, του από Ανδριανουπόλεως. Εκτός από τον Επίσκοπο της Πάτρας Γερμανό που ευλόγησε το λάβαρο στην Αγία Λαύρα (17 Μαρτίου 1821) και στην Πάτρα (25 Μαρτίου 1821), ο Σαλώνων Ησαΐας κηρύσσει την Επανάσταση στη Φωκίδα και θυσιάζεται στην Αλαμάνα. Στην Πάτμο έρχεται γι' αυτόν τον σκοπό ο Πάτμιος Πατριάρχης Αλεξανδρείας Θεόφιλος Παγκώστας και υψώνει και αυτός λάβαρο επαναστατικό. Από τότε δεν ξαναγύρισε στον θρόνο του. Οι περισσότεροι Επίσκοποι της Πελοποννήσου κλείσθηκαν στη φυλακή του πασά της Τριπολιτσάς από τις αρχές Μαρτίου 1821 και μόνον τρεις βρέθηκαν ζωντανοί όταν μπήκαν οι Έλληνες μετά από 6,5 μήνες. Αυτή τη θυσία των κληρικών ας μην την λησμονούμε. Στην Κύπρο ο Αρχιεπίσκοπος Κυπριανός είχε μυηθεί στη Φιλική Εταιρία. Οι Τούρκοι το πληροφορήθηκαν και στις 9 Ιουλίου 1821 έγινε η μεγάλη σφαγή στη Λευκωσία. Θανατώθηκε ο Κυπριανός και όλοι οι Επίσκοποι και οι Αρχιμανδρίτες του νησιού μαζί με τους προκρίτους. Πολλοί άλλοι Επίσκοποι έπαιξαν σημαντικό ρόλο στον Αγώνα όπως ο Έλους Άνθιμος, ο Βρεσθένης Θεοδώρητος, ο Ανδρούσης Ιωσήφ, ο Ταλαντίου Νεόφυτος. Και στη μεγαλειώδη Έξοδο του Μεσολογγίου ο Επίσκοπος Ρωγών Ιωσήφ, βοηθός του Μητροπολίτη Άρτης Πορφυρίου, θυσιάζεται ανατινάζοντας τον Ανεμόμυλο. Αλλά και στην ηθική και πνευματική προετοιμασία του 1821 ο ρόλος της Εκκλησίας και του Ράσου είναι μαχητικός και πανθομολογούμενος. Το ελληνορθόδοξο φρόνημα και η εθνική ταυτότητα διαφυλάχθηκαν με τη βοήθεια της Παιδείας, η οποία ήταν κατ' εξοχήν έργο του ορθοδόξου κλήρου. Σε κρυφά και φανερά σχολεία, αναλόγως των συνθηκών που επικρατούσαν, τα ελληνόπουλα μάθαιναν από τους ιερείς την Πίστη τους, την γλώσσα τους και εγαλουχούντο με τον πόθο για Ελευθερία. Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, από τη γέννηση του οποίου συμπληρώνονται τριακόσια χρόνια, ήταν ιερομόναχος, ίδρυσε διακόσια σχολεία και κήρυξε σε εκατοντάδες πόλεις και χωριά την ελπίδα για το «ποθούμενον», την απελευθέρωση. Οι Νεομάρτυρες, οι πρώτοι αντιστασιακοί της δουλείας, αρνήθηκαν να τουρκέψουν και δεν φοβήθηκαν τον δήμιο. Την πνευματική τους υποστήριξη και ενθάρρυνση είχαν αναλάβει οι κληρικοί που τους εξομολογούσαν, οι λεγόμενοι «αλείπται». Ορισμένοι διαδίδουν ότι το Οικουμενικό Πατριαρχείο «αφόρισε τον Ρήγα Φεραίο». Τούτο είναι ανακριβές. Η αλήθεια είναι ότι μετά από τις απειλές και τις φορτικές πιέσεις του Σουλτάνου ο Πατριάρχης Γρηγόριος Ε΄ απέστειλε επιστολή στον Μητροπολίτη Σμύρνης Άνθιμο, με την οποία εκφράζει σοβαρές επιφυλάξεις για το κείμενο του Ρήγα που είχε τίτλο «Νέα Πολιτική Διοίκησις», χωρίς να απαξιώνεται η προσωπικότητα του Εθνομάρτυρος. Είναι εύκολο να ξαναγράφει κάποιος την Ιστορία κατά το δοκούν. Όμως Ιστορία είναι η μελέτη των πηγών. Οι προσωπικές ερμηνείες και παρερμηνείες καταδεικνύουν φανατισμό, εθελοτυφλία και άγνοια των πηγών. Όσοι έζησαν τα γεγονότα, Έλληνες και ξένοι, αγωνιστές και λόγιοι, παραδέχονται ότι χωρίς τον ορθόδοξο κλήρο οι Έλληνες δεν θα είχαν ελευθερωθεί. Διαβάστε τον Νικόλαο Κασομούλη, τον Φωτάκο Χρυσανθόπουλο, τον Ιωάννη Μακρυγιάννη και τόσους άλλους αυτόπτες μάρτυρες των γεγονότων. Ακούστε τι λέει ο λαός μας μέσω του δημοτικού τραγουδιού. Επισκεφθείτε τα αμέτρητα πεδία των μαχών και τους τόπους του μαρτυρίου των ορθοδόξων κληρικών, Πατριαρχών, Επισκόπων, ιερέων, ιερομονάχων, διακόνων και απλών μοναχών. Η Εκκλησία της Ελλάδος επιχειρεί μία ψύχραιμη και τεκμηριωμένη προσέγγιση της Τουρκοκρατίας και του 1821 μέσω μιας σειράς δέκα επιστημονικών συνεδρίων, τα οποία διοργανώνει η Ειδική Συνοδική Επιτροπή Πολιτιστικής Ταυτότητος. Τα δύο πρώτα συνέδρια έχουν ήδη πραγματοποιηθεί και κυκλοφορείται ο Τόμος με τα Πρακτικά του Α΄ Συνεδρίου, του 2012. Το δέκατο και τελευταίο Συνέδριο θα πραγματοποιηθεί συν Θεώ το 2021, όταν θα συμπληρώνονται ακριβώς διακόσια χρόνια από την κήρυξη της Μεγάλης Ελληνικής Επαναστάσεως. Εκ της Ειδικής Συνοδικής Επιτροπής Πολιτιστικής Ταυτότητος

Προβολή άρθρου...

"Η δυστυχία να είσαι Έλληνας" - απάντηση σε άρθρο του Ν. Δήμου

του Μελέτη Η. Μελετόπουλου Διάβασα με πραγματική θλίψη ένα άρθρο του κ. Νίκου Δήμου σε πολιτική ιστοσελίδα, με τίτλο "Πότε θα διδαχθούν τα παιδιά την αλήθεια για το 21;" Το άρθρο επιχειρεί να απαξιώσει την μεγάλη Επανάσταση, στην οποία ο κ. Δήμου οφείλει το γεγονός ότι είναι ελεύθερος άνθρωπος και όχι δούλος σε ένα ανελεύθερο κράτος. Στο γεμάτο μίσος κείμενό του, παραθέτει εκφράσεις του τύπου: "Η επανάσταση ξεκίνησε όχι από τους ηρωικούς αρματολούς και κλέφτες (αντίθετα αυτοί και μέσα στον Αγώνα πολεμούσαν σαν μισθοφόροι για αμοιβή και λάφυρα)....",  "Το Πατριαρχείο το αφόρισε.  Οι Πρόκριτοι και οι Ιεράρχες το χλεύασαν. Ο Καποδίστριας του γύρισε τις πλάτες. Ο Κοραής μας το μυκτήρισε", "Η Εκκλησία όχι μόνο δεν πρωτοστάτησε στον Αγώνα αλλά τον πολέμησε με κάθε τρόπο.", "Φυσικά κανείς δεν ήταν στην Αγία Λαύρα στις 25 Μαρτίου και ο Παλαιών Πατρών Γερμανός όχι μόνο δεν σήκωσε το λάβαρο (που φτιάχτηκε μετά από 50 χρόνια) αλλά έβριζε τον επαναστάτη Παπαφλέσσα ως 'εξωλέστατον", "Η επανάσταση του 21 απέτυχε ολοκληρωτικά", "Στην Επανάσταση έγιναν πράξεις θηριωδίας εκ μέρους των Ελλήνων. Στην κατάληψη της Τριπολιτσάς σφάχτηκαν πάνω από 30.000 άμαχοι - ανάμεσά τους πολλοί Εβραίοι που ήταν αμέτοχοι στον αγώνα. Λόγος: το πλιάτσικο..... (Αντίθετα οι Τουρκαλβανοί υπερασπιστές της πόλης έφυγαν αλώβητοι μετά από συμφωνία. Που σημαίνει ότι ο Κολοκοτρώνης είχε τον έλεγχο του στρατού του και άρα επέτρεψε τη εθνοκάθαρση)." Κλπ. κλπ.   Οι ισχυρισμοί του συγγραφέα του άρθρου δεν έχουν παραχθεί από μελέτη των πηγών αλλά από στερεότυπα, ιδεοληψίες και πολλή-πολλή εμπάθεια. Σταχυολογώντας: το δήθεν ζήτημα της Αγίας Λαύρας  έχει ήδη λυθεί από  την (καθόλου εθνικιστική εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, φαντάζομαι ότι ο κ.Δήμου θα συμφωνεί σε αυτό), με την δημοσίευση αδιάσειστου ντοκουμέντου στο φύλλο της 18 Μαρτίου, την προηγούμενη εβδομάδα, που αποδεικνύει ότι το γεγονός της Αγίας Λαύρας υπήρξε πράγματι όπως μεταφέρεται ακριβώς από την ιστορική μνήμη, αν και τρεις μέρες νωρίτερα από την επέτειο. Αποκλείεται ο κ. Δήμου, με διδακτορικό στην Φιλοσοφία από Γερμανικό πανεπιστήμιο, να μην αναθεώρησε κατόπιν τούτου το στερεότυπό του ότι "δεν υπήρξε Αγία Λαύρα" από ένα τόσο ισχυρό ντοκουμέντο, που αποδεικνύει το ακριβώς αντίθετο.      Πέραν αυτού, ο -επαναλαμβάνω- διδάκτωρ έγκριτου Γερμανικού πανεπιστημίου κ.Δήμου δεν μπορεί να χρησιμοποιεί τον όρο "εθνοκάθαρση" για γεγονότα που συνέβησαν τον 19ο αιώνα, σαν τους παλαιούς, ξεπερασμένους πιά μαρξιστές, που χαρακτήριζαν... ιμπεριαλιστική την εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου, την στιγμή που ο ιμπεριαλισμός ορίζεται από την μαρξιστική βιβλιογραφία ως η κατάκτηση νέων αγορών από ένα καπιταλιστικό κράτος.... Επίσης ο κ.Δήμου σίγουρα δεν αγνοεί (αν αγνοεί τότε τι παρεμβαίνει σε άγνωστο σε αυτόν έδαφος) ότι ο Παπαφλέσσας μύησε ολόκληρη την Πελοποννησιακή Δημογεροντία και την Κλεφτουριά στην Φιλική Εταιρεία, και ασφαλώς ότι οι πρόκριτοι έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο, ηγήθηκαν και χρηματοδότησαν την Επανάσταση, και πλήθος εξ αυτών θυσιάστηκε πολεμώντας τους Τούρκους (οι επιφανέστερες οικογένειες προκρίτων είχαν νεκρούς, όπως οι Κρεββατάδες, οι Δεληγιανναίοι, οι Μαυρομιχαλαίοι κλπ), ενώ οι υπόλοιποι έδωσαν την περιουσία τους. Και, μάλιστα, θηριωδίες έγιναν, όπως έγιναν δυστυχώς και γίνονται σε όλους τους πολέμους, αλλά κ.Δήμου μου, οργανισμός που να κάνει δώρο την Ελευθερία σε υπόδουλα έθνη δεν υπήρχε το 1821 και μάλλον δεν υπάρχει και σήμερα.      Τέλος, η "αποτυχία" της Επανάστασης, που αναφέρει ο κ.Δήμου, μάλλον θα είχε οδηγήσει στο να είναι σήμερα ο κ.Δήμου ελληνικής καταγωγής υπήκοος της Τουρκικής Δημοκρατίας (χωρίς τουίτερ γιά να εκπέμπει τις απόψεις του....). Το δε Ναυαρίνο, το ύστατο επιχείρημα του κ.Δήμου για να αποδείξει ότι "η Επανάσταση απέτυχε", δεν θα είχε συμβεί εάν δεν είχαν προηγηθεί τα Δερβενάκια, το Μεσολόγγι και όλα τα γεγονότα που προκάλεσαν την αλυσσίδα συμβάντων και τις διεθνείς εξελίξεις που οδήγησαν στο Ναυαρίνο. Διότι έτσι στα καλά καθούμενα δεν θα έρχονταν τρεις τεράστιοι στόλοι να απελευθερώσουν ένα φρόνιμο και ευχαριστημένο από την διαβίωσή του στο "πολυπολιτισμικόν" οθωμανικό πλαίσιο....   Το θλιβερό είναι ότι όλα αυτά προέρχονται από έναν άνθρωπο με υψηλή παιδεία. Αλλά ποτέ και πουθενά η παιδεία δεν είναι ισχυρότερη από τα σκοτεινά ψυχικά βάθη. Γνωρίζω κοινωνικά τον κύριο Νίκο Δήμου από το 1986. Είναι γεννημένος το 1934. Φοίτησε στο Κολλέγιο Αθηνών, σπούδασε Φιλοσοφία στην Γερμανία και στην συνέχεια εργάσθηκε ως διαφημιστής. Είχε μάλιστα δική του εταιρεία. Κάποτε βαρέθηκε, κουράστηκε, έκλεισε ή πούλησε την διαφημιστική του εταιρεία και ασχολήθηκε με το γράψιμο. Δεν εξελίχθηκε ποτέ σε σημαντικό φιλοσοφικό μέγεθος (του ύψους ενός Κωνσταντίνου Τσάτσου, ενός Δεσποτόπουλου ή ενός Καστοριάδη). Με είχε όμως παραξενέψει ο τίτλος που είχε δώσει σε ένα μικρό, ολιγοσέλιδο πόνημά του: "Η δυστυχία να είσαι Έλληνας".   Ο τίτλος αυτός μου έδωσε την εντύπωση ότι ο ίδιος ο συγγραφέας είναι δυστυχισμένος που γεννήθηκε Έλληνας. Διότι όλοι εμείς εδώ, στην ξερή, πανάρχαιη αλλά ιστορική κόγχη στην οποία κατοικούμε από την εποχή του λίθου, και μαζί όλοι όσοι ήρθαμε στους αιώνες που πέρασαν ως ειρηνικοί μετανάστες ή πολεμοχαρείς εισβολείς Ιλλυριοί, Σλαύοι, Φράγκοι κ.λπ., είμαστε ευτυχείς που είμαστε Έλληνες. Που βλέπουμε κάθε μέρα την Ακρόπολη για την οποία ταξιδεύουν εκατομμύρια τουριστών από όλο τον κόσμο μέχρις εδώ. Που περπατάμε στα ίδια καλντερίμια που περπάτησαν ο Σόλων, ο Σωκράτης, ο Μέγας Αλέξανδρος, ο Γεώργιος Γεμιστός Πλήθων, ο Καραϊσκάκης και ο Κολοκοτρώνης. Που βλέπουμε τα ίδια τοπία που ενέπνευσαν τον Γύζη, τον Παρθένη, τον Θεόφιλο, τον Παλαμά, τον Καζαντζάκη, τον Σικελιανό, τον Χατζηκυριάκο-Γκίκα και τον Ελύτη. Που μιλάμε μία ασύλληπτα πλούσια και εκφραστική γλώσσα. Που ζούμε σε μία χώρα εκπληκτικής καλλονής. Που μας λιάζει ο πιό φωτεινός ουρανός του κόσμου (παρεπιμπτόντως ο κ.Δήμου έχει συγγράψει και μία μελέτη γιά το Ελληνικό Φως, το οποίο όμως φαίνεται ότι δεν τον παρηγορεί που γεννήθηκε Έλλην). Διερωτάται κανείς τι απωθημένα απέναντι στην πατρίδα του (και εν τέλει απέναντι στον εαυτό του) έχει ένας άνθρωπος που στα ογδόντα του, ανήμερα της εθνικής επετείου, αισθάνεται την ανάγκη να λοιδωρήσει την συγκλονιστική Επανάσταση που μας έδωσε πίσω  το φως μας.

Προβολή άρθρου...

Ὄχι στὴν ἵδρυση Τμήματος Ἰσλαμικῶν Σπουδῶν στὴ Θεολογικὴ Θεσσαλονίκης!

Ἐπροτάθη ἐπισήμως τελευταῖα νὰ ἱδρυθεῖ στὴ Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Τμῆμα Ἰσλαμικῶν Σπουδῶν.   Ἡ Ἱερὰ Μητρόπολη Θεσσαλονίκης στὴν τακτικὴ μηνιαία Σύναξη τῶν ἐφημερίων της τῆς 28ης Ἰανουαρίου 2014 ἀσχολήθηκε ἐπισταμένως μὲ τὸ θέμα αὐτὸ μὲ τὴν παρουσία 115 ἐφημερίων καὶ τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου κ. Ἀνθίμου καὶ ἔπειτα ἀπὸ διεξ­οδικὴ συζήτηση συνετάγη ἕνα δυναμικὸ ἀξιόλογο ψήφισμα, ἀπὸ τὸ ὁποῖο παραθέτουμε μερικὰ ἀποσπάσματα:   «1. ΑΠΟΡΡΙΠΤΟΥΜΕ ἄμεσα, ἀ­πό­­λυτα καὶ κατηγορηματικὰ τὴν ἰ­­­δέα καὶ τὴν προσπάθεια ποὺ καταβάλλεται γιὰ νὰ ἱδρυθῇ τμῆμα ἢ κατεύθυνση ἰσλαμικῶν σπουδῶν στὸ Τμῆμα Θεολογίας τῆς ­Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. ­Φρίττουν ὅσοι Θεσ­­σαλονικεῖς ἄκουσαν μιὰ ­τέτοια πρό­­­θεση...   3. ΔΙΑΚΗΡΥΣΣΟΥΜΕ ὅτι οἱ συνέπειες ἀπὸ τὴν παρουσία τοῦ Ἰσλὰμ σὲ εὐρωπαϊκὲς χῶρες καὶ σὲ χῶρες τῆς Μέσης Ἀνατολῆς ἔχει δημιουργήσει παντοῦ προβλήματα συγκρούσεων καὶ ἀναμετρήσεων καὶ καταστροφῶν ποὺ καθημερινῶς δημοσιεύονται στὰ ΜΜΕ καὶ στὸν Τύπο, καὶ  ΔΗΛΩΝΟΥΜΕ ὅτι δὲν ἔχουμε καμμία ἀντιδικία ἢ ἐχθρότητα μὲ τὴν θρησκεία τοῦ Ἰσλάμ, ἀλλʼ ὄχι καὶ νὰ εἰσαγάγουν κάποιοι στὰ δώματα τῆς Χριστιανικῆς Ὀρθοδοξίας τὸ περιεχόμενο τῆς θρησκείας τοῦ Ἰσλάμ.   4. ΥΠΕΝΘΥΜΙΖΟΥΜΕ στοὺς παράγοντες τοῦ τόπου μας ὅτι οἱ ἁρμόδιοι τοῦ Ἰσλὰμ στὴν Κωνσταντινούπολη ἐπὶ σαράντα χρόνια ἐμπαίζουν τὸ Πατριαρχεῖο μας καὶ τοὺς ἐναπομείναντες Χριστιανοὺς γιὰ νὰ δοθῇ ἄδεια ἐπαναλειτουργίας τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τῆς Χάλκης, ἐνῶ μερικοὶ ἐδῶ θέλουν νὰ ἀνοίξουν κερκόπορτες γιὰ νὰ ἐγκατασταθῇ τὸ Ἰσλὰμ στὸ ἱστορικὸ Ἀριστοτέλειο Πανεπιστήμιο καὶ στὴ Χριστιανικὴ Θεσσαλονίκη τοῦ ἁγίου Δημητρίου καὶ τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ...».   Πρέπει νὰ ντρέπονται ὅσοι ­δέχθηκαν ἔστω, ἀπὸ ἄγνωστα κέντρα, αὐτὴ τὴν εἰσήγηση γιὰ τὴ Θεσσαλονίκη μας, τὴν πρωτεύουσα τοῦ ἑλληνικοῦ βορρᾶ, τὸν ὁποῖο ἐπὶ 500 χρόνια καταπίεζε τὸ Ἰσλὰμ καὶ ρουφοῦσε τὸ αἷμα του. Οἱ πρόγονοί μας ἔχυσαν τὸ αἷμα τους γιὰ νὰ πετάξουν τὸν κλοιὸ τοῦ Ἰσλάμ, καὶ κάποιοι ἄρχοντές μας σήμερα καλωσορίζουν τὸ Ἰσλάμ; Περ. Ο ΣΩΤΗΡ

Προβολή άρθρου...

Χέρια ανοικτά

Όποιος δεν έχει το χέρι του ανοιχτό,  έχει πάντοτε την καρδιά του κλεισμένη...

Προβολή άρθρου...

Περί παρελάσεων

Είναι γνωστή από χρόνια η προσπάθεια κάποιων δήθεν προοδευτικών δυνάμεων να υποβαθμίσουν το νόημα των εθνικών εορτών και επετείων. Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες οι παρελάσεις γίνονται στόχος τέτοιων δηλώσεων. Έτσι και φέτος, η  γνωστή κα Ρεπούση (ιστορικός) μίλησε για κατάργησή τους, με το αιτιολογικό ότι αυτές «είναι κατάλοιπα της δικτατορίας του Μεταξά». Κοιτάξτε, αγαπητοί φίλοι, το απόκομμα της εφημερίδας «Εμπρός» του 1900 που καταρρίπτει τον παραπάνω ισχυρισμό. Η εφημερίδα γράφει στην πρώτη σελίδα «ο πανηγυρικός εορτασμός της εθνικής εορτής,  η ενθουσιώδης παρέλασις των μαθητών των σχολείων, ο πανηγυρικός λόγος του πρυτάνεως Σπυρίδωνος Λάμπρου». Η εφημερίδα γράφει επίσης ότι οι μαθητές κατά τετράδες παρήλασαν στους δρόμους της Αθήνας σκορπώντας τον ενθουσιασμό στους συγκεντρωμένους που τους παρακολουθούσαν. Οι  σχολικές παρελάσεις καθιερώθηκαν για πρώτη φορά το 1837 όταν έγινε υποχρεωτική η γυμναστική στα σχολεία. Υποχρεωτικές έγιναν από τον Χαρίλαο Τρικούπη και τον Θεόδωρο Δηλιγιάννη, τόσο για τους φοιτητές όσο και για τους μαθητές, που άδοντες μετέβαιναν εν παρατάξει με τους καθηγητές τους και στεφάνωναν τους ανδριάντες των ηρώων του Έθνους. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος καθιερώνει τις μαθητικές λαμπαδηδρομίες τις νυχτερινές ώρες με τους μαθητές και φοιτητές να ψάλλουν θούρια στους δρόμους των πόλεων και των χωριών. Οι παρελάσεις είχαν το νόημα «της απόδοσης  τιμής στους νεκρούς ήρωες της πατρίδος, με παρέλαση ενώπιον της σημαίας του Έθνους και των εκπροσώπων της Πολιτείας». Η εφημερίδα αναφέρει ότι τραγουδούσαν τότε τον Ύμνο της Ελλάδος: «Όσο ζεί ο κόσμος όλος, άλλο τόσο θε να ζει, τόνομα σου ώ Ελλάς μου, και η Δόξα σου μαζί». Και το άλλο: «Σκέπασε μάνα σκέπασε, γαλανομάτα κόρη, καθώς εσκέπασες κι εμάς και τ' άλλα τα παιδιά σου…»   Και ενώπιον του υπουργού Παιδείας  Σιμόπουλου και «υπο τας οδηγίας του ακάματου Ευταξίου παραστάθηκε το απολαυστικότερων και συγκινητικότερων θεαμάτων, των περί τας επτά χιλιάδας Ελληνοπαίδων, παρελαύνοντες, μέλποντες πατριωτικάς ωδάς και περιπατούντες εν αρρενωπώ βαδίσματι δια των κεντρικοτέρων οδών των Αθηνών…»   Ισως η κ. Ρεπούση να θέλει… «επιστημονική απόδειξη των παρελάσεων»…  και να μην αρκείται σ' αυτήν την απόδειξη… Εμείς επιμένουμε:  Παρέλαση έκαναν και όχι περίπατο… Από τότε έκαναν παρελάσεις και όχι από το 1936 επι Μεταξά…   Τότε, το 1898, παρήλαυναν και συντεχνίες, όπως των  Οικοδόμων, των  υποδηματοποιών, των παπλωματάδων, των  ραπτών, των τραπεζοκόμων,  των τυπογράφων κ.ά. Μάλιστα αναφέρεται και ένα επεισόδιο μεταξύ ραπτάδων και παπλωματάδων για το ποιος εκ των δύο, θα προηγηθεί στην παρέλαση…   Οι πληροφορίες από άρθρο του κ. Τάσου Κ. Κοντογιαννίδη στο infognomonpolitics

Προβολή άρθρου...

Περισσότεροι οι πολιτικοί από τους θρησκευτικούς γάμους το 2012

Το 2012 για πρώτη φορά στη χώρα μας οι πολιτικοί γάμοι ξεπέρασαν τους θρησκευτικούς, κατακτώντας την κορυφή στις επιλογές των νέων ζευγαριών. Συγκεκριμένα, πρόπερσι 25.730 ζευγάρια παντρεύτηκαν με πολιτικό γάμο και 23.980 με θρησκευτικό. Την ίδια χρονιά τα σύμφωνα συμβίωσης ήταν μόλις 314, καταγράφοντας ωστόσο μια σημαντική αύξηση 69,73% από το 2011, όταν είχαν συναφθεί μόνο 185.

Προβολή άρθρου...

16.300 περισσότεροι θάνατοι από γεννήσεις το 2012 στην Ελλάδα

Ηταν το 1996 όταν για πρώτη φορά στη μεταπολεμική περίοδο, οι θάνατοι ξεπέρασαν τις γεννήσεις στη χώρα μας. Η διαφορά ήταν 22 άτομα. Σε δύο χρόνια, οι γεννήσεις υπολείπονταν των θανάτων κατά 1.774 άτομα. Το 2012, η διαφορά έφτασε τις 16.300. Το 2012, ο δείκτης γεννητικότητας στην Ελλάδα κατρακύλησε στις εννέα γεννήσεις ανά 1.000 κατοίκους, με τον αντίστοιχο αριθμό το 1980 να είναι 15,36. Η δραματική υποχώρηση του δείκτη είχε ξεκινήσει από τη δεκαετία του '90, ωστόσο η εισροή ξένων μεταναστών αναχαίτισε την τάση. Είναι χαρακτηριστικό ότι το 2012 καταγράφηκαν 84.851 γεννήσεις από Ελληνίδες (84,54%) και 15.520 από μετανάστριες (15,46%). Τα αντίστοιχα στοιχεία για το 2011 ήταν 87.426 (82,14%) από Ελληνίδες και 19.002 (17,85%) από αλλοδαπές. Σημειώνεται πως τα τελευταία χρόνια, ο γενικός δείκτης γονιμότητας των αλλοδαπών γυναικών στην Ελλάδα είναι σταθερά υψηλότερος από των Ελληνίδων. Πάντως, παρά την «ενίσχυση» από τις μετανάστριες, η Ελλάδα παραμένει στις χαμηλότερες θέσεις της Ευρώπης σε ό,τι αφορά τις γεννήσεις. Σε χειρότερη μοίρα μόνο η Πορτογαλία και η Γερμανία με 8,5 και 8,4 αντίστοιχα γεννήσεις ανά 1.000 κατοίκους. Στις πρώτες θέσεις βρίσκουμε την Ιρλανδία (15,7), την Αγγλία (12,8), τη Γαλλία (12,6) και τη Σουηδία (11,9). Περισσότερα στο σχετικό άρθρο από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Προβολή άρθρου...

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ (6-4-2014)

 

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ (6-4-2014)

ΠΑΜΕ ΝΑ ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟΝ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΜΑΣ

Πάμε να προσκυνήσουμε εκεί «όπου έστησαν οι πόδες του Κυρίου».

Να ασπασθούμε το ευλογημένο υποπόδιο των ποδών Του.

Να σκύψουμε και να φιλήσουμε ευλαβικά τα άγια τραύματά Του.

Να εγγίσουμε ταπεινά και τα άγια ίχνη Του.

Έχουμε μπροστά μας τον Σταυρό του Χριστού μας.

Το ευλογημένο Ξύλο!

Τον τετραπέρατο Σταυρό του Σωτήρος.

Την ωραιότητα της Εκκλησίας.

Το κάλλος και την ευπρέπεια των ιερέων.

Τον Σταυρό που φυλάττει «πάσαν την οικουμένην».

Την δόξα των Αγγέλων και το οδυνηρότατον τραύμα των δαιμόνων.

Το στήριγμα των πιστών.

Το όπλο των βασιλέων και το κραταίωμα της βασιλείας.

Το στολίδι και το Ιερό Σύμβολο της Ορθοδοξίας.

Πάμε να πάρουμε δύναμη και να ψάλουμε:

«Κύριε, όπλον κατά του διαβόλου τον Σταυρόν Σου ημίν δέδωκας…»

«Σώσον, Κύριε, τον λαόν Σου και ευλόγησον την κληρονομίαν Σου…»

«Σταυρέ του Χριστού βοήθει μοι»!

«Τον Σταυρόν Σου προσκυνούμε, Δέσποτα

και την Αγίαν Σου Ανάστασιν υμνούμεν και δοξάζομεν».

Πάμε με χαρά και φόβο:

«Φόβον διά την αμαρτίαν και χαράν διά την σωτηρίαν»

Πάμε να πάρουμε δύναμιν από το ύψος του ματωμένου Σταυρού.

Δύναμη για να νηστέψουμε τώρα τη Μεγ. Τεσσαρακοστή

Δύναμη για να πιστέψουμε χωρίς αμφιταλαντεύσεις

Δύναμη για να υπομείνουμε τον κόπο και τον πόνο

Δύναμη για να συγχωρέσουμε τους εχθρούς μας

Δύναμη για να προσευχηθούμε για τους σταυρωτές μας

Δύναμη για να αγαπήσουμε τους δικούς μας πιο πολύ

Δύναμη για να ομολογήσουμε την καλήν ομολογίαν του βαπτίσματος

Δύναμη για να σιωπήσουμε στον ανεμοστρόβιλο των αδίκων λόγων

Δύναμη για να αδιαφορήσουμε για τις ειρωνείες και τα πτύσματα

Δύναμη για να βαδίσουμε την τεθλιμμένη οδό του μαρτυρίου

Δύναμη για να σηκώσουμε το σταυρό μας

Δύναμη για να σταυρωθούμε πάνω στο καθήκον μας

Δύναμη για να υπακούσουμε στο θείο θέλημα

Δύναμη για να πεθάνουμε ως προς τον κόσμο και την αμαρτία

Δύναμη για να αντέξουμε τις δοκιμασίες της ζωής

Δύναμη για να παραδώσουμε το πνεύμα μας στον Πλάστη

Διότι ο Πανάγιος Σταυρός του Κυρίου είναι η νίκη:

Κατά του κόσμου, που κείται όλος εν τω πονηρώ

Κατά του διαβόλου που μισεί τον Χριστό

Κατά της αμαρτίας που χάλασε την θεία αγάπη μας

Κατά του εαυτού μας που θέλει τη ραστώνη

Κατά του θανάτου που απειλεί τη ζωή μας

Κατά του Άδη που κρατούσε δέσμιους τους ανθρώπους

Κατά της πτώσεως του Αδάμ

Κατά της εξώσεως από τον Παράδεισο

Διότι ο Πανάγιος Σταυρός του Κυρίου τελικά είναι:

Αυτός ο Χριστός

Αυτή η σωτηρία μας

Αυτή η ζωή μας

Η βασιλική οδός του Τίμιου και ζωοποιού Σταυρού

Είναι ο κλήρος μας και το ιδανικό μας, η έμπνευσή μας.

Είναι το Σημείον του Υιού του ανθρώπου, είναι η Καύχησή μας.

Πάμε να βρούμε :

Έλεον και χάρη

Άφεση και δικαίωση

Αγιασμό και απολύτρωση

Σοφία και δύναμη

Πάμε να πάρουμε μαθήματα:

Ταπεινώσεως από την άκρα ταπείνωση του Χριστού

Υπακοής από τον μέχρι θανάτου, θανάτου δε Σταυρού υπήκοον

Υπομονής από τον μέχρι τέλους «υπομείναντα τοιαύτην αντιλογίαν»

Αγάπης από την Εσταυρωμένην αγάπην

Σιωπής από τον σιωπηλόν Ιησού

Παρηγορίας από τον παρηγορήσαντα τον μελλοθάνατο ληστή

Ανεξικακίας από τον εις τους σταυρωτές άγνοιαν προσδώσαντος

«ΜΕΓΑ ΣΟΥ ΤΟ ΕΛΕΟΣ, ΑΚΑΤΑΛΗΠΤΕ ΣΩΤΗΡ ΗΜΩΝ, ΔΟΞΑ ΣΟΙ!»

 

Τί να πούμε στα παιδιά μας για το 1821;

Τί να πούμε στα παιδιά μας για το 1821;

 

 

 

Τί να πούμε στα παιδιά μας για το 1821;

Της Αγγελικής Διατσίντου -  Παπαθανασοπούλου

            Μου ζητήθηκε να γράψω τί πρέπει να λένε οι γονείς ή οι παππούδες και οι  γιαγιάδες στα παιδιά για το 1821. Το ερώτημα μου φάνηκε ιδιαίτερα δύσκολο στην απάντηση. Άρχισα να ψάχνομαι. Ρώτησα διάφορους που ασχολούνται με τα παιδιά. Έμπειρος παιδαγωγός μου είπε  να διηγηθώ ό,τι με φωτίσει ο Θεός, αλλά με ζέση και με πίστη και να είμαι βέβαιη ότι τα παιδιά θα με καταλάβουν... Νηπιαγωγός μου είπε να πω ένα ιστορικό συμβάν σαν παραμύθι, που να παράγει κι ένα ηθικό δίδαγμα και να έχει ευχάριστο τέλος, δηλαδή «εκείνοι ζήσανε καλά κι εμείς καλύτερα»...Δάσκαλος με παρότρυνε να τα πάω να επισκεφθούν το Ιστορικό Μουσείο στην Παλιά Βουλή και δείχνοντας τα εκεί κειμήλια των Αγωνιστών του 1821 να τους μιλήσω γι' αυτούς...Άλλος δάσκαλος με συμβούλευσε να τους αγοράσω βιβλία με ιστορίες του 21, κατάλληλα για την ηλικία τους...Άλλος μου είπε να πηγαίνουν τα παιδιά στην παρέλαση, να ζουν την ατμόσφαιρα και να τους πω δυο λόγια για την επέτειο...

 

            Όλα καλά και χρήσιμα ως συμβουλές σκέφθηκα. Όμως παρέμεινε μέσα μου το ερώτημα ποιά ιστορία να πει κανείς στα παιδιά για το 1821 που να μπορεί να το τελειώσει με το ότι οι Αγωνιστές «ζήσανε καλά;», γιατί ότι εμείς ζούμε καλύτερα από εκείνους , χάρη σ΄ εκείνους δεν υπάρχει αμφιβολία... Κι άρχισα να σκέφτομαι: Να τους μιλήσω για τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη; Μα ο αρχιτέκτονας της απελευθέρωσής μας καταδικάστηκε σε θάνατο... Για τον Οδυσσέα Ανδρούτσο; Μα ο ήρωας στο Χάνι της Γραβιάς στραγγαλίστηκε...Για  τον  Μάρκο Μπότσαρη; Μα ο νικητής τόσων μαχών σκοτώθηκε σε μάχη με τους Τούρκους...Για τον Γεώργιο Καραϊσκάκη; Μα ο φόβος και ο τρόμος των Τούρκων σκοτώθηκε στο Νέο Φάληρο...Για τον Παπαφλέσα; Μα ο ήρωας και δημεγέρτης έπεσε στο Μανιάκι...Για τον Ρήγα Βελεστινλή; Μα εκτελέστηκε από τους οθωμανούς στο Βελιγράδι... Για τον Παλαιών Πατρών Γερμανό, που σήκωσε το Λάβαρο της Επανάστασης; Μα συνελήφθη, φυλακίστκε και βασανίστηκε...Για τον ηρωικό Αλέξανδρο Υψηλάντη; Μα θυσιάστηκε για την Πατρίδα, φυλακίστηκε και πάμπτωχος πέθανε στη Βιέννη...Για τον Καποδίστρια, που θυσίασε τα πάντα για να υπηρετήσει την Ελλάδα; Μα δολοφονήθηκε... Για τον ήρωα της Αλαμάνας Αθανάσιο Διάκο; Μα σουβλίστηκε από τους οθωμανούς...Για τον ηρωικό μοναχό Σαμουήλ; Μα θυσιάστηκε στο Κούγκι...Για τον εθνοϊερομάρτυρα Επίσκοπο Ρωγών Ιωσήφ, ηρωική φυσιογνωμία του Μεσολογγίου; Μα αποκεφαλίστηκε από τους οθωμανούς...Για την Μαντώ Μαυρογένους, την ηρωική Μυκονιάτισσα στρατηγό, που έδωσε τα πάντα στην Πατρίδα; Μα πέθανε στην Πάρο 43 ετών από τύφο, πάμπτωχη, μαραζωμένη και λησμονημένη, έχοντας δεχθεί όλη την εκ μέρους της αγαπημένης της Πατρίδας αγνωμοσύνη του εξουσιαστή Ι. Κωλέττη...Για την μεγάλη αγωνίστρια Μπουμπουλίνα; Μα την σκότωσαν άδικα, ενώ ήταν πια φτωχειά, αφού είχε δώσει όλη της την περιουσία στον Αγώνα... Για τον ήρωα στα Δερβενάκια Νικηταρά; Μα τον κατάντησε η Πατρίδα  να ζει πάμπτωχος...Για τον νικητή πολλών μαχών Γιάννη Μακρυγιάννη; Μα καταδικάστηκε σε θάνατο...

            Πώς λοιπόν μπορεί κάποιος να μιλήσει στα παιδιά για τους ήρωες του 1821; Εκείνο που μπορεί να τους σημειώσει είναι η αγάπη τους για τον Χριστό και για την Πατρίδα. Αγάπη τόσο μεγάλη που ξεπερνούσε τα ανθρώπινα μέτρα. Όλοι τους θυσίασαν περιουσία, άνεση, υγεία και ζωή για τον Χριστό και για την ελευθερία   της Πατρίδας. Για να αποδεχθούν αυτή την μαρτυρική ζωή είχαν ανέβει σε σφαίρες αξιών που δεν είναι εύκολο να φτάσει ο κοινός άνθρωπος.  Ναι! Έτσι μπορεί κανείς να μιλήσει στα παιδιά, αφού περιγράψει τα ανδραγαθήματά των ηρώων του 1821 να τελειώσει με το ότι  «αυτοί ζήσανε με ταλαιπωρίες, υπέστησαν μαρτύρια  και θυσίασαν τη ζωή τους για να ζούμε εμείς καλύτερα»!... 

Φτάνει όμως αυτό;  Ασφαλώς όχι! Στα παιδιά μας πρέπει να δείξουμε τη σπουδαιότητα της 25^ης Μαρτίου για την πατρίδα μας. Να κάποιες σκέψεις:

Παλιά υπήρχε η Ρωμέϊκη Αυτοκρατορία, που αλλιώς ονομάζεται  Βυζάντιο.  Μια λαμπρή Αυτοκρατορία με πολλά και  σπουδαία κατορθώματα και με μεγάλη προσφορά στην ιστορία της ανθρωπότητας.  Ήταν ελληνικό το Βυζάντιο γιατί ήσαν οι Έλληνες που είχαν αποδεχθεί τον Χριστιανισμό και που ήσαν απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων.   Όταν όμως κατακτήθηκαν από τους Οθωμανούς Τούρκους χάσανε την ελευθερία τους. Τότε οι Έλληνες δεν είχαν το δικαίωμα να αποφασίζουν εκείνοι ακόμη και για απλά πράγματα.  Να πάνε στην εκκλησία, να μορφωθούν, να κάνουν οικογένεια, να μεγαλώσουν τα παιδιά τους και άλλα τόσο απλά πράγματα. Δεν κτίζονταν εκκλησίες παρά με πολλές δυσκολίες και έπρεπε να είναι πιο χαμηλές από την κατοικία του Τούρκου διοικητή της πόλης ή του χωριού.  Δεν λειτουργούσαν σχολεία ώστε τα ελληνόπουλα να ξεχάσουν τις σπουδαίες ρίζες τους, τους σοφούς προγόνους τους, να ξεχάσουν την γλώσσα τους.  Σε απάντηση οι Έλληνες άρχισαν να λειτουργούν τα κρυφά σχολειά, δηλ. σε ώρες νυκτερινές, όταν οι Τούρκοι δεν τους πρόσεχαν πήγαιναν τα παιδιά τους σε κανένα εξωκλήσι και σε κανένα μοναστήρι, όπου κάποιος παππάς ή καλόγερος τους μάθαινε γράμματα διαβάζοντας τους εκκλησιαστικά βιβλία και τους μύθους του Αισώπου.  Διδάχοι επίσης  του Γένους, δεσποτάδες, παπάδες, καλόγεροι και λαϊκοί που ήσαν κοντά στην Εκκλησία, διακινδυνεύοντας τη ζωή τους,  μάθαιναν στους νέους  για τον Χριστό, για την Παναγία, για τους Αγίους μας, για το πόσο σπουδαίοι ήταν οι πρόγονοι τους. Έτσι γέμιζαν την ψυχή τους με Χριστό και Ελλάδα, τους ενέπνεαν υπερηφάνεια και αξιοπρέπεια, τους δημιουργούσαν την πεποίθηση  ότι δεν τους άξιζε η σκλαβιά των Τούρκων και δυνάμωναν μέσα τους την επιθυμία να ελευθερωθούν. Ο Ρήγας Φεραίος με το ηρωικό ποίημα του, τον Θούριο, έδειχνε στους Έλληνες πού έπρεπε να φθάσουν.  Όλοι μυστικά- μυστικά τραγουδούσαν τα τραγούδια του Ρήγα «καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή». Στο Ιάσιο της Ρουμανίας, όπου ζούσαν πολλοί Έλληνες γιατί συμπατριώτες τους ήσαν οι εκεί ηγεμόνες, ο Πρίγκηπας Αλέξανδρος Υψηλάντης μάζεψε  Ελληνόπουλα, που πολλά είχαν ήδη κάνει καλές σπουδές, τα άσκησε στον πόλεμο, δημιούργησε τον Ιερό Λόχο και κήρυξε την επανάσταση.  Αυτά τα Ελληνόπουλα θυσιάστηκαν στο βωμό της ελευθερίας.

Όλοι οι Έλληνες σαν ένας άνθρωπος ήσαν έτοιμοι να αποκτήσουν την ελευθερία τους.  Μέρα και νύχτα  συζητούσαν μυστικά μεταξύ τους πώς θα προχωρήσουν για να πετύχουν το ποθούμενο.  Πολλοί Έλληνες βγήκαν στα βουνά για να ξεφύγουν από την καταπίεση των Τούρκων. Αυτοί ήταν οι τιμημένοι κλέφτες.  Σωθήκανε πολλά κλέφτικα τραγούδια, που ακόμη τραγουδιούνται.  Με πρόχειρα όπλα στην αρχή έδιναν μάχες με τους Τούρκους προσπαθώντας να προστατεύσουν τους απλούς Έλληνες, όταν οι Τούρκοι έπαιρναν τα μικρά αγοράκια τους και τα έκαναν γενίτσαρους, δηλαδή τους ξερίζωναν την ελληνική τους ψυχή και τους μετέτρεπαν σε  Τούρκους άγριους πολεμιστές, ή έπαιρναν τα κορίτσια τους για τα σκλαβοπάζαρα, ή καταπατούσαν το βιός των δύστυχων Ελλήνων.  Άλλοι έγιναν αρματωλοί δηλαδή εξυπηρετούσαν κάποιον Τούρκο διοικητή στις μάχες του με άλλους Τούρκους διοικητές ή του φρόντιζαν την περιουσία του σε κάποια περιοχή  κι εκείνος δεν τους εμπόδιζε να είναι Χριστιανοί  και τους επέτρεπε να φέρουν  όπλα.  Αλλά αυτοί δήθεν υπηρετούσαν τον Τούρκο. Στην πραγματικότητα ετοιμάζονταν για την Επανάσταση. Οι ναυτικοί μας από την πλευρά τους, έκαναν το ίδιο με τους αμαρτωλούς. Με την δικαιολογία ότι έπρεπε τα καράβια τους να είναι αρματωμένα για να αμύνονται  στους πειρατές τα είχαν ετοιμάσει για τον Αγώνα.

  Έτσι όλοι ετοιμάζονταν για τη μεγάλη στιγμή: την Επανάσταση.  Στις 25 Μαρτίου 1821 στα Καλάβρυτα ο Μητροπολίτης  Παλαιών Πατρών ο Γερμανός κήρυξε μαζί με οπλαρχηγούς την Επανάσταση.  Δεν είχαν οι Έλληνες πολλά χρήματα για όπλα και φαγητό των στρατιωτών, ούτε ήταν πολλοί οι μαχητές.  Άρχισαν όμως τον Αγώνα εναντίον των Τούρκων με θερμή Πίστη στον Χριστό και με μεγάλη αγάπη στην Πατρίδα. Γενναίοι Έλληνες, άνδρες και γυναίκες,   ακόμη και μικρά παιδιά, έκαναν τον πόλεμο με έξοχο θάρρος και  ηρωισμό.  Η μεγάλη αυτή προσπάθεια και οι πολλές θυσίες τους συγκίνησαν τον κόσμο όλο.  Πολλοί Γάλλοι, Άγγλοι και άλλοι νέοι άνθρωποι πους τους συγκίνησε ο Απελευθερωτικός Αγώνας των Ελλήνων άφησαν τις ανέσεις τους και ήρθαν να πολεμήσουν μαζί με τους Έλληνες κατά των Τούρκων. Αυτοί είναι οι φιλέλληνες, που τα ονόματα τους δώσαμε σε διάφορες οδούς των πόλεων μας για να τους τιμήσουμε. 

Αυτή ήταν η αρχή της ελευθερίας της Ελλάδας μας. Εμείς είμαστε ελεύθεροι να χαιρόμαστε αυτήν την πατρίδα επειδή εκείνοι πολέμησαν,  βασανίστηκαν, έμειναν πάμπτωχοι γιατί έδωσαν όλη την περιουσία τους για τις ανάγκες του αγώνα, ακόμη και τη ζωή τους έδωσαν για να ζούμε εμείς σήμερα ελεύθεροι. Πολεμούσαν για του Χριστού την Πίστη την Αγία και της Πατρίδας την ελευθερία.  Αυτές τις θυσίες θυμόμαστε και τιμάμε κάθε 25^η Μαρτίου, την ημέρα δηλαδή που ξεκίνησε η ελευθερία μας.-