Στις μέρες της βασιλείας του αυτοκράτορα Μαυρικίου στην Κωνσταντινούπολη (602-610 μ.Χ.), δρούσε ένας μεγάλος ληστής. Ήταν εύκολο στον βασιλιά να στείλει ένα απόσπασμα να τον πιάσουν και να τον κρεμάσουν, αλλά σκέφτηκε: «Και πού θα πάει η ψυχή του;». Και γι’ αυτό, αντί να του στείλει τους χωροφύλακες, του έστειλε γράμμα και του έλεγε:
«Εύκολο είναι να σε εξοντώσω, αλλά πού θα πάει η
ψυχή σου; Έλα, ευλογημένε, να γίνεις νομοταγής πολίτης και εγώ θα σου βρω τρόπο
να ζήσεις. Σώσε τον εαυτό σου από την καταστροφή, την αιώνια κόλαση».
Ο ληστής, διαβάζοντας την επιστολή του βασιλιά,
συγκινήθηκε και σκέφτηκε: «Δεν είναι χίλιες φορές προτιμότερο να το κάνω αυτό
που μου λέει;» Και πήρε την απόφαση να συναντήσει τον Μαυρίκιο.
Έφτασε έξω από την Κωνσταντινούπολη, λίγο του έμενε
να βρεθεί μπροστά στον βασιλιά. Και εκεί έκανε την σκέψη: «Πώς θα πάω εγώ, ο
αμαρτωλός, που όλη μου την ζωή έκανα εγκλήματα, να εμφανιστώ μπροστά σε ένα
τέτοιο άγιο άνθρωπο; Και αν αυτόν, που είναι άνθρωπος, ντρέπομαι να τον δω, πώς
θα αντιμετωπίσω μια ημέρα τον Κύριό μας, Ιησού Χριστό;». Και άρχισε να κλαίει.
Όσο προχωρούσε τα δάκρυα γινόταν πιο πολλά, και από τα πολλά κλάματα παρέδωσε
το πνεύμα του.
Εκείνη την στιγμή ένας ασκητής, είδε την ψυχή του
ληστή να ανεβαίνει στον ουρανό. Και είδε τα δαιμόνια να λένε στους Αγγέλους:
«Πού τον πάτε τον φονιά; Τόσες αμαρτίες έκανε; Δικός μας είναι». Και είδε τους
Αγγέλους να ψάχνουν για τα καλά του έργα και βρήκαν μόνο ένα μαντήλι βρεγμένο
με τα δάκρυά του. Το έβαλλαν στην ζυγαριά και αποδείχτηκε βαρύτερο, το μαντήλι
με τα δάκρυά του, από όλες τις αμαρτίες του. Τα ανήγγειλαν αυτά στον Μαυρίκιο,
ο οποίος όταν άκουσε ότι σώθηκε ο ληστής, είπε:
«Πατέρα μας, επουράνιε, ένας ληστής σώθηκε τότε που
ήσουν πάνω στον Σταυρό, με το να πει το “μνήσθητί μου”, και ένας δεύτερος
ληστής σώθηκε στις ημέρες μου. Δόξα να έχεις Κύριε, που δόξασες με αυτό τον
τρόπο την ζωή μου!».
Να δοξάσει ο Κύριος και την δική μας ζωή, με την
επιστροφή μας στον Κύριο και Σωτήρα μας, Ιησού Χριστό. Αμήν.-
(† Μητροπολίτης Μελέτιος)
