Να γονατίσουμε και να πούμε:-
Δεύτε κλίνατε στο
γόνυ…
Και θα πέσουμε
κάτω στρωματσάδα.
Θα βγει το Άγιο Πνεύμα εν είδει περιστεράς από το Ιερό και θα
αρχίσει να πετά στους γονυκλιμένους ανθρώπους και θα τους εξετάζει.Τί θα βρει επάνω
μας;
Θα βρει
αγάπη;
Θα βρει
παιδοποιϊα;
Θα βρει
νηστεία;
Θα βρει
εξομολογημένους ανθρώπους;
Θα βρει αγαπημένους
ανθρώπους;
Τί θα βρει;
Πείτε μου, εάν
πάμε την Κυριακή της Πεντηκοστής στην Εκκλησία και γονατίσουμε, θα καθίσει και
σε εμάς το Πνεύμα το Άγιο;
Θα πάει εδώ… δεν
μιλάει με την συννυφάδα της.
Θα πάει εκεί…
ψευδορκίστηκε χθες.
Θα πάει πιο κάτω…
έφαγε τον παπά με τη γλώσσα της.
Θα πάει πιο πέρα…
σκότωσε τα παιδιά της.
Θα πάει παραπέρα…
κλέβει με το ζύγι.
Θα πάει, θα πάει,
θα πάει… πείτε μου που θα καθίσει;
Και από εκεί
μπορεί να καταλάβει ο άνθρωπος, σε ποιά κατάσταση βρίσκεται.
Θα φτάσει κάτω μέχρι
το παγκάρι και θα ξαναγυρίσει.
Και όπου βρει
καθαρότητα και ετοιμασία, θα καθίσει.
Όπου όμως δεν
βρει, δεν πρόκειται να καθίσει.
Δεν εκβιάζεται η
Χάρις. Η Χάρις είναι βασίλισσα και όπου θέλει πηγαινει σαν πνοή!!!
Δεν διατάσσεται!
Γι’ αυτό οι
άνθρωποι έχουν αγριέψει. Γι’ αυτό οι άνθρωποι έχουν κάνει ένα τρελοκομείο
σήμερα και δεν έχουν κάνει την ωραία οικογένεια, με την αγάπη, την ειρήνη, με
τη χαρά, με τη χρηστότητα, με την μακροθυμία, με τα πάντα που είναι καρποί της
Χάριτος του Πνεύματος του Αγίου.
Δημήτριος
Παναγόπουλος ο Ιεροκήρυκας (1916 – 1982)
