ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΣ ΕΝΩΣΙΣ ΓΟΝΕΩΝ "Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΑΓΩΓΗ"

Λεωφόρος Σοφοκλῆ Βενιζέλου 130 Τ.Κ. 163 45 Ἡλιούπολη
Τηλέφωνο: 2109927961



Ἡ Γ.Ε. Χ. Α. εἶναι Πανελλήνιο Σωματεῑο μέ 60 τμήματα στίς περισσότερες πόλεις τῆς Ἑλλάδος καί στίς Συνοικίες τῆς περιοχῆς Ἀθηνῶν. Σκοπός της εἶναι ἡ τόνωσις τοῦ θρησκευτικοῦ φρονήματος τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ καί ἡ ἐνίσχυσις τοῦ θεσμοῦ τῆς Οἰκογενείας ὅπως αὐτός διαμορφώθηκε κάτω ἀπό τήν ἐπίδραση τῆς Ὀρθοδόξου Ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας. ὡς φορέα καί θεματοφύλακα τῶν Χριστιανικῶν καί Ἐθνικῶν παραδόσεων.

Γραφεῖα κεντρικοῦ: ὁδός Μαυρομιχάλη 32 (106 80) Ἀθήνα

Τηλ. & Fax: 210-3638793 E-mail: gexaathens@yahoo.gr

Σάββατο 17 Νοεμβρίου 2012

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 18 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

ΣΥΜΒΑΣΙΛΕΙΣ ΚΑΙ ΣΥΝΘΡΟΝΟΙ ΧΡΙΣΤΟΥ

1. ΜΑΣ ΑΝΕΣΤΗΣΕ ΣΕ ΝΕΑ ΖΩΗ
Μέ­σα σέ λί­γες γραμ­μές ὁ ἀ­πό­στο­λος Παῦ­λος μᾶς πα­ρου­σιά­ζει τό μέ­γα μυ­στή­ριο τῆς ἀ­γά­πης τοῦ Θεοῦ πρός τόν ἄν­θρω­πο, τίς δι­α­δο­χι­κές ἐ­νέρ­γει­ές του γιά τή σω­τη­ρί­α μας πού ἐκ­φρά­ζον­ται ἐπιγραμμα­τι­κά μέ τίς τρεῖς λέ­ξεις «συνεζωοποίησε, συ­νή­γει­ρε, συ­νε­κά­θι­σε». Ὁ Θεός πού εἶ­ναι πλού­σιος σέ ἔ­λε­ος, λέ­ει, μᾶς ἀγάπη­σε τό­σο πο­λύ ὥ­στε ἐ­νῷ ἐ­μεῖς εἴ­μα­σταν πνευ­μα­τι­κά νε­κροί ἐ­ξαι­τί­ας τῶν ἁμαρτιῶν μας, μᾶς ζω­ο­ποί­η­σε πνευ­μα­τι­κῶς καί μᾶς ἀ­νέ­στη­σε μα­ζί μέ τόν Χρι­στό.
Μέσα σέ λίγες λέξεις λοιπόν πε­ρι­γρά­φε­ται ἡ θανα­τη­φό­ρος πο­ρεί­α τοῦ ἀν­θρω­πί­νου γέ­νους με­τά τήν πτώ­ση τῶν πρω­το­πλά­στων καί ἡ ζω­ο­ποι­ός παρέμ­βα­ση τοῦ Θε­οῦ πού ἔ­γι­νε ἄν­θρω­πος γιά νά δώ­σει ζω­ή στόν ἑ­τοι­μο­θά­να­το ἄν­θρω­πο καί νά τόν ἀ­να­στή­σει μέ τήν δύ­να­μη τῆς δι­κῆς του ἀναστάσε­ως. Διότι ὅ­λοι οἱ ἄν­θρω­ποι ὡς τέ­κνα τῆς ἀ­πο­στα­σί­ας εἴχαμε πεθάνει πνευ­μα­τι­κῶς μα­κρυ­ά ἀ­πό τόν Θε­ό καί τήν χά­ρη του. Ἡ ἁ­μαρ­τί­α εἶ­χε παρα­λύ­σει τά πνευ­μα­τι­κά μας αἰ­σθη­τή­ρια, εἶ­χε κά­νει τίς ψυ­χές τῶν ἀν­θρώ­πων ἀ­ναί­σθη­τες γιά κάθε­τι κα­λό καί εἶ­χε ἀ­φαι­ρέ­σει ἀ­πό αὐ­τές τήν αἴσθη­ση τοῦ οὐ­ρά­νιου καί πνευ­μα­τι­κοῦ κό­σμου. Ὡς νε­κροί ὅ­λοι οἱ ἄν­θρω­ποι δέν μπο­ρού­σα­με νά κά­νου­με ἀ­πο­λύ­τως τί­πο­τε ἀπό μό­νοι μας.
Καί ὁ Θε­ός δέν μᾶς ἐγ­κα­τέ­λει­ψε ὡς ἀ­πο­στά­τες καί ὡς ἁ­μαρ­τω­λούς. Ἀλλά ἐ­πει­δή ἀ­κρι­βῶς μᾶς ἀγάπησε, ἔ­­­δει­­ξε τό πλού­σιο ἔ­λε­ός του σέ μᾶς. Ἔστειλε στήν γῆ τόν μονογενῆ του υἱό κι ἔτσι μέ τόν δι­κό του θά­να­το καί τή δι­κή του ἀ­νά­στα­ση μᾶς συνεζωοποίησε καί μᾶς συ­να­νέ­στη­σε, δη­λα­δή μᾶς ἔδωσε τήν δυ­να­τό­τη­τα νά ἀ­να­στη­θοῦ­με καί νά ζήσουμε πνευ­μα­τι­κῶς. Πέθανε ὁ Χριστός μας γιά νά ζήσουμε ὅλοι ἐμεῖς.
Τώρα πλέον ὅσοι εἴ­μα­στε ἑ­νω­μέ­νοι μέ τόν ἀναστη­μέ­νο Κύ­ριο, σω­θή­κα­με ἀ­πό τόν θά­να­το τῆς ἁ­μαρ­τί­ας καί ἀ­να­γεν­νη­θή­κα­με σέ μιά οὐ­ρά­νια πνευματι­κή ζω­ή. Ἡ λύ­τρω­ση καί σω­τη­ρί­α μας εἶναι ἤ­δη γε­γο­νός. Ἡ θεί­α χά­ρις ζω­ο­ποί­η­σε τίς νεκρω­μέ­νες πνευ­μα­τι­κές μας αἰ­σθή­σεις. Τώ­ρα πλέ­ον ἡ ζω­ή μας εἶ­ναι νέ­α ζω­ή, καί προ­­έρ­χε­ται ἀπό τήν ἕ­νω­σή μας μέ τόν Ἰ­η­σοῦ Χρι­στό. Ἐ­φό­σον ὁ Χρι­στός ζεῖ, κι ἐ­μεῖς οἱ πι­στοί μπο­ροῦ­με νά ζήσου­με. Μᾶς τό εἶ­πε αὐ­τό ἄλλωστε ὁ ἴ­διος ὁ Κύριος «ὅ­τι ἐ­γὼ ζῶ καὶ ὑ­μεῖς ζήσεσθε». Ἐφόσον ὁ Χριστός δέν παρέμεινε στόν τάφο, ἀλλά ἀναστήθηκε, μπο­ροῦ­με κι ἐμεῖς νά ἀ­να­­στηθοῦμε πνευματικῶς, νά ζή­σου­με μιά ἄλ­λη οὐ­ρά­νια βι­ο­τή.
Γιά νά γίνει ὅμως αὐτό θά πρέπει ἀξιοποιήσουμε καί νά κάνουμε κτῆμα μας τήν δυνατότητα τῆς νέας ἐν Χριστῷ ζωῆς. Νά τήν πο­θήσουμε, νά τήν ἀγαπήσουμε, νά τήν ζήσουμε· ἔχοντας ἀταλάντευτη τήν ἀ­πό­φα­ση νά τήν ζήσουμε ὅ­πως ὁ Θε­ός θέ­λει. Δι­ό­τι ὁ Χρι­στός μᾶς ἀ­νέ­στη­σε πνευμα­τι­κῶς ὄχι γιά νά ἁ­μαρ­τά­νου­με καί νά ζοῦμε μέσα στή θανατηφόρο κυρι­αρ­χία τῆς ἁμαρτίας ἀλλά γιά νά ζοῦ­με μιά νέα ζωή, μέ­­σα στό φῶς καί τήν χά­ρη του.
2. ΜΑΣ ΕΝΘΡΟΝΙΣΕ ΣΤΟΝ ΘΕΙΚΟ ΘΡΟΝΟ
Ὅ­μως ὁ ἀ­πό­στο­λος Παῦ­λος προ­χω­ρεῖ γιά νά μᾶς ἀ­πο­κα­λύ­ψει ἀ­κό­μη πε­ρισ­σό­τε­ρο τό σχέ­διο τῆς ἀγά­πης τοῦ Χρι­στοῦ μας. Μᾶς λέ­ει ὅ­τι ἐ­φό­σον ὁ θεάνθρωπος Κύριος πού εἶ­ναι ἡ κε­φα­λή μας μέ τήν Ἀ­νά­λη­ψή του κά­θι­σε στόν θρό­νο τοῦ Θε­οῦ καί ὡς ἄνθρωπος, μᾶς ἔ­δω­σε τήν δυ­να­τό­τη­τα νά καθίσου­με κι ἐμεῖς μα­ζί του στόν ἐ­που­ρά­νιο θρόνο. Νά γί­νου­με σύν­θρο­νοι Θε­οῦ. Νά καθίσουμε στόν θε­ϊ­κό θρό­νο ὡς κα­τά χά­ριν θε­οί.
Τί μπο­ροῦ­με βέ­βαι­α νά κα­τα­νο­ή­σου­με ἀ­πό τό αὐτό τό φο­βε­ρό με­γα­λεῖ­ο τό ὁ­ποῖ­ο μᾶς ἐπιφυλάσσει ὁ Κύ­ριος καί Θε­ός μας. Τώ­ρα δέν μποροῦμε οὔτε κάν νά τό φαντασθοῦμε. Τό ἐλπίζου­με βέβαια, τό πε­ρι­μέ­νου­με, τό προσδοκοῦμε. Τό βλέ­που­με αἰ­νιγ­μα­τι­κῶς σάν μέσα ἀ­πό κα­θρέ­πτη. «Διά πί­στε­ως πε­ρι­πα­τοῦ­μεν, οὐ διά εἴ­δους». Στήν ἄλ­λη ζω­ή ὅμως θά γνωρίσου­με πλήρως καί θά ἐ­κτι­μή­σου­με τό ἄπειρο ἔ­λε­ος καί τήν ἀ­νε­ξι­χνί­α­στη ἀ­γά­πη τοῦ Κυρίου. Ἐ­κεῖ ὅ­που δέν θά εἴ­μα­στε μό­νον δοῦ­λοι τοῦ Κυ­ρί­ου, ἀλ­λά θά ἔ­χου­με συ­να­νυ­ψω­θεῖ γιά νά συμ­βα­σι­λεύ­σου­με μα­ζί του. Θά κα­θό­μα­στε μα­ζί του στό θρό­νο του.
Θά ἀ­τε­νί­ζου­με μαζί μέ ὅλους τούς ἁγίους τόν βασι­λέ­α μας πρό­σω­πον πρός πρό­σω­πον, καί θά συμ­βα­σι­λεύ­ουμε μαζί του.
Πό­σο μεγάλο καί ἀπροσμέτρητο εἶ­ναι τό μέ­γε­θος τῆς ἀ­γά­πης καί τοῦ πλού­του τοῦ Κυ­ρί­ου.
Πό­σο ψη­λά θέ­λει νά μᾶς ἀ­νε­βά­σει Αὐτός πού τόσο πο­λύ­ μᾶς ἀ­γά­πη­σε!
Γιά νά γί­νου­με ὅ­μως ὅ­λα αὐ­τά­ πραγ­μα­τι­κό­τη­τα στόν­ κα­θέ­να μας θά πρέ­πει κι ἐ­μεῖς νά ἔ­χου­με κάποι­ες προ­ϋ­πο­θέ­σεις. Νά εἴ­μα­στε δηλαδή, ἀ­πό αὐ­τή τήν ζω­ή ἑ­νω­μέ­νοι μέ τόν Κύ­ριο. Νά ζοῦ­με μέ­σα στήν χά­ρη του, καί νά πο­λι­τευ­ό­μα­στε ὅ­πως ἐ­κεῖ­νος θέ­λει. Μέ τήν δική του δύναμη νά περιφρο­νοῦ­με κα­θη­με­ρι­νά τήν ἁ­μαρ­τω­λή ματαιότη­τα τοῦ κό­σμου κά­ι νά ἔ­χου­με στραμμένα τά μά­τια μας καί τήν καρ­διά μας στούς οὐ­ρα­νούς. Νά πε­τοῦ­με πά­νω ἀ­πό τόν αἰ­σθη­τό κό­σμο καί νά ἀ­να­στρε­φό­μα­στε ἀ­πό αὐ­τήν τήν ζω­ή μέ τόν οὐράνιο. Ἄ­νω σχῶ­μεν τάς καρ­δί­ας. Ζῶν­τας μέ τήν στα­θε­ρή προσ­δοκί­α τοῦ οὐρανοῦ καί πο­θῶν­τας ὅσο τό δυ­να­τόν συν­το­μό­τε­ρα νά εἰ­σέλθου­με σ’αὐτόν.