"Ἔστω πᾶς ἄνθρωπος ταχὺς εἰς τὸ ἀκοῦσαι, βραδὺς εἰς τὸ λαλῆσαι (Ἰακ.1, 19) (μέρος α΄)

Ἀκούσαμε στὸ σημερινὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα τὸν λόγο τοῦ ἁγίου ἀποστόλου Ἲακώβου· «Ὥστε, ἀ­δελφοί μου ἀγαπητοί, ἔστω πᾶς ἄνθρωπος ταχὺς εἰς τὸ ἀκοῦσαι, βραδὺς εἰς τὸ λαλῆσαι, βραδὺς εἰς ὀργὴν» (Ἰα. 1, 19). Ὑπάρχουν μεταξύ μας πολλοὶ ἄνθρωποι πού εἶναι γρήγοροι στὸ νὰ ἀκοῦνε; Ὄχι, εἶναι πάρα πολὺ λίγοι. Οἱ περισσότεροι ἀπό μᾶς εἶναι γρήγοροι, ὄχι στὸ νὰ ἀκοῦνε, ἀλλὰ στὸ νὰ μιλᾶνε καὶ νὰ περιττολογοῦνε. Σπάνια βρίσκονται ἔξυπνοι καὶ σοφοὶ ἄν­θρωποι ποὺ μποροῦν καὶ ξέρουν νὰ ἀκοῦνε τοὺς ἄλ­λους. Ὑπάρχουν πολλοὶ ἀνόητοι ἄνθρωποι ποὺ χωρὶς νὰ ἀκούσουν προσεκτικὰ τί τοὺς λένε οἱ ἄλλοι καὶ χωρὶς νὰ καταλάβουν καλὰ τὴν ἐρώτηση, ἀμέσως δί­νουν τὴν ἀπάντηση. Δὲν σκέφτονται καθόλου αὐτὸ ποὺ πρέπει νὰ ἀπαντήσουν. Δὲν μποροῦν νὰ συγκρα­τήσουν τὴν γλώσσα τους, ἡ ὁποία θέλει μόνο νὰ μιλά­ει. Ὅταν οἱ ἄνθρωποι συζητᾶνε κάποιο θέμα, ἢ ἀ­πλῶς συνομιλοῦν μεταξύ τους, πολὺ σπάνια ὁ ἕνας ἀ­κούει τὸν ἄλλον. Ὁ καθένας προσπαθεῖ νὰ πεῖ αὐτὸ ποὺ σκέφτεται, νὰ δείξει τὴν ἐξυπνάδα του, τὴ γλαφυ­ρότητά του, καὶ δὲν ἀκούει αὐτὸ ποὺ τοῦ λέει ὁ ἄλ­λος. Καὶ δὲν ἀκοῦνε, διότι δὲν ξέρουν, σύμφωνα μὲ τὸν λόγο τοῦ ἀποστόλου Ἰακώβου, νὰ εἶναι ἀργοὶ στὸ νὰ μιλᾶνε. Λίγοι ἄνθρωποι εἶναι γρήγοροι στὸ νὰ ἀ­κοῦνε, λίγοι εἶναι αὐτοὶ ποὺ δὲν μιλᾶνε πολύ, ποὺ ζυ­γίζουν τὸν λόγο τους καὶ σκέφτονται πρὶν ποῦν κάτι. Λίγοι ἄνθρωποι φροντίζουν νὰ εἶναι ὁ λόγος τους ἀγαθὸς καὶ ὠφέλιμος γιὰ τοὺς ἄλλους καί, τὰ λόγια ποὺ λένε, νὰ εἶναι γεμάτα σοφία καὶ σύνεση, νὰ εἶναι σεμνὰ καὶ ταπεινά. Εἶναι ὑπερβολικὰ λίγοι τέτοιοι ἄν­θρωποι. Γιὰ νὰ γίνει κανεὶς τέτοιος πρέπει νὰ ἀποκτή­σει τὸ νοῦ τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν σοφία, νὰ εἶναι διαρ­κῶς συγκεντρωμένος καὶ νὰ συλλογίζεται τὸ ἅγιο, αὐ­τὸ ποὺ εἶναι ὑπὲρ πάντων. Οἱ περισσότεροι ἀπό μᾶς ὅμως εἶναι ἄλλου πνεύματος. Δὲν βάζουμε φρένο στὸ στόμα μας, δὲν μᾶς ἀρέσει ἡ σιωπὴ καὶ δὲν ξέρουμε τί σημαίνει αὐτὸ τὸ πράγμα. Μιλᾶμε, μιλᾶμε ἀσταμάτη­τα περὶ ἀνέμων καὶ ὑδάτων καὶ ἔχουμε γίνει πλέον εἰ­δικοὶ στὴν περιττολογία. Ὑπάρχουν πολλοὶ μεταξύ μας καὶ ἰδιαίτερα οἱ γυ­ναῖκες, ποὺ ὅλη τὴν ἡμέρα ἀπὸ τὸ πρωὶ καὶ μέχρι τὸ βράδυ μιλᾶνε, μιλᾶνε ὧρες χωρὶς νὰ σταματᾶνε. Δὲν σκέφτονται ὅτι αὐτὴ ἡ πολυλογία τους κουράζει καὶ γίνεται ἐνοχλητική. Ἔτσι λοιπόν, πολὺ λίγοι, ἐξαιρε­τικὰ λίγοι ἄνθρωποι εἶναι γρήγοροι στὸ νὰ ἀκοῦνε καὶ ἀργοὶ στὸ νὰ μιλᾶνε. Ἀλλά ἀκόμα πιὸ λίγοι εἶναι οἱ ἀργοὶ στὸ νὰ ὀργίζονται. Σχεδὸν κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ συγκρατήσει τὸ θυμὸ καὶ τὴν ὀργή του. Ὅλοι μας ἀνάβουμε ἀπό μία σπίθα καὶ σὲ κάθε λόγο ποὺ λένε ἐ­ναντίον μας ἀμέσως ἀπαντᾶμε μὲ βρισιές. (Τά κείμενα τοῦ Ἁγίου Λουκᾶ πού δημοσιεύονται σέ συνέχειες στήν ἱστοσελίδα μας εἶναι παρμένα ἀπό τό ὁμώνυμο βιβλίο τῶν ἐκδόσεων «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»)

Προβολή άρθρου...