Διδάσκαλε ἀγαθέ! (μέρος α΄)

«Καὶ προσελθών εἷς τῶν γραμματέων, ἀκούσας αὐτῶν συζητούντων, ἰδών ὅτι καλῶς αὐτοῖς ἀπεκρίθη, ἐπηρώτησεν αὐτὸν ποὶα ἐστὶ πρώτη πάντων ἐντολή; ὁ δὲ Ἰησοῦς ἀπεκρίθη αὐτῷ ὅτι πρώτη πάντων ἐντο­λὴ· ἄκουε, Ἰσραήλ, Κύριος ὁ Θεὸς ἡμῶν Κύριος εἷς ἐστι· καὶ ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου καὶ ἐξ ὅ­λης τῆς διανοίας σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος σου. Αὕτη πρώτη ἐντολὴ καὶ δευτέρα ὁμοία, αὐτῇ·  ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς ἐαυτόν. Μείζων τούτων ἄλλη ἐ­ντολὴ οὐκ ἔστι. Καί εἶπεν αὐτῷ ὁ γραμματεύς· καλῶς, διδάσκαλε, ἐπ' ἀληθείας εἶπας ὅτι εἷς ἐστι καὶ οὔκ ἐ­στιν ἄλλος πλὴν αὐτοῦ· καὶ τὸ ἀγαπᾶν αὐτὸν ἐξ ὅλης τῆς καρδίας καὶ ἐξ ὅλης τῆς συνέσεως καὶ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς καὶ ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος, καὶ τὸ ἀγαπᾶν τὸν πλησίον ὡς ἑαυτὸν πλεῖον ἐστι πάντων τῶν ὁλοκαυ­τωμάτων καὶ θυσιῶν. Καὶ ὁ Ἰησοῦς ἰδών ὅτι νουνεχῶς ἀπεκρίθη, εἶπεν αὐτῷ· οὐ μακρὰν εἶ ἀπό τῆς βα­σιλείας τοῦ Θεοῦ» (Μρ. 12, 28-34). «Δὲν εἶσαι μακριὰ ἀπό τὴν βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἀλλά ἀκόμα δὲν βρίσκεσαι σ' αὐτή», εἶπε ὁ Χριστὸς στὸν γραμματέα. Γιατί δὲν εἶναι μακριὰ ἀπό τὴν βασι­λεία τοῦ Θεοῦ αὐτὸς ὁ γραμματέας; Διότι τὸ πρῶτο βῆ­μα στὸν δρόμο ποὺ ὁδηγεῖ στὴν βασιλεία τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ ἐπίγνωση τῆς ἀλήθειας. Καὶ ἡ ἀλήθεια εἶναι τὸ ὅτι ὁ Θεὸς ὑπάρχει. Τὸ πρῶτο λοιπὸν βῆμα εἶναι νὰ γνωρίσουμε μὲ τὴν καρδιά μας αὐτὴ τὴν ἀλήθεια καὶ νὰ ἀγαπήσουμε τὸν Θεό, στὸν ὁποῖο πιστέψαμε. Καὶ ἡ δεύτερη ἐντολὴ ἐξ ἴσου μεγάλη εἶναι ἡ ἐντολὴ τῆς ἀ­γάπης πρὸς τὸν πλησίον μας. Ὁ γραματέας ἐκεῖνος εἶχε αὐτὴ τὴν πίστη καὶ τὴν εἶχε ὄχι μόνο στὸ νοῦ του ἀλλὰ τὴν εἶχε ριζωμένη βαθιὰ στὴν καρδιά του. Τὸ πρῶτο βῆμα στὸν δρόμο τῆς ἐπίγνωσης κά­ποιας ἀλήθειας εἶναι νὰ τὴν δεχτοῦμε μὲ τὸ νοῦ μας. Ὑπάρχουν πολλὲς ἐπιστημονικὲς ἀλήθειες, τὶς ὁποῖες μποροῦμε μόνο μὲ τὸ νοῦ μας νὰ ἀποδεχόμαστε καὶ δὲν χρειάζεται νὰ κάνουμε τίποτα παραπάνω. Ὑπάρ­χει ὅμως ἀλήθεια ἀνώτατη, ἡ ὁποία εἶναι ἀσύγκριτα μεγαλύτερη ἀπὸ ὅλες τὶς ἀνθρώπινες ἀλήθειες. Ἡ ἀλήθεια αὐτὴ ἀφορᾶ τὴ γνώση τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς ὁδοῦ ποὺ ὁδηγεῖ πρὸς Αὐτὸν καὶ ποὺ τὴν ἀκολουθοῦν οἱ μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ. Δὲν εἶναι ἀρκετὸ τὴν ἀλήθεια αὐτὴ νὰ τὴν παραδεχθοῦμε μόνο μὲ τὸ νοῦ μας, ὅπως στὴν περίπτωση τῆς ἀνθρώπινης σοφίας. Πρέπει αὐτὴ νὰ μᾶς γίνει βίωμα, πρέπει νὰ τὴν καταλάβουμε μὲ τὴν καρδιά μας καὶ νὰ τὴν ἀγαπήσουμε μὲ πόθο. Ἡ καρδιά μας πρέ­πει νὰ αἰσθανθῆ αὐτὴ τὴν ἀλήθεια. Οἱ ἀλήθειες τῆς ἀνθρώπινης σοφίας δὲν τὸ χρειάζονται αὐτό. Αὐτὲς δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ μᾶς προκαλέσουν τὴν χαρὰ ἐκεί­νη ποὺ αἰσθανόμαστε ὅταν μᾶς ἀποκαλύπτεται ἡ ἀλή­θεια. (Τά κείμενα τοῦ Ἁγίου Λουκᾶ πού δημοσιεύονται σέ συνέχειες στήν ἱστοσελίδα μας εἶναι παρμένα ἀπό τό ὁμώνυμο βιβλίο τῶν ἐκδόσεων «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»)

Προβολή άρθρου...