|
«Καὶ ἔρχεται εἰς Βηθσαιδᾶά, καὶ φέρουσιν αὐτῷ τυφλὸν καὶ παρακαλοῦσιν αὐτὸν ἵνα αὐτοῦ ἅψηται. Καὶ ἐπιλαβόμενος τῆς χειρὸς τοῦ τυφλοῦ ἐξήγαγεν αὐτὸν ἔξω τῆς κώμης, καὶ πτύσας εἰς ὄμματα αὐτοῦ, ἐπιθείς τάς χεῖρας αὔτω ἐπηρώτα αὐτὸν εἴτι βλέπει. Καὶ ἀναβλέψας ἒλεγε· Βλέπω τοὺς ἀνθρώπους ὡς δένδρα περιπατοῦντας. Εἶτα πάλιν ἐπέθηκε τάς χεῖρας ἐπὶ τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ καὶ ἐποίησεν αὐτὸν ἀναβλέψαι, καὶ ἀποκατεστάθη, καὶ ἐνέβλεψε τηλαυγῶς ἅπαντας» (Μρ. 8, 22-25). Πολλοὺς ἀσθενεῖς θεράπευσε ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστὸς καὶ πολλοὺς τυφλούς. Στὴν περίπτωση ὅμως τοῦ τυφλοῦ τῆς Βηθσαϊδᾶ, ὅπως περιγράφεται στὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο, βλέπουμε κάποιες ἰδιαιτερότητες. Βλέπουμε, γιὰ παράδειγμα, ὅτι ὁ Κύριος δὲν θεράπευσε ἀμέσως τὸν τυφλὸ ἀλλὰ μετὰ ἀπὸ κάποια διαδικασία. Δὲν τὸν θεράπευσε μέσα στὴν Βηθσαιδᾶ, ἀλλὰ τὸν πῆγε ἔξω ἀπὸ τὸ χωριό. Γιατί τὸ ἔκανε αὐτό; Ὁ Κύριος ἔφερε τὸν τυφλὸ ἔξω ἀπὸ τὸ χωριό. Ἀπ' αὐτὸ μποροῦμε νὰ καταλάβουμε ὅτι γιὰ νὰ ἐλευθερωθοῦμε ἀπὸ τὴν πνευματικὴ τύφλωση πρέπει νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ τὴν ματαιότητα τοῦ κόσμου καὶ τὶς βιοτικὲς μέριμνες. Γιατί ὁ Κύριος δὲν θεράπευσε ἀμέσως τὸν τυφλό; Δὲν γνωρίζουμε ἀκριβῶς γιατί. Ὅμως διδασκόμαστε ἀπ' αὐτὸ τὸ γεγονός. Ὁ Κύριος δὲν ἔκανε τὸ τυφλὸ ἀμέσως νὰ βλέπει. Οἱ περισσότεροι ἀπό μᾶς, σχεδὸν ὅλοι, δὲν εἴμαστε τυφλοί; Βλέπουμε καθαρά, ἔχουμε καθαρὸ τὸ μάτι τῆς ψυχῆς μας; Μποροῦμε νὰ ξεχωρίζουμε τὰ πράγματα; Μποροῦμε νὰ διακρίνουμε τὸ καλὸ ἀπὸ τὸ κακό; Ὄχι, ἀσφαλῶς ὄχι. Ἔχουμε τὰ σωματικά μας μάτια καὶ μποροῦμε νὰ βλέπουμε. Ἀλλὰ τὰ πνευματικά μας μάτια δὲν βλέπουν. Οἱ περισσότεροι ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους, καὶ ἀπό μᾶς τοὺς χριστιανοὺς καὶ ἀπ' αὐτοὺς ποὺ βρίσκονται ἔξω ἀπό τὴν Ἐκκλησία εἶναι πνευματικὰ τυφλοί. Χρειαζόμαστε θεραπεία γιὰ νὰ γιατρευτοῦμε ἀπό τὴν πνευματικὴ τύφλωση ὅπως τὴν χρειαζόταν ὁ τυφλός τῆς Βηθσαϊδᾶ γιὰ νὰ γιατρευτεῖ ἀπό τὴν σωματικὴ τύφλωση. (Τά κείμενα τοῦ Ἁγίου Λουκᾶ πού δημοσιεύονται σέ συνέχειες στήν ἱστοσελίδα μας εἶναι παρμένα ἀπό τό ὁμώνυμο βιβλίο τῶν ἐκδόσεων «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ») |
Παρασκευή 27 Σεπτεμβρίου 2013
Ἡ θεραπεία τοῦ τυφλοῦ τῆς Βηθσαϊδᾶ (μέρος α΄)
