Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου (ΕΠΕ 9, 138)
Ὁ πιστός πρέπει νά εἶναι φῶς καί ἅλας τοῦ κόσμου. Ὅταν ὅμως οὔτε τόν ἑαυτό σου δέ φωτίζεις καί δέν καθαρίζεις, ὅταν οὔτε τή δική σου πνευματική σήψη δέν προλαβαίνεις, πράγμα πού κάμνει τό ἁλάτι στίς τροφές, ἀπό τί καί πῶς θά σέ ἀναγνωρίσουμε σάν πιστό ἄνθρωπο; Μήπως ἀπό τό ὅτι βαπτίστηκες καί μετέχεις στά Ἱερά Μυστήρια. Αὐτό ὅμως ἀντίθετα γίνεται τελικά αἰτία τιμωρίας καί καταστροφῆς σου. Γιατί τό μέγεθος τῆς τιμῆς πού ἔγινε σ' αὐτούς, πού προτιμοῦν νά μή ζοῦν ἀντάξια πρός αὐτή τήν τιμή, ἀποτελεῖ βαρύτερη ένοχή καί ἐπισύρει μεγαλύτερη τιμωρία. Γιατί εἶναι δίκαιο νά λάμπει ὁ πιστός ὄχι μόνο ἀπό ὅσα πῆρε ἀπό τό Θεό, ἀλλά καί ἀπό ὅσα ὁ ἴδιος εἰσέφερε. Καί πρέπει νά ἀναγνωρίζεται σάν πιστός χριστιανός ἀπό κάθε ὄψη τῆς ζωῆς του καί ἐκδήλωση. Ἀπό τό βάδισμά του, ἀπό τό βλέμμα του, ἀπό τήν ἐξωτερική του ἐμφάνιση καί ἐνδυμασία καί ἀπό τόν τρόπο τῆς ὁμιλίας του. Τά λέω αὐτά ὄχι γιά νά ἐπιτηδευόμαστε καί ἐπιδεικνυόμαστε ὡς χριστιανοί, ἀλλά γιά νά συμπεριφερόμαστε ἔτσι, ὥστε νά ὠφελοῦνται ὅσοι μᾶς βλέπουν.
