Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου (PG 37,64)
Τώρα μέν αὐτοί, ὕστερα δέ οἱ ἄλλοι ἀνθοῦν, ἀκμάζουν σέ πλοῦτο καί εὐημερία, καί ἀπανθοῦν καί μαραίνονται. Καί οὔτε ἡ εὐτυχία παραμένει οὔτε ἡ δυστυχία, ὅπως λένε. Ἀλλά τόσο πολύ γρήγορα μετακινοῦνται τά ἀνθρώπινα ἀγαθά καί πηγαίνουν σέ ἄλλους, ὥστε πιστεύει κανείς ὅτι πρόκειται μᾶλλον γιά ἀέρα πού κινεῖται καί γιά γράμματα πού χαράσσονται στό νερό, παρά γιἀ εὐημερία τῶν ἀνθρώπων. Ὅμως γιατί αὐτή ἡ φορά τῶν ἀνθρωπίνων πραγμάτων, πού εὔκολα μεταβάλλεται; Μοῦ φαίνεται, γιά νά καταφεύγουμε πιό πολύ στό Θεό καί τή μέλλουσα ζωή, σκεπτόμενοι τήν ἀστάθεια καί τήν ἀνωμαλία τῶν ἐγκοσμίων, καί βέβαια γιά νά ἐπιμελούμαστε καί τήν πνευματική καλλιέργεια τοῦ ἑαυτοῦ μας, ἐνῶ λίγο θά φροντίζουμε γιά τίς σκιές καί τά ὄνειρα, πού εἶναι τά ἐγκόσμια ἀγαθά.