Δυο γεγονότα ὁριοθετοῦν τὴ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου ἐδῶ στὴ γῆ: ἡ ἡμέρα τῆς γεννήσεώς του καὶ ἡ ἡμέρα τοῦ θανάτου του, τῆς ἐξόδου του ἀπὸ τὸν παρόντα κόσμο.
Κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς γεννήσεώς του ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἔρχεται στὴ ζωὴ κλαίει. Οἱ γονεῖς, οἱ συγγενεῖς καὶ οἱ φίλοι χαίρονται. Κατὰ τὴν ἡμέρα τοῦ θανάτου του ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἀνέκφραστος, καὶ οἱ οἰκεῖοι του γύρω θρηνοῦν καὶ κλαῖνε. «Ὄντως φοβερώτατον τὸ τοῦ θανάτου μυστήριον».
Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι στάθηκαν καὶ συνεχίζουν νὰ στέκονται τραγικὰ ἀδύναμοι μπροστὰ στὸ γεγονὸς τοῦ θανάτου. Γιὰ ἄλλους αὐτὸ σημαίνει ὁριστικὸ τέλος, γιὰ ἄλλους πέρασμα σὲ ἄλλη κατάσταση. Γιὰ τοὺς πιστοὺς χριστιανοὺς εἶναι διάβαση στὴ θριαμβεύουσα Ἐκκλησία, στὴ ζωὴ τῆς αἰωνιότητος.
Ἀργὰ ἢ γρήγορα καὶ ὁ καθένας μας θὰ βρεθεῖ μπροστὰ στὸ φοβερὸ μυστήριο τοῦ θανάτου. Πῶς ὅμως θὰ συμπεριφερθεῖ; Ὡς συνειδητὸς χριστιανὸς ποὺ θέλει νὰ εἶναι, ὀφείλει νὰ σταθεῖ μὲ πίστη καὶ ἐμπιστοσύνη στὸν Κύριο τῆς ζωῆς καὶ τοῦ θανάτου, στὸν νικητὴ τοῦ θανάτου Ἰησοῦ Χριστό. Ὁ Κύριος ὡς ἄνθρωπος πέθανε, ἀλλὰ ὡς Θεάνθρωπος ποὺ ἦταν κατέλυσε τὸ κράτος τοῦ θανάτου, συνέτριψε καὶ ἐκμηδένισε τὴ δύναμή του.
Μὲ τὴν τριήμερη ἐκ νεκρῶν Ἀνάστασή Του κατέλυσε τὸσατανικὸ βασίλειο τοῦ ἅδη καὶ φώτισε τὸ σκοτεινὸ μυστήριοτοῦ θανάτου. Αὐτὴ ἡ πίστη στὸν ἀναστάντα Κύριο ἸησοῦΧριστὸ στήριξε τὰ ἑκατομμύρια τῶν Μαρτύρων στὸἐπώδυνο μαρτύριό τους. Αὐτὴ ἡ πίστη δίνει σὲ ὅλους τοὺςπιστοὺς δύναμη νὰ σηκώνουν τὸν βαρὺ σταυρὸ τοῦ πένθουςκαὶ νὰ λυποῦνται μὲ ἐλπίδα.
Μὲ τὴν ἐλπίδα τῆς ἀναστάσεως καὶ τῆς συναντήσεώς τους μὲ τοὺς προσφιλεῖς τους στὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Αὐτὴ ἡ πίστη θὰ βοηθήσει καὶ τὸν καθένα ἀπὸ μᾶς νὰ πενθοῦμε μὲ ἐλπίδα, ἤρεμα καὶ εἰρηνικά.
Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος σημειώνει: «Εἶναι δυνατόν, ἀφοῦ εἶμαι ἄνθρωπος, νὰ μὴ δακρύζω ὅταν πενθῶ; Πραγματικὰ δὲν γίνεται νὰ μὴν κλάψει κανείς. Αὐτὸ τὸ ἔδειξε καὶ ὁ Χριστός, ἀφοῦ δάκρυσε γιὰ τὸν Λάζαρο... Αὐτὸ νὰ κάνεις καὶ ἐσύ. Νὰ δακρύσεις, ἀλλὰ ἤρεμα, σεμνά, μὲ φόβο Θεοῦ. Ἂν δακρύσεις μὲ τέτοιον τρόπο, τότε θὰ δείξεις ὅτι πονᾶς ὄχι ἀπιστώντας στὴν ἀνάσταση, ἀλλὰ ἀπὸ τὸ ὅτι δὲν ὑποφέρεις τὸν χωρισμὸ τοῦ ἀγαπητοῦ σου προσώπου. Διότι δακρύζουμε καὶ ὅταν ἀποδημοῦν καὶ ἀναχωροῦν γιὰ ἄλλους τόπους ἀγαπητά μας πρόσωπα. Ἀλλὰ δὲν τὸ κάνουμε αὐτὸ μὲ ἀπόγνωση. Ἔτσι λοιπὸν νὰ δακρύζεις καὶ σύ, σὰν νὰ ξεπροβοδίζεις κάποιον ποὺ φεύγει γιὰ τὰ ξένα» (Χρυσοστόμου, Εἰς τὸ κατὰ Ἰωάννην ὁμιλία ξβ΄ (62), ΕΠΕ 14, 197).
Εἶναι δύσκολες οἱ ὧρες τοῦ πένθους καὶ μάλιστα ὅταν αὐτὸ εἶναι βαρύ. Ὡς πιστοὶ ὅμως χριστιανοὶ καὶ συνειδητὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας νὰ προσπαθοῦμε νὰ πενθοῦμε εἰρηνικά. Νὰ μὴν ἀφήνουμε τὸν πόνο γιὰ τὰ προσφιλή μας πρόσωπα νὰ μᾶς καταβάλλει καὶ νὰ μᾶς ὁδηγεῖ σὲ ἀπόγνωση. Πρόσκαιρος εἶναι ὁ χωρισμός. Θὰ ξανασυναντηθοῦμε. Καὶ γι᾿ αὐτὸ ὀφείλουμε νὰ ζοῦμε σύμφωνα μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ στὸν κόσμο τοῦτο. Νὰ προσευχόμαστε γιὰ τοὺς κεκοιμημένους μας, νὰ ἐλεοῦμε γιὰ χάρη τους ἀνθρώπους ποὺ ἔχουν ἀνάγκη, νὰ φροντίζουμε νὰ μνημονεύονται τὰ ὀνόματά τους στὴ θεία Λειτουργία καὶ νὰ ἔχουμε ἀκλόνητη πίστη στὴν ἀνάσταση. «Ἐγώ εἰμι ἡ ἀνάστασις καὶ ἡ ζωή. ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, κἂν ἀποθάνῃ, ζήσεται» (Ἰω. ια΄ 25-26), μᾶς βεβαίωσε ὁ Κύριος τῆς ζωῆς καὶ τοῦ θανάτου. Γιὰ τὸν ἄνθρωπο ποὺ πιστεύει στὸν Χριστὸ δὲν ὑπάρχει θάνατος.
Αὐτὸς ποὺ πιστεύει, κι ὅταν πεθαίνει, ζεῖ! Ζεῖ μέσα στὸ φῶς καὶ τὴ χαρὰ τοῦ Θεοῦ.Ἐκεῖ στὸν χῶρο τῆς χαρᾶς θά ξανασυναντηθοῦμε μὲ τὰ ἀγαπημένα μας πρόσωπα, ἐκεῖ ποὺ δὲν ὑπάρχει θάνατος οὔτε πένθος οὔτε σπαρακτικὲς κραυγὲς οὔτε πόνος. Ἐκεῖ στὴν ἀληθινὴ καὶ ἄφθαρτη καὶ ἀχειροποίητη σκηνή, ὅπου θὰ συγκατοικεῖ ὁ Θεὸς μαζὶ μὲ τοὺς ἀνθρώπους (Ἀποκ. κα΄ 3-4).
Περιοδικό "Ο ΣΩΤΗΡ"
|
