ΚΡΑΤΑΙΑ ΩΣ ΘΑΝΑΤΟΣ ΑΓΑΠΗ

Πράγματι, όταν η καρδιά του πιστού γευθεί αυτό το δώρο της ζωής και της αγάπης (που ανθίζει μέσα σε πολύπλευρο και ακατάπαυστο αγώνα), τότε γίνεται έτοιμη για την κάθε θυσία. Αυτής της καταστάσεως, τίποτε απ' όσα υπάρχουν στη γη δεν της μοιάζει. Κι αν κανείς επιχειρήσει να την κατανοήσει με την «ψυχρή λογική», ομοιάζει με αυτόν που, κρατώντας το τηλεσκόπιο στα χέρια, ψάχνει να βρει τον παράδεισο. Καμμία χαρά στον κόσμο πλέον, μετά το βίωμα της αγάπης του Θεού δεν μπορεί να γεμίσει την ύπαρξη. Κι όταν από δικό της φταίξιμο, νιώθει πως πίκρανε τον Ιησού, τίποτε το ανθρώπινο δεν είναι ικανό να την παρηγορήσει... Αλλά και στις στιγμές που μοιάζουν «αιώνιες», τότε που αρχίζει το «κρυφτούλι», όταν δηλ. γίνεται η «συστολή της χάριτος» και τούτο για να γίνει κατανοητό το «χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν» (Ιωάν. ΙΕ΄5), τότε πόση καρτερία στην προσευχή χρειάζεται και πόση υπομονή στη μετρημένη θλίψη... Τότε, από την παγωμένη λίμνη της «καθ' ημάς ανατολής», αντηχεί η «συμμαχική φωνή», «δριμύς ο χειμών, αλλά γλυκύς ο παράδεισος». Και η καρδιά γεμάτη χαρμολύπη και με τους δικούς της κωδικούς στέλνει το σήμα προς τον ουρανό: «Κύριε, συ οίδας ότι φιλώ σε» (Ιωάν. ΚΑ΄15). Αρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος Email: ioil.konitsa@gmail.com Κόνιτσα.

Προβολή άρθρου...